Voor velen is single zijn als volwassene voor een langere periode een zeer pijnlijke ervaring – en een die kan aanvoelen alsof er nooit een einde aan zal komen.
Volgens een nieuw artikel van Jeffrey Jackson van Virginia Tech is er een reden waarom het verdriet dat gepaard gaat met single zijn – wanneer men ernaar verlangt getrouwd te zijn – vaak onophoudelijk aanvoelt. Het is een ervaring die technisch bekend staat als dubbelzinnig verlies.
Jackson stelt dat wanneer we mensen verliezen van wie we houden, dit verwoestend is, maar het gebeurt meestal in een context waarin de omstandigheden duidelijk zijn. Met duidelijkheid, kan verdriet uiteindelijk plaats maken voor genezing. Een dubbelzinnig verlies daarentegen is een verlies dat onduidelijk is en geen “sluitende feiten” heeft. De geliefde is “daar maar niet daar”.
In het algemeen zijn er twee situaties die kunnen leiden tot een dubbelzinnig verlies. De eerste situatie is wanneer de persoon fysiek aanwezig is maar psychologisch afwezig. Dit omvat omstandigheden zoals dementie, verslaving, buitenechtelijke affaires, en werkverslaving. De tweede situatie is wanneer een persoon psychologisch aanwezig is en toch fysiek afwezig. Dit omvat vermissing in oorlogstijd, natuurrampen, echtscheiding, en miskramen.
Jackson en anderen beweren dat langdurig alleen zijn als volwassene, terwijl men gehuwd wenst te zijn, een vorm van dubbelzinnig verlies is. Vaak hebben alleenstaanden een goed gevormd idee van wie hun verwachte echtgenoot is, en hoe hun relatie zal zijn wanneer zij elkaar eindelijk ontmoeten. Met andere woorden, de verwachte echtgenoot is psychologisch aanwezig, maar fysiek afwezig.
Omdat niemand de toekomst kan voorspellen, kan een alleenstaande niet zeker weten of hij zijn match zal ontmoeten en trouwen. Dit gebrek aan zekerheid over de nog aanstaande echtgenoot maakt het verlies dubbelzinnig, en op zijn beurt moeilijk op te lossen.
Volgens Jackson zou een alleenstaande die zeker weet dat hij zo zal blijven, te maken hebben met een duidelijk verlies. Duidelijkheid maakt het mogelijk om te rouwen en verder te gaan. Anderzijds zou iemand die zeker weet dat hij over tien jaar zal trouwen, het trouwen uitstellen, maar troost vinden in de wetenschap dat hij in de toekomst een partner zal hebben.
Een dubbelzinnig verlies leidt tot ambivalentie. Dit komt omdat het moeilijk is om uit te maken of het beter is om met het gebrek aan informatie over een langverwachte echtgenoot om te gaan door vol te houden of door verder te gaan. De onzekerheid over de vraag of de verwachte echtgenoot er ooit zal komen, maakt het moeilijk om de deur volledig dicht te doen en te rouwen. Aangezien er altijd hoop is, is afsluiting moeilijk te bereiken. Het verdriet kan mensen ook immobiel maken, waardoor het moeilijk is om vooruit te komen. Zo is de weg vrij voor verdriet zonder einde.
Volgens Jackson kan de ambivalentie die voortkomt uit het ambigue verlies van volwassen singlehood voortkomen uit de volgende vier condities:
- Timing, dat verwijst naar het bepalen wanneer singlehood feitelijk begint.
- Settling, dat verwijst naar het dilemma om al dan niet genoegen te nemen met een partner die niet aan het ideaal voldoet of het singlehood te verlengen in de hoop dat een partner die dichter bij iemands ideaal staat zich zal materialiseren.
- Betrouwbaarheid, die verwijst naar mensen die de alleenstaande daadwerkelijk kent en ziet als een potentiële partner, maar die geen haalbare opties zijn voor een huwelijk.
