Free Press

Ricky Riccardi, directeur van de onderzoekscollecties voor het Louis Armstrong House Museum en auteur van What a Wonderful World: The Magic of Louis Armstrong’s Later Years, wordt beschouwd als de belangrijkste autoriteit op het gebied van Louis Armstrong in de 21e eeuw.

Hij werd door Jazz at Lincoln Center gevraagd een speellijst samen te stellen met 20 essentiële Armstrong-opnames, die de volledige carrière van Louis Armstrong bestrijken, van zijn begindagen als sideman in de jaren twintig tot de late meesterwerken die zijn onsterfelijke status hebben verstevigd. “Het terugbrengen van de lijst tot 20 is het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan,” zegt hij.

Het uiteindelijke document, met de beweegredenen voor het selecteren van elke tune, neemt 16 pagina’s in beslag en is te vinden op tinyurl.com/armstrongin20. In het belang van de ruimte, de volgende samenvattingen belichten zijn kijk op elk van de 20 opnames.

Cake Walking Babies (From Home) Clarence Williams Blue Five (Okeh, 1925)

Eva Taylor is de zangeres, met leider Clarence Williams op piano en Sidney Bechet op sopraansax. “Bechet neemt de schijnwerpers op zich tot aan 2:12 wanneer Armstrong een boze noot aanslaat en zijn aanwezigheid laat horen. De volgende minuut overstelpt Armstrong Bechet met een eindeloze stortvloed van vurig spel, inclusief een paar verblindende, geestverruimende breaks. Bechet is nauwelijks te horen voor de rest van het optreden.”

2. Potato Head BluesLouis Armstrong & His Hot 7 (Okeh, 1927)

Armstrong begon platen te maken onder zijn eigen naam en stelde een studiogroep samen die bestond uit zijn vrouw Lil op piano en drie oudgedienden uit zijn New Orleans-tijd: trombonist Kid Ory, klarinettist Johnny Dodds en banjo-ist Johnny St. Cyr. “Omdat ze zo vertrouwd met elkaar waren, vertegenwoordigde de Hot 5 enkele van de beste voorbeelden van de traditionele, op een ensemble gebaseerde New Orleans-stijl die ooit op plaat zijn vastgelegd. Als het aankwam op het nemen van geïmproviseerde solo’s, was Armstrong lichtjaren vooruit op zijn tijdgenoten in alle opzichten: beheersing van zijn instrument, harmonische kennis, een swingend ritmisch gevoel, en eenvoudig gezegd, het vermogen ‘om een verhaal te vertellen.'”

3. Hotter Than ThatLouis Armstrong & His Hot 5 (Okeh, 1927)

“Hier is het New Orleans ensemble geluid grotendeels verdwenen, en het is nu een aaneenschakeling van solo’s van begin tot eind. We horen Armstrongs kenmerkende stem voor het eerst in een verbluffende vertoning van scat zang. (Armstrong had scat op de kaart gezet met zijn plaat uit 1926 met ‘Heebie Jeebies’ en maakt nu van ‘nonsens zingen’ een hoogstaande kunst). Armstrongs spel werd nu nagebootst door jongere tijdgenoten die zijn concept over hoe te soleren en hoe te swingen begrepen. Armstrong had jazz getransformeerd van ensemble-gebaseerde muziek naar een solistenkunst en nam kort na deze sessie afscheid van de originele Hot 5.”

4. West End Blues Louis Armstrong & His Hot 5 (Okeh, 1928)

“Armstrong begon op te nemen met een gloednieuwe Hot 5 bestaande uit jongere musici waar hij regelmatig mee speelde in Chicago, met als belangrijkste pianist Earl ‘Fatha’ Hines en drummer Zutty Singleton, hier de handcymbalen bespelend. Met een eenvoudige blues geschreven door zijn mentor, Joe ‘King’ Oliver als raamwerk, creëerde Armstrong een meesterwerk in het klein. De onbegeleide openingscadens, gevoed door de liefde van de trompettist voor opera, zou wel eens de beroemdste 12 seconden in jazz kunnen zijn.”

5. Ain’t Misbehavin’Louis Armstrong & His Orchestra (Okeh, 1929)

“De Hot 5s en 7s zijn de meest invloedrijke opnamen in de jazzgeschiedenis, maar voor Armstrong vertegenwoordigden ze iets meer dan een dozijn opnamedata in een tijdsbestek van drie drukke jaren. Hij werkte onophoudelijk in Chicago en perfectioneerde niet alleen zijn trompetspel, maar ook zijn zang, scatting, showmanship en algemene podiumpresentatie. Hij was voorbestemd om een ster te worden en kreeg die kans in 1929 toen hij te horen was op het Fats Waller-Andy Razaf nummer, ‘Ain’t Misbehavin” in de Broadway reveue, Connie’s Hot Chocolates.”

