Free Press

I was laying flat on my back, barely moving in the still darkness of my childhood home as my breath slowly wheezed in and out of my chest. Mój oddech był płytki, a moja klatka piersiowa bolała; czułem się, jakby blok żużlowy wciskał mnie głęboko w łóżko. Próbowałem, i nie udawało mi się, zachować spokój.

Próbowałem skupić się na braniu jednego oddechu na raz. Potem musiałam pójść do łazienki, więc usiadłam powoli, żeby uniknąć szumu w głowie i zrobiłam kilka kroków do przodu. Wpadłem w panikę, gdy zdałem sobie sprawę, że moje drogi oddechowe nie otwierają się. Łazienka na końcu korytarza wydawała się niewiarygodnie daleko. Odwróciłem się i potknąłem z powrotem do łóżka. Mogłam złapać oddech nieco łatwiej, gdybym leżała.

View more

Wyszeptałam imię mojego chłopaka. Przyjechał ze mną do rodziny na kilka dni w czasie świąt, dwa lata temu (miałam 24 lata). Nie mógł mnie usłyszeć. Spróbowałam jeszcze raz. Każde „Chris”, które wydobywało się z moich ust, było z trudem wypowiadane, a moja klatka piersiowa napinała się. Podniosłam rękę i szturchnęłam go, żeby się obudził. Zapytał, czy wszystko w porządku i czy czegoś potrzebuję. „Mamo,” wyszeptałem.

Poszedł w kierunku drzwi sypialni moich rodziców w tym samym czasie, że moja mama wychodzi. Było prawie 6 rano, a ona wstawała na spacer z psami. Nachyliła się blisko mnie i zapytała, czego mi potrzeba. Mimo mojego wahania, rozpaczliwie potrzebowałam dostać się do szpitala. Doszło do tego, że nie chciałem wiedzieć, co by się ze mną stało, gdybym tego nie zrobił. Zapytała, czy jestem pewien, a ja przytaknąłem – więc chwyciła swoje klucze.

Z ramieniem wokół mnie, Chris pomógł mi przez kuchnię do drzwi. Moje stopy tasowały się po podłodze; nie mogłam znaleźć energii, żeby je podnieść. Próbowałam zaczerpnąć tlenu, ale moje drogi oddechowe otwierały się tylko do pewnego stopnia. Każdy miniaturowy wdech powietrza powodował ostry ból i nagle znalazłam się na twardej podłodze w kuchni. Chris pochylał się nade mną, jego twarz znajdowała się zaledwie kilka centymetrów od mojej. Łzy wyciekły z kącików moich oczu w dół w kierunku moich uszu, a ja wyszeptałem błaganie do niego: „Nie pozwól mi umrzeć.”

Moje doświadczenie z astmą wszystko zaczęło się od wycieczki na świeżym powietrzu, kiedy byłem młody.

Gdy miałem 12 lat, pamiętam, że poszedłem na wędrówkę i sapanie niewygodnie dla dużej części podróży. W ciągu następnych kilku tygodni po tej wycieczce, miałem serię wizyt u lekarza, w wyniku których zdiagnozowano u mnie łagodną astmę. Zrobiłem testy szczytowego przepływu powietrza, aby zmierzyć moją zdolność do wydmuchiwania powietrza z płuc. Zrobiono mi również zdjęcie rentgenowskie płuc i pobrano krew. Dostałam inhalator i kazano mi go mieć zawsze przy sobie.

Astma jest przewlekłą chorobą, która wpływa na drogi oddechowe, które przechodzą z nosa i ust do płuc, jak wyjaśnia National Heart, Lung, and Blood Institute (NHLBI). Zaostrzenie astmy lub atak astmy występuje, gdy jesteś narażony na działanie czynników wyzwalających, takich jak sierść zwierząt, pyłki, kurz, pleśń, wysiłek fizyczny i infekcje dróg oddechowych. Kiedy to się dzieje, twoje drogi oddechowe zamykają się, odcinając przepływ powietrza, a mięśnie otaczające drogi oddechowe mogą również zwężać się, jak SELF poinformował wcześniej.

