Outstanding Universal Value
Briefe synthese
De historische stad Ayutthaya, gesticht in 1350, was de tweede hoofdstad van het Siamese Koninkrijk. Het bloeide van de 14e tot de 18e eeuw, gedurende welke tijd groeide het uit tot een van ’s werelds grootste en meest kosmopolitische stedelijke gebieden en een centrum van wereldwijde diplomatie en handel. Ayutthaya was strategisch gelegen op een eiland omringd door drie rivieren die de stad met de zee verbonden. Deze plaats werd gekozen omdat hij boven de toenmalige getijdengolf van de Golf van Siam lag, waardoor een aanval op de stad door oorlogsschepen van andere naties werd voorkomen. De ligging hielp ook om de stad te beschermen tegen seizoensgebonden overstromingen.
De stad werd aangevallen en verwoest door het Birmese leger in 1767 die de stad tot de grond toe afbrandde en de inwoners dwong de stad te verlaten. De stad werd nooit herbouwd op dezelfde plaats en blijft vandaag bekend als een uitgebreide archeologische site.
Heden ten dage ligt de stad in het district Phra Nakhon Si Ayutthaya, provincie Phra Nakhon Si Ayutthaya. De totale oppervlakte van het werelderfgoed bedraagt 289 ha.
Ooit een belangrijk centrum van wereldwijde diplomatie en handel, is Ayutthaya nu een archeologische ruïne, gekenmerkt door de overblijfselen van hoge prang (reliekschrijntorens) en boeddhistische kloosters van monumentale proporties, die een idee geven van de vroegere omvang van de stad en de pracht van haar architectuur.
Bekend uit contemporaine bronnen en kaarten, werd Ayutthaya aangelegd volgens een systematisch en rigide stadsplanningsraster, bestaande uit wegen, grachten en slotgrachten rond alle hoofdstructuren. Het plan maakte maximaal gebruik van de ligging van de stad temidden van drie rivieren en had een hydraulisch systeem voor waterbeheer dat technologisch uiterst geavanceerd was en uniek in de wereld.
De stad was ideaal gelegen aan de kop van de Golf van Siam, op gelijke afstand van India en China en goed stroomopwaarts om beschermd te worden tegen Arabische en Europese mogendheden die hun invloed in de regio aan het uitbreiden waren, zelfs toen Ayutthaya zelf zijn macht consolideerde en uitbreidde om het vacuüm op te vullen dat was achtergelaten door de val van Angkor. Als gevolg hiervan werd Ayutthaya een centrum van economie en handel op regionaal en mondiaal niveau, en een belangrijk verbindingspunt tussen het Oosten en het Westen. Het koninklijk hof van Ayutthaya wisselde tot ver over de grenzen ambassadeurs uit, onder meer met het Franse hof in Versailles en het Mughal hof in Delhi, en met de keizerlijke hoven van Japan en China. Buitenlanders dienden in dienst van de regering en woonden ook als privé-personen in de stad. Stroomafwaarts van het Koninklijk Paleis van Ayutthaya waren er enclaves van buitenlandse handelaars en missionarissen, die elk in hun eigen architectonische stijl bouwden. De buitenlandse invloeden waren talrijk in de stad en zijn nog steeds te zien in de overgebleven kunst en in de architectonische ruïnes.
De Ayutthaya kunstschool toont de vindingrijkheid en de creativiteit van de Ayutthaya beschaving evenals haar vermogen om een veelheid van buitenlandse invloeden te assimileren. De grote paleizen en de boeddhistische kloosters die in de hoofdstad werden gebouwd, bijvoorbeeld in Wat Mahathat en Wat Phra Si Sanphet, getuigen zowel van de economische vitaliteit en de technologische bekwaamheid van hun bouwers, als van de aantrekkingskracht van de intellectuele traditie die zij belichaamden. Alle gebouwen waren elegant versierd met de hoogste kwaliteit van kunstnijverheid en muurschilderingen, die bestonden uit een eclectisch mengsel van traditionele stijlen overgebleven uit Sukhothai, geërfd van Angkor, en ontleend aan de 17e en 18e eeuwse kunststijlen van Japan, China, India, Perzië en Europa, het creëren van een rijke en unieke uitdrukking van een kosmopolitische cultuur en het leggen van de basis voor de fusie van stijlen van kunst en architectuur populair in de daaropvolgende Rattanakosin Era en verder.
Toen de hoofdstad van het herstelde koninkrijk stroomafwaarts werd verplaatst en in Bangkok een nieuwe stad werd gebouwd, werd er bewust naar gestreefd het stedelijke model en de architectonische vorm van Ayutthaya te herscheppen. Veel van de nog levende architecten en bouwers van Ayutthaya werden ingeschakeld om aan de bouw van de nieuwe hoofdstad te werken. Dit patroon van stadsreplicatie is in overeenstemming met het concept van stadsplanning waarbij steden over de hele wereld bewust proberen de perfectie van de mythische stad Ayodhaya na te bootsen. In het Thais behoudt de officiële naam voor de nieuwe hoofdstad in Bangkok “Ayutthaya” als onderdeel van zijn formele titel.
Criterium (iii): De historische stad Ayutthaya getuigt uitstekend van de periode van de ontwikkeling van een echte nationale Thaise kunst.
