De studie van cultuur heeft een merkbare aanwezigheid gekregen in onderzoek, opleiding en praktijk in de Amerikaanse psychologie (American Psychological Association, 2003; Cheung, 2012). Als afgestudeerde studenten zijn we allemaal bekend geraakt met bepaalde uitdrukkingen: culturele competentie, biculturalisme, en menselijke diversiteit, bijvoorbeeld. De groeiende nadruk op cultureel bewustzijn is grotendeels te danken aan de inspanningen van professionele en studentenorganisaties, zoals de APS en de APS Student Caucus, om onderzoek te bevorderen dat de complexiteit van de cultureel diverse samenleving waarin we leven in beeld brengt. Als bicultureel persoon ben ik gefascineerd door onderzoek dat de invloed van cultuur op de psychologie onderzoekt met behulp van empirische onderzoeksmethoden. Hier schets ik de noodzaak om cultuur te onderzoeken binnen de context van een integratief theoretisch model van cultuur, psychologie en gedrag.
Wat is cultuur?
Al vroeg erkende de psychologie de invloed van cultuur op menselijk gedrag (Wundt, 1921), maar psychologische wetenschappers hebben geworsteld om dit concept adequaat te meten. Cultuur is van nature moeilijk te definiëren vanwege haar veelzijdige karakter (bijv. dimensies van collectivisme en individualisme binnen een groep); daarom hebben onderzoekers vaak demografische variabelen (etniciteit, ras, taal, nationale afkomst, sociaaleconomische status, etc.) gebruikt als proxies voor cultuur, wat leidt tot een te grote afhankelijkheid van groepsvergelijkingen. Deze analysemethode houdt wellicht niet volledig rekening met de invloed van cultuur zowel tussen als binnen groepen. Als iemand met een gemengde etniciteit en generatiestatus (mijn betovergrootouders van moederskant emigreerden uit Sicilië, waardoor ik een derdegeneratie-Amerikaan ben, en mijn vader emigreerde uit Cambodja, waardoor ik ook een eerstegeneratie-Amerikaan ben), zet ik vraagtekens bij het concept van afzonderlijke “culturele” groepen. Voor mij vatten sociodemografische variabelen niet volledig het concept van cultuur.
Gelukkig hebben deskundigen in cultureel onderzoek grote vooruitgang geboekt in het conceptualiseren van cultuur. In 1993 hebben Hector Betancourt en Steven Regeser López (nu aan de University of Southern California) benadrukt hoe sociodemografische variabelen bijdragen aan culturele factoren, maar cultuur niet voldoende meten. In plaats daarvan, zo wezen zij erop, kan cultuur worden gedefinieerd als sociaal gedeelde overtuigingen, waarden, normen, verwachtingen en praktijken binnen een groep, gemeenschap of samenleving in het algemeen. Eenvoudig gezegd, cultuur omvat de onuitgesproken gedragsregels binnen een groep, zoals aanvaardbare sociale normen. Deze definitie richt zich met opzet op psychologisch relevante elementen van “subjectieve cultuur”, zoals sociale normen, rollen, overtuigingen en waarden (Triandis et al., 1980). Het lezen van het onderzoek van Betancourt en López versterkte mijn interesse in het doen van cultureel onderzoek, omdat het een methode bood voor het kwantificeren van de nuances die vaak als vanzelfsprekend worden beschouwd in onze dagelijkse interacties. Mijn verlangen om de impact van cultuur op menselijk gedrag empirisch te onderzoeken, bracht me in 2011 naar Betancourt’s Culture and Behavior Laboratory aan de Loma Linda University.
How Is Culture Quantified?
