Als we de huidige nieuwsberichten mogen geloven, zijn pit bulls links en rechts mensen aan het aanvallen en bijten – tot het punt dat veel gemeenten een rasspecifiek verbod op pit bulls overwegen.
Was je verbaasd te horen dat pit bulls vroeger Amerika’s lievelingen waren? Voor het midden van de jaren ’80, verhalen van pit bull aanvallen zijn praktisch onbestaande. Er is zelfs enige verwarring over welk hondenras nu precies een pit bull is – de definitie omvat de Amerikaanse pit bull terrier, de Staffordshire terrier en, soms, de bulldog. Deze verwarring lijkt het ras vanaf het begin te hebben achtervolgd, aangezien er enige onenigheid bestaat over de oorsprong van pit bulls.
Waar komen pit bulls vandaan en hoe hebben ze zo’n slechte reputatie gekregen?
Twee mogelijke geschiedenissen van pit bulls
In één theorie begonnen pit bulls tijdens de oudheid als de zogenaamde Molossus, een nu uitgestorven ras dat door de Grieken werd gebruikt als herders en waakhonden. In tijden van oorlog, trokken ze ten strijde met hun mensen. Uiteindelijk, zo gaat de theorie, kwam de Molossus in het vroege Brittannië terecht, waar hij bekend werd als de Mastiff. In de eerste eeuw na Christus, ontdekte Rome het ras na het verslaan van de Britten, en de honden verspreidden zich over het hele rijk. Voor de komende vierhonderd jaar, werden ze gebruikt als oorlogshonden, en vermengd met verschillende lokale rassen over het hele Europese continent, en werden de voorlopers van de moderne pit bull.
Andere theorie
Een concurrerende theorie plaatst de oorsprong van de pit bull in Engeland ten tijde van de Normandische Verovering in 1066, toen slagers grote, Mastiff-achtige honden gebruikten als “bullenbeissers,” wat zich laat vertalen als “bull biter.” Getraind om zich vast te klampen aan de neus van een stier en niet los te laten totdat het dier was bedwongen, waren deze honden de enige manier waarop mensen de controle konden terugkrijgen wanneer een stier onrustig werd. Helaas leidde dit praktische maar dubieuze gebruik uiteindelijk tot de “sport” van bull-baiting, waarbij honden in een kuil werden gezet met een opzettelijk opgefokte stier en toeschouwers weddenschappen afsloten op welke hond het langst stand zou houden, of de stier neer zou halen. U heeft het waarschijnlijk al geraden, maar dit is ook de oorsprong van de termen “pit bull dog” en “bulldog.”
Nog steeds geen specifiek ras, werden de bullenbeissers gefokt met Terriers, waarbij hun intelligentie werd gecombineerd met de kracht van de Mastiffs. Toen bull-baiting verboden werd in de 19e eeuw, werden hondengevechten populair als een ondergrondse en quasi-illegale activiteit in het Verenigd Koninkrijk. Britse immigranten naar de VS in die tijd brachten hondengevechten, evenals hun honden, naar de Nieuwe Wereld. Echter, toen het ras zich verspreidde naar de Amerikanen en de Amerikanen zich over het continent verspreidden, begonnen pit bulls te worden ingezet voor hun oorspronkelijke doel, als algemene herders- en werkhonden. Vanwege hun vecht geschiedenis, echter, zou de Amerikaanse Kennel Club het ras niet erkennen tot 1936, hoewel ze het definieerden als een Staffordshire terriër, verschillend van de Amerikaanse pit bull terriër.
Vroegere percepties van Pit Bulls
Verre van te worden beschouwd als een moordmachine op poten, lijken pit bulls een Amerikaanse favoriet te zijn in de vroege helft van de eeuw – inderdaad, tijdens de Eerste Wereldoorlog wordt het land zelf verpersoonlijkt als een pit bull op leger wervingsposters, en verschillende pit bulls worden beroemd in het Amerikaanse leger. Naar een atleet verwijzen als een pitbull is een zeer gebruikelijke sportmetafoor tot in de jaren 1930, en het is bedoeld als het grootste compliment. Er is ook een beroemd renpaard aan het eind van de jaren 1930 met de naam Pit Bull, evenals een aantal pitbullsterren van vroege films. Vaak worden pitbulls geassocieerd met kinderen, zoals in de Our Gang-komedies, en ook met Buster Brown, zowel in korte films als als de bedrijfsmascotte voor een schoenenbedrijf. De beroemde RCA Victor afbeelding van een hond en een grammofoon bevatte ook een pitbull terriër.
Van het begin van de eeuw tot het begin van de jaren 1980 is er precies één verhaal over een hondenaanval dat de nationale kranten haalde en pitbulls vermeldde, maar dat is waarschijnlijk omdat het ging om een man die opzettelijk een roedel van 26 honden op een jonge vrouw afreageerde. Volgens een artikel uit 1947 in The Independent (St. Petersburg, Florida), “zeiden advocaten dat zij geloofden dat het de eerste keer was dat de staat zich beriep op een wet die de eigenaar schuldig zou maken aan doodslag als bewezen zou worden dat hij de gemene dieren vrij liet rondlopen en zij een mens aanvielen en doodden”. Er wordt niet gezegd dat pitbulls kwaadaardig zijn en er wordt niet opgeroepen tot een verbod van het ras, alleen een mens die verantwoordelijk wordt gehouden voor het aanzetten van de honden tot aanvallen. Ironisch genoeg is het echter in Florida dat veertig jaar na dit incident het eerste rasspecifieke verbod wordt uitgevaardigd. In de tussenliggende decennia blijft “pitbull” een populaire beschrijving voor atleten en wanneer het ras opduikt in kranten, is het vaker wel dan niet in een advertentie voor puppy’s.
