Perylimfa, która wypełnia przestrzeń wewnątrz labiryntu kostnego otaczającego labirynt błoniasty, jest podobna, ale nie identyczna w składzie z innymi płynami pozakomórkowymi organizmu, takimi jak płyn mózgowo-rdzeniowy. Stężenie jonów sodu w perylimfie jest wysokie (około 150 miliekwiwalentów na litr), a jonów potasu niskie (około 5 miliekwiwalentów na litr), podobnie jak w innych płynach pozakomórkowych. Podobnie jak te płyny, perylimfa jest najwyraźniej tworzona lokalnie z osocza krwi przez mechanizmy transportowe, które selektywnie pozwalają substancjom przekraczać ściany naczyń włosowatych. Chociaż jest anatomicznie możliwe, aby płyn mózgowo-rdzeniowy dostał się do ślimaka przez przewód perilimfatyczny, badania eksperymentalne sprawiają, że wydaje się mało prawdopodobne, aby płyn mózgowo-rdzeniowy brał udział w normalnej produkcji perilimfy.
Błoniasty labirynt jest wypełniony endolimfą, która jest wyjątkowa wśród pozakomórkowych płynów ciała, w tym perylimfy, w tym, że jej stężenie jonów potasu jest wyższe (około 140 miliekwiwalentów na litr) niż stężenie jonów sodu (około 15 miliekwiwalentów na litr).
Proces powstawania endolimfy i utrzymywania różnicy w składzie jonowym między nią a perylimfą nie są jeszcze całkowicie poznane. Błona Reissnera stanowi selektywną barierę między tymi dwoma płynami. Wydaje się, że istnieją również bariery krew-endolimfa i krew-perlimfa, które kontrolują przenikanie substancji takich jak leki z krwi do ucha wewnętrznego. Dowody wskazują, że endolimfa jest wytwarzana z perylimfy w wyniku selektywnego transportu jonów przez komórki nabłonka błony Reissnera, a nie bezpośrednio z krwi. Uważa się, że tkanka wydzielnicza zwana stria vascularis, znajdująca się w bocznej ścianie przewodu ślimakowego, odgrywa ważną rolę w utrzymaniu wysokiego stosunku jonów potasu do jonów sodu w endolimfie. Inne tkanki ślimaka, jak również komórki ciemne narządów przedsionkowych, które muszą produkować własną endolimfę, są również zaangażowane w utrzymywanie składu jonowego endolimfy. Ponieważ labirynt błoniasty jest układem zamkniętym, ważne są również kwestie przepływu i usuwania endolimfy. Uważa się, że endolimfa jest reabsorbowana z worka endolimfatycznego, ale wydaje się, że jest to tylko część historii. Inne tkanki ślimaka i przedsionka mogą również odgrywać ważną rolę w regulacji objętości i utrzymaniu składu płynów wewnątrzusznych.
.