Integriteit
De integriteit van het pand als de ruïnes van de voormalige Siamese hoofdstad wordt gevonden in het behoud van de ruïne of gereconstrueerde staat van die fysieke elementen die kenmerkend waren deze eens grote stad. Deze bestaan in de eerste plaats uit de stedelijke morfologie, waarvan de originaliteit bekend is van contemporaine kaarten uit die tijd, opgesteld door verschillende van de buitenlandse afgezanten die aan het Koninklijk Hof waren toegewezen. Deze kaarten onthullen een uitgebreid, maar systematisch patroon van straten en kanalen over het hele eiland en verdelen de stedelijke ruimte in strikt gecontroleerde zones, elk met zijn eigen karakteristieke gebruik en dus architectuur. Het stedenbouwkundig model van het gehele eiland is zichtbaar en intact gebleven, evenals de ruïnes van alle belangrijke tempels en monumenten die op de oude kaarten zijn aangegeven. Overal waar de ruïnes van deze bouwwerken na het verlaten van de stad waren overbouwd, zijn zij nu blootgelegd.
Daarnaast zijn de ruïnes van alle belangrijke gebouwen geconsolideerd, hersteld en soms gereconstrueerd.
Het aangewezen gebied van het werelderfgoed, dat beperkt is tot het voormalige koninklijke paleiskwartier en de onmiddellijke omgeving daarvan, omvat de belangrijkste plaatsen en monumenten en waarborgt het behoud van de uitzonderlijke universele waarde van het bezit. Aanvankelijk was het de bedoeling de resterende historische monumenten te beheren door middel van aanvullende plannings- en beschermingscontroles, maar de huidige economische en sociale factoren rechtvaardigen een uitbreiding van het historisch park tot het hele eiland Ayutthaya, ter bescherming van alle bijbehorende oude monumenten en plaatsen en ter versterking van de integriteit van het Werelderfgoed. Uitbreiding van de grenzen van het Werelderfgoed tot het gehele eiland Ayutthaya zal de grenzen van het park exact in overeenstemming brengen met die van de historische stad.
Authenticiteit
De historische stad Ayutthaya is bekend uit historische verslagen. Als een van ’s werelds grootste steden van die tijd en een belangrijk politiek, economisch en religieus centrum, hebben veel bezoekers feiten over de stad en hun ervaringen daar opgetekend. Het Siamese koninklijk hof hield ook nauwgezette verslagen bij; vele werden vernietigd bij de inname van de stad, maar sommige zijn bewaard gebleven en vormen een belangrijke bron van authenticiteit. Hetzelfde kan worden gezegd van de getuigenissen van kunstwerken, muurschilderingen, beeldhouwwerken en manuscripten in palmblad die uit die periode bewaard zijn gebleven. Van bijzonder belang zijn de overgebleven muurschilderingen in de crypte van Wat Ratchaburana. Zorgvuldige aandacht voor de juiste interpretatie van de ruïnes aan het publiek voor educatieve doeleinden draagt ook bij aan de authenticiteit van het pand.
Bescherming en beheer eisen
De historische stad Ayutthaya wordt beheerd als een historisch park. Het is bekend gemaakt en beschermd door de Thaise wet op grond van de wet op oude monumenten, antiek, kunstvoorwerpen en nationale musea, B.E. 2504 (1961), zoals gewijzigd bij wet (No.2), B.E. 2535 (1992), ten uitvoer gelegd door de Fine Arts Department, Ministerie van Cultuur. Er zijn nog andere verwante wetten die door verwante overheidsdiensten worden uitgevoerd, zoals de Ratchaphatsadu Land Act, B.E. 2518 (1975), de City Planning Act, B.E. 2518 (1975), de Enhancement and Conservation of National Environmental Quality Act, B.E. 2535 (1992), de Building Act, B.E. 2535 (1992). 2535 (1992), de Building Control Act B.E. 2522 (1979) als gewijzigd bij Act No. 2, B.E. 2535 (1992), en gemeentelijke verordeningen.
Naast de formele wettelijke bescherming is er een Master Plan voor het landgoed dat door het kabinet is goedgekeurd. Comités voor de bescherming en ontwikkeling van de historische stad Ayutthaya op nationaal en lokaal en niveau zijn opgericht en er zijn een aantal belangengroepen voor de instandhouding van het erfgoed onder de niet-gouvernementele gemeenschap.
Het budget voor het behoud en de ontwikkeling van de historische stad Ayutthaya wordt toegewezen door de regering en de particuliere sector.
Een uitbreiding van het werelderfgoed is in voorbereiding, die de volledige footprint zal bestrijken van de stad Ayutthaya zoals die bestond in de 18e eeuw, toen zij een van ’s werelds grootste stedelijke gebieden was. Hierdoor zullen andere belangrijke antieke monumenten, waarvan sommige zich buiten het huidige afgebakende gebied bevinden, onder dezelfde bescherming en hetzelfde instandhoudingsbeheer vallen als het huidige werelderfgoed. Bovendien worden nieuwe voorschriften voor de controle op de bouw binnen de uitgebreide grenzen van het pand geformuleerd om ervoor te zorgen dat de waarden en uitzichten van de historische stad worden beschermd. Met deze veranderingen zullen alle nieuwe ontwikkelingen in de moderne stad Ayutthaya worden gericht op gebieden buiten de voetafdruk van de historische stad en het op de Werelderfgoedlijst geplaatste eigendom.