Free Press

De roem kwam snel voor kunstschaatsster Mirai Nagasu. Op de Olympische Winterspelen in Pyeongchang vorig jaar schreef Nagasu geschiedenis als de eerste Amerikaanse vrouw die een drievoudige axel landde in de Olympische competitie, en won daarmee een bronzen medaille. Maar na een schaatscarrière die meerdere Olympische Spelen en een Amerikaanse titel omvat, heeft Nagasu afstand genomen van competitief kunstschaatsen.

Op zoek naar wat de volgende stap is, belandde ze op een plaats waar iemand van haar kaliber dat zelden doet: op een lokale tv-stage. Nagasu, 26, sprak met The Undefeated over haar onverwachte carrière omweg.

Je bent de eerste Amerikaanse vrouw die een drievoudige axel landt op de Olympische Spelen. Je won brons in Zuid-Korea. Hoe zou u uw Olympische ervaring beschrijven?

Het was alles wat ik wilde dat het zou zijn. Ik heb wat fouten gemaakt, maar als het perfect was, zou het saai zijn. Ik heb heel hard gewerkt voor een doel waarvan ik niet eens wist dat ik het kon bereiken. Om naar de Olympische Spelen te gaan voor een sprong die ik vier jaar geleden niet eens kon en hem één van de drie keer te landen, natuurlijk wilde ik hem elke keer landen, maar uiteindelijk lukte het niet zo.

Ik ben echt trots dat ik hem ten minste één keer landde, want het is een zeer moeilijke sprong. Dat ik de enige vrouw was die het zelfs maar probeerde in de competitie is iets waar ik echt trots op ben, en dat ik mijn team heb geholpen een bronzen medaille te winnen. Vier jaar geleden huilde ik nog omdat ik niet eens bij de Olympische ploeg kon komen. Om die barrière te doorbreken en dat doel te bereiken is iets waar ik echt trots op ben.

Midden van alle glorie van de Olympische Spelen raakte je verstrikt in een kleine controverse over de vertegenwoordiging van Aziatische Amerikanen en Pacific Islanders (AAPI) door New York Times-schrijfster Bari Weiss. Ze tweette na je driedubbele axel: “Immigranten: Ze krijgen de klus geklaard.” Ze probeerde te verduidelijken dat ze verwees naar een regel uit Hamilton. Haar tweet bracht de kwestie van het eeuwige vreemdelingensyndroom ter sprake – de veronderstelling dat Aziatische Amerikanen altijd als immigranten worden gezien, ongeacht de generatie of waar je geboren bent. Wat vond je toen en nu van de opmerkingen van Weiss?

Ik begrijp de verwijzing naar Hamilton, dus ik heb er niet echt aanstoot aan genomen. Maar tegelijkertijd begrijp ik uw perspectief ook. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik een beetje te Aziatisch ben voor de VS, maar als ik naar Japan ga, val ik op als een zere duim. Je kunt aan mijn manier van lopen, mijn manier van praten en mijn manier van kleden zien dat ik Amerikaans ben. Het is een beetje moeilijk om het gevoel te hebben dat ik nergens bij hoor, maar tegelijkertijd ben ik er zo trots op dat ik Japans-Amerikaan ben. Ik hou ervan Amerikaans te zijn, want Amerika vertegenwoordigen betekent voor mij alle culturen van de V.S. vertegenwoordigen. Ik zie de V.S. zoals iedereen een immigrant is.

Voor mij persoonlijk is het vertegenwoordigen van de Aziatische gemeenschap bijzonder belangrijk. Ik realiseerde me niet eens dat Aziatische Amerikanen een minderheid zijn, omdat ik opgroeide in Californië, waar diversiteit in overvloed is en alle culturen zo goed vertegenwoordigd zijn. Ik wist niet eens dat ik een minderheid was tot ik mijn Californische luchtbel verliet. Door naar evenementen als de ESPYS te gaan, zag ik dat veel mensen Aziaten niet als atleten zien, maar meer als geleerde types. Dat is niet wie ik ben. Ik hou van de sleur, ik hou van trainen, ik hou van hard zijn voor mijn lichaam.

