Much confusion surrounds indigenous foods. „Przed 1492 rokiem pomidory, ziemniaki, dziki ryż, łosoś, dynia, orzeszki ziemne, żubr, czekolada, wanilia, jagody i kukurydza, wśród innych pokarmów, były nieznane w Europie, Afryce i Azji. Dziś myślimy o pomidorach jako o włoskim przysmaku, o ziemniakach jako o kwintesencji Irlandii lub północnej Europy, a nawet o orzeszkach ziemnych jako o produktach pochodzących z Afryki. Ale rdzenni amerykańscy rolnicy uprawiali i rozwijali te potrawy przez setki pokoleń, na długo przed tym, jak Europejczycy wyeksportowali je na cały świat” – wyjaśnia Kevin Gover (Pawnee), dyrektor Narodowego Muzeum Indian Amerykańskich Smithsonian Institution, w przedmowie do książki kucharskiej „The Mitsitam Café Cookbook: Recipes from the Smithsonian National Museum of the American Indian autorstwa szefa kuchni Richarda Hetzlera.
Wiele z przedmiotów, które ludzie kochają dzisiaj, rosło i było sadzonych, zarządzanych i spożywanych na Żółwiej Wyspie przez wieki, jeśli nie tysiąclecia, jako rdzenna żywność.
Indian Country Media Network zaokrągliła listę 10 kluczowych roślin, orzechów, nasion, jagód i korzeni, które rdzenni mieszkańcy uprawiali i szukali od niepamiętnych czasów w obecnych Amerykach. W drugiej odsłonie przedstawimy niektóre z rodzimych gatunków zwierząt, ryb i skorupiaków, które nasi przodkowie łowili i na które polowali przed kontaktem z Europą.
1. Pomidory
Powszechne jest błędne przekonanie, że pomidory pochodzą z Włoch, ale w rzeczywistości najpierw wyrosły w Ameryce Południowej, gdzie siedem gatunków kwitło od Chile po Ekwador. Uważa się, że ptaki przeniosły ich nasiona na północ, rozprzestrzeniając je w dzisiejszym Meksyku już 800 lat p.n.e. Aztekowie pokochali czerwonego pomidora, podobnie jak zielonego pomidora w łupinie, czyli tomatillo, pochodzącego z Mezoameryki.
Europejczycy jednak początkowo obawiali się jaskrawoczerwonych owoców, uważając je za trujące.
2. Ziemniaki
Ludzie zazwyczaj kojarzą ziemniaki z Irlandczykami, często zapominając, że to ludy preinkaskie na wyżynach Peru udomowiły ziemniaki między 3700 a 3000 r. p.n.e.
Gdy w 1500 r. odkrywcy po raz pierwszy wrócili do Europy z próbkami bulw, przyjęto je z podejrzliwością. Po zaakceptowaniu ich, Europejczycy wciąż mieli trudności z rozpoznaniem rolniczych i kulinarnych możliwości ziemniaka, mimo że rolnicy Inkowie stworzyli odmiany ziemniaków dostosowane do każdego klimatu, od tropikalnego po wysokogórski, jak podaje The Mitsitam Cafe Cookbook.
W Ameryce Północnej ziemniaki pojawiły się dopiero po wprowadzeniu ich przez irlandzkich imigrantów w 1700 roku.
Dziś peruwiańskie rynki prezentują znacznie bardziej kolorowy wachlarz ziemniaków niż gdziekolwiek indziej na świecie.
3. Kukurydza
W latach 1600 i 1700 wielu europejskich kolonistów uważało, że kukurydza jest gorsza od pszenicy, ponieważ to bezglutenowe ziarno w połączeniu z drożdżami nie sprawia, że chleb rośnie. Ostatecznie, osadnicy zaadaptowali przepisy rdzennych mieszkańców, aby stworzyć placki kukurydziane, znane jako johnnycakes, poprzez zmieszanie mąki kukurydzianej z wodą i jajkami.
Arepas są uważane za chleby kukurydziane obu Ameryk. Pierwotnie, arepas były wykonane z kukurydzy o dużych ziarnach, która była suszona i krótko gotowana w wapnie lub popiele drzewnym i wodzie. Małe placki były formowane i gotowane na specjalnej płycie z kamienia lub na przyrządzie znanym jako „aripo”, od którego, jak się uważa, pochodzi nazwa arepa.
