Fluviatiel proces, de fysische interactie van stromend water en de natuurlijke kanalen van rivieren en stromen. Dergelijke processen spelen een essentiële en opvallende rol in de denudatie van landoppervlakken en het transport van gesteente detritus van hogere naar lagere niveaus.
Over een groot deel van de wereld wordt de erosie van het landschap, met inbegrip van de reductie van bergen en de opbouw van vlaktes, bewerkstelligd door de stroming van het water. Wanneer de regen valt en zich verzamelt in de waterlopen, wordt door het erosieproces niet alleen het land aangetast, maar de produkten van de erosie zelf worden de werktuigen waarmee de rivieren de valleien uitslijpen waarin zij stromen. Sedimenten die van de ene plaats worden geërodeerd, worden getransporteerd en op een andere plaats afgezet, om vervolgens telkens weer te worden geërodeerd en opnieuw te worden afgezet voordat zij de oceaan bereiken. Op de opeenvolgende plaatsen zijn de riviervlakte en de riviergeul zelf producten van de wisselwerking tussen de stroming van een waterkanaal en de sedimenten die uit het bovenliggende afwateringsgebied naar beneden zijn gebracht.
De stroomsnelheid van een rivier hangt voornamelijk af van de helling en de ruwheid van de geul. Een steilere helling veroorzaakt een hogere stroomsnelheid, maar een ruwere geul vermindert deze. De helling van een rivier komt ongeveer overeen met de helling van het land dat zij doorkruist. Dicht bij de bron, dikwijls in heuvelachtige streken, is de helling gewoonlijk steil, maar zij wordt geleidelijk vlakker, met hier en daar een onregelmatigheid, totdat zij in het laatste gedeelte van de loop van de rivier, wanneer zij vlakten doorkruist, gewoonlijk tamelijk zacht wordt. De grote stromen beginnen dan ook meestal als stortvloeden met een zeer turbulente stroming en eindigen als zacht stromende rivieren.
In de vloedtijd voeren de rivieren grote hoeveelheden sediment mee, voornamelijk afkomstig van het uiteenvallen van de oppervlaktelagen van de heuvels en dalhellingen door de regen en van de erosie van de rivierbedding door het stromende water. Gletsjers, vorst en wind dragen ook bij tot de desintegratie van het aardoppervlak en tot de aanvoer van sedimenten naar de rivieren. De kracht van een rivierstroom om materiaal te vervoeren hangt in grote mate af van de snelheid ervan, zodat rivieren met een snelle val rotsen, keien en grote stenen kunnen meeslepen in de buurt van hun bronnen. Deze worden in hun verdere loop geleidelijk door uitslijting vermalen tot kiezel, grind, zand en slib en worden door de hoofdrivier meegevoerd naar zee of tijdens overstromingen gedeeltelijk over vlakten verspreid. De grootte van het materiaal dat in de bedding van de rivier wordt afgezet, wordt kleiner naarmate de transportkracht van de stroming afneemt door de afname van de snelheid.
Sinds de begindagen van de moderne toegepaste hydraulica heeft technisch onderzoek getracht het transport van sedimenten beter te begrijpen. Omdat sedimentdeeltjes over het algemeen zwaarder zijn dan de hoeveelheid water die ze verplaatsen, kon het Archimedes-principe niet worden gebruikt om het feit te verklaren dat zwaar sediment door stromend water kon worden opgetild en getransporteerd. Er was dus een andere verklaring nodig. Het onderzoek van de twintigste eeuw maakt in dit verband een onderscheid tussen “bodembelasting” enerzijds en “zwevende belasting” anderzijds. De eerste bestaat uit de grotere deeltjes, die langs de bedding van de stroom worden gerold of geduwd of die van de top van de ene rimpeling naar de top van de andere “springen”, als de snelheid voldoende groot is. Anderzijds kunnen de kleinere deeltjes, het sediment in suspensie, dat eenmaal door het bewegende water is opgepikt en opgetild, gedurende aanzienlijke perioden in suspensie blijven en aldus over vele kilometers worden getransporteerd.