Een moderne hervertelling van het verhaal van Cyrano de Bergerac, alleen zijn de geslachten omgedraaid. Janeane Garafalo is een dierenarts die in een radioprogramma advies geeft aan eigenaars van huisdieren. Ze heeft echter een slecht zelfbeeld over haar uiterlijk, en cocoont zichzelf weg van mogelijke relaties, in een poging om zichzelf te beschermen tegen de onvermijdelijke teleurstelling en pijn.
Als de film één zwakte heeft, is het het feit dat Garafalo is gecast als een lelijk eendje. Geen denken aan, mensen; deze vrouw is mooi. Afhankelijk van of je een voorkeur hebt voor kleine brunettes of lange blondines, kun je denken dat ze zelfs schattiger is dan tegenspeelster Uma Thurman.
Zowel Garafalo als Thurman zijn prachtig, en spelen elkaar goed uit in hun ongemakkelijke vriendschap/romantische rivaliteit situatie. Thurman’s ditsy wanna-be actrice is zeer sympathiek; Garafalo’s intellectuele maar emotioneel bewaakte Dr. Abby is bij momenten hartverscheurend. Ben Chaplin als Brian, het object van hun affecties, zet een goede prestatie neer. Een scène waarin twee van deze acteurs met alleen de ogen op elkaar reageren – geen dialoog gedurende minstens 30 seconden – is bijzonder krachtig. Het gekibbel tussen Abby en Brian is als een one-liner ping-pong wedstrijd; hun spontane humor is leuk om mee te rijden (bijna als een Neil Simon toneelstuk). Brian’s hond is een van de beste dieren in een flick die ik heb gezien in een tijdje, hij deed komedie net zo goed als zijn menselijke tegenhangers.
Een goede film de moeite waard om een avond aan te besteden, vooral als een date flick.