Naturalizm to ruch w europejskim dramacie i teatrze, który rozwinął się pod koniec XIX i na początku XX wieku. Odnosi się do teatru, który stara się stworzyć iluzję rzeczywistości poprzez szereg strategii dramatycznych i teatralnych. Zainteresowanie naturalizmem szczególnie rozkwitło wśród ówczesnych dramaturgów francuskich, ale najbardziej udanym przykładem jest sztuka Strindberga Panna Julia, która została napisana z zamiarem przestrzegania zarówno jego własnej wersji naturalizmu, jak i wersji opisanej przez francuskiego powieściopisarza i teoretyka literatury, Émile’a Zolę.
Termin Zoli na naturalizm to la nouvelle formule. Trzy podstawowe zasady naturalizmu (faire vrai, faire grand i faire simple) to po pierwsze, że sztuka powinna być realistyczna i być wynikiem starannych studiów nad ludzkim zachowaniem i psychologią. Postacie powinny być z krwi i kości; ich motywacje i działania powinny być ugruntowane w ich dziedziczności i środowisku. Prezentacja sztuki naturalistycznej, zarówno pod względem scenografii, jak i przedstawień, powinna być realistyczna, a nie krzykliwa czy teatralna. Jedyna sceneria w „Pannie Julii”, na przykład, to kuchnia. Po drugie, konflikty w sztuce powinny być kwestiami o istotnym, zmieniającym życie znaczeniu – nie małymi czy małostkowymi. I po trzecie, sztuka powinna być prosta – nie zagracona skomplikowanymi pod-plotami lub długimi expositions.
Darwinowskie rozumienie przenika naturalistyczne sztuki, zwłaszcza w determinującej roli środowiska na charakter, i jako motywacja do zachowania. Naturalizm podkreśla codzienne formy mowy, wiarygodność w pisaniu, (nie ma duchów, spirytualistów czy bogów ingerujących w ludzkie działania), wybór tematów, które są współczesne i rozsądne (nie ma egzotycznych, innych światów czy fantastycznych miejsc, ani historycznych czy mitycznych okresów czasu); rozszerzenie społecznego zakresu portretowanych postaci (nie tylko arystokratów z klasycznego dramatu, by włączyć mieszczańskich i robotniczych protagonistów) i konfliktów społecznych; oraz styl gry aktorskiej, który próbuje odtworzyć wrażenie rzeczywistości.
Naturalizm został po raz pierwszy wyraźnie poparty przez Émile’a Zolę w jego eseju z 1880 roku zatytułowanym Naturalism on the Stage.
.