Free Press

The Pig War

In de Varkensoorlog, met de toepasselijke naam Varkensoorlog, leidde een ruzie over een geslacht varken bijna tot een grootschalig conflict tussen de Verenigde Staten en Groot-Brittannië. De controverse begon in 1859 op San Juan Island, een stuk land tussen het vasteland van de Verenigde Staten en Vancouver Island. In die tijd woonden op het eiland Amerikaanse kolonisten en Britse werknemers van de Hudson’s Bay Company, en beide partijen hadden aanspraak gemaakt op de vruchtbare grond. De eerste en enige schoten in de Varkensoorlog vielen op 15 juni 1859, toen een Amerikaanse boer, Lyman Cutlar, een zwart zwijn van de Britten neerschoot nadat hij had ontdekt dat het dier in zijn aardappelveld aan het wroeten was. De daaropvolgende ruzie over het dode zwijn verhoogde de spanningen tussen de twee groepen kolonisten, en Cutlar werd uiteindelijk bedreigd met arrestatie.

Nadat de Amerikanen het incident meldden bij het leger, stuurde het Amerikaanse leger kapitein George Pickett – later een generaal van de Confederatie tijdens de Burgeroorlog – met een kleine troepenmacht naar San Juan. Pickett verhoogde de inzet door het hele eiland tot Amerikaans eigendom te verklaren, waarop de Britten reageerden door een vloot zwaarbewapende marineschepen naar de kustlijn te sturen. Een absurde impasse volgde, en de situatie bleef een aantal kwellende weken op een scherp randje. De twee naties onderhandelden uiteindelijk in oktober 1859 over een overeenkomst voor de gezamenlijke militaire bezetting van San Juan Island, waarmee de Varkensoorlog eindigde als een bloedeloze patstelling – op één onfortuinlijk varken na.

The Nika Riot

In 532 na Christus overspoelden massale menigten de straten van Constantinopel, waarbij grote delen van de stad in brand werden gestoken en de regering van keizer Justinianus bijna ten val werd gebracht – en dat allemaal uit naam van de wagenrennen. De races op de hippodroom van Constantinopel waren in de zesde eeuw enorm populair geworden, en de fans hadden zich in strenge groeperingen georganiseerd. Deze oude hooligans gedroegen zich meer als straatbendes dan als sportfans, en de machtigste groepen – bekend als de Blauwen en de Groenen – werden berucht om hun barbaarsheid.

In januari 532 brak een conflict uit, toen keizer Justinianus weigerde twee leden van de Blauwen en de Groenen vrij te laten die ter dood waren veroordeeld. In een zeldzaam geval van eensgezindheid verenigden de twee facties zich en begonnen te rellen. Binnen een paar dagen hadden ze het hoofdkwartier van de prefect in brand gestoken, botsten ze met de keizerlijke wacht en probeerden ze zelfs een nieuwe keizer te kronen. Geconfronteerd met een volledige revolutie besloot Justinianus uiteindelijk de opstand met geweld te beëindigen. Na de blauwen te hebben omgekocht om hun steun te krijgen, lanceerde de keizer een verwoestende aanval op de overgebleven hooligans. Tegen het einde van de aanval waren de rellen bedwongen en lagen zo’n 30.000 leden van de menigte dood rond het terrein van de hippodroom.

De oorlog van de zwerfhond

In een van de meest bizarre conflicten van de 20e eeuw heeft een hond onbedoeld een internationale crisis ontketend. Het incident was het hoogtepunt van een lange periode van vijandigheid tussen Griekenland en Bulgarije, die sinds de Tweede Balkanoorlog in de jaren 1910 tegenover elkaar stonden. De spanningen liepen uiteindelijk hoog op in oktober 1925, toen een Griekse soldaat werd neergeschoten nadat hij naar verluidt de grens met Bulgarije was overgestoken terwijl hij achter zijn weggelopen hond aanzat.

De schietpartij werd een verzamelroep voor de Grieken, die kort daarop Bulgarije binnenvielen en verschillende dorpen bezetten. Zij waren zelfs van plan de stad Petrich te bombarderen toen de Volkenbond uiteindelijk tussenbeide kwam en de aanval veroordeelde. Een internationaal comité onderhandelde later over een staakt-het-vuren tussen de twee naties, maar niet voordat het misverstand had geleid tot de dood van ongeveer 50 mensen.

