Free Press

While there are roughly 45* native tree species in Utah (an exact consensus cannot be found), this list highlights just seven, selected for their prevalence and curiosity and arranged according to elevation. Verrijk uw volgende uitstapje door te stoppen om met hen te communiceren.
Luister een ogenblik. Neem de bladeren en takken in uw vingers, inspecteer ze, overpeins hun ontwerp. Je hoeft geen gediplomeerd dendroloog te worden om wetenschap te bedrijven, geen dichter om schoonheid te zien, of een sjamaan of ziener om het leven te goddelijken.

Fremont Cottonwood (Populus fremontii)

Een bladverliezende waterminnende boom met brede kroon en zwierige takken. Voornamelijk te vinden in valleien en ravijnen langs waterwegen, vooral in het zuidoosten van de staat langs de Green, San Juan, en Colorado rivieren en de zijrivieren die deze voeden. Groeit op hoogtes van 2.000 tot 6500 voet, leeft gemiddeld 30 tot 50 jaar, maar kan wel 150 jaar oud worden.

Hoogte: 40-80′
Diameter: 2-4′
Bladeren: Brede, driehoekige bladeren in de vorm van een ratelslangenkop, ongeveer 3″ lang en
3″ breed; grove, onregelmatige, afgeronde tanden aan de randen. Lichtgroen in het voorjaar en de
zomer, goudgeel in de herfst.
Bast: Lichtgroen en glad op jonge stammen; dik, grof, en grijs met diepe
vlekken op oudere exemplaren.
Twijgen: Lichtgroen, stout, onbehaard.
Bloemen: Donzige, hangende katjes, ongeveer 3″ lang; ontspruiten in het vroege voorjaar.
Vruchten: Lichtbruine, eivormige peulen; bevatten verscheidene katoenachtige zaden, gedragen door de wind,
als fladderende sneeuwvlokken in een stevige lentebries.

Leuke feiten: Genoemd naar de Amerikaanse ontdekkingsreiziger, politicus en soldaat John C. Fremont. Overlevingstip: Geen water meer in de woestijn van Utah? Zoek naar een slingerende rij cottonwoods op een dalbodem, een solide indicator van water en schaduw.

Mid Elevation (Woodlands)

Utah Juniper (Juniperus osteosperma)

De meest voorkomende boom in Utah, te vinden in vrijwel elke regio, en de primaire soort van de pygmeeënbossen van Utah. Een meestal bossige groenblijvende boom, met afgeronde kroon, gevorkte stam en spreidende takken. Groeit op hoogtes van 4.000 tot 8.000 voet, wordt gemiddeld 300 tot 800
jaar oud, hoewel de oudste in Utah 1.275 jaar zou zijn. Te onderscheiden van de Rocky Mountain jeneverbes door zijn korte twijgen en struikachtige verschijning.

Hoogte: 15-40′
Diameter: 1-3′
Bladeren: Schubvormige, geelgroene naalden die tegenoverstaand op de twijgen in vier rijen staan;
1mm dik, ¼” tot ½” lang.
Bast: Grijs tot roestkleurig, vezelig, gegroefd, versnipperd.
Twijgen: Stevig, blijven jarenlang bedekt met overlappende bladeren.
Vruchten: Lichtblauwe, ronde kegel, of “bes”, ongeveer zo groot als een nr. 2 potloodgum, 1/3″
in diameter, bevat één zaad.

Fun Facts: Wordt vaak ceder genoemd, en ruikt naar oosters rood cederhout dat wordt gebruikt voor kasten en boomstammen. Inheemse Amerikanen gebruikten de “bessen” voor voedsel en de zaden daarin voor sieraden, die soms Navajo-spookkralen worden genoemd.

Rocky Mountain Juniper (Juniperus scopulorum)

Een sierlijke groenblijvende cipres met rechte stam, smalle, spitse kroon en slanke takken met aromatisch groen en afhangend gebladerte; vaak symmetrisch, vertakkend vanaf de grond omhoog. Groeit op hoogtes van 5.000 tot 9.000 voet, komt voor in gemengde bossen van Douglas spar en Gambel eik, ponderosa den, pinyon, en Utah jeneverbes, hoewel meer voorkomend in de Wasatch en Uinta bergketens dan in de woestijngebieden.