Kukurydza została po raz pierwszy udomowiona w Meksyku i Ameryce Środkowej. Rdzenni mieszkańcy często odnoszą się do kukurydzy jako do „naszego krewnego”, ponieważ odgrywa ona integralną rolę w wielu opowieściach o stworzeniu.
W całym kraju Indian powszechnie wiadomo, że ojciec Winony LaDuke powiedział jej kiedyś: „Nie rozmawiaj ze mną o suwerenności, dopóki nie nauczysz się uprawiać kukurydzy”. LaDuke, ekonomistka z wykształceniem Harvarda, posłuchała rady ojca. Aktywistka na rzecz praw Indian uprawia własną kukurydzę i inne rdzenne produkty spożywcze na swojej farmie w rezerwacie White Earth w północnej Minnesocie.
4. Manoomin (Dziki Ryż)
Manoomin jest jedynym zbożem rdzennie występującym w Ameryce Północnej. Było ono częścią historii migracji Anishinaabeg – przepowiednie instruowały ludzi, aby „udali się do miejsca, gdzie jedzenie rośnie na wodzie”, mówi Winona LaDuke.
RELATED: Long and Honorable Battle: Ojibwe Keep Their Wild Rice Wild
„Milenium później, Ojibwe rozciągają się na północnej części pięciu stanów i południowej części czterech kanadyjskich prowincji. Z wyjątkiem daleko na zachodzie położonych rezerwatów, gdzie jest ryż, tam są Ojibwe” – mówi LaDuke. „Manoomin jest pokarmem o najwyższej wartości odżywczej – ma dwa razy więcej białka i błonnika niż brązowy ryż, jest pierwszym stałym pokarmem podawanym dziecku (jako mazaan, czyli ryż łamany) i jest jednym z ostatnich pokarmów podawanych starszym, gdy przechodzą do świata duchów. Dziki ryż jest bezglutenowy, a podawany z borówkami, żurawiną i mięsem, dostarcza jednych z najbardziej niesamowitych dań z kontynentu północnoamerykańskiego.”
Prawdziwy manoomin różni się od kupowanego w sklepie dzikiego ryżu. Manoomin jest „ręcznie zbierany”; twardsze, komercyjne wersje są często opisywane jako „uprawiany” lub „ryż niełuskany”. Prawdziwy manoomin był zbierany tradycyjnymi metodami, z kajaków (nie airboat), przy użyciu kijów lub tyczek zwanych „knockers”, wyjaśnia Heid Erdrich w Original Local: Indigenous Foods, Stories, and Recipes From the Upper Midwest.
RELATED: Poetka Heid Erdrich zwraca talenty do kulturalnej książki kucharskiej celebrującej rdzenne potrawy
Heid Erdrich 'Indigenizes’ Her Recipes: Fish Soup, Duck Egg Meatloaf and Cadillac Manoomin
Prawdziwy manoomin może być ciemny i dymny, ewentualnie nieco półprzezroczysty, jasnozielony lub prawie mleczny, jeśli został zebrany wcześnie. Przetworzony maszynowo dziki ryż traci wiele ze swojej brązowo-zielonej powłoki zewnętrznej.
„Każdego roku moja rodzina i ja dołączamy do setek innych zbieraczy, którzy codziennie wracają z setkami funtów ryżu z jezior i rzek tego regionu. Nazywamy to Księżycem Dzikiego Ryżu, Manoominike Giizis. Na White Earth, Leech Lake, Nett Lake i innych rezerwatach Ojibwe w regionie Wielkich Jezior jest to czas, kiedy ludzie zbierają pożywienie, aby nakarmić swoje brzuchy i sprzedać je za zhooniyaash, czyli gotówkę, aby pokryć podstawowe wydatki. Ale jest to również czas karmienia duszy”, mówi LaDuke.
5. Dynie
Amerykańscy Indianie po raz pierwszy wprowadzili dynię jako pokarm dla imigrantów, gdy napotkali Hiszpanów nad rzeką Rio Grande w późnych latach 1500, oferując Hiszpanom prażone pestki dyni (pepitas) jako część ofiary pokojowej, zgodnie z LocalHarvest.org.