- Kinderen, die verwijst naar het dubbelzinnige verlies dat alleenstaande en kinderloze volwassenen kunnen voelen over hun verwachte kinderen, die ook psychologisch aanwezig kunnen zijn, maar fysiek afwezig.
(Ik schreef over deze vier voorwaarden in meer diepte in een eerdere post.)
Voortbouwend op bestaand werk over ambigu verlies, Jackson stelt zes manieren om te gaan met de ambivalentie die voortvloeit uit singlehood ambiguous loss.
1. Normalizing Ambivalence
Vaak voelen alleenstaande volwassenen die dat al langere tijd zijn, zich opvallend anders, en toch blijft hun pijn onzichtbaar. Dus alleen al de wetenschap dat er andere alleenstaanden zijn die ook worstelen met deze vorm van dubbelzinnig verlies kan een bevestiging zijn.
Daarnaast, zo stelt Jackson, helpt het proces van het verlies als dubbelzinnig bestempelen, het identificeren van tegenstrijdige gevoelens over het verlies, en het framen van reacties op het verlies als gemeenschappelijk, ook bij het normaliseren van ambivalentie, wat vervolgens angst, schuld, schuldgevoel, verdriet en immobilisatie kan verlichten die voortkomt uit dubbelzinnig verlies. Mensen kunnen gemakkelijker met pijn omgaan als ze die kunnen begrijpen en begrijpen.
2. Temperend meesterschap
Een belangrijk onderdeel van het omgaan met ambiguïteit is het overwinnen van de behoefte aan totale controle over de ambigue situatie, zonder te verzinken in passiviteit. Dit is waar temperend meesterschap om de hoek komt kijken. Het verwijst naar het hebben van een duidelijk begrip over het verlies, en het identificeren van wat wel en wat niet kan worden veranderd.
Anders gezegd, temperend meesterschap is het vinden van een balans tussen de behoefte aan controle en acceptatie van dat wat niet kan worden veranderd. De gedachte is dat weglopen van pijn ellende oplevert, maar het accepteren van situaties waar we geen controle over hebben zoals ze zijn, kan de ellende doen afnemen. In het geval van alleenstaande volwassenen stelt Jackson dat mensen grotendeels controle hebben over het zoeken naar het type persoon waarmee ze willen trouwen (bv. online dating, speed-dating evenementen, mensen uit vragen op afspraakjes), maar beperkte controle hebben over het vinden van hun partner.
3. Het vinden van betekenis
Wanneer een verlies in dubbelzinnigheid is gehuld, kan het moeilijker zijn om er betekenis in te vinden. Het kan extra inspanning vergen om het verlies te begrijpen, wat op zijn beurt rouwverwerking en effectieve verwerking mogelijk maakt. Leenend van de grondbeginselen van de existentiële therapie, beweert Jackson dat het onderzoeken van iemands veronderstellingen het vinden van betekenis in verlengd alleen-zijn kan vergemakkelijken.
Meer specifiek suggereert hij: (a) het identificeren en verduidelijken van veronderstellingen over het leven (d.w.z. houdingen, overtuigingen en waarden), (b) het onderzoeken hoe veronderstellingen over het leven zijn geëvolueerd, (c) het herstructureren van veronderstellingen over het leven zodat ze beter zijn aangepast aan iemands huidige behoeften, en (d) het toepassen van de geherstructureerde veronderstellingen op de manier waarop men feitelijk leeft.
Wanneer een persoonlijk verhaal over single-zijn is gevormd en gedeeld met belangrijke mensen in iemands leven (bijv, een therapeut, familie, vrienden en/of andere volwassenen die single zijn), creëert het betekenis over en bevordert het genezing van het dubbelzinnige verlies. Jackson beveelt ook aan lonende activiteiten te ondernemen, die het gevoel kunnen wegnemen dat het leven zonder partner minder zinvol is. Dit omvat het koesteren van bestaande hechte relaties, vrijwilligerswerk, en hobby’s.
