Ik word 28 aan het eind van dit jaar, en ik voel me erg angstig voor de volgende fase van mijn leven.
Ik ben over het algemeen erg sociaal, en heb een brede kring van vrienden opgebouwd. De laatste tijd heb ik echter gemerkt dat veel van mijn vrienden vaste relaties hebben, en ik maak me zorgen dat ik niets meer gemeen heb met mijn leeftijdgenoten. Ik ben dankbaar dat ik in mijn twintiger jaren drie romantische relaties heb gehad, hoewel geen enkele daarvan is uitgekomen. Ik heb overwogen om uit te gaan, maar ik merk dat veel mannen van mijn leeftijd en ouder meer geïnteresseerd zijn in vrouwen die begin 20 zijn. Dit heeft me verrast en maakt me onzeker over het zoeken naar een partner.
Ik woonde in een andere stad toen ik naar de universiteit ging, en ik heb het geluk gehad om in de loop van mijn leven verschillende landen over de hele wereld te hebben bezocht, maar nu werk ik in een carrière in de stad waar ik ben geboren, en ik voel me erg rusteloos en ongemotiveerd. Ik heb overwogen om naar het buitenland te verhuizen, maar ik heb het geluk dat ik de baan heb die ik heb en ik weet niet of het productief zou zijn om die te verlaten.
Ik ben ook bang dat ik in het buitenland voor dezelfde uitdagingen zou komen te staan, zoals dingen gemeen hebben met leeftijdgenoten die een vaste relatie hebben. Ik ben er niet zeker van dat ik gelukkig ben met de manier waarop mijn leven de afgelopen tien jaar is verlopen, en ik ben bang dat het te laat is om nog iets zinvols of spannends te doen. Ik waardeer het dat ik gezond ben en dat ik nog veel te leven heb, maar ik kan dit gevoel van angst en bezorgdheid over wat komen gaat niet van me afschudden.
Het is niet ongewoon als vrienden door fases gaan die je niet met hen deelt (nieuwe baan, relaties, nieuwe baby, enz.) om je een beetje stuurloos te voelen, buitengesloten, achtergelaten – niemand houdt van dit gevoel. En ik denk dat dit in de twintiger jaren vaak gebeurt, en dat je je dan echt gedesoriënteerd kunt voelen. Maar tenzij de vriendschap erg vluchtig is (en sommige vriendschappen zijn dat, maar dat betekent niet dat ze niet waardevol zijn voor de tijd dat ze duren), zou je elkaar aan de andere kant moeten kunnen ontmoeten. Je zult immers op een dag door een levensfase gaan die je vrienden niet doormaken en zij kunnen zich ook zo voelen. Wat belangrijk is, is om te zoeken naar de herkenningspunten van overeenkomst, in plaats van waar je uit elkaar loopt.
Ik heb Andy Cottom geraadpleegd, een psychotherapeut (ukcp.org.uk), die zich afvraagt “wie heeft de regels verzonnen die je probeert te volgen? De verwachtingen van de fasen in het leven: school, universiteit, een huis kopen, je settelen? Je lijkt in een fase te zitten waarin je vrienden zich settelen, maar misschien wil je dat niet?”
Als ik je zou vertellen dat je eigenlijk alle dingen die je wilt (wat ze ook zijn) later zult krijgen, wat zou je dan doen met deze fase van je leven? Natuurlijk kan ik niets garanderen, maar het is een nuttige oefening om zo te denken. Want als je er zeker van kon zijn dat je je bijvoorbeeld zou settelen (dit is het ding dat je het meest genoemd lijkt te hebben, dat andere mensen wel doen en jij niet) – hoe zou je deze periode in je leven dan nu bekijken? Zou u niet juist meer kunnen genieten van de vrijheid en onafhankelijkheid, in plaats van u zorgen te maken over wat er daarna zal gebeuren? Maakt u zich misschien meer zorgen over wat er niet zal gebeuren, dan over wat er wel gebeurt?
U zegt dat u terug bent in de stad waar u geboren bent – was dat een terugvalbeslissing of een positieve? Je doet alsof het een stap terug is, alsof alle anderen vooruit gaan en jij niet. Ik denk niet dat dat juist is, want u vergelijkt niet hetzelfde met hetzelfde. Kun je precies aangeven waarom je ongemotiveerd bent? Voelde je je ongemotiveerd voordat “al je vrienden zich gingen settelen” – hebben hun keuzes je scherper naar je eigen keuzes doen kijken? Het is moeilijk om je niet te laten leiden door wat er om je heen gebeurt, maar ik vraag me af wat je motiveert? (Familie? Geen sprake van.)
Als je je meer zou kunnen richten op datgene waardoor je je veilig voelt – in deze periode van wat je als instabiliteit ervaart – zou dat je een kans kunnen geven om je te richten op wat je echt wilt. Misschien is het goed om van stad en baan te veranderen, maar doe het omdat je het wilt, omdat het goed voor je is – niet als reactie op wat er met je vrienden gebeurt.
Heeft iets in het bijzonder dit gevoel van angst en ongerustheid veroorzaakt? Kun je het herleiden tot een bepaalde gebeurtenis en, zo ja, kun je onderzoeken wat dit voor jou betekent?
Weet je, er is misschien iemand in je omgeving die nu naar je kijkt en denkt hoeveel je in je mars hebt, want niets is ooit wat het lijkt en al die mensen om je heen die het zo geregeld lijken te hebben – dat hebben ze niet. Je bent nog geen 28; je zegt zelf dat je nog veel te leven hebt – dat is zo! Je hebt de rest van je leven om iets “zinvols en spannends” te doen of gewoon zinvols en heel gewoons, als dat is waar je voor kiest.
Cottom raadt je aan “meer vertrouwen te hebben in je capaciteiten. Laat je niet afschrikken door de vrijheid die je hebt.”
Jouw problemen opgelost
Contact Annalisa Barbieri, The Guardian, Kings Place, 90 York Way, London N1 9GU, of e-mail [email protected]. Annalisa betreurt dat zij geen persoonlijke correspondentie kan aangaan.
Volg Annalisa op Twitter @AnnalisaB
{{topLeft}}
{{bottomLeft}}
{{topRight}}
{{bottomRight}}
{{/goalExceededMarkerPercentage}}
{{/ticker}}
{{heading}}
{{#paragraphs}}
{{.}}
{{/paragrafen}{highlightedText}}
- Delen op Facebook
- Delen op Twitter
- Delen via E-mail
- Delen op LinkedIn
- Delen op Pinterest
- Delen op WhatsApp
- Delen op Messenger