Aby otrzymać fundusze federalne, Critical Access Hospitals muszą przestrzegać kilku wytycznych. Mogą one mieć nie więcej niż 25 łóżek i muszą mieć średni czas pobytu w szpitalu poniżej 96 godzin. Muszą być również oddalone o więcej niż 35 mil od innego szpitala, z wyjątkami dozwolonymi dla obszarów o złych drogach lub trudnym terenie.
CAH mają większą elastyczność niż inne szpitale w wymaganiach kadrowych. Muszą oferować całodobową opiekę w nagłych wypadkach i mieć lekarza na wezwanie, który będzie dostępny na miejscu w ciągu 60 minut. Są one zobowiązane do posiadania zarejestrowanej pielęgniarki na miejscu przez cały czas, gdy ostro chorzy pacjenci są w szpitalu. W innych czasach, LPN może wypełnić.
W większości przypadków, doktor medycyny lub doktor medycyny osteopatycznej, lekarz asystent, pielęgniarka praktykujący, lub specjalista pielęgniarstwa klinicznego (zdefiniowany jako pielęgniarka z co najmniej magistra pielęgniarstwa) musi być dostępny do natychmiastowego kontaktu przez telefon lub radio. Świadczeniodawca musi być w stanie być na miejscu w ciągu 30 minut, chyba że jest to obszar określony przez spis ludności jako „obszar graniczny” lub jeśli państwo ustaliło, że szpital nie jest w stanie zapewnić dostępności personelu w ciągu 30 minut, a na miejscu jest dostępna zarejestrowana pielęgniarka. W CAHs z 10 lub mniejszą liczbą łóżek, zarejestrowana pielęgniarka z przeszkoleniem w zakresie opieki w nagłych wypadkach może pełnić rolę lekarza na wezwanie.
Szpitale o krytycznym dostępie muszą posiadać cały sprzęt i leki wymagane do niezbędnego leczenia, a także mieć podpisane umowy z większymi szpitalami na transport pacjentów wymagających dalszej opieki.
Firmy farmaceutyczne są prawnie zobowiązane do płacenia za część leków używanych przez szpitale o dostępie krytycznym w ramach programu 340B Drug Pricing Program.
Niewiele CAH zapewnia intensywną terapię. Przegląd CAH na początku 2000 roku liczył 26% szpitali zapewniających leczenie na poziomie intensywnej opieki nad co najmniej jednym pacjentem. Około dwie trzecie z tych szpitali miało fizyczny oddział intensywnej terapii, podczas gdy reszta zapewniała intensywną terapię w obszarach szpitala również leczących pacjentów ostrej opieki. Średnia liczba łóżek intensywnej terapii w każdym szpitalu wynosiła 3,5. Dwie trzecie szpitali zapewniających intensywną terapię obsadzało te obszary wyłącznie zarejestrowanymi pielęgniarkami. Większość szpitali świadczących usługi intensywnej terapii świadczyła również usługi chirurgiczne.
.