KOMPROMIS Connecticut, który był oparty na propozycji prawnika i polityka Rogera Shermana z Connecticut, rozwiązał impas w Konwencji Konstytucyjnej z 1787 roku między dużymi i małymi stanami w sprawie podziału reprezentacji w proponowanym senacie. Większe stany popierały plan Wirginii, który zakładał utworzenie dwuizbowej legislatury, w której „prawa wyborcze (…) powinny być proporcjonalne do kontyngentów składek lub liczby wolnych mieszkańców”. Przewidując większe obciążenia wynikające z centralizacji władzy w nowym rządzie narodowym, stany te domagały się współmiernego udziału w kontroli. Małe stany, zazdrosne o swój dobrobyt, nie dały się odwieść od żądania równości w jednoizbowej izbie. Był to podstawowy problem równowagi w federacji stanów tak bardzo różniących się wielkością.
11 czerwca Sherman zaproponował kompromis: dwie izby, jedna z równą reprezentacją dla wszystkich stanów, a druga z proporcjonalną reprezentacją opartą na liczbie ludności. Delegaci konwentu przyjęli poprawki do tej propozycji, które wymagały, by ustawy podnoszące dochody pochodziły z Izby Reprezentantów. Poprawki opierały również reprezentację w Izbie na całkowitej liczbie białej ludności i trzech piątych ludności czarnej. Propozycja Shermana została przyjęta w zmienionej formie; to porozumienie było od tego czasu znane jako Connecticut, lub Wielki Kompromis.
BIBLIOGRAFIA
Collier, Christopher, i James L. Collier. Decision in Philadelphia: The Constitutional Convention of 1787. New York: Random House, 1986.
Farrand, Max, ed. The Records of the Federal Convention of 1787. Rev. ed., 4 vols. New Haven, Conn.: Yale University Press, 1937. Oryginalne wydanie ukazało się w 3 tomach, 1911.
Rakove, Jack N. Original Meanings: Politics and Ideas in the Making of the Constitution. New York: Knopf, 1996.
Rossiter, Clinton. 1787: The Grand Convention. New York: Macmillan, 1966.
Theodore M.Whitfield/c. p.
.