De enige vermelding tijdens de jaren 1960 die geen advertentie is, is een nogal amusant stukje van roddelcolumnist Earl Wilson, die in zijn column van 22 augustus 1969 meldde: “Sonny en Cher, die vroeger mensen bang maakten, zijn nu bang gemaakt door mensen. ‘Totaal ontzet’ door de Sharon Tate moordzaak, kochten ze een grote hond – ‘een pitbull terriër’ – om hen en hun dochtertje Chaste te beschermen in hun Hollywood-huis…” Het is rond deze tijd dat het gebruik van grote honden voor persoonlijke bescherming populair wordt, maar pit bulls worden nog steeds niet aangemerkt als bijzonder gevaarlijk. In 1971 komt er een nieuwe wet die de U.S. Postal Service toestaat om mensen te laten betalen voor verwondingen die hun honden veroorzaken bij postbodes, maar deze wet geldt voor alle honden, en de algemene houding is er nog steeds een van menselijke verantwoordelijkheid. In een verhaal uit 1977 in de New York Times over hondenbeten, beginnend met het verhaal van een zevenjarige jongen die een zeer lichte verwonding opliep door een Duitse Dog, adviseert auteur Jane E. Brody, “(S)onplezante voorzorgsmaatregelen van de kant van de hondenbezitters en potentiële slachtoffers zouden de meeste van deze aanvallen kunnen voorkomen.”
Verandering in perceptie en verbod op Pit Bulls
Minder dan tien jaar later was dat allemaal veranderd, en op nieuwjaarsdag 1986 overwegen meer dan dertig gemeenten rasspecifieke wetgeving en verboden op pit bulls. Wat is er veranderd? Ten eerste, ondanks dat het illegaal is in alle vijftig staten, maakten hondengevechten een comeback in de jaren ’80, en de pitbull is de hond van keuze. Het is ook de favoriete waakhond voor drugsdealers en bendes, met een enorm gepubliceerde aanval in 1987 waarin een pitbull die een marihuanagewas bewaakte in Californië een twee-en-een-half jaar oude jongen verscheurt en doodt.
Tegen de zomer van dat jaar, is elk voorgesteld verbod wet geworden, maar niet noodzakelijkerwijs met de steun van dierenprofessionals. Kent Salazar, hoofd van de afdeling dierenbescherming van Albuquerque, merkte ten tijde van hun voorgestelde verbod op pitbulls op dat hij niet dacht dat een verbod op pitbulls nodig was. Hij zei: “We hebben alle middelen om mensen te beschermen met clausules over kwaadaardige honden.” Hij merkte ook op dat, een paar jaar eerder, Doberman pinschers het doelwit waren van dergelijke verboden. Aan zijn woorden werd geen gehoor gegeven en Tijeras, New Mexico, net buiten Albuquerque, nam het strengste pitbullverbod van die tijd aan, waardoor ambtenaren van de dierenbescherming ze ter plekke in beslag konden nemen en vernietigen zonder vergoeding aan de eigenaar.
De verschillende pitbull-rasverboden worden door ambtenaren van de dierenbescherming bestempeld als “de meest geconcentreerde juridische aanval op een pitbull die ze zich kunnen herinneren,” en ook als “hondachtig racisme”. De Houston Chronicle citeert naamloze ambtenaren die de schuld voor het probleem volledig bij de mensen leggen. “(Veel) van de pit bull aanvallen zijn te wijten aan een explosief groeiend aantal slecht gefokte en slecht getrainde honden, opgevoed door achtertuinfokkers, die proberen te profiteren van de groeiende reputatie van de pit bull als een goedkope, maar dodelijk effectieve waakhond, met name in stedelijke gebieden.”
Bijna dertig jaar na het begin van deze anti-pit bull hysterie, lijkt het tij een beetje te keren, maar elke stap voorwaarts wordt gevolgd door een stap terug. Zelfs terwijl Florida probeert om alle rasspecifieke wetgeving ongedaan te maken, overweegt Fond du Lac, Wisconsin om een nieuw verbod in te stellen. Toch is er maar een korte blik op de geschiedenis van pit bulls nodig om te beseffen dat de honden niet het probleem zijn; de mensen die ze misbruiken zijn dat. Meer dan honderd jaar lang was het persoonlijk verantwoordelijk stellen van de eigenaren voldoende om aanvallen te voorkomen, en het ras werd gezien als zeer kindvriendelijk. Met voorlichting en educatie is het misschien mogelijk om dat beeld te herstellen en de reputatie van de pitbull te herstellen, waardoor een iconische Amerikaanse hond weer de plaats krijgt die hem toekomt tussen de beste vrienden van de mensheid.
Lees een liefdesverhaal over pitbulls van onze partners bij ConsumersAdvocate.org.