Moja astma była bardzo łatwa do opanowania, gdy dorastałam. Czasami potrzebowałbym mojego inhalatora podczas gry w softball, lub gdybym był w zatęchłej piwnicy lub biwakował w namiocie. Jeden do dwóch puffs zawsze wystarczyło, aby zmniejszyć mój świszczący oddech. Na studiach zauważyłem, że moje zwierzęta domowe stały się nowym czynnikiem wywołującym astmę. Nie unikałem ich głaskania, ale każda wizyta w domu wymagała kilku pufnięć mojego inhalatora.

Fast-track do grudnia 2016 roku: Trzy dni przed tym, jak skończyłem na podłodze w kuchni z moim życiem migającym przed oczami, zacząłem świszczący oddech, objaw, który uważałem za dość standardowy dla mnie.

Nonszalancko chwyciłem mój inhalator i wziąłem puff. Ale ulga, która zwykle przychodziła w ciągu kilku sekund, nie pojawiła się. Po odczekaniu minuty, potrząsnąłem inhalatorem i spróbowałem ponownie. Nic. Mój inhalator nie był pusty i wiedziałem, że nie jest przeterminowany. Domyśliłem się, że winna była kombinacja sierści zwierząt domowych oraz sadzy i dymu z pieca na drewno moich rodziców. Mój świszczący oddech nie był zbyt intensywny, chociaż, więc wziąłem to łatwe na resztę dnia i założyć, że poprawi się na własną rękę.

Do następnego dnia, po południu w Boże Narodzenie, mój świszczący oddech pogorszył. Podczas gdy moja rodzina siedziała wokół stołu jadalnego w domu dziadków, położyłem się na kanapie, aby spróbować uregulować mój oddech. Próbowałem wciągać powolne, głębokie oddechy, ale moje płuca wydawały się wypełniać tylko to, co czułem jak połowę ich pojemności.

Cały dzień kontynuowałem pompowanie mojego inhalatora, ale bez skutku. Byłem daleko przekraczając zalecaną dawkę dwóch puffs cztery razy dziennie, ale nie obchodziło mnie to. Moi rodzice wiedzieli, że mam nieprzyjemne objawy astmy, ale ja bagatelizowałem ich nasilenie, żeby się o mnie nie martwili. Moja astma nigdy nie była poważna przez całe moje życie, więc próbowałem sobie wmówić, że to nie było inaczej.

Ale następnego dnia było jasne, że coś było bardzo nie tak. Każdy oddech był krótki i ostry, a moje płuca sprawiały wrażenie, jakby ledwo miały się napełnić powietrzem. Chodzenie po domu wyczerpywało mnie. Kiedy mama pytała, czy chcę jechać do szpitala, upierałam się, że nic mi nie jest. „To minie”, mówiłam.

Zaczynałam jednak panikować. Moja astma nigdy wcześniej nie była tak poważna, ale szczerze mówiąc, nie wiedziałam, co jest powodem pełnego ataku astmy. Powiedziałem sobie, że pójście do szpitala będzie dramatyczne.

Po upadku w kuchni, Chris poniósł mnie do samochodu, a moja mama sped przez nasze małe miasto tylnych dróg, aby mnie do szpitala.

The 10-minutowy dysk przeciągnął się i myślałem, że nie było sposobu, bym nadal żył do czasu zrobiliśmy to tam. Moja mama wjechała na parking, a ona i Chris wspierali mnie, gdy szliśmy w kierunku izby przyjęć. Kiedy drzwi się otworzyły i weszliśmy do holu, wypadłam z ich ramion i upadłam. Byłam przytomna, ale miałam zawroty głowy i ledwo oddychałam. Pamiętam, jak lekarz podniósł mnie z podłogi na wózek inwalidzki.

Wkrótce leżałem w łóżku z długą, niebieską rurką w ustach, która, jak się później dowiedziałem, dostarczała do moich płuc lek rozszerzający oskrzela. Odprężyłem się, gdy ucisk w klatce piersiowej zmniejszył się i zdałem sobie sprawę, że będzie OK.

