Rząd, który przyjął się w koloniach amerykańskich, był pod wieloma względami adaptacyjną formą rządu angielskiego. . . . Pierwszą formą egzekwowania prawa na kontynencie nie był szeryf, ale provost marshals i marszałkowie, którzy działali w ramach centralnego organu do spraw wojskowych od 1625 do 1627 roku.
W 1634, Wirginia została podzielona przez ustawę na osiem shires, lub hrabstw … Wraz z formą rządu shire pojawiła się pozycja administracyjna szeryfa. William Stone stał się pierwszym zaprzysiężonym szeryfem w Ameryce, kiedy został mianowany szeryfem w hrabstwie Accomac. Pierwsi szeryfowie i inni urzędnicy hrabstw w Wirginii byli wybierani z ekskluzywnych grup posiadaczy dużych ziem w hrabstwach. Byli to zazwyczaj najbardziej wpływowi mężczyźni i mogli piastować więcej niż jedno stanowisko w hrabstwie w tym samym czasie. William Stone pełnił dwie kolejne kadencje w latach 1634 i 1635, a przez większość tego okresu był także komisarzem hrabstwa. W 1648 r., po wyróżniającej się karierze w samorządzie lokalnym, Stone przeniósł się do Maryland, gdzie został mianowany gubernatorem przez Lorda Baltimore.
Projekt flagi stanowej Maryland (przedstawiony powyżej) zachowuje ćwierćplastyczne herby Calvert i Mynne, co czyni ją jedyną flagą stanową w USA opartą na projekcie heraldycznym. Poniżej znajduje się część obrazu mapy Marylandu autorstwa Johna Ogilby’ego, na której widnieje herb Calvertów. Na stronie internetowej Archiwum Stanowego Maryland Special Collections dostępna jest cyfrowa wersja mapy Marylandu autorstwa Ogilby’ego, będąca częścią jego książki America: Being the Latest, and Most Accurate Description of the New World (Londyn, 1671).
Proklamacja Wirginii z 13 marca 1651 r. wymagała, by każde hrabstwo wybrało szeryfa. W interesującym odstępstwie od dotychczasowego procesu mianowania, które miało okazać się prorocze w przyszłych latach, komisarze hrabstwa Northampton w Wirginii poprosili jego mieszkańców o wybranie szeryfa. William Waters został pierwszym wybranym szeryfem w Ameryce. W rejestrze hrabstwa Northampton z 1651 roku czytamy:
„That this day Leift. Wm. Waters a gent. Accordige to the Instruccons directed to ye Comissions & Inhabitants of this County By Pluralitye of voyces was nominated & made choyce of to be high sherr of Northampton Counties from this present daye dureinge ye accustomed tyme”
W 1640 roku w Wirginii było dziesięć hrabstw. Do 1664 roku liczba ta wzrosła dramatycznie do dziewiętnastu hrabstw. Podobny wzrost nastąpił w Maryland. W miarę jak zwiększała się odległość między osadnikami a stolicami prowincji, tym bardziej rosło zapotrzebowanie na decyzje podejmowane na poziomie lokalnym. W miarę jak rosła i rozprzestrzeniała się ludność, coraz trudniej było gubernatorowi zajmować się sprawami. Sądy okręgowe przejęły obowiązki dotyczące całego samorządu lokalnego. Testamenty były sprawdzane przez urzędnika hrabstwa, właściciele tawern składali wnioski o licencje u komisarzy hrabstwa, a wszystkie oficjalne dokumenty były składane na poziomie hrabstwa. Były to wszystkie sprawy, które wcześniej były załatwiane w stolicy prowincji.
Szeryf hrabstwa stał się najwyższym urzędnikiem policyjnym i finansowym. Wypełniał nakazy, dokonywał aresztowań, a przede wszystkim ściągał podatki. Do 1676 roku Wirginia znajdowała się pod pełną władzą Anglii i uchwalono prawa, które nakazywały ściąganie korzyści z Anglii, w formie podatków, od mieszkańców hrabstw Wirginii. Sędziowie gubernatora nakładali coroczne podatki i opracowywali lokalne rozporządzenia w celu ustanowienia poboru podatków. Zasady zostały zmienione, aby pomóc w tym procesie, a pierwszym i najważniejszym obowiązkiem nowo mianowanego szeryfa było zbieranie podatków w imieniu Korony.
Wraz z amerykańskim wprowadzeniem urzędu szeryfa pojawiła się pozycja drugiego w kolejności szeryfa, „podszeryfa”. Stanowisko to miało na celu wzmocnienie szeryfa, który stawał się coraz bardziej wszechstronny. Podszeryf był upoważniony do działania w imieniu lub zamiast szeryfa w odniesieniu do kwestii egzekwowania prawa na terenie hrabstwa. Na mocy umowy z szeryfem, podszeryf był zobowiązany do uczestniczenia w każdej sesji sądu hrabstwa, aby otrzymać wskazówki od trybunału. Następnie zdawał szeryfowi sprawozdanie z rachunków i poleceń sądu. Ponadto, był on odpowiedzialny za dokonywanie aresztowań, zajęcia, egzekucje (zajęcie mienia) i wszystkie inne sprawy związane z urzędem szeryfa. W zamian za wszystkie usługi wymagane przez szeryfa, podszeryf miał mieć opłacone wszystkie swoje wydatki i miał otrzymywać połowę opłat, które uzyskiwał z tytułów i obligacji, które wykonywał. William Stone, pierwszy szeryf kolonii, zgodził się płacić swojemu podszeryfowi połowę wszystkich pobranych opłat, ale z kolei wymagał, aby podszeryf przekazywał jedną trzecią tej kwoty swojemu zastępcy.