Amerykańscy Indianie prażyli, piekli, parzyli, gotowali i suszyli miąższ na wiele sposobów. Każde plemię opracowało swoje własne sposoby przygotowania i delektowania się dynią. Kucharze Diné smażą ją z baraniną, podczas gdy kucharze Taos Pueblo robią succotash gotując niedojrzałą dynię z ziarnami kukurydzy i cebulą, wyjaśnia Dale Carson, Abenaki, autor New Native American Cooking.
POWIĄZANIE: Indigenous Peoples Have Celebrated the Pumpkin for Centuries
In Woodland areas, pumpkin is eaten similarly to winter squash, occasionally cut into rings to dry and be reconstituted when needed.
As a medicine, American Indians used pumpkins as a remedy for snake bites. Dynia miała też inne praktyczne zastosowania – wiele plemion spłaszczało paski dyni, suszyło je i robiło z nich maty, zwłaszcza do celów handlowych. Suszono również skorupy dyń, przekształcając je w miski i pojemniki do przechowywania ziarna, fasoli i nasion.
Carson radzi: „Mniejsze dynie pięknie sprawdzają się w przepisach. Dynie cukrowe, zwykle poniżej czterech funtów, są idealnym rozmiarem do gotowania. Ich skórka jest gładsza, a smak słodszy niż w przypadku odmian polnych. Dynię należy gotować w taki sam sposób, jak zimowy kabaczek lub słodkie ziemniaki. Wrzuć kawałki dyni z pomidorami, selerem i cebulą do zup i gulaszów.”
6. Żurawina
Na Martha’s Vineyard, Wampanoagowie z Aquinnah obchodzą Dzień Żurawiny w drugi wtorek października. Urzędy są zamknięte. Ludzie zbierają jagody, a starsi uczą dzieci o „cranberrying”. Wieczorem, zarówno rdzennych i nie rdzennych mieszkańców gromadzą się na potluck społeczności.
Do Wampanoags, są one sassamenesh. Jagody kwitną na terenach podmokłych i piaszczystych glebach, rosnąc dwa razy większe niż inne odmiany.
To osadnicy z Nowej Anglii uznali te cierpkie jagody za „żurawiny”, ponieważ ich kwitnące latem białe kwiaty kołyszące się na torfowiskach przypominały im głowy żurawia.
Rdzenni mieszkańcy używali również żurawin, wśród innych jagód, do aromatyzowania wody pitnej. Gorzka jagoda była uważana za korzystny tonik.
RELATED: The Original Finger Food
Żurawina jest tylko jedną z 34 odmian jagód, które rosły na Wyspie Żółwi przed 1700 rokiem, według USDA.
6. Orzeszki ziemne
Dowody archeologiczne ujawniają, że w Peru około 3000 lat p.n.e., orzeszki ziemne były prażone w łupinach i spożywane, tak jak dzisiaj na meczach baseballowych.
Orzeszki ziemne dotarły do Meksyku około 1500 roku. Portugalczycy są odpowiedzialni za przywiezienie orzeszków ziemnych, wraz z kukurydzą i słodkimi ziemniakami, do Afryki Zachodniej z Brazylii. Stany Zjednoczone poznały roślinę strączkową dzięki Afryce.
Amerykańska klasyka masła orzechowego zawdzięcza swoje korzenie rdzennym mieszkańcom Peru! Jako cenne źródło pożywienia i utrzymania, orzechy były często mielone na różne masła orzechowe, lub suszone i mielone na mąkę do chlebów i płatków śniadaniowych, lub mielone na mączkę do zagęszczania zup i gulaszy.
7. Syrop klonowy
Wczesną wiosną, gdy tylko cieplejsza pogoda zaczyna rozmrażać soki z drzew klonu cukrowego, rodziny Ojibwe zbierają się w obozach cukrowniczych, aby je zbierać. Pierwszy miesiąc wiosny w kalendarzu Ojibwe nazywany jest Iskigamiige-giizis lub Księżycem Cukru Klonowego.
