Free Press

Veel mensen die een relatie krijgen met gevangenen, zeggen hetzelfde: ze waren oorspronkelijk niet op zoek naar liefde.

Jo, een militaire veteraan en 44-jarige moeder van drie kinderen, deed gewoon een goede daad, dacht ze. Vier jaar geleden bracht ze oude kleren naar de kerk van een vriend toen ze langs de gevangenis ministries tafel kwam. Een vrijwilliger spoorde haar aan om een warme vakantiewens naar een gevangene te sturen. Kijkend naar de opties op PrisonPenPals.com, koos ze een man genaamd Ben, deels omdat hij expliciet verklaarde dat hij alleen op zoek was naar vriendschap.

Ze begonnen een briefwisseling en ontdekten een gedeeld gevoel voor humor en een onmiskenbare chemie. Jo vertelde me dat ze oplichtte als ze zag dat ze een bericht van Ben had en ze keek er de hele dag naar uit. Twee jaar later liep ik met Jo door het gangpad van de Oregon State Penitentiary. Als schrijver die werkt aan een boek over hoe gevangenen intieme relaties onderhouden, sprak ik vaak met Jo en Ben; ik was een van de twee mensen die de ceremonie bijwoonden.

Dan, een 49-jarige uit Texas, deed onderzoek naar homoreizen in Oost-Europa toen hij uit nieuwsgierigheid klikte op een verwarrende banneradvertentie voor GayPrisoners.net. (De site is een spervuur van oude clip art en analoge afbeeldingen.) “Ik dacht: ‘Wat in de wereld is dat?'” Maar er stonden ook profielen van gevangenen op de site, en die van Will trok hem meteen aan. Will zat gevangen in een inrichting niet al te ver van waar Dan woonde. Ze schreven over en weer, Dan kwam uiteindelijk op bezoek, en ze werden een stel. Als Dan Will in de gevangenis bezoekt, vertelt hij iedereen die ernaar vraagt dat hij zijn oom is.

Jo en Dan waren niet op zoek naar romantiek, en toch zijn ze hier. Jo herinnert zich dat ze doodsbang was toen ze Ben voor het eerst persoonlijk ontmoette: “Ik loop vrijwillig een gevangenis binnen,” herinnert ze zich denkend. “Wat ben ik in godsnaam aan het doen? Mensen proberen hier te ontsnappen. Waarom ben ik hier met opzet?”

Dat is wat de meeste buitenstaanders niet in overweging nemen als ze aan gevangenisliefde denken: het zielenonderzoek, de vraagtekens, de identiteitscrisis veroorzaakt door verliefd te worden op een opgesloten persoon. Plus, het oordeel dat onze maatschappij over gevangenen velt – dat ze op de een of andere manier onwaardig en onherstelbaar zijn – en dat mensen als Jo over zichzelf vellen, omdat ze van deze mensen houden.

Je verbindt je niet alleen aan de gevangene, maar ook aan een onorthodoxe levensstijl en denkwijze: Je moet de angst op je nemen om te weten welke gevaren je geliefde loopt, van geweldsdreigingen tot lockdown; je moet een gebrek aan fysieke intimiteit accepteren, weekenden opgeven voor reistijd, en constant je telefoon controleren om geen inkomende oproepen te missen.

Dating van een gevangene kan ook duur zijn. Ik interviewde vrouwen en mannen wier maandelijkse routinekosten in de honderden, soms duizenden dollars liepen – geld dat wordt uitgegeven om een gevoel van normaliteit te handhaven. Deze rekeningen omvatten exorbitant dure collect telefoongesprekken; e-mail en videomessaging (internettoegang moet worden betaald); geld voor commissary accounts; vliegtickets, huurauto’s, en benzine voor hun geliefden om te reizen naar de verre buitenposten op het platteland waar veel gevangenissen zich bevinden; hotelkamers om een paar dagen op bezoek te komen na het maken van de reis; $ 20 biljetten om in de automaat te stoppen bij bezoeken; en door de gevangenis goedgekeurde outfits om te voldoen aan byzantijnse voorschriften (geen jeans, geen leggings, in sommige gevangenissen).

Maar verlangen is een krachtige kracht, en koppels vinden zinvolle manieren om hun liefde te uiten ondanks grote afstanden en gesloten poorten. Jo woont aan de oostkust en komt ongeveer twee keer per jaar naar Oregon. Maar ze noemt de afstand als de kracht van haar en Ben: “Haal seks uit de vergelijking en alle verwarring die daarmee gepaard gaat. Hoe vaak leer je iemand eigenlijk kennen zonder die afleiding?”

