Acne is een van de meest voorkomende dermatologische aandoeningen, waaraan 40-50 miljoen mensen elk jaar in de Verenigde Staten lijden. Hoewel acne vooral bekend staat als een hinderlijk onderdeel van de puberteit, waar ongeveer 85 procent van de jongeren last van heeft, kan het ook op volwassen leeftijd blijven bestaan (of zelfs beginnen) en emotioneel en lichamelijk leed en soms blijvende misvormingen veroorzaken.
Veel mensen met acne zullen op een gegeven moment antibiotica voorgeschreven krijgen voor behandeling. In feite worden elk jaar ongeveer vijf miljoen recepten voor orale antibiotica geschreven voor de behandeling van acne in de Verenigde Staten. Hoewel dermatologen 1 procent van alle artsen uitmaken, zijn ze verantwoordelijk voor 5 procent van alle antibioticavoorschriften.
Ondanks dat nationale aanbevelingen zeggen dat een antibioticakuur om acne te behandelen niet langer dan drie maanden mag duren, bleek uit een studie gepubliceerd in het Journal of the American Academy of Dermatology dat de gemiddelde tijd dat een patiënt een oraal antibioticum krijgt voorgeschreven in feite meer dan 300 dagen is.
Antibiotica kunnen in hogere doses worden voorgeschreven dan wat echt nodig is om acne te behandelen. Hoewel antibiotica de bacteriën kunnen doden die in verband worden gebracht met acne, zijn het hun ontstekingsremmende effecten, niet hun antimicrobiële effecten, die de grootste huidverwijderende voordelen opleveren.
Het resultaat is dat de bacteriën die met acne worden geassocieerd resistent worden tegen gewone antibiotica – en dit overmatig gebruik draagt er ook toe bij dat meer schadelijke bacteriën, zoals Staphlycoccus aureus en Streptococcus resistent worden.
Wat is acne eigenlijk?
Acne is een chronische ontstekingsziekte van de huid, gekenmerkt door mee-eters en mee-eters (comedonen genoemd), puistjes, en diepere knobbels (cysten of knobbeltjes). Ze worden veroorzaakt wanneer haarzakjes verstopt raken met olie, bacteriën en dode huidcellen, en kunnen voorkomen op het gezicht, hals, borst, rug, schouders en bovenarmen.
Werd vroeger gedacht dat het een direct gevolg was van overactieve talgklieren, nu weten we dat ontsteking de drijvende kracht achter acne is. In feite is deze ontsteking al in de huid te zien voordat er een puistje opduikt. En verstopte follikels kunnen ook meer ontsteking stimuleren.
De bacterie die haar naam aan de aandoening Propionibacterium acnes leent, is slechts een van de factoren die deze acne-veroorzakende ontsteking stimuleert.
Hereditaire en genetische factoren, hormonen, emotionele stress en zelfs dieet kunnen ook voor puistjes zorgen. Bijvoorbeeld, voedingsmiddelen met een hoge glycemische belasting, zoals witte granen (brood, rijst, pasta) en snoep zijn in verband gebracht met acne, omdat ze de olieproductie en de omzet van huidcellen kunnen verhogen. Dit veroorzaakt uiteindelijk een back-up in de poriën en follikels op onze huid – en creëert een mooie omgeving voor de ontsteking veroorzakende P. acnes om te floreren.
Het behandelen van de ontsteking kan helpen voorkomen dat acne zich ontwikkelt, en de krachtige ontstekingsremmende effecten van antibiotica kunnen helpen bij de behandeling van acne, veel meer dan hun vermogen om bacteriën te doden. Zo kan de tetracycline-klasse van antibiotica, zoals doxycycline en minocycline, de productie van ontstekingsbevorderende signaalmoleculen remmen.
Ze remmen ook overactieve sloop-enzymen die matrix metalloproteinases worden genoemd. Normaal gesproken helpen deze enzymen onze huid gezond te houden door oude en afstervende structuren af te breken, zodat nieuwe kunnen worden opgebouwd. Maar wanneer ze overactief zijn, kunnen deze enzymen de haar- en oliekliereenheid beschadigen, evenals de omliggende ondersteunende structuren in de huid.
Wanneer dat gebeurt, dragen deze enzymen bij aan de vorming van de grote, boze, rode, cystische acne-laesie, en ze kunnen ook bijdragen aan het ontstaan van putvormige littekens.