Przez noc gotują go na wolnym ogniu, granulując zgęstniały syrop w drewnianych korytach. Następnie przechowują go w pojemnikach z kory brzozowej zwanych makukami, które zachowują naturalny słodzik przez wiele miesięcy. Heid Erdrich wyjaśnia w Original Local, że prawdziwy syrop klonowy Ojibwe zyskuje swój smak dzięki pojemnikom z kory i ogniskom z drewna używanym do gotowania soku. „Ja, lubię mój klon ciemny i dymny, jak mój manoomin lub moją kawę,” mówi.
Rdzenni kucharze od dawna polegali na soku klonowym do przyprawiania różnych warzyw, ziaren, ryb i dziczyzny.
W przeciwieństwie do innych słodzików lub ich komercyjnych odpowiedników, udowodniono, że syrop klonowy ma głębokie właściwości przeciwutleniające, jak również zawiera niezbędne witaminy i minerały.
RELATED: The Sticky, Sweet History of Making Maple Syrup
8. Czekolada
Majowie i ich przodkowie Olmec opracowali czekoladę poprzez mielenie ziaren kakao pomiędzy około 1000 B.C. i A.D. 900.
Kultura Majów nazywała ją „xocoatl” lub „pokarmem bogów”, ponieważ symbolizowała życie i płodność, a wiele z ich rzeźb przedstawiało strąki kakao. Podobnie Aztekowie wierzyli, że ich bóg, Quetzalcoatl, przyniósł im roślinę kakao.
Cenione kakao w postaci stałej było noszone wyłącznie przez azteckich wojowników i długodystansowych handlarzy, ponieważ ich profesje były cenione jako kluczowe dla siły ich ludu.
Najczęściej było spożywane w postaci płynnej. Arystokracja Majów i Azteków mieszała gorzki proszek z wodą i przyprawami. Pospólstwo mieszało go z kaszką kukurydzianą i chili lub innymi smakami.
Czekolada pojawiła się w Europie po tym, jak Cortez przywiózł do Hiszpanii ziarna kakaowca i dodał do nich trzcinę cukrową. Stało się to bardzo popularne wśród hiszpańskiej arystokracji, więc zasadzili ziarna kakao, uruchamiając swój własny przemysł. Utrzymywali ten dochodowy przemysł w tajemnicy przed resztą Europy przez prawie sto lat. Kiedy reputacja tego pysznego „pokarmu bogów” rozprzestrzeniła się na resztę Europy, Szwajcarzy opracowali wiele wersji aromatyzowania i przetwarzania, co uczyniło ich mistrzami w produkcji, którymi są dzisiaj. Stany Zjednoczone produkują jednak najwięcej czekolady i zużywają jej najwięcej funtów rocznie, choć Szwajcarzy jedzą jej więcej w przeliczeniu na mieszkańca.
9. Quinoa
Pochodząca z pasma górskiego Andów w Boliwii i Peru; Inkowie nazywali quinoa chisa mama, „matka wszystkich zbóż”. Podczas uroczystości związanych z przesileniem, ofiarowali naczynia z quinoa Inti, Słońcu. Nasiona quinoa zawierają najwięcej białka ze wszystkich zbóż, a liście tej rośliny są również bogate w składniki odżywcze. Inkowie dodawali zarówno nasiona, jak i liście do zup i gulaszy. Nasiona quinoa – które mogą być białe, żółte, czerwone lub czarne – były dodatkowo opiekane, mielone i robione z nich chleby.
To starożytne zboże rośnie na większych wysokościach niż kukurydza, co może być powodem, dla którego wersja komercyjna, którą możemy kupić lokalnie, pochodzi z Gór Skalistych, biorąc pod uwagę ich podobne ukształtowanie terenu i klimat do Andów.
10. Fasola
Pnącza fasoli wspinają się po łodygach kukurydzy, a rośliny kabaczka utrzymują wilgoć w ziemi. Trzy Siostry – kukurydza, fasola i kabaczek – współpracują ze sobą i dostarczają wszystkich składników odżywczych niezbędnych do przetrwania. Trzy Siostry zazwyczaj odnosi się do fasoli tepary, które są rodzime dla południowo-zachodniej. Należą one do najbardziej odpornych na suszę i upały roślin na świecie. Biała odmiana fasoli tepary zazwyczaj nadaje lekko słodki smak, podczas gdy brązowa fasola tepary jest bardziej ziemista.
.