Ik heb echt geluk dat ik rolmodellen had die Aziatisch Amerikaans waren in Kristi Yamaguchi en Michelle Kwan. Ik denk niet eens dat ik besefte dat ik die rolmodellen koos omdat ze op mij leken, tot ik er jaren later over nadacht. Nu besef ik hoe belangrijk het is dat andere Aziatische Amerikanen barrières doorbreken. Als één persoon het eenmaal kan, realiseren mensen zich dat we dingen kunnen bereiken waarvan we niet eens weten dat we ze kunnen. Maar je moet jezelf de kans geven om die barrière te slechten.

Zoals elke etniciteit, passen Aziaten niet in één hokje. Wat bedoel je met “je voelt je een beetje te Aziatisch voor de V.S.”?

Ik eet veel dingen waar andere Amerikanen geen kennis mee maken. Ik ben opgegroeid met het eten van veel dingen die veel mensen vreemd zouden vinden, maar het is gewoon iets dat deel uitmaakt van mijn cultuur. Voor mij zijn er zoveel dingen waar ik niets van weet. Ik hou echt van slakken, en ik weet dat veel mensen zeggen, “Eww, dat is walgelijk. Ik had dat negatieve stigma niet toen ik opgroeide. Mijn moeder zou zeggen, ‘Hier, probeer dit,’ en ik vond het lekker.

Ik probeer dezelfde benadering te kiezen voor andere culturen als ik ander voedsel probeer. Respect is een groot deel van de Aziatische Amerikaanse cultuur, en ik wil nooit respectloos zijn. Dus of ik het eten nu lekker vind of niet, ik sta altijd open om het te proberen.

Het is alsof je uitkijkt voor mogelijke hypocrisie. Als ik een bepaald gevoel heb nadat iemand vraagtekens zet bij het soort eten dat ik op de basisschool eet omdat de tofu te stinkt, wie ben ik dan om dat te zeggen over een andere cultuur en hun eten als zij misschien hetzelfde hebben meegemaakt? Ik zou de onzekerheden die ik ooit had niet willen projecteren op iemand anders die misschien hetzelfde doormaakt.

Absoluut. Toen ik naar Japan ging, namen mijn ouders me mee naar een restaurant en serveerden me paard. In mijn gedachten, parallel ik paarden aan onze vrienden, en dus was het een beetje moeilijk voor mij om te eten. Maar tegelijkertijd, is het een deel van mijn cultuur. Ik nam zeker een hap, en het was vrij smakelijk, maar het is niet iets waar ik elke dag van zou genieten.

Laten we het hebben over het postolympische leven. Zoals veel atleten, is het een psychologische aanpassing om je hele leven naar iets toe te werken en het te bereiken als je 20 bent. Je hebt er zelfs over getweet. Wat zijn enkele van de uitdagingen van het leven na Olympisch succes?

Niemand kan ons atleten voorbereiden op hoeveel aandacht er op een moment in ons leven op ons wordt geworpen. Ik wist niet hoe ik met die aandacht moest omgaan. Wat ik deed op de Olympische Spelen was geweldig, maar het definieert mij niet als persoon. Dat is iets wat mijn ouders me hebben geleerd: om altijd hongerig te blijven en altijd te zoeken naar manieren om mezelf te verbeteren. Ik heb mijn opleiding moeten voortzetten en ik heb een stage aanvaard omdat mijn schaatsen me niet de rest van mijn leven zal dragen. Ik wil dingen buiten het schaatsen vinden waar ik echt van kan genieten.

Je hebt Olympische geschiedenis geschreven, je zat in Dancing with the Stars, Stars on Ice. Hoe kwam het dat je besloot stage te lopen bij een lokaal tv-station?

Ik vroeg het station of ze nog plekken vrij hadden, volgde een gesprek en meldde me aan voor de positie. Ik ben blij dat ik de stage heb kunnen doen, want ik studeer niet af in communicatie of journalistiek.

Hoe werkt de stage?

