Mike Stanton zou thuiskomen van de nachtdienst op het postkantoor om zijn 10-jarige zoon Giancarlo op de bank te vinden die televisie kijkt.
“Wil je gaan slaan?”
“Nee, dat wil ik niet. Ik wil tv kijken.”
“We gaan slaan.”
Goed dat vader het laatste woord had. Vijftien jaar later is Giancarlo Stanton, de slagman van de Miami Marlins, een van de meest gevreesde slagmensen in de Major League Baseball vanwege zijn generatievermogen.
Maar voordat hij dat punt kon bereiken, trokken hij en zijn vader naar de parkeerplaats buiten een Mormoonse kerk in Sunland, Californië, om slagtraining te nemen op het veld ter grootte van de Little League.
“Hij gooide emmers en emmers naar me, en hij gebruikte het als zijn training,” herinnerde Stanton zich in het clubhuis van de Marlins. “Hij zou me de ballen niet laten oprapen. Dus hij raapte elke bal op, en hij gebruikte het als zijn training om de zware emmer vast te houden, de ballen op te rapen, van arm te wisselen of wat dan ook. Hij liet me daar zitten en nadenken over waar ik de bal wilde raken of wat ik anders moest doen in de volgende ronde.
“Met dat schema elke dag, realiseerde ik me niet hoe moeilijk het is om in het verkeer te zitten, naar het werk te gaan, weer in het verkeer te zitten, thuis te komen en me dan mee te nemen om naar me te gaan gooien en dan dat allemaal te doen en dan terug te komen, me naar bed te brengen. Al die dingen opnieuw en opnieuw. Je begrijpt het niet totdat je iets soortgelijks of positiefs doet. Je denkt gewoon dat hij thuiskomt en hij heeft de herstartknop en gloednieuwe energie.”
NATUURLIJKE ATHLETE
Vele maneschokken geleden, voordat hij een drie-sportster werd op Notre Dame High School in Sherman Oaks, Californië, ging een 3-jarige Giancarlo naar een honkbalclinic in een plaatselijk park.
Het was niet zijn eerste liefde. Ergens in het huis van zijn vader ligt een foto van hem als baby. Hij loopt met een looprekje en houdt een voetbal vast op het dienblad. Mike, die op de middelbare school honkbal speelde, zou football hebben geprobeerd als er een team was geweest. Omdat hij naar een nieuwe school ging, had die geen seniorenklas om een varsity team te ondersteunen.
De lichaamsbouw van zijn zoon, 1.80 m, 90 kilo, die tijdschriftcovers siert en op die van een Griekse god lijkt, is onvergelijkbaar. Hij heeft de bouw van een voetballer op een honkbalveld. Net als LeBron James in het basketbal, lijkt hij vaak op een man onder jongens.
Hier is de @Giancarlo818 cover story door @SI_BenReiter & video over het body paint proces: http://t.co/fAQFVcLkhG pic.twitter.com/vSXj6qOjfJ
– MLB Communications (@MLB_PR) 25 februari 2015
Hoewel Mike toekeek hoe zijn zoon in de puberteit in lengte boven hem uittorende, bleef hij actief, en hij inspireerde een jonge Giancarlo.
Iedere zomer wandelde Mike met vrienden over gletsjers in de North Cascades van Washington. Hij trainde op vlakke stukken en heuvels om 2 uur ’s nachts met zijn rugzak. Giancarlo en zijn oudere zus, Kyrice, waren te jong om mee te doen.
Een jonge Giancarlo Stanton en zijn vader op een visuitstap.
“Toen ik begon met studeren, begon ik regelmatig te trainen,” zei Mike. “Ik was in betere vorm van 18-50 totdat ik artritis kreeg. Ik was vrij goed in vorm. Ik denk dat hij me in het huis zag rondlopen met halters op de vloer en delen van het huis. Hij wist dat ik actief was. Ik trainde regelmatig. Hij was zich daarvan bewust als hij me bezweet en bezig zag terugkomen.”
GROWING BOY
Nauwelijks 20 minuten voor een voorjaarstrainingswedstrijd deze maart in Jupiter, Florida, nodigde Giancarlo zijn vader uit om naar de slagkooien te komen.