Jo en Ben leerden elkaar kennen door een jaar lang brieven te schrijven, te bellen en te e-mailen voordat ze elkaar ooit in levende lijve ontmoetten, als een moderne Heloise en Abelard. Ze benadrukken en geven prioriteit aan communicatie, omdat communicatie echt alles is wat ze hebben. “Telkens wanneer een van ons zich niet goed voelt over iets, praten we erover, ongeacht wat het is,” zegt Ben.

Voor veel mensen in relaties kan dat soort communicatie zeldzaam zijn. Hoe vaak wordt er echt naar ons geluisterd? Hoe vaak vinden we iemand die ons zijn onverdeelde aandacht geeft? Hoe vaak krijgen we het gevoel dat wat we tegen iemand zeggen het meest interessante is in het leven van iemand anders – het beste deel van hun dag?

Mensen in relaties met gevangenen zeggen dat ze dat gevoel regelmatig ervaren. Gevangenisrelaties dwingen stellen ook creatief te zijn in hoe ze hun affectie overbrengen. Ben heeft stiekem een T-shirt voor Jo bij de post gedaan, zodat ze het kon dragen en zich, metaforisch gezien, door hem omhuld kon voelen. Regina, een vrouw uit Colorado wier man, Manuel, een straf van 24 jaar uitzit in Colorado, zegt dat de twee een persoonlijke steno taal hebben ontwikkeld: “Als de wind waait, zeggen we dat het een van ons is die een kus stuurt.”

“Ik heb gedichten opgenomen die Manuel voor me heeft geschreven en over de telefoon heeft voorgelezen,” voegt ze eraan toe, “en ik speel ze af als ik hem nodig heb maar niet meteen met hem kan praten.” Ze vormden een boekenclub van twee, lazen en bespraken titels als De vijf liefdestalen.

Hoe zit het met fysieke behoeften? Creatieve vindingrijkheid speelt een rol. Zoals Regina me vertelde: “Ik schrijf dingen naar Manuel die die Vijftig Tinten Grijs-dame tot schande zou brengen!” Je kunt pikante lingeriefoto’s sturen, zolang ze maar bedekt zijn. Maar je moet accepteren dat je foto’s en brieven door de bewakers in de gaten worden gehouden, net als telefoongesprekken en de onvermijdelijke praktijk van telefoonseks. Een vrouw vertelde me dat ze zich voorafgaand aan een stomende sessie rechtstreeks richt tot de bewakers van wie ze weet dat ze meeluisteren: “Ik zeg hen, je bent welkom!”

Ik heb gehoord van gevechten die tijdens bezoeken in scène worden gezet, zodat de bewakers afgeleid zijn en koppels (heel, heel snel) hun relaties kunnen consumeren. De door gevangenen geproduceerde podcast Ear Hustle beschrijft soortgelijke innovaties in de San Quentin-gevangenis, waar opgesloten paren elkaar dekking geven op een patio voor kortstondige intimiteit.

Sommige gevangenen hebben gemeld dat ze opzettelijk de gevangenisregels overtreden om hun veiligheidsniveau te verhogen – dit vereist op zijn beurt dat alle bezoekers van die persoon “contactloos” zijn, waardoor zij en hun partner de privacy hebben van een met glas afgescheiden telefooncel waar koppels voor elkaar kunnen optreden en masturberen.

Maar de overgrote meerderheid van de koppels met wie ik heb gesproken, houdt zich aan de regels. Jo kijkt met vreugde uit naar haar tweejaarlijkse knuffels. Op Ben’s veiligheidsniveau is dat alles wat het koppel zich veroorlooft: een omhelzing aan het begin en einde van elk bezoek. Conjugal visits, oftewel overnachtingsbezoeken met privacy voor getrouwde stellen en hun naaste familie, zijn alleen beschikbaar in Washington, Californië, New York en Connecticut.

Dit artikel is aangepast van een essay dat oorspronkelijk op Medium stond.

Elizabeth Greenwood groeide op in Worcester, Massachusetts. Ze doceert creatieve non-fictie aan Columbia University. Playing Dead: A Journey Through the World of Death Fraud is haar eerste boek. Je vindt haar op Twitter @lizgreenwood4u.

First Person is Vox’s thuis voor meeslepende, provocerende verhalende essays. Heb je een verhaal te delen? Lees onze richtlijnen voor inzendingen, en pitch ons op [email protected].