6. I’m a Ding Dong Daddy (uit Dumas)Louis Armstrong & His Sebastian New Cotton Club Orchestra (Okeh, 1930)

“Na een succesvolle run op Broadway, verplaatste Okeh Armstrongs opnamen van hun ‘race’ serie naar hun algemene ‘pop’ categorie. Armstrong begon als leider door het land te toeren, vaak als voorprogramma van verschillende bands van stad naar stad. Hij belandde in Californië en maakte van Sebastian’s Cotton Club zijn basis. Hij nam het orkest van Leon Elkins over, met daarin twee toekomstige sterren: trombonist Lawrence Brown en drummer/vibrafonist Lionel Hampton, en maakte enkele van zijn beste opnamen. Hij breidde het bereik van de trompet uit, niet alleen door hoge noten te spelen, maar door ze met een krachtige, stevige, gouden toon te spelen.”

7. StardustLouis Armstrong & His Orchestra (Okeh, 1931)

“Okeh vond groot succes door Armstrong zijn eigen unieke draai te laten geven aan de tunes van die tijd. Stardust’ was een van de populairste liedjes uit die tijd en een van de meest opgenomen van de eeuw, maar er is geen andere versie zoals die van Armstrong. Op een indringende, bijna hypnotiserende beat maakt Armstrong van Hoagy Carmichaels melodie zijn eigen rapsodie, die naar het einde toe bijzonder opera-achtig wordt. Het is de zang waar Armstrongs genie echt schittert, door de melodie op veel plaatsen terug te brengen tot één enkele toonhoogte en Mitchell Parish’s poëtische teksten te ondersteunen met een reeks mompelingen, knorren en kreunen die op de een of andere manier nooit de stemming van de tekst verstoren. Als je me vraagt om een playlist te maken van slechts één essentiële Louis Armstrong opname, dan zou dit hem zijn.”

8. Gotta Right to Sing the BluesLouis Armstrong & His Orchestra (Victor, 1933)

“Na het opnemen van definitieve bewerkingen van zo veel huidige popsongs, was het slechts een kwestie van tijd voordat de ambachtslieden van Tin Pan Alley begonnen te kijken naar Armstrong voor inspiratie bij het vervaardigen van hun nieuwste nummers. Op deze Harold Arlen melodie past de zang hem als een handschoen, maar het is de trompet die de aandacht trekt. Geconfronteerd met een pauze van twee maten die leidt naar zijn solo, slaat hij een enkele noot, perfect geplaatst en met genoeg vibrato dat het lijkt te swingen. Amper 32 jaar oud, heeft Armstrong ontdekt dat minder meer is, een stilistische verandering inluidend die een diepere focus op toon vereiste, een nog groter bereik, en een zingbaar gevoel voor lyriek, alles gedragen door een bijna onmenselijke hoeveelheid uithoudingsvermogen en gemaakt om gemakkelijk te klinken. Dat is het niet.”

9. Laughin’ LouieLouis Armstrong & His Orchestra (Victor, 1933)

“Dit lijkt misschien een bizarre keuze, maar het is er nog een die ik zou kiezen voor iemand als die de totaliteit van Louis Armstrong wil begrijpen. We weten dat hij een groot trompettist en een groot zanger is, maar zijn komisch vermogen is iets waarover jazzpuristen zich decennia lang ongemakkelijk hebben gevoeld. Armstrong verontschuldigde zich er niet voor; hij wist dat hij grappig was en begon het te gebruiken in films. Als een natuurlijk acteur kreeg hij emotionele reacties van zijn publiek, en dit deuntje bestrijkt het scala van lachen tot tranen.”

10. Struttin’ With Some BarbecueLouis Armstrong & His Orchestra (Decca, 1938)

“Armstrong begon aan een tournee door Europa waar hij op veel plaatsen als een god werd behandeld. Maar zijn legendarische chops begaven het in Engeland, en hij moest zes maanden vrij nemen om te herstellen. Toen hij in 1935 terugkeerde naar de Verenigde Staten, had hij geen band of platencontract meer. Met de hulp van een nieuwe manager, Joe Glaser, begon Armstrong in de big band van Luis Russell, kreeg een platencontract bij Decca, en werd al snel een vaste waarde in films en op de radio, en een kassasensatie. In 1937 brak hij het record van Benny Goodman in het Paramount Theater in New York City. Op deze remake van een Hot 5 klassieker, met een fantasierijk nieuw arrangement, zijn Armstrongs chops meer dan genezen als hij zweeft in de laatste twee refreinen, hoge noot na hoge noot slaand, en wat nog belangrijker is, ze vasthoudend, een meesterlijke solo creërend die weinigen zelfs vandaag nog zouden kunnen flikken.”