Przed 1660 rokiem szeryf, podszeryf i zastępcy szeryfa wykonywali wszystkie funkcje urzędu w podobny sposób. W miarę jak hrabstwa stawały się coraz bardziej złożone, a liczba spraw przed sądami rosła, pojawiali się nowi mianowańcy szeryfa. W 1664 roku w hrabstwie Northampton szeryf ustanowił stanowisko kuriera sądowego jako osobne stanowisko w ramach swoich uprawnień. W 1679 roku szeryf Middlesex wyznaczył dozorcę do obsługi więzienia powiatowego. Podczas gdy oba te stanowiska były urzędnikami mianowanymi bezpośrednio przez szeryfa, były one opłacane z oddzielnych podatków pobieranych z ich odpowiednich hrabstw.
Władze hrabstwa w Maryland były podobne pod większością względów do tych w Wirginii. W 1676 roku Maryland ustanowił lokalną kontrolę nad rządem w swojej prowincji. W Maryland, podobnie jak w Wirginii, szeryf hrabstwa był urzędnikiem egzekwującym prawo i poborcą podatków, zgodnie z wytycznymi sądów. Wiele z angielskich instytucji znalezionych w Maryland było tak podobnych do tych z Wirginii, że wydawały się być bezpośrednią kopią.
Szeryfowie z Maryland byli zobowiązani do bycia właścicielami nieruchomości, tak jak prototyp z Wirginii. Podobnie, więksi właściciele ziemscy stanowili elitę polityczną. . . . Podczas gdy szeryf mógł piastować inne stanowiska w hrabstwie, nie mógł zasiadać w Zgromadzeniu, piastując jednocześnie jakiekolwiek inne stanowisko w hrabstwie. Liczne skargi na szeryfów za różne nadużycia w sprawowaniu urzędu stały się przyczyną reformy Zgromadzenia w 1678 roku. Ustawodawstwo ograniczało szeryfa do jednej rocznej kadencji, chyba że można było uzyskać certyfikat od sądu hrabstwa, który poświadczał „uczciwe i skuteczne wykonywanie urzędu w poprzednim roku”
Szeryf w koloniach był odpowiedzialny poprzez sądy hrabstwa za wykonywanie nakazów kar cielesnych wobec przestępców. Był odpowiedzialny za budowę i utrzymanie powszechnych urządzeń, które tworzyły lub pomagały w mechanice potrzebnej do takiego karania. Przedmioty takie jak paralizatory, pręgierze, słupy do biczowania i stołki do biczowania były powszechną aparaturą używaną przez szeryfa do zadawania bólu i upokorzeń zgodnie z zaleceniami sądów. …
Obowiązki fiskalne szeryfa były znacznie ważniejsze w amerykańskich koloniach niż w tym samym okresie w Anglii. W kolonii Virginia szeryf był odpowiedzialny nie tylko za królewskie dochody, ale przede wszystkim za najbardziej produktywne z kolonialnych wpływów, czyli podatki pogłówne. Ustawa Wirginii z 1661 i 1662 roku przewidywała systematyczne przeprowadzanie spisu ludności poprzez podział hrabstw na okręgi (precincts). Pozwoliło to na dokładniejsze policzenie osób podlegających opodatkowaniu, dzięki czemu szeryf mógł być bardziej metodyczny w pobieraniu dziesięciny od społeczeństwa. Szeryfowie pobierali trzy daniny: publiczną, hrabstwa i parafii. W wielu hrabstwach szeryf był upoważniony do zatrzymania dziesięciu procent zebranych podatków jako swojego osobistego funta. W hrabstwie York, jego szeryf został nagrodzony 3159 funtami tytoniu za swoją pracę przy poborze podatku za rok 1658. Duża prowizja otrzymana za zebranie trzech podatków od pogłównego sprawiła, że urząd szeryfa stał się bardzo pożądanym stanowiskiem.
Rola szeryfa w Maryland była nieco inna niż szeryfa w Wirginii. Tutaj szeryf również był odpowiedzialny za pobieranie podatków, ale tylko przez kilka lat, kiedy to obowiązki te zostały przekazane komisarzowi hrabstwa. Kiedy szeryf pobierał te podatki, nie otrzymywał oficjalnie procentu od podatku. Miał on jednak prawo do otrzymywania procentu od długu, który ściągał w imieniu wierzycieli. Szeryf w Maryland był również upoważniony do pobierania opłat od więźniów przebywających w jego areszcie. Oprócz tego szeryfowi w Maryland wolno było pobierać dziesięcioprocentową prowizję za ściąganie Proprietor’s Rent, przychodów i grzywien z nieruchomości posiadanych przez właścicieli ziemskich i wynajmowanych osobom pracującym na roli.