Hoogte: 20-50′
Diameter: 1 ½’
Bladeren: Schubachtig, groengrijs, 1-2 mm lang, van een kantige fijnheid; 1 mm dik.
Bast: Roestbruin, dun, vezelig, gegroefd, versnipperd.
Twijgen: Onopvallend, omdat ze jarenlang met bladeren bedekt blijven.
Vruchten: Lichtblauwe kegels, of “bessen,” met een witachtige laag die kan worden afgeveegd;
bevatten meestal twee zaden.

Fun fact: Het oudst bekende levende exemplaar wordt geschat op meer dan 3200 jaar oud en bevindt zich in Logan Canyon, Utah. Genoemd de Jardine Juniper, kan de oude cipres worden benaderd via de Jardine Juniper trail, een 12-mijl out-and-back route. Hij is 44′ hoog, met een diameter van 8′.

Pinyon Pine (Pinus edulis)

Klein, bossig, harsachtig wintergroen met een korte, compacte stam en afgeronde, spreidende kroon. Vriend van de Utah jeneverbes, en de tweede in de totale oppervlakte van de staat. Groeit op hoogtes van 4.000 tot 7.000 voet, leeft gemiddeld 400 tot 500 jaar, maar kan tot
1.000 jaar oud worden. Wordt soms de tweebladige pinyon genoemd, om hem te onderscheiden van de minder voorkomende maar vergelijkbare eenbladige pinyon.

Hoogte: 15-35′
Diameter: 1-2′
Bladen: Wintergroene naalden, twee in een bundel, ¾” tot 1 ½” lang; lichtgroen.
Bast: Donkergrijs tot roodbruin, ruw, gegroefd met geschubde richels.
Twijgen: Slank, lichtgrijs, enigszins grof.
Vruchten: 1 ½’ tot 2′ lange eivormige, geelbruine kegels; kleverig met hars, bevatten
eetbare zaden.

Leuke weetjes: De eetbare zaden van de pinyon zijn de beroemde noten die vaak langs de weg worden verkocht in Utah, meestal “pijnboompitten” genoemd. Inheemse Amerikanen hebben de zaden eeuwenlang verzameld en gebruikt. In goede jaren worden er meer dan $1.000.000 verzameld en verkocht op de commerciële markt. Pinyon is de nummer één bron van noten van ongecultiveerde soorten in de Verenigde Staten.

Bigtooth Maple (Acer grandidentatum)

Ook bekend als de canyon maple, is de bladverliezende bigtooth gemakkelijk te herkennen aan de vorm van zijn bladeren (denk aan de Canadese vlag). Het is de grootste bijdrager aan het kleurenpalet dat de uitlopers en canyons van Utah in de vroege herfst overspoelt. Groeit op hoogtes van 4.500 tot 7.500 voet, voornamelijk in noordelijke en centrale regio’s, vaak te zien samen met Gambel eik en berg mahonie.

Hoogte: 20-50′
Diameter: 8-24″
Bladeren: Ongeveer 4 “in diameter, splitsen in drie, soms vijf lobben die uitwaaieren en zijn
eded met verschillende stompe tanden.
Bast: Dun met ondiepe groeven en grijsachtige platte richels.
Twijgen: Rond en roodachtig grijs.
Bloemen: Kleine, ¼” geelachtige trossen die in het vroege voorjaar verschijnen.

Leuk weetje: De groottandesdoorn is nauw verwant aan de suikeresdoorn van het noordoosten en werd gebruikt als bron van suiker en siroop. Maar omdat men 160 gallon sap moet aftappen om één gallon siroop te produceren – vergeleken met 40 gallon van de suikerahorn – is deze praktijk nooit tot bloei gekomen.

