Op donderdag publiceerden we het verhaal van Diane Munday, die een abortus onderging vóór de wetswijziging – 50 jaar geleden – die abortus legaal maakte in Groot-Brittannië.
In reactie op haar verhaal stuurden veel vrouwen e-mails met hun eigen ervaringen met abortus in de afgelopen halve eeuw en langer. Hier volgt een selectie.
Ik was 20 toen ik in 1982 een abortus onderging. Mijn vriend was zwart en mijn ouders zouden het niet hebben goedgekeurd. Ik was al op mijn 18e het huis uit en woonde met hem samen zonder dat zij het wisten toen ik zwanger werd. Ik negeerde het een hele tijd en toen ik uiteindelijk naar een ziekenhuis ging om over een abortus te praten, stuurden ze me weg en zeiden ze dat ik oud genoeg was om een baby te krijgen. Ik wist niet wat ik moest doen totdat ik contact opnam met de zwangerschapsadviesdienst die me in contact bracht met een liefdadigheidsinstelling die betaalde om het particulier te laten doen. Tegen die tijd was ik ongeveer 18 weken zwanger en nog maar net binnen de tijd voor een legale abortus. Ik denk dat ik doorging omdat ik in paniek raakte over de gevolgen en me totaal niet in staat voelde om een kind op te voeden. Soms heb ik spijt van mijn beslissing omdat ik nooit meer zwanger ben geworden, maar het is iets waar ik mee kan leven. Jackie
Het was 1996 en ik woonde in Zuid-Amerika. Ik was 16 jaar oud toen ik ontdekte dat ik zwanger was. Mijn vader was het jaar daarvoor overleden en mijn gezin van zes broers en zussen en mijn moeder worstelde met armoede. Op sommige dagen aten we om 10 uur ’s avonds, nadat mijn moeder geld mee naar huis had genomen dat ze had verdiend met het schoonmaken van huizen van mensen. Mijn oudere zussen beloofden me te steunen als ik voor een abortus zou kiezen en dat deed mijn moeder ook. De uiteindelijke beslissing lag bij mij. De vader van mijn vriend kwam de volgende dag bij mijn moeder langs met het geld om een abortus in een achterafstraatje te betalen. Het leek bijna het logische ding om te doen. En toen weigerde mijn moeder uit het niets het geld en besloot me de abortus niet toe te staan. En de waarheid is: Ik was opgelucht. Ik had iemand nodig die bereid was te geloven dat het mogelijk was om mijn kind te houden. Ik had een excuus nodig om het te doen. Pas toen mijn moeder voor mijn zwangerschap opkwam, had ik het gevoel dat ik het recht had om te zeggen: “Ik wil deze baby houden.” Afgelopen december is hij een 20-jarige slimme en zorgzame jongen geworden. Mijn leven als tienermoeder was zwaar. Maar het was al moeilijk voordat hij in mijn leven kwam. Maria, Londen
Ik ben nu 38, ik ben een pediatrische zuster op een afdeling met hoge afhankelijkheid. Ik heb twee abortussen gehad op mijn 17e en 18e, beide met dezelfde partner, en de relatie eindigde na de tweede abortus. Ik heb nu een dochter van drie jaar die ik al jaren wilde – mijn man en ik hebben drie pogingen tot IVF gedaan en we hebben veel geluk gehad. Ik heb nooit spijt gehad van de abortussen, zelfs niet in latere jaren toen onvruchtbaarheid een grote rol in mijn leven speelde. Ik voel me nog steeds schuldig en op de een of andere manier was mijn straf mijn twee mislukte IVF-behandelingen. Maar ik weet dat ik 21 jaar geleden de juiste beslissing heb genomen. Ik denk er af en toe wel eens over na hoe oud ze zouden zijn, en soms zijn ze in mijn gedachten. Laura, Birmingham
