Free Press

Eetstoornissen zijn “ziekten van de geestelijke gezondheid met herkenbare oorzaken, duidelijke symptomen en voorspelbare resultaten”. Zoals Kramer opmerkt: “Ze reageren ook op behandeling.” De Alliance for Eating Disorders Awareness stelt verder: “Eetstoornissen omvatten ernstige verstoringen in eetgedrag, zoals extreme en ongezonde vermindering van voedselinname of ernstig overeten, evenals gevoelens van angst of extreme bezorgdheid over lichaamsvorm of gewicht.”

Omdat veel gevallen niet worden gerapporteerd, is het moeilijk om te schatten hoeveel mensen in de Verenigde Staten lijden aan eetstoornissen. De National Association of Anorexia Nervosa and Associated Eating Disorders (ANAD) en de -03-28|df= melden dat ergens tussen de 7 en 10 miljoen vrouwen en 1 miljoen mannen lijden aan anorexia nervosa of boulimia; miljoenen meer lijden aan binge-eating disorder. ANAD wijst erop dat “alle segmenten van de samenleving worden getroffen: Mannen en vrouwen, jong en oud, rijk en arm, alle etnische groepen, alle sociaaleconomische niveaus.” “Het American College of Physicians noemt eetstoornissen als een van de negen ernstigste problemen waarmee adolescenten en jonge volwassenen te maken hebben, en anorexia nervosa…als de op twee na meest voorkomende chronische ziekte.”

Daarnaast hebben “individuen met eetstoornissen het hoogste sterftecijfer van alle groepen die te maken hebben met psychische aandoeningen, aangezien 20% van de mensen die aan eetstoornissen lijden voortijdig sterft aan complicaties die verband houden met hun eetstoornis, waaronder zelfmoord en hartproblemen.” DeBate et al. gaan verder met op te merken dat, “anorexia nervosa heeft het hoogste sterftecijfer van elke psychische aandoening”.

Vier hoofdtypen eetstoornissenEdit

1. Anorexia is “zelfopgelegde uithongering en doet zich voor wanneer iemand voedsel vermijdt tot het punt dat hij of zij 15 procent of meer onder een gezond lichaamsgewicht zit”.
2. Bulimia is “een stoornis waarbij iemand eetbuien heeft en vervolgens zuivert”. Zoals Cassell en Gleaves opmerken, “het meest frustrerende deel van de stoornis kan zijn dat hij of zij eetbuien heeft, zelfs als hij of zij geen honger heeft”. Zuiveren is “een manier om overeten tegen te gaan”, en kan bestaan uit “braken, overmatig sporten, vasten en/of het innemen van laxeermiddelen”.
3. Bij de eetbuistoornis is sprake van regelmatige eetbuien, maar niet van zuiveren. Veel mensen met deze stoornis “wisselen dieet en eetbuien af”, en “ze kunnen al dan niet overgewicht hebben”.
4. Eetstoornissen niet anders gespecificeerd komen voor wanneer “mensen … variaties van eetstoornissen hebben, maar toch niet voldoen aan de volledige diagnostische criteria voor Anorexia en/of Boulimia”. Waarschuwingssignalen kunnen zijn “voor vrouwen wordt aan alle criteria voor Anorexia Nervosa voldaan behalve dat de persoon regelmatige menstruaties heeft”, en “herhaaldelijk kauwen en uitspugen, maar niet doorslikken, van grote hoeveelheden voedsel”.

GevolgenEdit

Zoals Kramer zegt: “Al deze eetstoornissen zijn ernstige geestelijke gezondheidsproblemen die niet mogen worden genegeerd. Ze kunnen en veroorzaken soms de dood.” De Academy for Eating Disorders (AED) stelt: “Eetstoornissen kunnen een diepgaande negatieve invloed hebben op de kwaliteit van leven van een individu. Zelfbeeld, interpersoonlijke relaties, financiële status en werkprestaties worden vaak negatief beïnvloed.” Zij gaan verder met te zeggen dat, “Semi-honger in anorexia nervosa kan de meeste orgaansystemen aantasten,” en anorexia veroorzaakt “bloedarmoede, nierdisfunctie, cardiovasculaire problemen, veranderingen in de hersenstructuur, en osteoporose.”

De Academie voor Eetstoornissen merkt verder op dat het, “zelfgeïnduceerde braken dat zowel bij anorexia nervosa als bij boulimia nervosa voorkomt, kan leiden tot zwelling van speekselklieren, elektrolyt- en mineraalstoornissen, en tanderosie van het tandglazuur.” Daarnaast zijn er “zeldzamere complicaties” zoals “het scheuren van de slokdarm, het scheuren van de maag, en levensbedreigende onregelmatigheden in het hartritme.”

Mogelijke oorzakenEdit

Volgens Cassell en Gleaves spelen “biologische, psychologische en sociale factoren” allemaal een rol bij de ontwikkeling van een eetstoornis. In hun Inleiding merken zij op dat: “Naast de kernpsychopathologie van de eetstoornis met betrekking tot eten en lichaamsbeeld… een verscheidenheid aan bijkomende problemen, waaronder depressie, angst, obsessief-compulsief gedrag, posttraumatische stressstoornis, en middelenmisbruik” allemaal een rol kunnen spelen bij de ontwikkeling van een eetstoornis. “Interpersoonlijke en gezinsproblemen en persoonlijkheidsstoornissen komen ook vaak voor.” De Mayo Kliniek merkt ook op dat mensen met eetstoornissen “een laag gevoel van eigenwaarde, perfectionisme, impulsief gedrag, problemen met woedebeheersing” kunnen hebben.”