Hooggelegen (alpine)

Quaking Aspen (Populus tremuloides)

Een snelgroeiende bladverliezende boom met rechte, duidelijke ledematen en hoge, afgeronde kronen. Neef van de Fremont cottonwood, ook van de populier familie. Groeit op hoogtes van 6.000 tot 10.000 voet, gewoonlijk in struwelen en opstanden afgewisseld met dennen en sparren. Gemakkelijk te herkennen aan zijn witte schors en zilvergroene bladeren die in de herfst citroengeel verkleuren. Of, indien niet herkenbaar aan het zicht, dan door het schuddende geluid dat hij voortbrengt bij een vreemde bries. Ook bekend als trembling aspen.

Hoogte: 40-70′
Diameter: 1-1 ½’
Bladeren: 1-3″ lang, bijna rond, zaagtandrand, snel taps toelopend naar een punt; glanzend groen
aan de bovenkant, dofgroen aan de onderkant, goudgeel verkleurend in de herfst.
Bast: Witachtig, glad, dik, vaak ontsierd met namen van mensen en getallen die betrekking
hebben op hun calendrisch systeem.
Pruiken: Glimmend groenachtig wit, slank, haarloos.
Bloemen: Slanke katjes, 1-2″ lang, verschijnen in het voorjaar vóór de bladeren.

Fun fact: Het grootste levende organisme ter wereld, en een van (zo niet het) oudste, is een klonale kolonie van quaking aspens die één wortelstelsel delen, gelegen in Fishlake National Forest, Utah. Het organisme, bekend als Pando, beslaat 106 acres, en wordt verondersteld minstens
80.000 jaar oud te zijn.

Rocky Mountain Douglas-Fir (Pseudotsuga menziesii)

De Douglas-fir groeit in de centrale bergketens van Utah, van noord naar zuid, en oostelijk tot in de Uintas en Book Cliffs. Hij komt voor op hoogtes van 5.000 tot 9.000 voet, gewoonlijk in een gordel boven de ponderosa den en onder de Engelmannspar en de subalpine spar, en soms tussen de blauwspar, de linde- en de lodgepoolden. Hij wordt vaak gezien als hij door en boven aspenbossen gluurt, vermoedelijk om een duidelijk zicht te krijgen op het mooie landschap van Utah.

Hoogte: 80-200′
Diameter: 2-5′
Loof: Wintergroene naalden, meestal in twee rijen verspreid, ¾” tot 1 ¼” lang, afgeplat met
afgeronde toppen.
Bast: Roodbruin, dik, diep gegroefd met brede richels.
Twijgen: Oranjebruin, slank, bedekt met korte, zijdeachtige haren.
Vruchten: Talrijke kleine kegels, oranjerood van kleur, ongeveer 2 ½” lang wanneer ze rijp zijn, met
houtachtige, sterke kegelschubben.

Leuke weetjes: De Douglas-fir heeft de pogingen van taxonomen om hem te categoriseren getrotseerd. Vanwege zijn ongewone kegel is de boom soms een den, een spar, een scheerling en een spar geweest. In 1867 kreeg hij uiteindelijk een eigen geslacht – Pseudotsuga – wat valse scheerling betekent. De
afgestreepte naam is bedoeld om aan te geven dat het geen echte spar is. Het was ooit de grootste bron van timmerhout in Amerika, en is nog steeds een dominante bron.

Conclusie

Er is een oud spreekwoord dat suggereert dat het uit elkaar plukken van de bloem zal leiden tot een grotere waardering ervan. Ik heb ontdekt dat dit niet waar is. Nu ik de wetenschap van bomen heb bestudeerd, zie ik ze anders. Ik zie ze waar ik ze vroeger niet zag. Hopelijk spoort deze korte inleiding u aan hetzelfde te doen. Maar het is niet genoeg om te lezen. Je moet naar buiten gaan en observeren, en luisteren. Rondlopen. Zachtjes zoals.

*Dit sluit genaturaliseerde bomen en boomachtige struiken uit. Als die worden meegerekend, groeit de lijst tot in de honderden.