4. Identiteit reconstrueren
Het single zijn kan het bepalende kenmerk van iemands identiteit worden. Maar alleen-zijn is slechts een deel van iemands identiteit – niet het geheel. Jackson stelt daarom dat het reconstrueren van iemands identiteit van de eenduidige definitie van alleenstaand zijn naar een meer omvattende en gelaagde samenstelling ambivalentie kan verminderen en veerkracht kan versterken.
Het alleenstaand zijn kan ingewikkeld zijn in termen van iemands identiteit. Alleenstaande volwassenen kunnen ouders hebben die de rol van de niet-materiële partner willen spelen, in een poging om steun en troost te bieden aan hun niet-gepartnerde kinderen. Als gevolg hiervan kan het alleenstaand zijn aanleiding geven tot identiteitsverwarring, aldus Jackson, omdat het sommige alleenstaanden de vraag kan doen stellen of zij een volwassene of een kind zijn.
Hij stelt voor de psychologische familie te reorganiseren – dat wil zeggen, de manier waarop naar familie wordt gekeken aan te passen. Dit kan op twee manieren worden gedaan. De eerste is door het psychologisch gezinslidmaatschap te reconstrueren, waarbij er sprake is van gelijktijdig lidmaatschap van meer dan één gezin. De tweede manier is het reconstrueren van rollen, die kunnen helpen ambiguïteit te beheersen. Omdat er geen taakverdeling is met een partner, kunnen alleenstaande volwassenen taken op zich nemen die ze niet hadden verwacht, zoals koken of tuinieren. Flexibeler denken over rollen kan ook ambivalentie verminderen en veerkracht vergroten.
5. Herziening van gehechtheid
Herziening van gehechtheid verwijst naar het “geleidelijke proces van leren leven met het vooruitzicht van het terugvinden van de verloren persoon en tegelijkertijd erkennen dat het verlies permanent kan worden.” In staat zijn om dialectisch te denken, wat betekent dat meerdere en zelfs tegengestelde standpunten worden overwogen, kan het herzien van gehechtheid en uiteindelijk genezing vergemakkelijken.
Voor singles is het de uitdaging om een evenwicht te vinden tussen de tegengestelde standpunten van verbonden blijven en loslaten. Na verloop van tijd kan dit de veerkracht vergroten. Jackson geeft de volgende uitvoerbare stappen: het verwoorden van fantasieën over de toekomstige echtgenoot, het verwerken van het verlies, begrijpen hoe levensveranderingen aanleiding kunnen geven tot bezorgdheid over het single zijn (bv. de enige persoon in een vriendengroep zijn die single of kinderloos is), zelfexpressie vinden door artistieke bezigheden, en deelnemen aan groepen en gemeenschappen die van belang zijn en waar zinvolle verbindingen en relaties kunnen worden gemaakt. Het kan ook nuttig zijn om je verwachtingen voor een toekomstige echtgenoot te herzien, en de kwaliteiten en eigenschappen die het belangrijkst zijn te heroverwegen.
6. Hoop ontdekken
Bij het verwerken van dubbelzinnig verlies is het overkoepelende doel drieledig: bepalen welke hoop moet worden losgelaten, welke hoop moet worden behouden, en welke nieuwe hoop betekenis en doel aan het leven kan geven. Jackson stelt het volgende voor om hoop te ontdekken: spiritualiteit vinden, opties voorstellen, lachen om absurditeit, meer geduld ontwikkelen, rechtvaardigheid herdefiniëren, en vergeving vinden.”
Daarnaast, en ontleend aan de narratieve therapie, stelt Jackson dat alleenstaanden hoop kunnen vinden door (a) het probleem als buiten zichzelf te zien; verhalen opnieuw te onderzoeken door het eigen verhaal vanuit verschillende perspectieven te bekijken, en alternatieve betekenissen en eindes te overwegen en (c) de eigen verhalen opnieuw te schrijven. Nieuwe en herziene verhalen kunnen worden geïntegreerd in iemands persoonlijke psychologie door ze te delen met familie, vrienden en andere betekenisvolle mensen, die in wezen kunnen dienen als een “publiek” voor hun nieuwe verhalen.