Toen ik deze vraag als eerstejaars afgestudeerde student aan mijn mentor stelde, vertelde hij me dat het meten van cultuur “moeilijk, maar doenbaar” is. Ik heb deze zin sindsdien vaak gehoord, en hij wint aan betekenis naarmate ik meer deelneem aan cultureel onderzoek. Het laboratorium voor Cultuur en Gedrag gebruikt een methodologische benadering die de “bottom-up benadering” wordt genoemd, waarbij we de populatie van belang zelf gebruiken als bron voor het opbouwen van culturele maatstaven. Het ontwikkelen van culturele maatregelen rechtstreeks vanuit de populatie van belang erkent de heterogeniteit van cultureel diverse groepen, die typisch meer verschillen binnen de groep omvatten dan verschillen tussen groepen (Betancourt & Flynn, 2009).
De bottom-up benadering is gebruikt in onderzoek naar cultuur en gezondheidsgedrag om sociaal gedeelde overtuigingen, waarden, normen, en praktijken te identificeren. Deze benadering bestaat uit het houden van semigestructureerde interviews in focusgroepen met cultureel diverse deelnemers om specifieke culturele factoren te identificeren (Betancourt, Flynn, Riggs, & Garberoglio, 2010). Door te beginnen met een kwalitatieve benadering vermijden onderzoekers stereotiepe veronderstellingen te maken over de groep die ze onderzoeken. Zodra onderzoekers opvallende culturele factoren hebben verzameld uit interviews, wordt deze informatie gebruikt om items met een gesloten einde te ontwikkelen, die vervolgens worden getest met een kleine steekproef. Ten slotte verfijnen en testen onderzoekers deze items met een grotere steekproef om de structuur, betrouwbaarheid, predictieve validiteit en meetequivalentie van de nieuw ontwikkelde culturele maat te onderzoeken. Door middel van een theoretisch model dat sociodemografische, culturele en psychologische factoren op gedrag integreert, kunnen we al deze factoren tegelijkertijd onderzoeken.
Figuur 1. Betancourt’s Integratieve Model van Cultuur, Psychologische Factoren en Gedrag, aangepast voor de studie van gezondheidsgedrag. Villarruel, F.A., Carlo, G., Grau, J., Azmitia, M., Cabrera, N.J., Chahin, T. J. Handbook of US Latino Psychology: Developmental and Community-Based Perspectives, p. 357. Copyright © (2009) door SAGE Publications, Inc. Overgenomen met toestemming van SAGE Publications, Inc.
Betancourt’s Integrative Model for the Study of Culture, Psychological Factors, and Behavior, aangepast voor de studie van gezondheidsgedrag (Betancourt & Flynn, 2009), conceptualiseert sociodemografische, culturele, en psychologische factoren als
antecedenten voor gedrag (zie figuur 1). In overeenstemming met de hierboven vermelde definitie van cultuur, worden sociodemografische factoren (bv. etniciteit, religie, seksuele geaardheid, sociaaleconomische status) beschouwd als bronnen van cultuur in plaats van een definitie van cultuur (A), en cultuur (B) wordt gedefinieerd als gedeelde overtuigingen, normen, waarden, praktijken, en verwachtingen. Dit model is uniek in die zin dat culturele factoren geacht worden gezondheidsgedrag (D) zowel direct als indirect te beïnvloeden via psychologische factoren (C). Om dit punt te benadrukken, kunnen psychologische factoren (b.v. cognitie, emotie, motivatie) de relatie tussen cultuur en gedrag mediëren. De toepassing van dit model door middel van geavanceerde multivariate statistieken stelt onderzoekers in staat de structuur van de relaties tussen meerdere variabelen tegelijk te testen. Met name is dit theoretische model ondersteund over meerdere gezondheidsgedragingen (Betancourt, Flynn, & Ormseth, 2011; Flynn, Betancourt, & Ormseth, 2011).
