Jednakże rzeczniczka powiedziała, że nie wie, jak długo Perkins był chory lub jak zaraził się wirusem AIDS.
Długo uważany za prywatną, wręcz tajemniczą postać w Hollywood, Perkins zdołał utrzymać swoją chorobę w tajemnicy nawet do końca, poruszając ją tylko w osobistym oświadczeniu przygotowanym na krótko przed śmiercią.
Te uwagi, odczytane w sobotę przez Darta, wskazywały na rozczarowanie Perkinsa światem rozrywki.
„Zdecydowałem się nie mówić publicznie o (chorobie AIDS), ponieważ, cytując 'Casablankę’, 'nie jestem zbyt szlachetny,’ ale nie trzeba wiele, aby zobaczyć, że problemy jednego starego aktora nie mają znaczenia w tym zwariowanym świecie,” powiedział Perkins.
Rozwijając się nad swoimi doświadczeniami z AIDS, dodał: „Jest wielu, którzy wierzą, że ta choroba jest zemstą Boga, ale ja wierzę, że została zesłana, aby nauczyć ludzi, jak kochać, rozumieć i mieć współczucie dla siebie nawzajem”.
„Nauczyłem się więcej o miłości, bezinteresowności i ludzkim zrozumieniu od ludzi, których spotkałem podczas tej wspaniałej przygody w świecie AIDS, niż kiedykolwiek nauczyłem się w ciętym, konkurencyjnym świecie, w którym spędziłem życie.”
Produkt udręczonego dzieciństwa, kariera filmowa Perkinsa była najbardziej znana z ról, które wydobywały ciemne strony ludzkiej natury, w szczególności z czterech filmów „Psycho”. W tych filmach, podobnie jak w życiu, Perkins był spięty, stłumiony, człowiek niewielu słów.
„Filmy Anthony’ego Perkinsa są nie tylko mroczne”, napisał kiedyś autor Timesa. „Są atramentowo czarne. . . . . Poznać (jego postacie) to je znienawidzić.”
Później w swoim życiu, Perkins mówił szczerze o psychicznych udrękach, których doznał jako jedyne dziecko gwiazdy teatralnej i filmowej Osgooda Perkinsa z lat 30-tych.
Podczas wczesnych lat jego ojciec często wyjeżdżał, podróżując z przedstawieniami teatralnymi lub kręcąc filmy w Hollywood. Perkins, który pozostał w domu na Manhattanie, urósł „nienormalnie” przywiązany do swojej matki, Janet, i stał się „zazdrosny”, gdy tylko jego ojciec wrócił, powiedział magazynowi People .
Chciał, żeby jego ojciec umarł – i nagle, kiedy Perkins miał 5 lat, jego ojciec umarł, na atak serca, osiodłanie dziecka z miażdżącym poczuciem winy, które zatruło jego związek z matką.
„Założyłem, że moje pragnienie (mój ojciec) być martwy faktycznie go zabił”, Perkins powiedział pisarzowi Brad Darrach w 1983 roku. „Modliłem się i modliłem o to, żeby mój ojciec wrócił. Pamiętam długie noce przepłakane w łóżku. Przez lata pielęgnowałem nadzieję, że on tak naprawdę nie umarł. Stał się dla mnie mityczną istotą, której należy się bać i którą należy ułagodzić.”
Jego matka–która miała zwyczaj dotykania go w pozornie erotyczny sposób–stała się dla niego źródłem strachu, częściowo z powodu jego poczucia winy z powodu śmierci ojca, powiedział.
Kariera filmowa Perkinsa rozpoczęła się w 1953 roku, kiedy pojawił się ze Spencerem Tracy, Teresą Wright i Jean Simmons w „The Actress.” Zadebiutował na Broadwayu w przeboju z 1954 roku, „Tea and Sympathy,” w którym zdobył pochwałę za portret wrażliwego nastolatka.
Wysoki punkt w jego karierze nastąpił w 1960 roku, kiedy jego agent powiedział mu o fatalnym telefonie od Alfreda Hitchcocka, który wtedy tworzył pierwszy–i najbardziej znany–z filmów „Psycho”. Agent powiedział Perkinsowi: „Hitchcock chce cię w swoim nowym filmie”, wspominał Perkins w wywiadzie z 1990 roku, jednym ze swoich ostatnich. „W tamtych czasach”, powiedział Perkins, „to wszystko, co Hitchcock miał do powiedzenia.”
Perkins zebrał pochwały za rolę, w której, w jednej z klasycznych scen, jego postać zadźgała na śmierć aktorkę Janet Leigh w scenie pod prysznicem.
Prywatnie, emocjonalne kłopoty Perkinsa nadal go dręczyły. W późniejszym wywiadzie opisał, jak sława przyniosła mu względy wielu czołowych kobiet, których zaloty pozostawiły go „wstrząśniętego” i przestraszonego.
Na przykład w Paryżu Brigitte Bardot zaprosiła go do swojego apartamentu, jasno wyrażając swoje intencje, jak powiedział Perkins. „Prędzej niż zbliżyć się do niej”, powiedział, „rozbiłbym się przez okno i spadłbym na chodnik 10 pięter niżej.”
Powiedział, że miał spotkanie homoseksualne, ale opisał „ten rodzaj seksu” jako „niesatysfakcjonujący.” Przeszedł intensywną psychoterapię i w wieku 39 lat miał swój pierwszy bliski związek z kobietą.
Dwa lata później, w wieku 41 lat, Perkins poślubił swoją żonę, Berry, wówczas 25, i ustatkował się. Choć przyjaciele przewidywali, że małżeństwo z 1973 roku nie potrwa długo, stała się ona głównym stabilizującym wpływem na niego.
„Jest precyzyjny i intensywny”, powiedziała kiedyś Berry. „Jestem o wiele spokojniejszy – rzeczy nie przeszkadzają mi. Jest równowaga, która trzyma nas razem.”
Życie podczas małżeństwa stało się „o wiele bardziej uporządkowane i zwyczajne”, powiedział The Times w 1990 roku podczas wywiadu, w którym wyglądał na szczupłego i nadzwyczaj młodego, nie tak bardzo różniącego się od wizerunku Normana Batesa z późniejszych filmów.
Perkins powiedział, że życie małżeńskie sprawiło, że „nie był już tak chwytliwy i ambitny. Nie tak paranoidalny. Nie tak bojaźliwy.”
Dart, rzeczniczka rodziny, powiedziała, że żona Perkinsa i dwaj synowie zostali przetestowani pod kątem HIV, wirusa, który powoduje AIDS, i okazało się, że są negatywni. W miejsce kwiatów, rodzina poprosiła, aby darowizny zostały przekazane do Project Angel Food, organizacji pomocy AIDS, w Los Angeles.
.