Frederick I, (ur. 11 lipca 1657 r. w Królewcu w Prusach – zm. 25 lutego 1713 r. w Berlinie), elektor brandenburski (jako Fryderyk III), który został pierwszym królem w Prusach (1701-13), uwolnił swoje domeny spod zwierzchnictwa cesarskiego i kontynuował politykę ekspansji terytorialnej zapoczątkowaną przez swego ojca Fryderyka Wilhelma, Wielkiego Elektora.
W 1688 r. Fryderyk został następcą elektora i od razu wyruszył, wspierany przez zdolnego Eberharda von Danckelmanna, swego wychowawcę z lat młodzieńczych, a obecnie premiera, na drogę, która 13 lat później przyniosła mu koronę monarszą. Fryderyk utrzymywał wielki, okazały dwór i armię nieproporcjonalną do jego terytoriów i pozycji, aby wspierać swoje pretensje.
W polityce europejskiej, sprzymierzył się z Austrią i potęgami morskimi (Anglia i Holandia) przeciwko Francji. Wojska pruskie zostały wysłane do Holandii (1688), aby chronić kontynentalne ziemie Wilhelma Orańskiego przed spodziewanymi atakami francuskimi, gdy Wilhelm przekroczył kanał La Manche, aby przyjąć koronę angielską. Fryderyk miał nadzieję, że tym aktem zdobędzie dla siebie lub swoich potomków holenderskie stadiony, ale ostatecznie mu się to nie udało. Mimo że w wojnach Wielkiego Przymierza przeciwko Ludwikowi XIV (1689-97) pruskie kontyngenty w armii cesarskiej wszędzie się wyróżniały, na traktacie w Rijswijk (1697) Prusy wyszły praktycznie bez nagrody. W dniu 16 listopada 1700 r. Austria i Prusy podpisały jednak tajny traktat, na mocy którego Fryderyk mógł koronować się na króla Prus, realizując w ten sposób swoje długo skrywane ambicje. Austria zgodziła się na to wyniesienie przede wszystkim po to, aby uzyskać pomoc Prus w grożącej Francji wojnie o sukcesję na tronie hiszpańskim. W zamian Fryderyk obiecał wysłać do armii cesarskiej 8000 żołnierzy poza normalnym kontyngentem pruskim, dawać pierwszeństwo kandydatom habsburskim w wyborach cesarskich i głosować z Austrią we wszystkich ważnych sprawach w niemieckim sejmie, o ile pozwolą na to pruskie interesy. Tak więc, gdy Fryderyk koronował się w Królewcu 18 stycznia 1701 r., na Prusach ciążyły poważne zobowiązania. Tylko jego syn Fryderyk Wilhelm I i wnuk Fryderyk II Wielki byli w stanie w pełni wykorzystać wzmocnioną pozycję Prus i przekształcić nowe królestwo w wielką europejską potęgę.
Podczas wojny o sukcesję hiszpańską (1701-14) Fryderyk pozostał lojalnym sojusznikiem Austrii, a wkład militarny Prus okazał się znakomity; ale ponownie, na mocy traktatu utrechckiego (1713), nagrody terytorialne Fryderyka były niewielkie, składające się ze szwajcarskiego kantonu Neuchâtel i kilku enklaw nad dolnym Renem.
Podniesienie Prus do rangi monarchii dało większą spójność zróżnicowanym i rozproszonym ziemiom Hohenzollernów, które teraz zostały przekształcone w prowincje. Fryderyk uwolnił też nowe królestwo od cesarskiego zwierzchnictwa sądowego i zwiększył jego dochody. Napływ holenderskich i francuskich protestantów przyczynił się do powstania nowych gałęzi przemysłu, rekultywacji ziemi i ożywienia życia intelektualnego. Założenie Uniwersytetu w Halle (1694), Akademii Sztuk Pięknych (1696) i Akademii Nauk (1700), której pierwszym prezydentem został wybitny filozof Gottfried Wilhelm Leibniz, przyczyniło się do wzrostu znaczenia kulturalnego Prus.