De oorlog van het oor van Jenkins

In 1738 toonde een Britse zeevaarder genaamd Robert Jenkins een afgesneden, in staat van ontbinding verkerend oor aan de leden van het Parlement. Als onderdeel van een formele getuigenis beweerde hij dat een Spaanse kustwachtofficier zeven jaar eerder zijn oor had afgesneden als straf voor smokkelen. Aangespoord door deze opzwepende getuigenis verklaarden de Britten al snel de oorlog aan het koninkrijk Spanje. Zo begon de bizarre “Oorlog van het Oor van Jenkins”.

In werkelijkheid was een conflict tussen de Britten en de Spanjaarden al in de maak sinds het begin van de jaren 1700, en het ontbrekende oor van Jenkins diende slechts als een handige katalysator. Het conflict had zijn wortels in territoriale geschillen over de grens tussen Spaans Florida en Brits Georgia, en in het feit dat de Spanjaarden Engelse schepen zoals dat van Jenkins aan boord namen en lastigvielen. De gevechten begonnen eind 1739 en duurden twee jaar in Florida en Georgia, waarbij geen van beide partijen als duidelijke overwinnaar uit de strijd kwam. Het conflict ging later op in de meer uitgebreide Oostenrijkse Successieoorlog, die pas in 1748 zou eindigen.

De Toledo-oorlog

Michigan en Ohio zijn nu misschien bekend om hun langdurige voetbalrivaliteit, maar de twee staten raakten ooit bijna in oorlog vanwege een grensconflict. De ruzie begon in 1803, toen de nieuw gevormde staat Ohio eigenaar werd van een stuk land met daarin de stad Toledo. Het grondgebied van Michigan betwistte later, in de jaren 1830, de aanspraak van Ohio op deze “Toledostrook”, wat leidde tot een verhit debat dat wekenlang op de rand van geweld balanceerde.

In wat bekend werd als de Toledo-oorlog, streden beide partijen om de politieke controle over het grondgebied, en beide riepen milities in het leven om zich te verdedigen tegen een mogelijke invasie van de ander. Wanhopig om de waardevolle kiesmannen van Ohio, greep President Andrew Jackson uiteindelijk in 1835 in, en in 1836 werd een compromis gesloten. Het compromis hield in dat Michigan afstand deed van zijn aanspraak op de Toledostrook in ruil voor de status van staat en een deel van het Upper Peninsula. Velen beschouwden het besluit als een groot onrecht, maar sommige inwoners van het betwiste gebied accepteerden hun nieuwe status als Ohioans snel. Toen een vrouw van het besluit hoorde, zou ze hebben gezegd: “Godzijdank, ik heb toch nooit van dat weer in Michigan gehouden.”

De Gebakjesoorlog

In 1828 verwoestten woedende menigten grote delen van Mexico-Stad tijdens een militaire staatsgreep. Een van de slachtoffers van de rellen was een Franse banketbakker genaamd Remontel, wiens kleine café door plunderaars werd geplunderd. Mexicaanse ambtenaren negeerden zijn klachten, dus diende Remontel een verzoekschrift in bij de Franse regering voor compensatie. Zijn verzoek bleef onopgemerkt tot een decennium later, toen het onder de aandacht kwam van koning Louis-Philippe. De koning was al woedend dat Mexico miljoenen aan leningen niet had terugbetaald, en nu eiste hij dat Mexico 600.000 pesos zou betalen om de banketbakker te compenseren voor zijn verliezen. Toen de Mexicanen weigerden zo’n astronomisch bedrag te betalen, deed Louis-Philippe het onverwachte: Hij begon een oorlog.

In oktober 1838 arriveerde een Franse vloot in Mexico en blokkeerde de stad Veracruz. Toen de Mexicanen nog steeds weigerden te betalen, begonnen de schepen de citadel San Juan de Ulua te beschieten. Er volgden enkele kleine veldslagen en in december waren er al 250 soldaten gesneuveld. De beroemde generaal Santa Anna kwam zelfs uit zijn pensioen om het Mexicaanse leger tegen de Fransen te leiden, en hij verloor een been nadat hij gewond was geraakt door een hagelgeweer. De gevechten eindigden uiteindelijk in maart 1839, toen de Britse regering hielp bij de totstandkoming van een vredesakkoord. Als onderdeel van het verdrag werden de Mexicanen gedwongen 600.000 pesos te betalen – ongetwijfeld een groot bedrag voor een banketbakkerij in die tijd.