11. When It’s Sleepy Time Down SouthLouis Armstrong & His Orchestra (Decca, 1941)

“Armstrongs Decca-periode leverde niet alleen veel klassieke opnamen op, maar ook de gelegenheid om hem in een verscheidenheid van settings te horen: met zijn big band, kleine groepen, een reünie met Sidney Bechet, met Hawaiiaanse musici, een koor, enz. Armstrong had nu een flinke achterstand aan hits, en Decca deed zijn best om nieuwe versies op te nemen van nummers die hij voor het eerst introduceerde in de jaren ’20 en begin jaren ’30. Hij nam ‘Sleepy Time Down South’ voor het eerst op in 1931, en het werd onmiddellijk zijn herkenningsmelodie. Deze Decca opname uit 1941 is strikt instrumentaal en is mijn all-time favoriete opname van het nummer door welke artiest dan ook.”

12. Rockin’ ChairLouis Armstrong & His All Stars (Town Hall concert, NYC, 1947)

In 1947 was de Swing Era tot een einde gekomen, waardoor het voor Armstrong moeilijker werd om rond te komen met het leiden van een big band. Promotor Ernie Anderson wenste dat Armstrong zou terugkeren naar zijn roots als kleine groep en betaalde Joe Glaser om Louis voor één avond te laten optreden in New York’s Town Hall, gesteund door enkele van de beste musici van die tijd. (Jack Teagarden, Bobby Hackett, Peanuts Hucko, Dick Cary, Bob Haggart, en ‘Big Sid’ Catlett). Het resultaat was één van de beroemdste concerten in de jazzgeschiedenis, één die de richting van zijn carrière definitief veranderde en leidde tot de formatie van Louis Armstrong & his All Stars.”

13. (What Did I Do to Be So) Black and BlueLouis Armstrong & His All Stars (Boston concert, 1947)

“De eerste editie van de All Stars werd in sprankelende vorm vastgelegd in Boston’s Symphony Hall. Armstrong koos veel oude favorieten om uit te voeren, waaronder ‘Black and Blue,’ dat hij oorspronkelijk in 1929 opnam en dat uitgroeide tot wat nu bekend staat als het eerste protestlied. Een nieuwe, meer complexe vorm van jazz, bekend als bebop, was opgekomen, bevolkt door muzikanten die Armstrongs trompetspel bewonderden, maar zich schaamden voor zijn gebruik van showmanship. Veel van deze musici bekritiseerden Armstrong in de jazzpers, wat hem pijn deed omdat hij talrijke barrières voor zijn ras had geslecht en verscheidene zeer gepubliceerde uitbarstingen over raciale onrechtvaardigheid had gehad. Armstrong krijgt in sommige kringen nog steeds niet genoeg krediet voor zijn rol als burgerrechtenpionier.”

14. Dream a Little Dream of MeLouis Armstrong & Ella Fitzgerald (Decca, 1950)

“In 1949 was Armstrong terug bij Decca na een paar jaar bij RCA Victor. Met Milt Gabler als supervisor begon Armstrong aan een reeks covers van toen actuele hits, net zoals hij deed voor Okeh in het begin van de jaren dertig. Het resultaat waren enkele van de meest populaire opnames uit zijn carrière (‘Blueberry Hill,’ ‘La Vie En Rose,’ ‘A Kiss to Build a Dream On’). Gabler realiseerde zich ook dat Armstrong een natuurlijke duetpartner was en was de eerste die hem samenbracht met Ella Fitzgerald. Met de meest verschillende stemmen denkbaar, mengen de twee zich subliem, wisselen scat obbligatos uit en komen samen voor een hemels duet aan het einde, ondersteund door Sy Oliver’s Orchestra.”

15. St. Louis BluesLouis Armstrong & His All Stars (Columbia, 1954)

“Hoewel Armstrong in het begin van de jaren vijftig meer platen verkocht dan ooit tevoren, was Columbia Records producer George Avakian ongelukkig met zijn Decca-output. Avakian wilde dat hij minder tijd zou besteden aan het coveren van de hits van Frankie Laine en Tony Martin en meer tijd zou besteden aan het opnemen van no-frills jazz met de All Stars. Hij kreeg zijn zin in het midden van de jaren 50 met een reeks opnames die onbetwistbare hoogtepunten zijn van Armstrongs hele opname-output. De eerste, Louis Armstrong Plays W.C. Handy, is, naar mijn mening, zijn beste album, beginnend met deze bijna negen minuten durende versie van St. Louis Blues”. De All Stars bestonden uit Trummy Young (trombone), Barney Bigard (klarinet), Billy Kyle (piano), Arvill Shaw (bas), Barrett Deems (drums), en Velma Middleton (zang).