Ik werkte drie dagen per week, waarvan één dag bij sport, één dag bij entertainment en één dag bij de opdrachtdesk. Ik ben erg blij om deel uit te maken van de opdrachtdesk, omdat ze me het veld in sturen en ik dingen kan doen zoals mensen interviewen, waaronder Gabrielle Union. Ik zoek ook naar verhalen. Zo was er de schietpartij in het winkelcentrum Del Amo in Torrance, wat verschrikkelijk was, maar ik zag het op Twitter en bracht het onder de aandacht van mijn supervisor en zij had het nog niet gezien. Toen ze de massamail verstuurde, gaf ze me krediet, en ik was trots.

We hebben het gehad over AAPI stereotypen. Voor mij is stagiair worden een erg AAPI-achtige zet, omdat Aziaten stereotiep vaak je hoofd naar beneden doen en harder werken dan de volgende persoon om te slagen. Veel mensen in jouw positie zouden niet als stagiair willen beginnen; ze vinden misschien dat ze recht hebben op meer, gezien wat ze hebben gedaan. Was dit een vernederende beslissing?

Mijn ouders hebben een sushirestaurant, en ik ben opgegroeid met hun dagelijkse inzet en werk. Ik sliep in de opslagruimte. Mijn ouders hebben me altijd geleerd nederig te blijven, en ik wil de omroep journalistiek route gaan. Als ik in kleurcommentaar kan gaan of een backstage verslaggever kan zijn die de vragen stelt, dat is echt wat ik wil doen. Ik merk dat ik het meest kwetsbaar ben na een prestatie, dus ik ben altijd geïnteresseerd om te zien hoe andere atleten zich voelen. Ik moet laten zien dat ik serieus ben in wat ik wil doen en ik denk dat deze stage een geweldige manier is om te beginnen. Ik weet niet of hier andere kansen uit voortkomen, maar ik krijg veel te zien in een andere sector en het is echt mentaal gezond voor me geweest.

Wat zou het equivalent zijn van een drievoudige axel in je volgende carrière?

Dat ben ik zeker nog aan het uitvogelen. Ik ben al een lange tijd bezig. De schildpad wint altijd de race, dus ik hoop gewoon dat ik profiteer van mijn leven en alle kansen die op mijn pad komen. Kleine meisjes op de ijsbaan een driedubbele axel zien doen is iets waar ik echt trots op ben. Het is echt opwindend om naar te kijken, en ik denk dat in onze volgende generatie onze genderverschillen zullen worden geminimaliseerd.

Ik ben echt opgewonden om te zien hoe deze volgende generatie van Aziatische Amerikanen de wereld overneemt. Ik denk dat wij de generatie zijn die een stem hebben omdat we in de VS zijn geboren en opgegroeid, terwijl de generatie van mijn ouders een beetje meer de traditionele is, hou je hoofd naar beneden ongeacht wat mensen tegen je zeggen, blijf gewoon werken en er zullen goede dingen op je pad komen. Onze generatie wil opkomen voor waar ze in gelooft en gaat voor vertegenwoordiging en het hebben van een stem.

Het is echt opwindend om te zien dat Hollywood en de entertainmentindustrie films en tv-programma’s beginnen te maken die me een glimp geven van hoe mijn verleden was … want toen ik opgroeide had ik daar niets van meegekregen. Ik hield van Hannah Montana, maar Aziatische Amerikanen waren niet vertegenwoordigd op TV, dus was het niet eens iets wat ik overwoog. Ik denk dat na deze eerste acceptatie, het geweldig zou zijn om te begrijpen dat zelfs binnen de Aziatische Amerikaanse cultuur er zo veel onderverdelingen zijn. Ik vergeet vaak dat de Oost-Indiërs ook Aziaten zijn omdat ze er niet uitzien als het stereotype Aziaat, maar ze zijn nog steeds Aziatisch. Ik hoop dat mensen kunnen begrijpen dat er zelfs binnen de Aziatisch-Amerikaanse gemeenschap zo veel culturen zijn die zo van elkaar verschillen.