Okazało się, że oprócz moich oczekiwanych wyzwalaczy w postaci sierści zwierząt domowych i dymu z pieca drzewnego zaostrzających moją astmę, miałem również zapalenie oskrzeli (choroba układu oddechowego charakteryzująca się stanem zapalnym w oskrzelach). To połączenie stworzyło idealną burzę, która sprawiła, że mój inhalator stał się nieskuteczny. Zostałem wypisany zaledwie kilka godzin później z receptą na prednizon (steryd pomagający zmniejszyć stan zapalny) i byłem na nim przez dwa tygodnie, ale moje oddychanie nadal nie wróciło do normy. Miałem moją receptę ponownie wypełnioną, i w ciągu kolejnego tygodnia w końcu czułem się lepiej.

Patrząc wstecz, prawdopodobnie powinienem był udać się do szpitala dużo wcześniej. I w wyniku mojego strachu o zdrowie, monitoruję teraz moją astmę inaczej i traktuję ją jak poważną chorobę przewlekłą, którą jest.

Działałem z wahaniem, ponieważ nie chciałem sprawiać wrażenia, jakbym przesadnie reagował na moje objawy, nawet jeśli z perspektywy czasu jest jasne, że powinienem był pójść w Boże Narodzenie, kiedy nie czułem się tak, jakbym mógł złapać pełny oddech, lub nawet wcześniej. Myśl o podróży do szpitala z powodu astmy wydawała się tak ekstremalna; to nie było coś, co mi się przytrafiło – miałam tylko łagodną astmę (tak się złożyło, że tym razem było gorzej dzięki dodatkowej warstwie zapalenia oskrzeli). Miałem do czynienia z astmą przez połowę mojego życia i myślałem, że wiem, jak nim zarządzać.

Astma jest często pomijane lub bagatelizowane, ale średnio 10 osób umiera z powodu astmy każdego dnia w USA, Purvi Parikh, M.D., alergolog i immunolog z Allergy & Asthma Network, mówi SELF. Więc zawsze lepiej jest być bezpiecznym niż żałować, Dr Parikh mówi. „Wspólnym problemem jest to, że ludzie nie zawsze biorą astmę poważnie,” mówi. „Ludzie nie zdają sobie sprawy, że może ona zagrażać życiu.”

Więc jeśli nie masz pewności co do nasilenia objawów astmy, udaj się do lekarza raczej wcześniej niż później; nie powinieneś czekać, aż sytuacja stanie się awaryjna, dodaje.

Więc jak możesz ocenić czy objawy astmy wymagają pomocy medycznej?

Dr Parikh mówi, że jeśli inhalator nie daje ci ulgi po użyciu go dwa razy w ciągu jednego dnia, lub jeśli dostajesz wiatrów lub masz problemy z mówieniem pełnymi zdaniami, powinieneś zobaczyć się z lekarzem lub udać się do centrum pilnej opieki. Dr Parikh podkreśla również, że kaszel jest często pomijanym objawem ataku astmy. To także czas na wizytę u lekarza, jeśli używasz inhalatora częściej niż dwa razy w tygodniu, lub jeśli budzisz się w nocy potrzebując inhalatora – to mogą być oznaki, że twoja astma nie jest dobrze zarządzana i że potrzebujesz nowego planu działania.

A co z pomocą w zapobieganiu atakom astmy? Znajomość czynników wyzwalających i znaków ostrzegawczych jest ważna, aby zaostrzenie astmy nie stało się sytuacją awaryjną, mówi dr Parikh. A gdy masz wątpliwości, czy atak jest poważny, idź do szpitala. „Tylko dlatego, że nie miałeś wcześniej ataku astmy, nie oznacza, że jesteś zabezpieczony przed atakiem w przyszłości,” mówi. „Wszystko, co wydaje się niestandardowe, powinno zostać zaadresowane.”

Dzisiaj noszę mój inhalator absolutnie wszędzie, a także biorę wziewny lek na astmę (propionian flutikazonu i salmeterol) dwa razy dziennie. Kiedy zaczynam świszczeć, traktuję to poważnie i nie przejmuję się tym, czy wyglądam dramatycznie, pompując inhalator lub rozważając wizytę u lekarza. Nie miałem jeszcze innego poważnego ataku astmy, ale teraz wiem, co bym zrobił, gdyby tak się stało.

Powiązane:

• Hej, miłośnicy biologii, oto jak astma działa w ludzkim ciele
• Proszę przestać dawać wszystkim nerdowskim postaciom z popkultury astmę
• 5 typów astmy, które mogą cię całkowicie zaskoczyć

.