Zo ziet een samenleving in het beginstadium van instorting eruit: pandemische ziekten, aantasting van het milieu, de teloorgang van politieke normen, vervreemding van buitenlandse bondgenoten, groeiende economische ongelijkheid, het falen om de jeugd een opleiding te geven die is toegesneden op de uitdagingen van de toekomst.
Klopt dit niet onaangenaam dicht bij huis? Misschien vindt u het te pessimistisch. Het doet zeker weinig goed om te zwelgen in zorgen: beter een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken, luidt een wijs Chinees spreekwoord.
Ja, laten we aanmoedigingen om door te vechten voor betere dagen in het verschiet (vaak een rol van deze column) op prijs stellen. Maar laten we ook duidelijk zijn over het gevaar van onze tijd en wat ons hier heeft gebracht.
Laten we dan begrijpen wat er gaande is in het Amerika van Donald Trump.
Over twee opeenvolgende avonden deze week, kwamen de schoolbesturen in Schenectady en Albany tot greep op wat er zal gebeuren als de overheidssteun voor scholen met 20 procent wordt verlaagd. Dat is wat ons te wachten staat, tenzij de federale regering meer hulp biedt aan staats- en lokale overheden die hard zijn getroffen door de door de pandemie veroorzaakte ineenstorting van de inkomsten – wat de president botweg heeft uitgesloten.
De twee stadsdistricten verwachten bezuinigingen van in totaal meer dan 50 miljoen dollar, waardoor meer dan 400 banen in de scholen van Schenectady en 222 in Albany zouden moeten worden geschrapt. De gevolgen voor de scholen in Albany, zei hoofdinspecteur Kaweeda Adams, zouden “verwoestend” zijn. Times Union-verslaggever Rachel Silberstein zag schoolbestuursleden “in tranen uitbarsten omdat ze wisten dat kinderen zouden lijden”, schreef ze in een tweet.
Elk schooldistrict in het land wordt geconfronteerd met bezuinigingen, maar de tol zal het zwaarst zijn in armere stedelijke en plattelandsdistricten – gebieden die altijd worden ondermijnd door een politiek systeem dat in principe meer egalitair is dan in de praktijk, wat voor retoriek over raciale rechtvaardigheid je dezer dagen ook hoort.
Trump heeft het pleidooi voor $ 1 biljoen aan hulp voor staats- en lokale overheden “reddingsgeld” genoemd. Wat voor soort reddingsoperatie stelt hij voor voor de kinderen van wie de scholen niet langer kunst- en werkvoorbereidingsprogramma’s zullen aanbieden? Het is onwaarschijnlijk dat hij hen zal redden door de biljoen dollar kostende redding van de rijken via zijn belastingwet van 2017 terug te draaien, waardoor Amerikanen uit de arbeidersklasse een hoger belastingtarief betalen dan miljardairs.
Om duidelijk te zijn, het is niet de schuld van Donald Trump dat ons land werd geteisterd door een nieuw coronavirus. Dat is een wereldwijde crisis. Maar Trump noemde het eerst een “hoax”, zei toen dat “als een wonder, het zal verdwijnen,” en vervolgens, maandenlang, ontweek hij zijn verantwoordelijkheid om het moedig te confronteren, alsof zijn ruggengraat botsporen had ontwikkeld. Wij hebben dus meer COVID-19-gevallen dan enig ander land – meer gevallen dan de hele Europese Unie plus Groot-Brittannië, in feite. In een rijk land met een lage bevolkingsdichtheid en een sterk netwerk van gezondheidszorg, hoefde het niet zo erg te zijn. Ja, het is de schuld van Trump.
Zo slecht als COVID-19 is, onze vooruitzichten op lange termijn zijn meer in gevaar door de klimaatverandering – nog een “hoax”, volgens Trump. Bill Gates, die miljarden dollars heeft gegeven aan wereldwijde gezondheidsbehoeften, merkte onlangs op dat de klimaatverandering in slechts 40 jaar waarschijnlijk net zo giftig zal zijn als het coronavirus nu is, en tegen 2100 zou het vijf keer dodelijker kunnen zijn. Toch bezuinigt de president gestaag op milieubescherming in dit land en ziet hij af van deelname van de VS aan internationale klimaatinspanningen. Deze beslissingen zullen sommige van onze kleinkinderen doden.
Onze traditionele bondgenoten zijn duidelijk ontzet door Amerika’s afstand doen van leiderschap, terwijl China in de leegte stapt en Rusland aandringt op nog een termijn van Trump. Terwijl onze leider de tactiek en retoriek van ’s werelds ergste autocraten nabootst – het aanvallen van vrije meningsuiting en het negeren van mensenrechtenschendingen – is onze mondiale morele status nog nooit zo laag geweest.
Misschien is dit alles gewoon wat er gebeurt als samenlevingen volwassen worden. Beschavingen duren niet eeuwig. Luke Kemp, een onderzoeker aan de Universiteit van Cambridge, heeft berekend dat de gemiddelde levensduur van een beschaving 336 jaar is. Als je de onafhankelijkheid van Amerika in 1776 meetelt als de oprichting van de onze, hebben we statistisch gezien nog zo’n negen decennia te gaan; als je begint bij de nederzetting van Jamestown in 1607, is onze ondergang aanstaande.
Kemp, die aan het hoofd staat van het opmerkelijk genaamde Centre for the Study of Existential Risk, noemt belangrijke maatstaven die de geschiedenis laat zien om het gevaar van een beschaving te meten: klimaatverandering, aantasting van het milieu, ongelijkheid en complexiteit, samen met externe schokken (oorlog, hongersnood en pest) en eenvoudige pech (zoals een vulkaanuitbarsting).
“Grote beschavingen worden niet vermoord,” schreef Kemp vorig jaar. “In plaats daarvan nemen ze hun eigen leven.” Hij voegde eraan toe: “Hun zelfvernietiging wordt meestal geassisteerd.”
Zeker, er is nog tijd voor Amerika. Maar het is moeilijk om te ontsnappen aan de angst dat als we nog niet op instorten staan, we op zijn best op een buigpunt staan, waar ons voortbestaan als samenleving op het spel staat.
