Kraking, w rafinacji ropy naftowej, proces, w którym ciężkie cząsteczki węglowodorów są rozbijane na lżejsze cząsteczki za pomocą ciepła i zwykle ciśnienia, a czasami katalizatorów. Kraking jest najważniejszym procesem w komercyjnej produkcji benzyny i oleju napędowego.
Encyclopædia Britannica, Inc.
Z krakingu ropy naftowej otrzymuje się oleje lekkie (odpowiadające benzynie), oleje średnie stosowane w oleju napędowym, resztki olejów ciężkich, stały produkt węglowy znany jako koks oraz takie gazy jak metan, etan, etylen, propan, propylen i butylen. W zależności od produktu końcowego, oleje mogą trafiać bezpośrednio do mieszanek paliwowych lub mogą być poddawane dalszym reakcjom krakingu lub innym procesom rafinacji, aż do uzyskania olejów o pożądanej masie. Gazy mogą być wykorzystywane w systemie paliwowym rafinerii, ale są również ważnymi surowcami dla zakładów petrochemicznych, gdzie są wytwarzane w dużej liczbie produktów końcowych, począwszy od syntetycznego kauczuku i plastiku do chemikaliów rolniczych.
Pierwszy proces krakingu termicznego do rozbijania dużych nielotnych węglowodorów na benzynę wszedł do użytku w 1913 roku; został wynaleziony przez Williama Merriama Burtona, chemika, który pracował dla Standard Oil Company (Indiana), która później przekształciła się w Amoco Corporation. Różne ulepszenia krakingu termicznego były wprowadzane w latach dwudziestych. Również w latach 20. francuski chemik Eugène Houdry ulepszył proces krakingu za pomocą katalizatorów, aby uzyskać produkt o wyższej zawartości oktanów. Jego proces został wprowadzony w 1936 r. przez Socony-Vacuum Oil Company (później Mobil Oil Corporation), a w 1937 r. przez Sun Oil Company (później Sunoco, Inc.). Kraking katalityczny został udoskonalony w latach 40. dzięki zastosowaniu fluidalnych lub ruchomych pokładów sproszkowanego katalizatora. W latach 50-tych, wraz ze wzrostem zapotrzebowania na paliwa samochodowe i odrzutowe, do rafinacji ropy naftowej zastosowano hydrokraking. W procesie tym wykorzystuje się gazowy wodór, aby poprawić stosunek wodoru do węgla w krakowanych cząsteczkach i uzyskać szerszy zakres produktów końcowych, takich jak benzyna, nafta (stosowana w paliwach odrzutowych) i olej napędowy. Nowoczesny niskotemperaturowy hydrokraking został wprowadzony do produkcji komercyjnej w 1963 roku przez Standard Oil Company of California (później Chevron Corporation).
.