The Civil Wars
Ik sta op twee gedachten als het gaat om het uiteenvallen van The Civil Wars. Aan de ene kant was het nieuws dat het duo John Paul White en Joy Williams hun eigen weg gingen niet echt verrassend. De band nam een hiatus in 2012 voor de release van hun tweede – nu laatste – album, als gevolg van geheime innerlijke onrust. White en Williams konden zelfs niet samen op de pers tour voor hun tweede album, dus het is duidelijk dat de onenigheid aanzienlijk was.
Maar de aankondiging dat The Civil Wars niet meer is, blijft pijnlijk, vooral omdat er niemand is om de leegte op te vullen. De folksy deuntjes van de band in combinatie met hun buiten-wereldse harmonieën zorgden voor een countrified versie van de film Once. Elke muziekliefhebber kan The Civil Wars waarderen, want wat White en Williams samen deden was simpel, mooi en uniek. Het werk van het duo oogstte vier Grammy’s, waaronder Best Folk Album in 2012 en Best Country Duo/Group Performance in 2012 en 2014.
Toch vind ik het op de een of andere manier prima om te weten dat ik waarschijnlijk nooit meer nieuwe muziek van The Civil Wars zal horen. Misschien was het de onvermijdelijkheid van de beslissing, maar ik kan ook de fascinerende boog van de band waarderen. Ten eerste is de ironie van disharmonie in een band die The Civil Wars heet me niet ontgaan. En het feit dat twee individuen die, om welke reden dan ook, niet met elkaar konden opschieten, samen iets zo bijzonders konden creëren, is een zeer boeiend onderdeel van dit verhaal. De onduidelijke voorwaarden van The Civil Wars’ ontbinding maakt het duo alleen maar mysterieuzer.
Ik kwam The Civil Wars voor het eerst tegen tijdens de 54e Grammy Awards show. White en Williams trokken meteen mijn aandacht door de eentonigheid van het programma te doorbreken met een geïmproviseerde, a capella uitvoering van “Barton Hollow” voordat ze Taylor Swift introduceerden. Het duurde niet lang of ik luisterde naar een paar nummers van The Civil Wars en downloadde hun eerste album Barton Hollow, een perfecte kennismaking met het folkduo dat lovende kritieken kreeg van critici.
The Civil Wars had ook enorm succes op de hitlijsten, met beide albums die op nummer 1 binnenkwamen in de digitale hitlijsten van het Amerikaanse Billboard. Het duo bracht in 2013 ook een vier nummers tellende EP Between the Bars uit, met daarop een spookachtig mooie bewerking van Michael Jackson’s “Billie Jean.”
Maar achter de perfect op elkaar afgestemde vocalen van The Civil Wars werd duidelijk wat er binnen de band broeide minder gecharmeerd was. In november 2012 kondigde het duo aan een tournee door het Verenigd Koninkrijk en Europa na slechts een maand te annuleren, onder verwijzing naar “interne onenigheid en onverzoenlijke verschillen in ambitie,” volgens Billboard.
Toch gingen ze door met het opnemen van hun tweede album, The Civil Wars, ondanks de onenigheid. Williams, die het album zonder White promootte, vertelde The New York Times in augustus 2013 dat ze niet meer met White had gesproken sinds ze het album af hadden. Bovendien accepteerde White de band’s 2014 Grammy alleen en noemde Williams niet in zijn toespraak.
De liedjes zelf droegen bij aan het mysterie. The Civil Wars, dat debuteerde op de eerste plaats van de Billboard 200 chart, wakkerde speculaties aan over de aard van de disharmonie tussen Williams en White. De lead-off single, “The One that Got Away,” verbeeldt een taboe affaire met teksten als, “I never meant to get us in this deep/ I never meant for this to mean a thing.”
Natuurlijk, het is maar een liedje, maar de verleiding om de muziek van The Civil Wars te typeren als kunst die het leven imiteert is onmogelijk te negeren. Veel van de nummers van het duo gaan over liefde en liefdesverdriet, en het onderbrengen van de context in de muziek maakt de nummers des te interessanter.
Na het nieuws van The Civil Wars ‘breakup, White en Williams elk vrijgegeven afzonderlijke verklaringen aan te kondigen het besluit.
“Ik ben op zijn zachtst gezegd bedroefd en teleurgesteld door het einde van dit duo. White is een geweldige muzikant, en ik zal altijd dankbaar zijn voor de muziek die we samen hebben kunnen maken,” schreef Williams.
White’s verklaring klonk trouw aan de fascinerende aard van het duo: “Ik wil graag oprechte dank uitspreken aan iedereen die deel uitmaakte van de boog van The Civil Wars – van het begin, tot het einde en alle punten daartussen.”
Om de fans te bedanken, bracht The Civil Wars nog een laatste muziekstuk uit, een cover van de Pine Ridge Boys’ “You Are My Sunshine,” die het verhaal van het folkduo perfect samenvat. Terwijl de zoete tonen van de stemmen van White en Williams elkaar aanvullen en beschrijven hoe “je me gelukkig maakt als de lucht grijs is,” ben ik verbaasd dat de twee zo overtuigend samen kunnen optreden als het sentiment van hun muziek zo volledig in strijd is met de interne worstelingen van de band.
Het is een eeuwenoud verhaal – onenigheid in een band die fantastische muziek maakt. Zoveel gerenommeerde groepen van de Beatles tot de Spice Girls hebben het meegemaakt, en The Civil Wars is slechts het laatste boeiende geval. Maar verdomd, klonken die harmonieën goed.