Ik voel me niet helemaal op mijn gemak met mijn lichaam. Zo, ik heb het gezegd. Vroeger was ik dat meisje dat een grote pizza at zonder een pond aan te komen. Maar mijn gewoontes haalden me al snel in (zoals altijd), en in plaats van de eerste 15 aan te komen op de universiteit, kwam ik de eerste 30 aan (laten we doen alsof dat een ding is). Toen besloot ik iets anders te gaan doen. Ik begon een mix te eten van hele granen, rijst, fruit, groenten en proteïnen. En als ik zin had – nou ja, als mijn budget het toeliet – ging ik uit eten en at ik alles wat mijn kleine, voedselminnende hartje begeerde. Ik dacht dat mijn dieet in balans was, maar mijn lichaam zei iets anders. Ik voelde me onhandelbaar en mijn spijsverteringsstelsel was een absoluut wrak. Kortom: ik voelde me niet geweldig. En toen kwam Whole30.
- Wat is Whole30?
- Beslissen om aan het programma te beginnen en er daadwerkelijk aan beginnen zijn twee totaal verschillende dingen.
- Toen ik eenmaal begon met het koken van maaltijden, werd het een beetje makkelijker. (En niet te vergeten, het was best leuk!)
- Maar dan was er de gratis taart op het werk situatie. (Er is altijd een gratis taart op het werk situatie, amirite?)
- Ik heb valsgespeeld, maar slechts één keer.
- Dus hier zijn mijn takeaways.
Wat is Whole30?
Whole30 is een beperkend dieetprogramma dat belooft om in 30 dagen “je leven te veranderen” door middel van enkele hard-love voedingsveranderingen. Deze omvatten: geen zuivel, geen granen, geen toegevoegde suiker, geen alcohol, en geen peulvruchten. 30 dagen lang. Cold-turkey. Denk: Paleo ontmoet een eliminatie dieet-maar alleen voor 30 dagen. Eerst, het marketing verhaal: Volgens de makers van Whole30, kunnen deze voedingsmiddelen problematisch zijn voor sommige mensen – “darmverstorend” of “ontstekingsbevorderend”, zoals Whole30 zou zeggen. Het idee achter het programma is om potentiële probleemveroorzakers te elimineren en dan opnieuw te introduceren, zodat je beter kunt begrijpen hoe wat je eet je beïnvloedt. De waarheid is echter ingewikkelder.
Whole30 is geen goed diagnostisch hulpmiddel (meer hierover hieronder), maar het kan je mogelijk helpen bij het ontwikkelen van enkele gezondere eetgewoonten, zoals maaltijden van tevoren bereiden of meer van je eigen eten koken, die beide je dwingen om veel meer hele voedingsmiddelen te eten en minder bewerkte voedingsmiddelen. Het kan ook nuttig zijn in de zin dat het betekent dat je een maand geen alcohol drinkt, en je leert jezelf ook hoe je wayyyy minder toegevoegde suiker kunt eten, wat moeilijk is als de hel om te doen zonder actief, opzettelijk te proberen.
Het is de moeite waard hier op te merken voordat ik verder ga dat SELF herhaaldelijk heeft gemeld dat het geen slim idee is om op een eliminatiedieet te gaan zonder eerst een arts te raadplegen. Eliminatiediëten, mits correct uitgevoerd onder medisch toezicht, zijn diagnostische hulpmiddelen die kunnen helpen specifieke irriterende stoffen te lokaliseren. Whole30 is beslist geen medisch diagnostisch hulpmiddel – en de irriterende stoffen die het beweert te helpen opsporen zijn slechts echt problematisch voor een zeer klein percentage van de bevolking. Als je je beter voelt na Whole30, is het waarschijnlijker omdat je minder junkfood, alcohol en lege calorieën hebt gegeten, dan omdat je een specifieke voedselintolerantie hebt. Bovendien, als je bepaalde gezondheidsproblemen hebt, kan het volgen van een eliminatiedieet zonder medisch toezicht gevaarlijk voor je zijn, omdat het kan betekenen dat je niet de juiste hoeveelheid voedingsstoffen binnenkrijgt die je nodig hebt om gezond te zijn. En ik zou nalatig zijn om er niet op te wijzen dat elk dieet met superbeperkende regels ongelooflijk problematisch kan zijn voor iedereen die ooit heeft geworsteld met ongeordend eten – en zelfs voor mensen die dat niet hebben gedaan. Voedingsregels kunnen sommige mensen helpen, maar kunnen echt schadelijk zijn voor anderen.