Nieuwe teamgenoot Dee Gordon, overgenomen van de Los Angeles Dodgers om de bliksem te zijn voor Giancarlo’s donder, stelde de vraag die we allemaal hebben gedacht.
“Hoe heb je hem zo groot gemaakt?”
“Ik zeg altijd, op de middelbare school voor diners was het eiwit en calorieën, die ik beide hoog wilde hebben omdat hij een driesport jongen was,” zei Mike. “Ik wilde ervoor zorgen dat hij de juiste hoeveelheid eiwitten kreeg voor de bodybuilding en calorieën om groter te worden.”
Vraag Mike waar hij het meest trots op is van een zoon die vorig jaar tweede werd voor National League Most Valuable Player en een NL Gold Glove finalist, en het is de werkethiek.
Describeert zijn zoon als self-made, Mike verwondert zich over de discipline die Giancarlo ontwikkelde voor drie sporten op de middelbare school. Hij nam het naar “zijn eigen niveau” door het creëren van trainingen en voedingsregimes bij de start van zijn professionele carrière.
Dat betekent niet dat hij terugschrikt voor af en toe een uitspatting op een snack. Giancarlo en Gordon hadden eerder deze maand hun moment in de sociale mediazon met een video over de onconventionele manier waarop de tweevoudig All-Star Kit Kats eet.
Het bewijs dat @giancarlo818 zich niets aantrekt van de regels, smh.😤 @theajramos
Een video die is geplaatst door Dee Gordon (@deeg5599) op 1 jun 2015 om 11:54am PDT
Het blijkt dat hij zijn vader achterna gaat, die ook van de chocoladereep houdt maar ze niet zo vaak eet. Zoals ouders doen met hun kinderen als het gaat om fruit en groenten, probeert Giancarlo het dieet van zijn vader positief te beïnvloeden.
“Ik herinner me een keer dat hij echt boter van mijn bord haalde toen ik met een paar mensen en hem was en hij ons mee uit eten nam,” zei Mike. “Hij nam mijn boter weg totdat hij de tafel verliet en ik in staat was om het terug te krijgen. … Dat was niet lang geleden!”
LIKKE VADER, LIKE ZOON
Giancarlo Stanton en zijn vader.
Niemand noemt Giancarlo bijzonder welsprekend. Kijk naar pre- of postgame interviews en wees getuige van beknopte antwoorden. Hij zal pauzeren tussen antwoorden, soms tijdens een, om zijn gedachten te verzamelen en zijn woorden te overwegen voordat ze zijn mond verlaten.
In dit opzicht, lijkt hij op zijn beide ouders. Het is een eigenschap die Mike zijn kinderen niet wilde laten merken. Hij hoopte dat ze zich meer uitgaand zouden gedragen, zodat ze het belang zouden inzien van spreken in een belangrijke situatie of in het bijzijn van mensen.
“Hij is niet overdreven spraakzaam, maar zijn ouders waren zeker eerder gereserveerd dan timide,” zei Mike. “Hij heeft een bewustzijn ontwikkeld van hoe serieus met speels en luchtig in evenwicht te brengen. Ik denk dat hij een gevoel voor humor heeft met teamgenoten en maatjes. Hij weet wanneer het menens is en wanneer hij luchtig moet zijn. In die setting zal hij ook zo zijn. Ik denk niet dat iemand hem erg spraakzaam zou noemen. Sommige mensen zullen zeggen dat hij extravert is, maar ik denk dat hij ergens tussen gereserveerd en dat in zit.”
Giancarlo is het daarmee eens. De kalmte die hij uitstraalt, de gelijkmatige aard die hij benadrukt wanneer hij de media toespreekt na een overwinning of verlies, komt overeen met de persoonlijkheid van zijn vader.
Net als zijn vader, zijn Giancarlo’s favoriete momenten op het veld niet per se zijn majestueuze homeruns, maar zijn Web Gem-waardige verdedigingsslagen. Het uitgooien van lopers en het maken van indrukwekkende vangsten bewijzen dat zijn atletisch vermogen zich uitstrekt tot het outfield, niet alleen de slagman box.
De grootste les van zijn vader om “echt mezelf te zijn” is hem al die jaren bijgebleven – van zijn major-league debuut op 8 juni 2010, tot zijn recordbrekende contract in het afgelopen offseason.
“Ik zeg dat het grootste ding is om gewoon van iedereen te leren,” zei Giancarlo. “Er is niet één persoon die je alles kan geven wat je nodig hebt om succesvol te zijn. De negatieven en positieven leer je van alles in de wereld. Hij heeft een korter lontje dan ik. Hij laat het niet meer merken, maar hij is erg gereserveerd en observeert alles. Dat is wat ik het meest op hem lijk.”
Als kinderen kwamen ze geen van beiden in grote problemen.
Miami Marlins ster Giancarlo Stanton poseert met zijn vader voorafgaand aan een wedstrijd.
Gedeelte van de atletische kliek op de middelbare school, Giancarlo bracht zijn tijd door met het gooien van een voetbal in het park of schieten hoepels bij iemand thuis. Buitenschoolse activiteiten draaiden om competitieve sporten en onschuldig plezier.
Recently, Mike groeide nostalgisch na het zien van “Mike S” gegraveerd in het midden van de helling van de oprit van het huis van Giancarlo’s moeder. Bij een brandkraan even verderop in de straat van Mike’s huis, lieten Giancarlo en vijf maatjes opnieuw hun sporen achter op het verse beton.
Hoewel de jaren voorbij zijn, zijn hun namen nog steeds te lezen, nog niet vervaagd genoeg om de herinnering aan de puber Giancarlo uit te wissen.
“Ik was gewoon slecht,” zei Giancarlo met een grijns. “Ik praatte veel onzin, luisterde expres niet, om mijn grenzen te verleggen. Ik kreeg te horen dat ik een heel slecht kind was – niet door mijn ouders, per se, maar door andere mensen. Ze hadden zoiets van, ‘Je was zo goed, maar je was zo’n kleine snotaap. Dat kan ik me niet helemaal herinneren, maar ik ben gewoon blij dat ik ben opgegroeid.”
ALTIJD EEN VADER
Mike, die sinds 2009 met pensioen is na 35 jaar bij de United States Postal Service te hebben gewerkt, besteedt zijn tijd aan het brengen en ophalen van zijn twee kleindochters van school. Er is ook een 2-jarig neefje voor oom Giancarlo, die de familie niet zo vaak te zien krijgt omdat hij meer dan 2.300 mijl verderop op zijn werk zit.
Dus Mike plant honkbaluitjes om zijn zoon in persoon te zien. Miami zal Arizona bezoeken, waar Giancarlo homers 99 en 100 van zijn carrière knalde, en San Diego in eind juli. Mike zou ook graag aanwezig zijn bij een andere All-Star Game eerder die maand in Cincinnati.
Laatste seizoen, Mike woonde 40 wedstrijden. De rest vangt hij op via het honkbalpakket van zijn kabel.
Toen kwam die noodlottige nacht 11 sept. 2014. Mike en zijn zus zaten net rechts van de bezoekende dug-out in Miller Park toen een fastball Giancarlo aan de linkerkant van zijn gezicht trof. Terwijl toenmalig manager Mike Redmond en directeur van teamreizen Manny Colon naar hen toe liepen om hen bij te praten over zijn toestand, werd Giancarlo op een brancard naar een lokaal ziekenhuis in Milwaukee gestuurd.
Meervoudige breuken en scheuringen in het gezicht, evenals schade aan het gebit vereisten hechtingen en operaties. Het afschuwelijke gezicht speelde zich af voor de ogen van een vader. Mike reisde terug naar Zuid-Florida om voor zijn zoon te zorgen. Vriend en Marlins reliever A.J. Ramos, die bij Giancarlo woont, herinnert zich dat Mike vroeg of ze al eieren hadden, zodat hij wat ontbijt in elkaar kon flansen.
“Hij bleef bij me,” zei Giancarlo. “Het was net als vroeger. Hij stond te koken als ik beneden kwam, was er wanneer ik maar wilde. Dat was enorm voor mij en ook voor hem. Ik weet dat hij in paniek zou zijn geweest als hij het niet wist in plaats van de handen uit de mouwen te steken.”
DON’T CALL IT SURREAL
Twintig dagen geleden had Giancarlo het moeilijk. Zijn gemiddelde zakte naar .228 na een 1-4 tegen de Chicago Cubs om de maand te openen. Hij zou homers slaan in de volgende drie wedstrijden, maar zijn gemiddelde was slechts .230 na een hitloos optreden om een serie af te sluiten op slagervriendelijk Coors Field.
Vroeger die dag, minder dan 24 uur voor Giancarlo’s vijfde verjaardag in de big leagues, bezocht Mike zijn hotelkamer. Hij had onlangs beelden bekeken van Giancarlo’s eerste volledige seizoen in 2011, toen hij 34 homeruns sloeg. Mike vertelde zijn zoon dat hij een jonge man zag die gefocust was en er helemaal voor ging. Hij bood woorden van aanmoediging.
Sinds 8 juni, Miami’s slagman ging op een torrid streak met zeven homeruns in 12 wedstrijden. Het bracht hem aan de leiding in de big-league met 25 homeruns en 63 RBI in 67 wedstrijden. Volgens Elias is hij slechts de vierde speler in de afgelopen 10 jaar die zo snel 25 homeruns bereikt, samen met Albert Pujols (49 wedstrijden in 2006), Alex Rodriguez (63 in 2007), en Jose Abreu (67 in 2014).
Giancarlo is al de Marlins-franchiseleider met 179 carrièrehomeruns in delen van zes seizoenen. Met meer dan de helft van het seizoen te gaan, is Stanton op tempo om dicht bij de 60 lange ballen te eindigen. Slechts vijf spelers in de geschiedenis hebben die top in een seizoen bereikt. Het is in totaal acht keer gedaan, slechts twee keer buiten de Steroid Era.
“Haat om het woord surrealistisch te gebruiken, maar het is echt een speciale traktatie,” zei Mike. “Surrealistisch wordt te veel gebruikt, daarom zeg ik dat. Het is een speciale traktatie. Ik zou waarschijnlijk moeten gaan zitten en mediteren om echt te beseffen dat hij is wie hij is en dat hij heeft gedaan wat hij heeft gedaan als mijn zoon, want het is onwerkelijk. Het is onwerkelijk dat hij zo ver is gekomen en dat hij zo hard heeft gewerkt en zich heeft verbeterd om het hoogste niveau te bereiken, zelfs met de gaven die hij had toen hij de draft inging.
“Erg trots, en het is een speciale manier om fan te zijn als je zoon 162 wedstrijden per jaar speelt. Over wedstrijden bezoeken en zo gesproken, ik realiseerde me dat ik in dit kleine deel van het seizoen er waarschijnlijk een punt van moet maken om elk jaar naar de reeks te gaan die zijn verjaardag is. Dit jaar was ik er de dag voordien, maar ik zou een notitie moeten maken dat de verjaardag speciaal is, Vaderdag de komende jaren. Om naar Marlins Park te gaan en al die Stanton truien te zien, het aantal mensen dat zijn naam op hun shirt heeft …. Hoe gek het ook klinkt, waarschijnlijk hebben ze het nog niet voor 100 procent doordrenkt en beseffen ze hoe geweldig het is, dat hij slaagt en dat doet, honkbal als een carrière.”
Toen Giancarlo een kind was, vingen de twee wedstrijden in het Dodger Stadium. Mike bracht een koptelefoon mee om te luisteren naar Vin Scully die het spel in zijn oor riep.
Kort nadat hij in de tweede ronde van de 2007 draft werd gekozen, begon Giancarlo’s profcarrière. Mike heeft sindsdien op de tribune gezeten. Op elk niveau, hij juichte voor zijn zoon als degene die ze noemen “Big G” vorderde tot waar hij nu is.
“Natuurlijk, je voelt je vader in de tribunes, maar ik denk graag dat hij nog steeds luistert naar de radio, net zoals hij deed toen hij me zou nemen,” Giancarlo zei. “Het is alsof ik ben gegroeid in de speler die hij me zou nemen om te gaan kijken.”
U kunt Christina De Nicola volgen op Twitter @CDeNicola13 of e-mail haar op [email protected].