Ik was geboekt voor een abortus in 2015, na onder druk te zijn gezet, en al een heel jong kind te hebben. Ik heb mijn abortus geannuleerd op de dag voordat hij zou plaatsvinden en zou er nu eerlijk gezegd niets meer aan veranderen. Mijn baby, die geaborteerd zou worden, is gelukkig en gezond. Ik leed toen aan ernstige geestelijke gezondheidsproblemen en het hebben van deze abortus zou het nog veel veel erger hebben gemaakt. Mijn wonderbaby is nu één en wordt binnenkort zelf een grote broer. Sophie, Birmingham
Ik heb twee abortussen ondergaan. Voor mij waren het allebei trieste ervaringen, maar ik zal altijd opkomen voor mijn recht op een veilige abortus en ik voel me op geen enkele manier schuldig, hoewel het verdriet me bijblijft. De tweede zwangerschapsafbreking was voor een heel graag gewild meisje dat het Edwards-syndroom bleek te hebben (omschreven als “onverenigbaar met het leven”). Na lang en diep nadenken nam ik het besluit dat het beter voor haar was om haar leven te beëindigen terwijl ze nog klein was dan doodgeboren te worden of een paar dagen na de geboorte te sterven. Het was hartverscheurend voor mij, maar ik ben er zeker van dat het de beste oplossing voor haar was, de meest humane, om haar te beschermen tegen toekomstige pijn. Sommige mensen zullen dit schokkend vinden, maar dat gaat hen niets aan. Mijn overgrootmoeder stierf aan een illegale abortus in 1901. Mijn opa was een wees toen hij 18 maanden oud was. Veilige abortus moet een keuze en een recht van de vrouw zijn. Sue
Ik werd door mijn toenmalige vriend gedwongen een abortus te ondergaan. Hij was gewelddadig en controlerend en ik kwam er na de abortus achter dat hij getrouwd was. Na verloop van tijd heb ik gemengde gevoelens, soms ben ik opgelucht dat ik een abortus heb laten doen, maar meestal voel ik me schuldig. Ik had al een kind van een andere partner en de abortuservaring liet me achter met het gevoel dat ik geen kinderen meer zou krijgen. Ik kreeg nog een kind met mijn huidige man en de schuldgevoelens waren vreselijk. Ik hou zielsveel van mijn kinderen en haatte mezelf voor het beëindigen van een zwangerschap. Onlangs heb ik een miskraam gehad en het schuldgevoel is terug. Ik heb gedacht dat mijn miskraam karma is voor mijn abortus. Ik kan het verleden niet veranderen en moet leven met mijn beslissing. Het was een verschrikkelijk moeilijke beslissing die niet lichtvaardig genomen mag worden. Ik heb alleen mijn moeder en mijn man over de abortus verteld, omdat het stigma verschrikkelijk is. Louise, Staffordshire
Ik ben momenteel zwanger van ons vierde kind, ongepland. Ik had twee afspraken voor een abortus, maar kon het niet doen – het zou vreselijk zijn als mijn kinderen er ooit achter zouden komen dat ik hun jongere broertje of zusje heb laten aborteren. Ik ben echter niet nesteldrang en ben niet bijzonder enthousiast over deze baby. Mijn man was er erg van overstuur en wilde echt dat ik abortus zou plegen. Maar ik (wij?) vertrouw erop dat over een jaar of twee het stof wel zal zijn neergedaald en we gewend zullen zijn geraakt aan een groter gezin. Ik denk dat het zo belangrijk is dat vrouwen open toegang hebben tot abortusdiensten. Ik maak me echter zorgen dat abortus voor mannen, die het als een noodanticonceptie beschouwen, genormaliseerd is, terwijl het voor vrouwen nog steeds een zeer taboe is. Ik zou nooit iemand vertellen dat ik een abortus heb laten doen, maar statistisch gezien ken ik vast veel vrouwen die een abortus hebben ondergaan en er niet over praten. Als u dit gebruikt, publiceer het dan alstublieft anoniem. Anoniem
