Jednym z głównych objawów zespołu stresu pourazowego jest hyperarousal. Według Dorland’s Medical Dictionary, hyperarousal jest „stan zwiększonego napięcia psychologicznego i fizjologicznego oznaczone przez takie efekty, jak zmniejszenie tolerancji na ból, niepokój, przesada reakcji startle, bezsenność, zmęczenie i akcentowanie cech osobowości.” Został on również opisany jako przewlekły stan walki lub ucieczki.
Reakcja walki lub ucieczki była konieczna, gdy ludzkość była w obliczu zagrożeń fizycznych, takich jak te z dzikich zwierząt, na co dzień. Weterani powracający z walki żyli przez ciągłą zaporę fizycznych zagrożeń, a ich reakcje walki lub ucieczki są często w wysokim biegu. Dla większości z nas codzienne zagrożenia mają charakter bardziej emocjonalny lub psychologiczny, jednak w obliczu takiego zagrożenia reakcja „walcz lub uciekaj” może się uruchomić. Kiedy tak się dzieje, serce bije szybko, oddech staje się płytki, mięśnie napięte, a Ty jesteś natychmiastowo czujny. Im dłużej twoja reakcja walki lub ucieczki pozostaje aktywna, tym bardziej drenująca – zarówno fizycznie, jak i emocjonalnie.
Symptomy
Niektóre z objawów hiperarousal obejmują:
-
Drażliwość
-
Impulsywność
-
Gniew
-
Insomnia
-
Nightmares
-
Aggression
-
Constant poczucie bycia w niebezpieczeństwie
-
trudności z koncentracją
.
Hiperarousal może wpływać na zdolność codziennego funkcjonowania i zakłócać relacje z rodziną i przyjaciółmi. Marsha opisuje doświadczenia swojego męża po tym, jak był świadkiem strzelaniny. „Każdy głośny hałas wprowadzał go w stan hiperarousal, który mógł trwać od kilku minut do 24 godzin. Mogły to być fajerwerki, pożar samochodu, uderzenie młotkiem przez sąsiada, upuszczenie garnka w kuchni, jakikolwiek głośny i niespodziewany hałas. Joe będzie w stanie paniki, sprawdzanie wokół domu dla intruzów, chcąc zachować dzieci w domu, gdzie będą bezpieczne, skacze na każdym hałasie i coraz zły, jeśli ktoś w domu zrobił coś, co czuł się niebezpieczny, takich jak odpowiadając na drzwi lub zapraszając przyjaciela nad. Podczas hiperarousal, zwykle nie spał przez co najmniej 24 godziny, co czyniło go jeszcze bardziej drażliwym i mógł mieć koszmary przez kilka dni. Przez kilka dni wszyscy chodziliśmy jak na skorupkach jaj, szepcząc i starając się nie robić hałasu.”
Leczenie
Leczenie hiperarousal zwykle należy do ogólnego leczenia lęku. Leki i terapia odczulająca mogą pomóc. Terapia poznawczo-behawioralna uczy, jak przemyśleć swoją reakcję na bodźce.
Długoterminowe leki, takie jak antydepresanty mogą być użyteczne, a krótko działające leki przeciwlękowe mogą być czasami stosowane w celu zmniejszenia nadpobudliwości.
Terapia skupiająca się na redukcji stresu, taka jak techniki relaksacyjne (medytacja, relaksacja progresywna, relaksacja wizualna, zapisywanie swoich myśli w dzienniku) również okazała się pomocna. Głębokie oddychanie i intensywne ćwiczenia fizyczne podczas hiperarousal mogą pomóc w zmniejszeniu poczucia utraty kontroli. Dla niektórych osób pomocne może być przejęcie kontroli nad swoim zdrowiem, np. rzucenie palenia, właściwe odżywianie się, uczęszczanie na terapię i wizyty lekarskie. Może to być spowodowane tym, że hiperarousal może wystąpić z powodu poczucia braku kontroli nad sytuacją, objawy, takie jak bycie hiper czujnym są sposobem na uzyskanie kontroli nad swoim środowiskiem. Kiedy przejmiesz kontrolę nad swoją opieką zdrowotną, możesz poczuć się tak, jakbyś „przejmował kontrolę nad swoim życiem”, a uczucia hiperarousal mogą się zmniejszyć.
„Event-related Potential Patterns Associated with Hyperarousal in Gulf War Illness Syndrome Groups”, 2012, June, Gail D. Tillman et al, NeuroToxicology
„Hyperarousal,” 2007, Dorland’s Medical Dictionary
„Physiological Correlates of Childhood Abuse: Chronic Hyperarousal in PTSD, Depression and Irritable Bowel Syndrome”, 2000, Kathleen A. Kendall-Tackett, Family Research Laboratory, University of New Hampshire, Published in Child Abuse & Neglect
Eileen Bailey
.