Om duidelijk te zijn: dit is geen plan om af te vallen. Veel mensen vallen af met Whole30 – waaronder ikzelf – maar het doel van het programma is meer om zich goed te voelen dan om er op een bepaalde manier uit te zien. Om eerlijk te zijn, dat is wat me in de eerste plaats aantrok tot Whole30. Het was niet een van die drie-daagse magische oplossingen om gewicht te verliezen. Het was een 30-daagse uitdaging die beloofde de manier te veranderen waarop ik dacht over voedsel en brandstof – hoe kon ik dat weerstaan?
Hoewel het plan een enigszins tragische reeks beperkingen voor mij heeft, verwelkomde ik het schijnbaar ascetische programma met open armen. Zeker, ik zou moeten adieu te zeggen aan veel van mijn favoriete voedsel (met inbegrip van de over het algemeen gezond: rijst, haver, pindakaas, en tofu ik was gekomen om zo veel liefde), maar het zou gewoon voor 30 dagen, en de uitdaging beloofd om ~ mijn leven veranderen ~. Dat moet het toch waard zijn?
https://twitter.com/lindseylanquist/status/726532305058193408
Dit is een foto van mij in mijn natuurlijke staat, terwijl ik een heleboel voedsel in mijn mond stop.
Beslissen om aan het programma te beginnen en er daadwerkelijk aan beginnen zijn twee totaal verschillende dingen.
Ik begon aan het programma met vastberadenheid in mijn hart. Dit bleek de sleutel te zijn, want laat me je vertellen: Whole30-klaar maken is moeilijk AF. Het programma geeft je een heleboel hulpmiddelen: een boodschappenlijst, een blog, een forum – er is ook een boek dat je kunt kopen. Plus, ik heb zelfs een paar mensen gerekruteerd om het programma samen met mij te doen: mijn vriend, die het programma al eerder had gedaan, en mijn vader, die ermee instemde zolang hij maar whisky kon blijven drinken op sociale evenementen (een concessie die Whole30 niet zou adviseren, maar wat dan ook). Toch kon niets me voorbereiden op het niveau van de gedachte die zou gaan in het plannen van mijn maaltijden vanaf dat moment.
Ik sloeg de kruidenierswinkel de avond voordat ik het programma begon. Met een vol hart en een Instagram-feed vol #Whole30-maaltijdinspiratie, verkende ik gangpaden van Trader Joe’s waarvan ik niet wist dat ze bestonden-running alles door mijn Whole30-bezorgde boodschappenlijstje, natuurlijk. Ik ga elke zondag boodschappen doen en koop alleen genoeg voedsel voor een week, dus ik had niet veel om mee te werken, afgezien van essentiële dingen zoals olijfolie en verschillende kruiden. Ik heb een voorraad kippenworst en eieren ingeslagen voor eiwitten en heb de rest van mijn reis besteed aan het vullen van mijn winkelwagentje met groenten (spinazie, pompoen, broccoli – noem maar op, en ik heb het waarschijnlijk gekocht).
Ik at al thuis ontbijt en pakte mijn lunch elke dag in, dus om ze Whole30-vriendelijk te maken, hoefde ik alleen maar een aantal ingrediënten opnieuw te evalueren. Ik ruilde roerbakgerechten (tot ziens, teriyakisaus boordevol suiker en soja) in voor geroosterde groenten en legde als nooit tevoren een voorraad eieren aan. Het avondeten was een groter probleem. Ik trakteer mezelf graag op een etentje hier en daar, zoals ik al eerder zei. Maar door de Whole30’s intense beperkingen (namelijk dat toegevoegde suiker een no-no is), werd uit eten gaan hella ingewikkeld. Het was niet genoeg om mosterd boven ketchup te kiezen – ik moest controleren of er suiker in de mosterd zat, en meestal was dat zo.
Oh, en ik faalde de eerste avond volledig. Hoewel ik veel sms’jes uitwisselde met mijn vriend die er samen met mij in zat om ervoor te zorgen dat ik op schema was, maakte ik de fatale fout door wat maïs te eten-een zetmeel waarvan ik later leerde dat het niet Whole30-goedgekeurd was. Ik omhelsde mijn mislukking en at ook wat bonen. Op dat moment, dacht ik, waarom niet?
Toen ik eenmaal begon met het koken van maaltijden, werd het een beetje makkelijker. (En niet te vergeten, het was best leuk!)