Ik had bijna een abortus gehad in 1981. Ik was ongehuwd en het was een ongeplande zwangerschap. De dokter die ik in het ziekenhuis zag was niet erg aardig en ik merkte dat ik in reactie daarop zei dat ik geen abortus zou laten plegen. Mijn dochter werd geboren in januari 1982. Ik heb er geen spijt van dat ik haar heb gekregen en ik ben heel trots op de vrouw die ze is geworden, maar ik heb er wel spijt van dat ik zwanger ben geworden, want ik was toen te jong en te onzeker om een kind te krijgen. Ik vond dat ik de schuld kreeg van de zwangerschap en mijn partner niet. Er heerste toen nog een stigma tegen ongehuwde moeders en ik voelde me nogal alleen. De zuster op de afdeling, toen ik een keizersnede moest ondergaan, was bijzonder gemeen en ik was toen niet zo sterk als nu en kwam niet voor mezelf op. Ik geloof heel sterk in het recht van de vrouw om te kiezen en in betere seksuele voorlichting en toegang tot geboortebeperking voor alle meisjes en vrouwen. Beth, Cambridge
Ik werd op 24-jarige leeftijd zwanger en was aanvankelijk dolgelukkig, ook al was mijn partner geestelijk onstabiel en zowel psychisch als fysiek gewelddadig. De relatie liep stuk en ik ging weg, maar vanwege de zwangerschap ging ik terug om het nog een keer te proberen. Het was al snel duidelijk dat er nooit iets zou verbeteren, en ik besloot zeer spijtig tot een abortus. Ik was opgegroeid in een twee-ouder gezin en had het sterke gevoel dat een baby zowel een moeder als een vader nodig had om voor hem te zorgen. Ik had ook geen geld om een kind groot te brengen in het kleine huis van mijn moeder. Ik was bereid mijn eigen leven te beëindigen om aan deze situatie te ontsnappen en ik liet de dokters dit weten. Terwijl mijn moeder mij in het ziekenhuis gezelschap hield toen de abortus plaatsvond – helaas te laat met ongeveer 20 weken – vertelde zij dat zij zelf een late abortus had ondergaan in het begin van de jaren veertig, voordat zij en mijn vader konden trouwen. Het had haar erg ziek gemaakt en ze had een hekel aan alles wat met bevallingen te maken had. Mijn ervaring in 1980 was, hoewel eng en verdrietig, veel minder traumatisch en had geen invloed op mijn gezondheid. Dankzij een barmhartiger cultuur was ik vrij om later te genieten van de geboorte van drie gezonde baby’s in een stabiel en liefdevol huwelijk. Clare
Ik vind dat de goedkeuring van twee artsen een belangrijk vangnet is om te voorkomen dat vrouwen en meisjes tegen hun wil tot abortus worden gedwongen… zoals bij mij het geval was toen mijn ouders me op mijn 16e tot een abortus dwongen. Helaas werd deze regel in mijn geval niet nageleefd – ik heb nooit iemand gezien die zich voordeed als arts en ik werd nooit alleen gezien. Ik ben sterk voorstander van abortus, ook al werd mij de mijne ontnomen; ik ben enorm dankbaar dat dit een vrijheid is die we hebben. H, Taunton
Ik onderging een abortus toen ik 19 was, in 1997. Toen ik bij de kliniek aankwam, stonden er demonstranten buiten. Ik ben getrouwd met de man die me zwanger heeft gemaakt en heb nu twee prachtige kinderen. We waren nog maar drie maanden samen toen ik zwanger werd en we gebruikten anticonceptie. Ik heb geen spijt van onze beslissing, want ik denk niet dat we het als stel gered zouden hebben. We waren veel te jong en kenden elkaar niet goed genoeg. Ik zou zijn geëindigd als een andere alleenstaande moeder. Negentien jaar later zijn we heel gelukkig. Toni, Stafford
