Tot enkele weken geleden was Alex Honnold aantoonbaar de beste vrije solist ter wereld. Hij soleerde over enorm complexe projecten zoals Squamish’s University Wall en de Northwest Face van Yosemite’s Half Dome. Nu hij El Capitan, een van de meest iconische rotswanden ter wereld, heeft beklommen, is de discussie beslecht; Alex Honnold is de beste free solist ter wereld. Punt. Maar dit is niet de eerste keer dat Honnold of andere klimmers verbazingwekkende, grensverleggende prestaties hebben geleverd, dus waarom is deze ene grensverleggend, niet alleen voor de klimgemeenschap, maar ook voor de mens als atleet?
The Climb Breakdown
Om te begrijpen waarom deze beklimming ondoorgrondelijk is, laten we eens uiteenzetten wat Honnold eigenlijk deed, zowel in klimtermen als in niet-klimtermen.
El Capitan is een grote wand die meer dan 3.000 voet hoog is. Ja, 3.000 voet. Dat is meer dan een halve mijl aanhoudend klimmen zonder touw. De route die hij nam heet Freerider en heeft een rating van 5.12d of 5.13. Voor de niet-klimmers die er zijn, stel je een verticale wand voor met vrijwel niets voor de gemiddelde persoon om zich aan vast te houden, slechte overhangen, enorme scheuren, en gebieden die volledig glad lijken aan te voelen.
En nog indrukwekkender, hij volbracht deze inspanning in minder dan 4 uur. Voor veel topklimmers duurt het een dag of twee om El Cap te beklimmen, omdat de klimmers meestal touwen, traditionele stukken, voedsel, water en ander materiaal aan het slepen zijn.
Ze noemen hem niet voor niets “Spiderman”. De vaardigheid en snelheid waarmee hij deze iconische wand beklom, is zowel inspirerend als krankzinnig.
Dit kan de manier veranderen waarop het beklimmen van grote wanden wordt gezien
Typisch worden klimrecords in twee categorieën onderverdeeld: eerste beklimmingen en snelheidsrecords. Een eerste beklimming, zoals de naam al aangeeft, wordt toegekend aan de persoon die als eerste de route beklimt. Historisch gezien worden eerste beklimmingen gedaan met touwen voor big wall beklimmingen; maar dit zou kunnen veranderen met Honnold op het toneel. Snelheidsrecords worden toegekend aan diegenen die de route in de kortst mogelijke tijd beklimmen. Honnold heeft bijvoorbeeld het snelheidsrecord voor het beklimmen van The Nose op El Cap.
Honnolds vrije solo van El Cap is geen eerste beklimming en het is geen snelheidsrecord. Het is een klasse apart. Hij beklom een onvoorstelbaar moeilijke rotswand, zonder touw. Vaak worden Everest beklimmingen in twee categorieën verdeeld: Zij die de berg beklommen met extra zuurstof en zij die de berg beklommen zonder zuurstof. Het aantal mensen dat ervoor kiest om de hoogste berg ter wereld zonder zuurstof te beklimmen is slechts een handvol. Het is algemeen aanvaard in de bergbeklimmersgemeenschap dat het bedwingen van grote bergen zonder zuurstof moeilijker en riskanter is.
Honnold’s free solo verhoogt de lat voor het beklimmen van grote wanden. Je kunt hem met of zonder touw beklimmen. Er lijkt niet veel twijfel te bestaan over welke van de twee uitdagender of gevaarlijker is. Deze beklimming zou wel eens een revolutie kunnen veroorzaken in de manier waarop de klimgemeenschap aankijkt tegen eerste beklimmingen en het vestigen van records. Als mensen die de Everest beklimmen door sommigen als tweederangs bergbeklimmers worden beschouwd, is het dan mogelijk dat Honnolds prestatie ertoe zal leiden dat sommigen in de klimgemeenschap, en ook de toeschouwers, klimmers met een touw aan een grote wand als tweederangs gaan beschouwen? Dat valt nog te bezien.
Dit gaat niet alleen over klimmen
Atleten doen elke dag verbazingwekkende dingen voor hun sport. Dingen die normale, ongetrainde, menselijke wezens niet kunnen proberen of bereiken. Maar tenzij je een enorme honkbalfan, klimfan, skiliefhebber of voetbaljunk bent, hoor je er misschien niet over wanneer records worden gebroken of de sport naar een hoger niveau wordt getild.
Hierom is Honnolds laatste klimkunstwerk anders: Hij was centimeters verwijderd van de dood. En toch, hij deed iets sierlijk, bekwaam, en meesterlijk.
Voetbalspelers gewond raken en, ja, zelden ze sterven aan hoofdletsel. Skiërs in de bergen beoordelen het lawinegevaar voordat ze een lijn skiën. Maar, behalve BASE Jumping, zijn er relatief geen sporten waarin de atleet moet presteren met perfectie of de dood dreigt.
Dat is wat dit speciaal maakt: het was perfect, het was meesterlijk, en doorbreekt de grenzen van wat atleten en de mens als soort in staat zijn om te doen, niet alleen met hun lichaam, maar ook met hun geest.
Bekijk een korte clip van de klim in een video gemaakt door Jimmy Chin voor een aankomende documentaire van National Geographic.