Wat mij betreft zijn er twee manieren om het Whole30 programma te doen: Zinken in een eentonige maar comfortabele routine of de uitdaging gebruiken als een kans om je receptenrepertoire op te leuken. Het eerste is een goede optie voor sommige mensen, maar voor mij was het laatste de enige manier om te gaan. Hoewel ik nog niet zo veel had gekookt, voelde ik me geïnspireerd door mijn beperkingen.
Voor het ontbijt gooide ik eieren in een pan met welke groenten me die dag ook inspireerden. Lunch betekende een vorm van eiwit (of het nu kippenworst, gebakken kip, of eieren) gecombineerd met meer groenten (sommige dagen was het spruitjes en squash, andere dagen was het broccoli en aardappelen). Een smoothie van boerenkool en fruit was de perfecte snack voor halverwege de middag. En ik eindigde mijn dag met elke combinatie van eiwitten, fruit en/of groenten die ik wilde. Het toetje was een nee, maar ik had genoeg fruit om rond te gaan. Hoewel ik de #Whole30 Instagram en Pinterest tags gebruikte voor inspiratie, waren de meeste van mijn maaltijden een experiment in creativiteit. Ik liet me gewoon leiden door mijn smaakpapillen en gooide ingrediënten in een pan, in de hoop dat ze goed zouden combineren. Gelukkig voor mij, deden ze dat meestal.
Een paar dingen die ik heb geleerd: Salsa is een geweldige manier om je kip pittiger te maken. Je koffie heeft de melk die je erin doet niet echt nodig, en de suiker al helemaal niet. (Plus, thee is er altijd voor je als je het nodig hebt.) Pompoen is een geweldige toevoeging aan elk gerecht. Ik realiseerde me ook dat ik dagelijks veel meer afhankelijk was van granen, zuivel en toegevoegde suiker dan ik dacht.
Mijn budget was beperkt, wat zowel geweldig als verschrikkelijk bleek te zijn voor deze ervaring. Aan de ene kant gingen mijn uitgaven voor eten flink omlaag nadat ik restaurantbezoek uit mijn leven had geschrapt. Aan de andere kant was ik terughoudend om geld uit te geven aan chiquere vormen van eiwitten zoals biefstuk en vis, dus ik was vrij veel op een kip-en-ei-dieet voor de maand. Dit was niet verschrikkelijk, maar iemand die bereid is om een beetje meer uit te geven, kan waarschijnlijk nog meer plezier hebben met zijn kookkunsten dan ik.
Maar dan was er de gratis taart op het werk situatie. (Er is altijd een gratis taart op het werk situatie, amirite?)
Ik was al op het werk voor twee uur de eerste dag van de uitdaging toen ik werd aangeboden gratis cupcakes. Ik neem je niet in de maling. Ik schreef letterlijk een briefje in mijn telefoon dat zei: “10:00 A.M.- Er is gratis dessert zit naast me. Help.” Het bleek de verjaardag van een collega te zijn, en iemand verraste het kantoor met heerlijke pindakaas-chocoladecupcakes.
Ik pakte mijn telefoon en sms’te onmiddellijk mijn ondersteuningssysteem-mijn veganistische kamergenoot, mijn vriend die de Whole30 eerder had gedaan, en mijn vader (lol). Mijn kamergenoot bood aan, “Begin gewoon morgen,” maar mijn andere vriend stuurde een eenvoudige, “Denk er niet eens over na.” TBH, ik denk niet dat mijn vader antwoordde. Met tegenzin nam ik het advies van mijn tweede vriend aan. Als ik een uitzondering maakte voor deze cupcakes, wat zou me er dan van weerhouden om een uitzondering te maken voor de gratis taart die een paar dagen later zou komen, of de doos koekjes de volgende week? (Dit zijn echte dingen die gebeurd zijn. Ik krijg verrassend veel gratis toetjes aangeboden). Ik realiseerde me dat het opnieuw instellen van de uitdaging elke keer als ik daar zin in had, het doel van het programma volledig teniet zou doen. Ik verbond me tot 30 dagen zonder uitzonderingen, en 30 dagen zonder uitzonderingen is wat ik zou doen. Hoe pijnlijk en suikervrij het ook was.
Ik maakte een screenshot van de uitschakeling van de cupcake van mijn vriend voor toekomstig gebruik en zat aan mijn bureau een banaan te eten. Ik staarde naar het gratis dessert voor wat alleen kan worden omschreven als een beschamende hoeveelheid tijd en zette door.
