Wewnątrzkulturowa niekomunikatywność opiera się na fakcie, że wszyscy ludzie podświadomie odzwierciedlają swoje pochodzenie kulturowe w codziennej komunikacji. Kultura nie polega jedynie na sposobie odżywiania się czy ubierania, ale na sposobie, w jaki ludzie prezentują się jako jednostka wobec świata zewnętrznego. Język jest ważnym czynnikiem w komunikacji, a także w dużym stopniu odzwierciedla pochodzenie kulturowe. Nieporozumienia kulturowe często wynikają z różnych i sprzecznych stylów mówienia i komunikowania się. Zupełnie normalny wzorzec intonacji dla rodowitego Niemca może wydawać się gniewny i agresywny dla zagranicznego słuchacza. Konotacje słów, jak również znaczenia zwrotów slangowych, różnią się znacznie w zależności od kultury, a brak tolerancji i zrozumienia tego faktu często prowadzi do błędnych interpretacji.
Komunikacja niewerbalna różni się znacznie w zależności od kultury. Trzeba poświęcić czas na studiowanie różnych kultur, aby w pełni zrozumieć przekazywane wiadomości. Istnieje wiele aspektów komunikacji niewerbalnej, takich jak gesty, mimika i przestrzeń interpersonalna, które wpływają na sposób, w jaki wiadomość jest interpretowana.
Dystans władzy to stopień równości lub nierówności między ludźmi w danym społeczeństwie. Im niższy dystans władzy w kraju, tym bardziej dominuje indywidualność i prawa jednostki. Kiedy dystans władzy jest niski, społeczeństwo nie podkreśla statusu, władzy czy bogactwa ludzi. Innymi słowy, kultury indywidualistyczne mają niski dystans władzy, a kultury kolektywistyczne mają wysoki dystans władzy. Przykłady krajów o wysokim dystansie władzy to Malezja, Rosja i Rumunia, podczas gdy kraje o niskim dystansie władzy to Austria, Izrael i Dania.
Indywidualizm-kolektywizm (wymiar Ja – My) jest uważany za najważniejszy ze wszystkich wymiarów wartości, które odróżniają kultury. Kultury indywidualistyczne mają świadomość „ja”. Jednostki są luźno powiązane ze sobą, ale w dużej mierze niezależne od identyfikacji grupowej. Nacisk kładziony jest na własne „ja”; motywują je ich własne preferencje, potrzeby i cele, a osobiste osiągnięcia i inicjatywa są podkreślane. Słowa takie jak „niezależność”, „ja”, „prywatność” i „prawa” są powszechne w indywidualistycznych rozmowach kulturowych. Przykładami społeczeństw indywidualistycznych byłyby Stany Zjednoczone lub kraje Europy Zachodniej.
Kultura kolektywistyczna ma świadomość „my”. Jednostki są ściśle związane z jedną lub kilkoma grupami. Zaangażowanie w te cenione grupy jest głównym celem kolektywistów, a oni mają tendencję do patrzenia na cele i sukcesy grupy, a nie jednostek. Słowa takie jak „lojalność”, „odpowiedzialność” i „wspólnota” przenikają do rozmów o kulturze kolektywistycznej. Przykładami społeczeństw kolektywistycznych jest wiele kultur azjatyckich, afrykańskich i południowoamerykańskich.