Ik heb een abortus gehad. Ik was 18, 1961, het was illegaal. Mijn man (we waren pas getrouwd) slaagde erin via een vriend een abortusarts te vinden. Het was de spuit en dettol water klus, ik was bewust en bij bewustzijn. Het werkte niet onmiddellijk, en de abortusarts stuurde me naar huis, bang dat ze zou worden opgespoord en gevonden. De abortus gebeurde uren later, bloederig en afschuwelijk. Ik was meer dan vier maanden zwanger omdat we eerder geen hulp hadden kunnen vinden. Ik heb achteraf geen nare medische gevolgen gehad en nooit getwijfeld aan wat we gedaan hadden. Mijn man (nu ex) is nooit meer bijgekomen van wat hij die dag heeft gezien, en van het feit dat hij de foetus moest wegdoen. Natuurlijk is abortus nooit “goed”, maar het is vaak noodzakelijk. Sue, Fleet
Ik was 21 toen ik voor het eerst zwanger werd. Ik was nog maar een paar maanden samen met mijn vriend en ik was acht maanden verwijderd van mijn eindexamen aan de universiteit. Ik wist meteen wat ik moest doen, en met de steun van mijn (zichtbaar bange) vriend onderging ik een paar weken later een medische abortus in het plaatselijke ziekenhuis. Ik vertelde het aan een paar vrienden en de volgende dag aan mijn moeder, die niet zo meelevend was als ik had gehoopt. Helaas gebeurde het twee jaar later opnieuw – ik was nog steeds met dezelfde vriend en we hadden nu een laagbetaalde baan, maar we konden op geen enkele manier voor een baby zorgen. Deze keer vroeg ik om een chirurgische abortus. En deze keer vertelde ik het maar aan één goede vriend. Tien jaar later zijn we nog steeds samen, hebben we een goede carrière en een eigen huis. We hebben ook een zoon van een jaar oud die het licht van ons leven is. Absoluut geen spijt van. E, Cardiff
Ik heb een abortus laten plegen drie weken voordat ik aan de universiteit zou beginnen, en ik heb tegelijkertijd spijt en geen spijt van die beslissing. Het is soms moeilijk om te bedenken hoe mijn vierjarige kind er nu uit zou zien. Emotioneel was ik niet klaar voor een baby. Financieel was ik niet klaar voor een baby. Egoïstisch gezien, was ik niet klaar voor een baby. Ik was 20, met mijn leven nog voor me. Ja, een baby zou mijn carrièreplannen hebben onderbroken, maar mijn beslissing werd vooral ingegeven door het feit dat ik die gedachten überhaupt had; als ik een kind zou krijgen, zou ik er elke dag naar kijken en denken aan wat het me had gekost – en dat verdient geen enkel onschuldig kind. Bovendien kon ik geen baby op de wereld zetten zonder te weten hoe ik het zou voeden, kleden, liefhebben en koesteren. Ik groeide op met zes broers en zussen en een alleenstaande moeder, die haar best deed, maar we hadden het moeilijk. Ik keek naar het leven van mijn vrienden, en nam het ze kwalijk. Ik wilde dat niet voor mijn kind. Ik denk aan hoe ver ik in deze vier jaar ben gekomen en hoeveel ik heb bijgedragen aan de maatschappij; dit zijn dingen die ik niet zou hebben bereikt als mijn beslissing de andere kant op was gegaan. Ik ben uitgegroeid tot een persoon die ik nooit voor mogelijk had gehouden, want die beslissing was de moeilijkste die ik ooit zal moeten nemen, en ze heeft me beïnvloed op een manier die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Ik heb het mijn missie gemaakt om voor een positieve uitkomst te zorgen – ik heb de emotie gekanaliseerd in het bereiken van grote dingen. Ik zal kinderen krijgen wanneer ik er klaar voor ben, emotioneel en financieel, maar bovenal, wanneer ik ze de best mogelijke start in het leven kan geven. Anoniem