Nog een ding dat de moeite van het opmerken waard is: Het kan erg moeilijk zijn om een sociaal leven te leiden als je het 30-dagenplan volgt. Een groot deel van de tijd die ik met mensen doorbreng, gaat op aan eten en alcohol, en het is nooit makkelijker geworden om uit te leggen wat Whole30 was en waarom ik het deed. Plannen om uit te gaan konden nooit gewoon plannen zijn om uit te gaan – zelfs niet als het een happy hour met collega’s is, zoals je kunt zien in mijn gesprek hierboven. Ik moest van tevoren het menu doornemen, en mijn vrienden moesten eindeloos veranderende plannen verdragen terwijl ik moeite had om iets te vinden wat ik kon eten in elk restaurant dat ze voorstelden. Toegevoegde suiker zit overal in, jongens.
Ik heb valsgespeeld, maar slechts één keer.
Ik was tot dag 18 zo goed als klaar met het spel. Ik zat vol energie, was alert op het werk en sportte met gemak. Ik gooide Whole30-goedgekeurde maaltijden in elkaar alsof het mijn werk was, en ik had geen last van mijn typische spijsverteringsproblemen. Om het simpel te zeggen: ik voelde me als een slechterik. En ik weet niet zeker wat er gebeurde, maar toen die noodlottige 18e dag kwam, veranderde er iets in mij. Ik had niet langer de vastberadenheid om in een hoekje spruitjes te gaan zitten eten, terwijl mijn collega’s genoten van de krakelinghapjes die onze kantoorkeuken zo liefdevol had klaargezet. En terwijl ik mentaal mijn vastberadenheidsmantra probeerde te herhalen (“Je bent niet zo ver gekomen om alleen maar zo ver te komen” – leuk, toch?), stuitte ik op een muur. Misschien was het de vierde set gratis cupcakes die ik mezelf dwong af te wijzen (niet overdrijven), of misschien was het het feit dat mijn lichaam het bijna drie weken had uitgehouden zonder voedsel dat het daarvoor regelmatig consumeerde, maar ik besloot vals te spelen. En ik besloot hard vals te spelen.
Ik sms’te mijn kamergenoot een gepassioneerd bericht over “EATING A F#&%ING BAGEL,” en we gingen naar mijn favoriete restaurant (Brooklyn Bagel-go there) voor een roomkaas-bedekte alles bagel met lox. Ik trakteerde mezelf ook op een frisdrank, want waarom ook niet? Na mijn cheat maaltijd deelde ik een six-pack Insomnia Cookies met mijn kamergenote, die gelukkig mee was voor de calorierit van haar leven. Ik propte trots mijn helft van de koekjes (twee pindakaas, één chocoladekoekje – voor het geval je het je afvroeg) in mijn mond tijdens de treinreis naar huis. Ik had nog nooit van mijn leven zo’n mooie verwennerij meegemaakt. En ik had de suikerkater de volgende dag om het te bewijzen. (Ik maak geen grapje als ik zeg dat ik de dag erna in een door suiker veroorzaakte mentale mist zat, nog verergerd door mijn door suiker veroorzaakte hoofdpijn. Ik heb suiker – of mijn gebrek aan zelfbeheersing – nog nooit zo gehaat.)
Oh, en het is maar dat je het weet, je moet je 30 dagen opnieuw beginnen als je een cheat hebt gedaan. Ik besloot dit niet te doen, omdat ik een reis voor de boeg had waar ik mijn Whole30 zo zorgvuldig omheen had gepland. Helaas, toen ik toegaf, betekende opnieuw beginnen dat ik mijn dieet moest beperken terwijl ik op vakantie was – iets dat gewoon niet ging gebeuren. (Sorry jongens. We kunnen niet allemaal Gisele en Tom zijn.)
Dus hier zijn mijn takeaways.
Laten we het eens hebben over de resultaten. Allereerst heeft Whole30 uiteindelijk mijn relatie met voedsel uitgedaagd. Mijn pre-Whole30 voedsel mentaliteit was: “Eet nu. Spijt later.” (Om duidelijk te zijn, “spijt” verwijst naar gevoelens van pijn en door eetbuien veroorzaakte voedselcoma’s, niet noodzakelijkerwijs naar twijfels over mijn uiterlijk). Maar Whole30 dwong me om die mantra te heroverwegen en veranderde het in: “Eet nu, en heb misschien nu spijt. Maar bedank jezelf later.” Ik heb de pizza niet opgegeten. Ik at de geroosterde groenten. En raad eens wat: het maakte een verschil. Ik voelde de resultaten. Ik heb nog nooit zoveel energie gehad of minder spijsverteringsproblemen. En hoewel Whole30 geen gewichtsverliesprogramma is, had het meer bewust zijn van het voedsel dat ik at het extra voordeel dat ik ook een paar kilo afviel.