16. Blue Turning Grey Over YouLouis Armstrong & His All Stars (Columbia, 1955)

“Voor een follow-up selecteerde Avakian een programma met muziek geschreven door Armstrongs oude vriend, Thomas ‘Fats’ Waller, wat opnieuw een kritisch en commercieel succes bleek te zijn en Armstrongs meesterschap over ballades in dit deel van zijn carrière benadrukte. Hij nam dit nummer oorspronkelijk op in 1930 met Luis Russell’s big band, een prima uitvoering, hoewel een beetje ontsierd door Armstrong’s ietwat nerveuze energie. Op de 1955 versie is het tempo verlaagd tot een kruipsnelheid, en het is Armstrong’s show van begin tot eind: het zachte, gedempte openingskoor, de diep gevoelde zang, en het laatste, gepassioneerde, open-trompet statement.”

17. When You’re SmilingSatchmo: A Musical Autobiography (Decca, 1956)

“Armstrong voelde zich in 1956 op zijn gemak en zei tegen Voice of America: “‘Ik speel nu beter dan ik ooit in mijn leven gespeeld heb.’ Om dat te bewijzen begon hij aan een van de meest ambitieuze en uitdagende projecten uit zijn carrière: een 4-LP Decca set waarin hij zijn triomfen uit de jaren 1920 en begin 1930 zou herbeleven. Critici dachten toen dat Armstrong niet meer was dan een clown die ‘commercieel geworden’ was, maar hij bewees hun ongelijk met Autobiography, de definitieve showcase van zijn ontzagwekkende trompetspel capaciteiten in de jaren 1950.”

18. Mahogany Hall Stomp Louis Armstrong & His All Stars (Newport Jazz Festival, 1957)

“Tegen het midden van de jaren vijftig bereikte Louis Armstrong nieuwe pieken van populariteit, en zijn All Stars hadden het drukker dan ooit, traden routinematig 300 avonden per jaar op en werden een sensatie in het buitenland. Dit waren de jaren dat Armstrong zijn meest opwindende editie van de All Stars leidde. Trombonist Trummy Young, pianist Billy Kyle en drummer Barrett Deems waren al een sterk team, maar het ontbrekende ingrediënt was klarinettist Edmond Hall, een inwoner van New Orleans met een agressief opzwepende toon. De Armstrong-Young-Hall frontlinie was Armstrongs beste, hier te zien op het Newport Jazz Festival van 1957. Het is in de ensembles waar de temperatuur echt stijgt, iedereen voortgestuwd door Squire Gresh’s stuwende bas.”

19. AzaleaLouis Armstrong & Duke Ellington (Roulette, 1961)

“Een hartaanval in 1959 remde Armstrong tijdelijk af, maar in de jaren zestig toerde hij weer in een slopend tempo. Azalea’ is afkomstig van Armstrongs sessies met Duke Ellington, die het deuntje decennia eerder schreef met Armstrong in gedachten, maar het kwam nooit van de grond met een van Duke’s vocalisten. Voor hun samenwerking in 1961, gaf Ellington het aan Armstrong in de studio. Altijd een snelle leerling, duurde het niet lang voordat de twee oude iconen deze meesterlijke opname afleverden. Armstrong’s trompet neemt de melodie met een meer gepolijste, maar nog steeds gouden toon, voordat hij Ellington’s weemoedige tekst met grote warmte zingt. Volwassen, uitdagende, levensbevestigende muziek van twee onsterfelijken.”

20. What a Wonderful WorldLouis Armstrong’s Orchestra & Chorus (ABC-Paramount, 1967)

“In een opnamecarrière die 48 jaar omspande, is het bijna moeilijk te geloven dat een liedje zonder trompet en een melodie gebaseerd op ‘Twinkle Twinkle Little Star’ het meest geliefde nummer van Louis Armstrong is. Zijn oprechte interpretatie geeft aan dat het lied duidelijk veel voor hem betekende. ‘Er zit zoveel in “Wonderful World” dat me terugbrengt naar mijn buurt waar Lucille en ik sinds we getrouwd zijn wonen. Iedereen houdt zijn kleine huisjes bij zoals wij dat doen, en het is net één grote familie. Ik heb drie generaties zien opgroeien in dat blok. It is a wonderful world!””

Toen Ricky Riccardi zijn lijst moest inkorten tot 20 essentiële Armstrong opnamen, geeft hij toe dat hij huiverde toen hij de volgende vijf nummers moest schrappen: “Beau Koo Jack” (1928), “Swing That Music” (1936), “A Kiss to Build a Dream On” (1951), “You Rascal You” (met Louis Jordan (1950), en “Hello, Dolly! (1964).

Geredigeerd door senior Syncopated Times verslaggever Lew Shaw voor het augustus 2017 nummer.