SocietyEdit

Cassell en Gleaves wijzen er ook op dat, “de samenleving momenteel gepreoccupeerd is met slankheid, diëten, schoonheid en gezondheid, en er is een grote industrie ontstaan om te profiteren van de angst voor dikheid die zich heeft verspreid door de ontwikkelde landen en zich begint te verspreiden over andere landen”.

FamilyEdit

Daarnaast deden Taylor et al. een retrospectieve studie van “455 college vrouwen met grote bezorgdheid over gewicht en vorm, die deelnamen aan een Internet-gebaseerd eetstoornis preventieprogramma”. Zij beoordeelden “waargenomen negatieve opmerkingen van de familie over gewicht, vorm en eten; sociale aanpassing; sociale steun; gevoel van eigenwaarde; en misbruik en verwaarlozing in de kindertijd”.

Zij vonden dat “meer dan 80% van de steekproef enige negatieve opmerkingen van ouders of broers of zussen over hun gewicht en vorm of eten rapporteerde”. Bovendien “scoorden de meeste deelnemers op subschalen van emotioneel misbruik en verwaarlozing boven de mediaan, en bijna een derde scoorde boven het 90e percentiel”. Hun studie “levert aanvullend bewijs dat familiekritiek resulteert in langdurige, negatieve effecten”.

BiologyEdit

Gupta en Abedin schrijven dat, “Dr. Walter Kaye, een bestuurslid van de National Eating Disorders Association…waarschuwt dat eetstoornissen veel gecompliceerder zijn dan onderzoekers eerst dachten…de stoornissen kunnen niet alleen worden toegeschreven aan omgevingsfactoren. Hersenscan-onderzoeken tonen aan dat het neurale circuit dat normaal reageert op de plezierige, belonende aspecten van eten, niet lijkt te werken bij anorexici”.

PreventieEdit

Zoals gezegd in de bovenstaande paragraaf, spelen ouders en hun commentaar een belangrijke rol in hoe hun kinderen zichzelf zien. Gupta en Abedin waarschuwen ouders: “Wees je bewust van de signalen die je aan je kinderen afgeeft als je praat over je eigen wens om af te vallen. Let op het stereotype lichaamsbeeld dat je kinderen op tv zien. En misschien het belangrijkste, praat er met hen over.”

De Mayo Kliniek suggereert ook dat ouders “de hulp van de kinderarts moeten inroepen… gezonde eetgewoonten aanmoedigen… een oogje houden op computergebruik… een gezond lichaamsbeeld cultiveren en versterken… en contact opnemen als je problemen vermoedt.”

DiagnosisEdit

Sim, et al. merken op dat, terwijl, “huisartsen het een unieke uitdaging kunnen vinden om eetstoornissen in hun vroege stadia op te sporen, voordat zich duidelijke lichamelijke problemen voordoen en terwijl psychologische symptomen subtiel zijn … de arts is een integraal lid van het behandelteam en bevindt zich in een unieke rol om eetstoornissen te diagnosticeren en te behandelen.”

Bij het stellen van de initiële diagnose van een eetstoornis kan de SCOFF worden gebruikt als een screeningsmaatstaf. Het invullen van de SCOFF bestaat uit vijf vragen en neemt minder dan twee minuten in beslag. De vragen beoordelen “de kernpsychopathologie van AN en BN in vroege stadia van de stoornissen,” en “De SCOFF blijkt een hoge sensitiviteit en specificiteit te hebben voor AN en BN.” Het bevat de volgende vragen:

1. Maak je jezelf ziek omdat je je ongemakkelijk vol voelt?
2. Maak je je zorgen dat je de controle verliest over hoeveel je eet?
3. Denk je dat je dik bent terwijl anderen zeggen dat je te dun bent?
4. Heb je onlangs meer dan veertien pond verloren in een periode van drie maanden?
5. Wilt u zeggen dat voedsel uw leven domineert?

Wanneer “2 of meer bevestigende antwoorden verder onderzoek naar een eetstoornis rechtvaardigen, is het verstandig om meer informatie over eetstoornissymptomen te verzamelen als een van deze items wordt onderschreven, vooral omdat substantieel gewichtsverlies of zelfgeïnduceerd braken alleen al voldoende zou moeten zijn om verder onderzoek uit te lokken.”

AnorexiaEdit

Sim, et al. schrijven dat, “Praktijkrichtlijnen voor de behandeling van AN een multidisciplinaire aanpak aanbevelen die medisch management, voedingsinterventie en psychotherapie omvat.”

BoulimiaEdit

Sim, et al. merken ook op dat: “De meest effectieve behandelingen die zijn ontstaan voor patiënten met BN omvatten een specifiek type psychotherapie, cognitieve gedragstherapie (CGT), die zich richt op het veranderen van de specifieke gedragingen en denkwijzen die het eetbuien- en zuiveringsgedrag in stand houden.”

Volgende behandelingEdit

Volgende behandelingen kunnen zijn: intramurale behandeling, gedeeltelijke opname, en medicamenteuze therapie. Verschillende soorten therapie (waaronder cognitieve gedragstherapie, interpersoonlijke psychotherapie en gezinstherapie) kunnen ook nuttig zijn. Een ontmoeting met een voedingsdeskundige kan worden aanbevolen.