WritingEdit
Brooks opublikowała swój pierwszy wiersz, „Eventide”, w czasopiśmie dla dzieci, American Childhood, gdy miała 13 lat. W wieku 16 lat, miała już napisane i opublikowane około 75 wierszy. W wieku 17 lat zaczęła wysyłać swoje prace do „Lights and Shadows”, kolumny poetyckiej w Chicago Defender, afroamerykańskiej gazecie. Jej wiersze, często publikowane w czasie, gdy uczęszczała do Wilson Junior College, były utrzymane w różnym stylu, od tradycyjnych ballad i sonetów po wiersze wykorzystujące bluesowe rytmy w wolnym wierszu. We wczesnych latach swojej działalności otrzymywała pochwały za swoją twórczość poetycką i zachęty od Jamesa Weldona Johnsona, Richarda Wrighta i Langstona Hughesa. James Weldon Johnson wysłał jej pierwszą krytykę jej wierszy, gdy miała zaledwie szesnaście lat.
Jej postacie były często czerpane z życia w centrum miasta, które Brooks dobrze znała. Powiedziała: „Mieszkałam w małym mieszkaniu na drugim piętrze na rogu, i mogłam spojrzeć najpierw na jedną stronę, a potem na drugą. Tam był mój materiał.”
Do 1941 roku Brooks brała udział w warsztatach poetyckich. Szczególnie wpływowy jeden został zorganizowany przez Inez Cunningham Stark, zamożną białą kobietę z silnym zapleczem literackim. Stark oferowała warsztaty pisarskie w nowym South Side Community Art Center, do którego Brooks uczęszczała. To tutaj nabrała rozpędu w poszukiwaniu swojego głosu i głębszej wiedzy na temat technik swoich poprzedników. Znany poeta Langston Hughes zatrzymał się na warsztatach i usłyszał, jak Brooks czyta „Balladę o Pearl May Lee”. W 1944 roku osiągnęła cel, do którego dążyła poprzez ciągłe niezamawiane zgłoszenia od 14 roku życia: dwa z jej wierszy zostały opublikowane w listopadowym numerze magazynu Poetry. W informacji autobiograficznej, którą dostarczyła do magazynu, opisała swój zawód jako „gospodyni domowa”.
Brooks’ opublikowała swoją pierwszą książkę poetycką, A Street in Bronzeville (1945), z Harper & Brothers, po silnym pokazie wsparcia dla wydawcy od autora Richarda Wrighta. Powiedział do redaktorów, którzy zabiegali o jego opinię na temat twórczości Brooks:
Nie ma tu użalania się nad sobą, ani dążenia do efektów. Ona chwyta rzeczywistość taką, jaką ona jest i wiernie ją oddaje. … Z łatwością wychwytuje patos drobnych losów; skowyt zranionych; drobne wypadki, które nękają życie rozpaczliwie biednych, a także problem kolorowych uprzedzeń wśród Murzynów.
Książka zdobyła natychmiastowe uznanie krytyków za jej autentyczne i teksturowane portrety życia w Bronzeville. Brooks później powiedział, że to była świetna recenzja przez Paula Engle w Chicago Tribune, że „zapoczątkował moją reputację”. Engle stwierdził, że wiersze Brooks nie były bardziej „murzyńską poezją” niż prace Roberta Frosta były „białą poezją”. Brooks otrzymała swój pierwszy Guggenheim Fellowship w 1946 roku i został włączony jako jeden z „Dziesięć młodych kobiet roku” w Mademoiselle magazine.
Druga książka poezji Brooks, Annie Allen (1949), koncentruje się na życiu i doświadczeniach młodej czarnej dziewczyny dorastającej do kobiecości w dzielnicy Bronzeville w Chicago. Książka została nagrodzona 1950 Pulitzer Prize dla poezji, a także otrzymał Poetry magazine’s Eunice Tietjens Prize.
W 1953 roku, Brooks opublikowała swoją pierwszą i jedyną książkę narracyjną, nowelę zatytułowaną Maud Martha, która w serii 34 winiet śledzi życie czarnej kobiety o imieniu Maud Martha Brown, jak porusza się po życiu od dzieciństwa do dorosłości. Opowiada historię „kobiety wątpiącej w siebie i w to, gdzie i jak pasuje do świata”. Maud martwi się nie tyle tym, że jest gorsza, ale że jest postrzegana jako brzydka” – stwierdza autor Harry B. Shaw w książce Gwendolyn Brooks. Maud doświadcza uprzedzeń i dyskryminacji nie tylko ze strony białych, ale także czarnych, którzy mają jaśniejszy od niej odcień skóry, co jest bezpośrednim odniesieniem do osobistych doświadczeń Brooks. Ostatecznie Maud staje w obronie siebie, odwracając się plecami do protekcjonalnego i rasistowskiego sprzedawcy w sklepie. „Książka jest (…) o triumfie tego, co niskie” – komentuje Shaw. W przeciwieństwie do tego, literaturoznawca Mary Helen Washington podkreśla Brooks krytykę rasizmu i seksizmu, nazywając Maud Martha „powieść o goryczy, wściekłości, nienawiści do siebie i ciszy, która wynika z tłumionego gniewu”.
W 1967 roku, roku śmierci Langstona Hughesa, Brooks uczestniczył w Drugiej Konferencji Czarnych Pisarzy w Nashville’s Fisk University. Tutaj, według jednej z wersji wydarzeń, spotkała aktywistów i artystów, takich jak Imamu Amiri Baraka, Don L. Lee i innych, którzy zapoznali ją z nowym czarnym nacjonalizmem kulturowym. Najnowsze badania dowodzą, że przez wiele lat była zaangażowana w lewicową politykę w Chicago, a pod presją McCarthy’ego przyjęła postawę czarnej nacjonalistki jako sposób na zdystansowanie się od swoich wcześniejszych powiązań politycznych. Doświadczenie Brooks na konferencji zainspirowało wiele jej późniejszych działań literackich. Uczyła kreatywnego pisania niektórych członków chicagowskich Blackstone Rangers, skądinąd brutalnego gangu przestępczego. W 1968 roku opublikowała jeden ze swoich najsłynniejszych utworów, In the Mecca, długi poemat o poszukiwaniu przez matkę zagubionego dziecka w chicagowskim apartamentowcu. Poemat był nominowany do National Book Award for poetry.
Jej autobiograficzny Report From Part One, zawierający reminiscencje, wywiady, zdjęcia i winiety, ukazał się w 1972 roku, a Report From Part Two został opublikowany w 1995 roku, kiedy miała prawie 80.
NauczanieEdit
Brooks powiedziała, że jej pierwsze doświadczenie w nauczaniu było na Uniwersytecie w Chicago, kiedy została zaproszona przez autora Franka Londona Browna do prowadzenia kursu literatury amerykańskiej. To był początek jej zaangażowania na całe życie do dzielenia się poezją i nauczania pisania. Brooks nauczał szeroko w całym kraju i zajmował stanowiska w Columbia College Chicago, Northeastern Illinois University, Chicago State University, Elmhurst College, Columbia University, i City College of New York.
ArchivesEdit
The Rare Book & Manuscript Library of the University of Illinois nabył archiwa Brooks od jej córki Nora Blakely. Ponadto, Bancroft Library w UC Berkeley posiada kolekcję jej papierów osobistych, zwłaszcza z lat 1950-1989.
.