Whole30 heeft ook een gids voor de 10 dagen na het programma. Deze periode wordt de “Herintroductiefase” genoemd, omdat Whole30-ers worden verondersteld deze te gebruiken om langzaam ingrediënten terug in hun dieet toe te voegen om te zien wat een probleem veroorzaakt. Ik heb deze periode absoluut (en met spijt) verlaten en heb bijna onmiddellijk na afloop van mijn 30 dagen mijn eetgewoonten van vóór de Whole30 hervat. Noch ik, noch mijn spijsverteringsstelsel raden deze aanpak aan, maar soms moet een voedselminnend meisje doen wat een voedselminnend meisje moet doen.
Dat gezegd hebbende, kijk ik heel anders tegen verwennerijen aan dan ik voorheen deed. Nu Whole30 voorbij is, kan ik mezelf weer trakteren. Maar in plaats van gedachteloos in de dichtstbijzijnde cupcake te duiken, probeer ik bewuster om te gaan met mijn verlangens. Voordat ik een lekkere traktatie oppak (of twee, of drie – laten we reëel zijn), vraag ik mezelf af: “Wil je dit echt? Of wil je het alleen maar eten omdat het in je buurt is?” Vaker wel dan niet, is het antwoord dat ik het gewoon probeer te eten omdat ik het kan zien. Als dat het geval is, omzeil ik de traktatie en ben ik er zeker van dat de hunkering voorbij zal gaan (want serieus, dat zal het meestal).
Toch is het belangrijk om een programma te vinden dat voor u werkt. Adiana Castro, oprichter van Compass Nutrition, woog mee over mogelijke negatieve aspecten van het programma. “Het Whole30 programma moedigt hele voedingsmiddelen, maaltijdplanning en voorbereiding aan – allemaal gunstige gewoonten voor een gezonde levensstijl,” vertelt ze SELF. “Dat gezegd hebbende, ik ben geen fan van ‘voedselregels’, omdat ze negatieve connotaties triggeren en kunnen leiden tot ongeordende eetpatronen. Ik geloof dat het toevoegen van algemene gezonde gewoonten aan je dagelijkse routine meer impact heeft.” Andere voedingsdeskundigen hebben veganisten en vegetariërs gewaarschuwd voorzichtig te zijn bij het proberen van het programma vanwege het gebrek aan peulvruchten (hoewel het programma op zijn website middelen heeft die zijn afgestemd op veganisten en vegetariërs).
Het belangrijkste is dat ik wegliep van Whole30 met een nieuw gevoel van liefde voor mijn lichaam. Nee, het is niet omdat ik er magerder uitzie dan ooit tevoren (hoewel dat een welkom neveneffect van het programma was) of omdat ik me ongelooflijk ~in harmonie~ met mijn lichaam voel. Het is gewoon dat het afslaan van elke zoete traktatie die op mijn weg kwam in de afgelopen maand heeft me een ding doen beseffen: ik hou van verwennerij in voedsel, en ik hou van mijn lichaam voor het laten van me verwennerij in dat voedsel. Wat mij betreft, is het het waard om met een paar extra kilo’s te pronken als ik enorm genoten heb van elke hap die het me kostte om er te komen. En mij kennende, heb ik dat waarschijnlijk gedaan. Zolang ik me niet overgeef aan ongezonde dingen – en dat doe ik niet – wat kan het kwaad om een paar cupcakes te eten? Ik heb deze meestal-gezonde-maar-treat-yourself levensstijl nu al een tijdje volgehouden, en raad eens: ik zie er goed uit. Dat was iets waar ik me bij neer moest leggen, en dankzij Whole30, heb ik dat gedaan.
Nu, als je me wilt excuseren- er zijn een paar bagels die geconsumeerd moeten worden.
https://twitter.com/lindseylanquist/status/713180720211042304
Gerelateerd:
- De voors en tegens van veganistisch worden
- 8 dingen die je moet weten over ontstekingen en anti-inflammatoire diëten
- Werkt intermittent Fasting echt?
Je vindt het misschien ook leuk:
