(Laatst bijgewerkt op: 4 januari 2018)
Acquisitie verwijst naar een vroeg stadium van het leerproces waarin een respons voor het eerst wordt vastgesteld. Op dit punt in het leren, zal het onderwerp het gedrag beginnen te vertonen wanneer een stimulus wordt gepresenteerd, zodat we dan kunnen zeggen dat het gedrag is verworven.
In klassieke conditionering, verwijst acquisitie naar wanneer de voorheen neutrale stimulus geassocieerd raakt met de ongeconditioneerde stimulus en een respons gaat oproepen wanneer deze wordt gepresenteerd. Op dit punt wordt de ongeconditioneerde stimulus bekend als de geconditioneerde stimulus.
Hoe werkt acquisitie?
Dus hoe vindt het acquisitieproces precies plaats? Laten we de klassieke conditionering zelf eens nader bekijken om te zien hoe nieuw leren en gedrag worden verworven.
Klassieke conditionering begint met het nemen van een voorheen neutrale stimulus en deze herhaaldelijk te koppelen aan de ongeconditioneerde stimulus. De ongeconditioneerde stimulus is iets dat van nature en automatisch een reactie opwekt zonder enig leren.
Stel je bijvoorbeeld voor dat je een rat wilt leren om bang te zijn voor het geluid van een sissende kat. Je zou kunnen beginnen met het geluid van een sissende kat te koppelen aan een harde knal. De harde knal zal op natuurlijke wijze leiden tot een angstreactie bij de rat.
U gaat hier herhaaldelijk mee door, iedere keer het geluid van het sissen en dan de harde knal. Uiteindelijk zal er een associatie worden gemaakt tussen het natuurlijk angstaanjagende geluid en het geluid van de kat.
Wanneer de rat met angst reageert op het geluid van het sissen alleen, kun je nu zeggen dat de verwerving heeft plaatsgevonden.
Factoren die de verwerving kunnen beïnvloeden
Zoals je je misschien kunt voorstellen, is verwerving niet altijd een perfect vloeiend proces en er zijn veel factoren die de kracht en de snelheid waarmee de verwerving plaatsvindt kunnen beïnvloeden. Een paar dingen die het verwervingsproces kunnen beïnvloeden zijn:
- Wat er wordt onderwezen kan een rol spelen. Het is gemakkelijker om een persoon of dier te trainen als het gedrag iets is waarvoor ze van nature zijn klaargestoomd om het te verwerven. Iemand zal bijvoorbeeld eerder bang worden voor slangen dan voor plumeaus.
- Hoe vaak een associatie wordt gemaakt. Hoe vaker een koppeling wordt gemaakt, hoe sterker de respons waarschijnlijk zal zijn.
- Wanneer de stimulus wordt gepresenteerd. Als de ongeconditioneerde stimulus en de neutrale stimulus te ver uit elkaar worden gepresenteerd, is de kans kleiner dat er wordt geleerd. Als het toch optreedt, kan de respons veel zwakker zijn.
- De relevantie van de stimulus. Als de stimulus totaal geen verband houdt met het gedrag dat wordt aangeleerd, kan het langer duren voor het aanleren plaatsvindt.
- Hoe merkbaar de stimulus is. Als de stimulus gemakkelijk te missen is, zal verwerving minder waarschijnlijk plaatsvinden of pas optreden nadat veel koppelingen zijn gemaakt.
In ons eerdere voorbeeld, zou u ervoor willen zorgen dat de rat het geluid van de sissende kat kon horen en er dan voor zorgen dat u herhaalde koppelingen uitvoert met de luide knal. Na een aantal koppelingen, zult u merken dat de rat het gewenste gedrag vertoont, wat betekent dat de reactie is verworven. Zodra het gedrag is verworven, kunt u beginnen te werken aan het versterken van de reactie.