Ik heb ongeveer vijf jaar geleden een abortus ondergaan toen ik 26 was. Ik was pas vier tot vijf weken zwanger en de beslissing werd door mijn partner en mij genomen op basis van het feit dat we ons nog niet klaar voelden voor een kind. We woonden in een huurflat, hadden weinig spaargeld en werkten voltijds om de rekeningen te betalen. Kinderopvang is zo duur en geen van onze ouders zou hebben kunnen helpen met de zorg voor het kind terwijl wij aan het werk zouden zijn geweest. We waren ook niet getrouwd en het betekende veel voor me dat we ofwel verloofd ofwel getrouwd zouden zijn voordat ik zwanger zou worden. Terugkijkend denk ik dat we er nu wel spijt van hebben. Veel van onze vrienden krijgen kinderen en ik schijn niet in staat te zijn zwanger te worden. Felicity, Uckfield
Ik ben in de 20, ik heb twee abortussen gehad en de verhalen konden niet meer van elkaar verschillen. De eerste zwangerschap was te wijten aan mijn dokter die me antibiotica voorschreef maar niet merkte dat ik aan de pil was. Dit medicijn stopt de pil als ze samen worden ingenomen en – uiteindelijk – raakte ik zwanger. Ik kwam pas later achter deze vergissing en de vader en mijn familie gaven mij de schuld. Ik wist vanaf het moment dat ik de test deed dat ik het kind niet zou krijgen, of ik zou een abortus ondergaan of ik zou zelfmoord plegen. Het is onmogelijk om de zekerheid van die gedachte aan andere mensen uit te leggen. De tweede abortus was met mijn huidige partner en we waren volledig van plan om het kind te krijgen. Mijn familie is carrièregericht en zette me onder druk om een abortus te laten doen. Ik was die week net met een nieuwe baan begonnen en ik had het gevoel dat ik ontslagen zou worden en dat zou mijn ouders nog meer teleurstellen. Ik besloot de keuze te maken voor abortus. De timing was niet goed, zei ik tegen mezelf. Deze abortus weegt wel op mijn gemoed en ik heb therapie gehad. Het vreemdste van een abortus is de wetenschap dat je nu gehaat wordt door allerlei mensen die je niet kennen. Je kunt niet deelnemen aan debatten omdat mensen zeggen dat je je gewoon beter wilt voelen over de keuze die je hebt gemaakt. Wat ik me het best herinner van een abortus is dat ik – terwijl ik onder narcose werd gebracht – de behandelende artsen steeds weer bedankte, bijna tot tranen toe. Ik zwol van dankbaarheid dat dit een optie voor me was, dat deze artsen en verpleegkundigen me hielpen. Dat en het feit dat de wachtkamer vol zat met vrouwen met al kinderen, die zich gewoon niet nog meer konden veroorloven. Helemaal niet het stereotiepe beeld van jonge domme meisjes die toevallige seks hebben. Kayleigh, Plymouth
Ik ben volledig tegen abortus om twee redenen: 1) religie en 2) als het 50 jaar geleden op grote schaal beschikbaar was geweest, zou ik dit briefje nu waarschijnlijk niet schrijven! Maar dat ben ik alleen, ik kan niet oordelen over anderen. OK, zou je kunnen zeggen… maar ik ben privé-leraar geweest in een zesde klas en natuurlijk wilden sommige van de jongeren die ik onder mijn hoede had, meer weten over seks… en als ik met die jonge vrouwen sprak die zwanger waren geworden, zei ik tegen hen: “Dit is JOUW beslissing, en wat je ook beslist het is de juiste keuze. Er zullen momenten zijn dat je spijt zult hebben van wat je kiest te doen, maar leg die terzijde, jouw keuze is de juiste keuze omdat jij hem gemaakt hebt.” Wat ze ook besloten, ik zou ze steunen, aanmoedigen, helpen… en ze nooit vertellen wat ik zelf geloofde, want dat zou ongepast zijn geweest. Megan, Cheshire
Doe mee aan het gesprek – vind ons op Facebook, Instagram, Snapchat en Twitter.