Obuwie odgrywało ważną rolę w rozwoju cywilizacji rzymskiej. Lepiej wyposażone armie przemieszczały się dalej po trudniejszym terenie. Jednak w miarę rozszerzania się imperium, dostawy do placówek z Rzymu stały się niepraktyczne. Rzymska produkcja sandałów i butów oraz garbowanie roślin (van Driel-Murray, 2007) zostały więc wprowadzone dla podbitych. Imperium Rzymskie rozciągało się daleko poza granice Grecji, a teren i warunki pogodowe wymagały bardziej wytrzymałego obuwia (van Driel-Murray, 2007). Grecy byli zafascynowani elegancją i wdziękiem, podczas gdy w czasach Republiki (ok. 509 r. p.n.e. – 43 r. n.e.) Rzymianie byli bardziej pragmatyczni i opracowali rzemyki odpowiednie do działań wojskowych. Etruskowie opracowali mosiężne gwoździe, a Rzymianie zaadaptowali je do obuwia z gwoździami, odpowiedniego dla żołnierzy, którzy musieli maszerować po twardym i nierównym terenie. W ten sposób skromne sandały przekształciły się w wojskowe sandały z gwoździami, idealne do ochrony i optymalizacji przyczepności dla maszerującego żołnierza i wojownika. Stopniowo zaczęto stosować miejscowe rzemiosła obuwnicze, a żołnierze wracali do Rzymu dumni ze swoich etnicznych butów jako pamiątki z udanych kampanii. W czasach Cesarskiego Rzymu (27 p.n.e.- 47 n.e.-1461) buty były dostarczane żołnierzom, a ponieważ większość sandałów była produkowana masowo, powstał ogromny przemysł. Według Sparkes Hall, żołnierze czasami musieli płacić za swoje własne buty, chociaż czasami niektórzy cesarze wydawali je za darmo. Według van Driel- Murray (2007) żołnierze mogli liczyć na trzy pary rocznie.
Zwycięscy żołnierze świętowali swój powrót do Rzymu zastępując brązowe gwoździe złotymi i srebrnymi gwoździami. Wyposażenie stóp niewiele się zmieniło podczas cesarskiej ery historii Rzymu.
Wzór obuwia wyznaczał rangę, a campagus był butem noszonym przez oficerów. Były one mocno obrobione i cechowane w zależności od rangi z ozdobnymi insygniami, takimi jak prawdziwa lub wykonana z kości słoniowej głowa i łapy małego zwierzęcia, np. lisa, nad podbiciem. Buty były sznurowane z przodu ze skórzanym językiem, aby chronić grzbiet stopy i przednią część goleni. Im wyżej but był noszony na nodze, tym wyższa była ranga oficera.
Żołnierze do rangi centuriona nosili caligae lub sandały wojskowe. Były one dostępne w kilku rodzajach, np. zwiadowcy nosili spekulanty, jeźdźcy – equestris, a walczący – clavata z wystającymi spod spodu żelaznymi gwoździami, które zwiększały przyczepność na nierównym terenie. Caligae były solidnymi sandałami o grubych podeszwach, z cholewką sięgającą do palców. Wokół goleni lub mostka stopy zawiązywano sznurówkę z miękkich, skórzanych pasków za pomocą języka. Palce u nóg pozostawały odkryte.
Kiedy Gajusz Cezar Germanikus (AD 12-41) był chłopcem, mieszkał z ojcem w ufortyfikowanym garnizonie i stał się popularny wśród żołnierzy ojca. Nadali mu przydomek Kaligula, ponieważ nosił kaligulę w rozmiarze dziecięcym. Kiedy Kaligula (Klaudiusz I 10 r. p.n.e. – n.e. 54) został zamordowany w 41 r. n.e., Klaudiusz został ogłoszony cesarzem przez pretorianów. Za jego panowania niektórzy marines z Ostii zażądali odszkodowania za zużyte buty marszowe. Klaudiusz nakazał im chodzić boso, a całej flocie zabronił noszenia butów.
Zaniepokojenie górników wzbudziła moda na ozdabianie żołnierskiego obuwia i cesarz Lucjusz Domicjusz Aurelianus (AD 270 – 275) próbował ograniczyć ekscesy mody, zabraniając mężczyznom noszenia kolorowych (czerwonych, żółtych i zielonych) butów i pozwalając jedynie kobietom na swobodny dobór materiałów i kolorów. Cesarz Dioklecjan (284-305) zreformował prawo sumptuaryczne regulujące zasady ubioru i stroju noszonego przez żołnierzy i niewojskowych urzędników państwowych. Odzież, w tym obuwie, stała się bardziej dekoracyjna.
Do IV wieku n.e. galoty były produkowane ze skóry bydlęcej z ciężkimi skórzanymi podeszwami. The gallicae był pierwotnie z Galii i pojawił się w Rzymie w ostatnim wieku Republiki. Był to całkowicie zamknięty but, gdzieś pomiędzy sandałem a butem. Rzymianie zaadaptowali swoje buty od Galów i nosili je tylko podczas złej pogody. Buty galijskie stały się znane jako galoty (Sunshine & Tiegreen, 1995). Gallienus wprowadził na rynek campagus i zancha, ten ostatni to wysoki skórzany but ściśle przylegający do nogi; przypuszczano, że pochodzi on z Armenii lub Krymu, i uważano, że był to styl rozpowszechniony przez Scytów. Innym obuwiem noszonym przez wojskowych był cnemis. Był to prosty sandał połączony z legginsami. Często skwarki były wykonane z mosiądzu i brązu i wyłożone skórą.
Najwcześniejsze udokumentowane dowody na istnienie skarpet i sandałów pochodzą z czasów starożytnego Rzymu, a znaleziska archeologiczne sugerują, że kombinacja ta ma co najmniej 2000 lat. Pierwsza rzymska inwazja w Wielkiej Brytanii była w 55 BCE i wykopaliska Romano-Celtycki kompleks świątynny na Tabard Square w Southwark, London, odkopał brązową stopę, która sama w sobie jest rzadkim znaleziskiem, ale pedał skrajności był ze skarpetkami W uczciwości, pogoda w Wielkiej Brytanii w tym czasie, był straszny, jak zapisano przez Tacitus.
„Caelum crebris imbribus ac nebulis foedum,” (tłumaczenie – niebo jest przesłonięte przez ciągły deszcz i chmury).
Żołnierze rzymscy wysłani na placówki Imperium nosili skarpety ze swoimi Caligula, aby utrzymać ciepłe stopy i pisali do domu do swoich rodzin po zapasy.
„Paria udonum ab Sattua solearum duo et subligariorum duo,” (tłumaczenie – skarpety, dwie pary sandałów i dwie pary kalesonów.)
Żołnierze mogli nosić skarpety, gdy byli w zimniejszych klimatach, ale również rozbierali je przed wejściem do Rzymu. Przez pewien czas skarpety i krótkie bryczesy były zakazane jako osłona nóg, ale z czasem bielizna stała się częścią normalnego stroju wojskowego.