Daarom worden antibiotica gebruikt om acne te behandelen, maar ook rosacea, scheerbultjes en haaruitval met littekens, om een paar andere dermatologische aandoeningen te noemen.
We moeten veranderen hoe we antibiotica gebruiken
Dankzij het gebruik van hoger-dan-noodzakelijke doses antibiotica en het langer dan aanbevolen erop houden van patiënten, hebben de P. acne en andere huidbacteriën, zoals Staphlyococcus aureus (MRSA, de multi-drug resistente stam van stafylokokkenbacteriën) resistentie ontwikkeld tegen meerdere topische en orale antibiotica die worden gebruikt om deze ziekte chronisch te behandelen. Bijvoorbeeld, 20 of 30 jaar geleden werd het antibioticum erytromycine vaak gebruikt om acne te behandelen, maar nu zijn beide bacteriën uniform resistent.
Tot nu toe hebben we niet al te veel resistentie gezien tegen de tetracycline klasse van antibiotica die tegenwoordig worden gebruikt, maar ook zij zullen op hun weg zijn als we onze voorschrijfpatronen niet veranderen.
Dit is frustrerend omdat antibiotica geen bacteriën hoeven te doden om acne te behandelen. Het verwijderen van P. acnes uit het gebied kan nuttig zijn, maar de bacterie is slechts één prikkel van ontsteking, dus het verwijderen ervan is een hulp, geen overwinning. En onderzoek heeft aangetoond dat de gewenste ontstekingsremmende effecten kunnen worden bereikt bij sub-antibacteriële dosering. Dit betekent dat de benodigde dosis zo laag is dat het de goede bacteriën niet kan doden of pathogene bacteriën kan uitdagen om resistent te worden.
En antibiotica mogen nooit alleen worden voorgeschreven om acne te behandelen. In feite bevelen behandelingsrichtlijnen altijd aan dat antibiotica worden gecombineerd met een niet-antibiotische topische behandeling.
Een oldie but goodie is benzoylperoxide in een relatief lage sterkte (2,5 procent, in vergelijking met de 8-10 procent die je bij de drogist krijgt). Het kan P. acnes doden, maar omdat het geen antibioticum is, kunnen bacteriën er niet resistent tegen worden. Het kan ook de huidovergroei afbreken die de porie bedekt, wat tot puistjes leidt.
Retinoïden, afgeleid van vitamine A, zijn verreweg de meest effectieve topische anti-acne middelen. Zij beperken de verstopping van de poriën, remmen ontstekingen en matrix metalloproteïnasen. Retinoïden hebben ook invloed op de verschillende genen die betrokken zijn bij de productie van de structurele bestanddelen van de huid, zoals collageen en elastine, waardoor littekens er beter uitzien.
De toekomst van de behandeling van acne
Een toekomstige richting in de ontwikkeling van de behandeling van acne is het gebruik van middelen die P. acnes kunnen doden, maar die niet tot microbiële resistentie leiden.
Er zijn bijvoorbeeld studies waarbij synthetische antimicrobiële peptiden worden gebruikt, kleine reeksen aminozuren die P. acnes fysisch kunnen vernietigen. Deze remedie zou waarschijnlijk worden gebruikt in combinatie met andere therapieën die andere oorzaken van acne kunnen behandelen.
Nog veelbelovender is het gebruik van stikstofmonoxide, een van de belangrijkste en krachtigste biologische moleculen, die zowel P.acnes kan doden zonder het risico dat deze of een andere bacterie resistentie ontwikkelt, als meerdere elementen van ontsteking kan remmen die betrokken zijn bij de vorming van het gemene puistje. De beperking tot nu toe was de toediening, aangezien stikstofmonoxide zeer onstabiel is.
Maar nanotechnologie zou een manier kunnen bieden om stikstofmonoxide toe te dienen voor de behandeling van acne. Samen met medewerkers van het Albert Einstein College of Medicine en de University of California in Los Angeles heb ik onlangs aangetoond dat een nanodeeltje dat in staat is om in de loop van de tijd lage niveaus van stikstofmonoxide te genereren, alle belangrijke pathologische elementen kan raken die tot acne leiden.
In de tussentijd, als u antibiotica krijgt voorgeschreven voor acne, vraag uw arts dan hoe lang u ze moet innemen en of de dosis geschikt is. En probeer te voorkomen dat popping die pits.
Verkijk verder
Combinatiebehandeling voor acne kan in de meeste gevallen het beste zijn
Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op The Conversation. Lees het originele artikel.