Intraculturele miscommunicatie is gebaseerd op het feit dat alle mensen onbewust hun culturele achtergrond weerspiegelen in hun dagelijkse communicatie. Cultuur zit niet alleen in de manier waarop men eet of zich kleedt, maar in de manier waarop mensen zich als entiteit aan de buitenwereld presenteren. Taal is een belangrijke factor in communicatie, maar ook een grote afspiegeling van iemands culturele achtergrond. Culturele miscommunicatie komt vaak voort uit verschillende en tegenstrijdige stijlen van spreken en boodschappen. Een volkomen normaal intonatiepatroon voor een moedertaalspreker van het Duits kan boos en agressief overkomen op een buitenlandse luisteraar. Connotaties van woorden, evenals betekenissen van slangzinnen, verschillen sterk tussen culturele lijnen, en een gebrek aan tolerantie en begrip voor dit feit leidt vaak tot verkeerde interpretaties.
Non-verbale communicatie varieert sterk tussen culturele lijnen. Men moet de tijd nemen om verschillende culturen te bestuderen om de boodschappen die worden overgebracht volledig te begrijpen. Er zijn vele aspecten van non-verbale communicatie, zoals gebaren, gezichtsuitdrukking en interpersoonlijke ruimte, die van invloed zijn op de manier waarop een boodschap wordt opgevat.
Machtsafstand is de mate van gelijkheid, of ongelijkheid, tussen mensen in een bepaalde samenleving. Hoe lager de machtsafstand van een land, hoe dominanter individualiteit en individuele rechten zijn. Wanneer de machtsafstand laag is, legt de samenleving geen nadruk op de status, macht of rijkdom van mensen. Met andere woorden, individualistische culturen hebben een lage machtsafstand en collectivistische culturen hebben een hoge machtsafstand. Voorbeelden van landen met een hoge machtsafstand zijn Maleisië, Rusland en Roemenië, terwijl landen met een lage machtsafstand Oostenrijk, Israël en Denemarken zijn.
Individualisme-collectivisme (de ik-wij dimensie) wordt beschouwd als de belangrijkste van alle waardedimensies die culturen van elkaar onderscheiden. Individualistische culturen hebben een “ik”-bewustzijn. Individuen zijn losjes met elkaar verbonden maar grotendeels onafhankelijk van groepsidentificatie. De nadruk wordt gelegd op het zelf; zij worden gemotiveerd door hun eigen voorkeuren, behoeften en doelstellingen, en persoonlijke prestaties en initiatief worden benadrukt. Woorden als “onafhankelijkheid”, “zelf”, “privacy”, en “rechten” komen vaak voor in individualistische culturele gesprekken. Voorbeelden van individualistische samenlevingen zouden de Verenigde Staten of West-Europese landen zijn.
Collectivistische cultuur heeft een “wij”-bewustzijn. Individuen zijn nauw verbonden met een of meer groepen. Betrokkenheid bij deze gewaardeerde groepen is een primair doel van collectivisten, en zij hebben de neiging eerder naar de doelen en successen van de groep te kijken dan naar de individuen. Woorden als “loyaliteit”, “verantwoordelijkheid” en “gemeenschap” dringen door in collectivistische culturele gesprekken. Voorbeelden van collectivistische samenlevingen zijn veel Aziatische, Afrikaanse en Zuid-Amerikaanse culturen.