Ik heb dit model gebruikt in mijn eigen onderzoek (Ung, Betancourt, & Flynn, 2014), dat ik het geluk had om te presenteren op het 2014 APSSC RISE Student Award symposium. Ik wilde zowel culturele als psychologische factoren onderzoeken die van invloed waren op de dieetadherentie onder een cultureel diverse groep van type 2 diabetespatiënten. Met behulp van Betancourt’s Integrative Model werd vatbaarheid voor sociale beïnvloeding (bijv. het niet kunnen weigeren van voedsel dat wordt aangeboden als teken van genegenheid) van onderaf geïdentificeerd als een mogelijke barrière voor dieetadherentie voor zowel inheemse Amerikaanse als mainstream populaties (d.w.z. meerderheidsgroepen) wanneer mensen ongezond voedsel kregen aangeboden. Gevoeligheid voor sociale beïnvloeding remde de zelfeffectiviteit, wat op zijn beurt de dieetadherentie verlaagde. Het integreren van cultuur in deze inleidende studie maakte het mogelijk om meerdere interventiepunten te overwegen die zowel de sociaal gedeelde culturele overtuigingen over voeding als de psychologische factoren die gezond eten kunnen ondersteunen, aanpakken. Deze bevindingen kunnen cultureel competente interventies informeren die ernstige complicaties gerelateerd aan ongecontroleerde diabetes type 2 voorkomen en een begin maken met het aanpakken van onderliggende mechanismen die de oorzaak kunnen zijn van duidelijke gezondheidsverschillen tussen mainstream- en minderhedenpopulaties.
Conclusie
Mijn hoop is dat dit artikel middelen heeft verschaft voor het uitvoeren van theoretisch geleid cultureel onderzoek met behulp van gedegen culturele maatregelen en het potentieel heeft benadrukt om onderzoeksresultaten toe te passen om de lichamelijke en geestelijke gezondheid onder achtergestelde bevolkingsgroepen te verbeteren. Culturele diversiteit in de hedendaagse samenleving zal alleen maar blijven groeien, wat onderzoek noodzakelijk maakt dat rekenschap geeft van de complexe relaties tussen sociodemografische, culturele en psychologische factoren in gedrag.
American Psychological Association. (2003). Guidelines on multicultural education, training, research, practice, and organizational change for psychologists. American Psychologist, 58, 377-402. doi:10.1037/0003-066X.58.5.377
Betancourt, H., & Flynn, P. M. (2009). De psychologie van de gezondheid: Lichamelijke gezondheid en de rol van cultuur en gedrag. In F. A. Villarruel, G. Carlo, J. M. Grau, M. Azmitia, N. J. Cabrera, & T. J. Chahin (Eds.), Handbook of US Latino psychology (pp. 347-361). Thousand Oaks, CA: SAGE.
Betancourt, H., Flynn, P. M., & Ormseth, S. R. (2011). Healthcare mistreatment and continuity of cancer screening among Latino and Anglo American women in Southern California. Women & Health, 51, 1-24. doi:10.1080/03630242.2011.541853
Betancourt, H., Flynn, P. M., Riggs, M., & Garberoglio, C. (2010). Een culturele onderzoeksbenadering van instrumentontwikkeling: The case of breast and cervical cancer screening among Latino and Anglo women. Health Education Research, 25, 991-1007.
Betancourt, H., & López, S. R. (1993). De studie van cultuur, etniciteit en ras in de Amerikaanse psychologie. American Psychologist, 48, 629-637.
Cheung, F. M. (2012). Mainstreaming van cultuur in de psychologie. American Psychologist, 67, 721-730. doi:10.1037/a0029876
Flynn, P. M., Betancourt, H., & Ormseth, S. R. (2011). Cultuur, emotie en kankerscreening: Een integratief raamwerk voor het onderzoeken van gezondheidsgedrag. Annals of Behavioral Medicine, 42, 79-90.
Triandis, H., Lambert, W., Berry, J., Lonner, W., Heron, A., Brislin, R., & Draguns, J. (Eds.). (1980). Handboek van de cross-culturele psychologie: Vols. 1-6. Boston, MA: Allyn & Bacon.
Ung, S., Betancourt, H., & Flynn, P. (2014). Culturele overtuigingen en self-efficacy beïnvloeden voedingsadherentie bij type 2 diabetici. Poster gepresenteerd op de 26e jaarlijkse conventie van de Association for Psychological Science, San Francisco, CA.
Wundt, W. (1921). Völkerpsychologie: Vols. 1-10. Leipzig, Duitsland: Alfred Kroner Verlag.