Nineteen eighty was a landmark year for heavy metal. Nowa Fala Brytyjskiego Heavy Metalu była w pełnym rozkwicie, z każdym od Tygers of Pan Tang do Girlschool i Venom wydającym gromkie płyty winylowe. Black Sabbath odrodził się wraz z pojawieniem się wokalisty Ronniego Jamesa Dio, który pozwolił im nagrywać szybsze i bardziej agresywne utwory. Motorhead i Judas Priest osiągnęli międzynarodową sławę dzięki Ace of Spaces i British Steel, odpowiednio, z których oba pomogły ustawić szablon dla prędkości i thrash metalu.
A potem był Iron Maiden’s eponimiczny debiut
Ciężkie wydanie z popularnego londyńskiego zespołu, który pójdzie na, aby stać się jednym z największych grup w historii gatunku.
Utworzony w 1975 roku, brytyjskich rockers prowadził przez stałą serię zmian składu. W 1979 roku zespół zaczął zdobywać uznanie w Wielkiej Brytanii, zwłaszcza w Londynie, gdzie ich czterościeżkowe demo było regularnie odtwarzane w Bandwagon Soundhouse, popularnym klubie, w którym fani hard rocka oglądali zespoły i słuchali DJ-a Neala Kaya. Iron Maiden – basista Steve Harris, wokalista Paul Di’Anno, gitarzysta Dave Murray, i perkusista Doug Sampson – wkrótce zyskał ogólnokrajową sławę, gdy „Prowler” na szczycie listy przebojów Heavy Metal w Sounds Magazine w kwietniu, a oni zaczęli grać do wypełnionych po brzegi venues.
Kilka wytwórni wykazały zainteresowanie, a grupa – wspomagany przez Roda Smallwood, który zarządzał nimi od tego czasu – podpisał trzy-album umowy z EMI w listopadzie 1979 roku. Jako podziękowanie dla fanów, trzy z czterech utworów z demo zostały wydane jako The Soundhouse Tapes we własnym imprintze grupy, Rock Hard Records. Gitarzysta Adrian Smith, który kiedyś grał z Murrayem w zespole Urchin, został poproszony o zastąpienie Tony’ego Parsonsa, ale odmówił, ponieważ Urchin również miał wkrótce zakończyć działalność. Gitarzysta Dennis Stratton został sprowadzony, jak również perkusista Clive Burr, zastępując Sampson, który opuścił zespół z powodów zdrowotnych.
Do czasu wkroczyli do Kingsway Studio w styczniu 1980 roku, Maiden miał solidną kolekcję piosenek. Wszystkie z nich zostały napisane przez Harrisa – z wyjątkiem „Charlotte the Harlot” Dave Murray, i „Remember Tomorrow” i „Running Free”, dla których Paul DiAnno przyczynił się tekst – a większość z nich została wymyślona podczas tworzenia zespołu w 1975 roku. „Remember Tomorrow” niosło ze sobą pewną poetyckość, ponieważ dotyczyło odejścia dziadka wokalisty na cukrzycę.
Mimo posiadania unikalnego brzmienia, ich producent Will Malone był rzekomo mniej niż entuzjastycznie nastawiony do zadania uchwycenia ich muzyki w studio. Pozostawieni sami sobie, grupa głównie wyprodukowała album samodzielnie, z pomocą inżyniera Martina Levana, w ciągu 13 dni, które mieli do dyspozycji. Mieli już przeszedł przez dwa inne wybory producentów, Guy Edwards i Sweet gitarzysta Andy Scott, rather quickly.
Early na, Iron Maiden wyświetlane zamiłowanie do horroru-themed tekstów i obrazów
Indeed, ich moniker został zainspirowany klasycznego filmu Man In The Iron Mask. Debiutancki album utwory takie jak „Phantom of the Opera” i utwór tytułowy z pewnością uchwycił rodzaj ponurej wyobraźni, że można skojarzyć z okładki albumu i z burgeoning gatunku w tym czasie.
To łatwo usłyszeć, dlaczego Maiden’s dźwięk stał się tak natychmiast popularne. Połączenie Paul DiAnno dramatyczny, punky śpiew, gitara interplay Dave Murray i Dennis Stratton, a punchy perkusji Clive Burr, w połączeniu ze zwinnym basu Steve Harris pracy, uczynił je wyróżniać. Harris, w szczególności, był nietypowym basistą, ponieważ grał zarówno jako instrument rytmiczny, jak i prowadzący, zamiast zapewniać prosty akompaniament rytmiczny. Jego prog-rockowe wpływy były wszechobecne, z licznymi zmianami czasu w niektórych utworach. Był również liderem zespołu. Śpiew DiAnno był bardziej prosty, w przeciwieństwie do bardziej operowego lub growlingowego stylu innych metalowych wokalistów w tamtych czasach. Był bardziej łatwy i szorstki, ale był w stanie być melodyjny, jak również.
Jak byli przygotowując swój debiutancki album do wydania, Maiden miał plany w ruchu, aby rozszerzyć ich następujące. Przed nadejściem albumu, zespół wydał hymniczne „Running Free” jako singiel w lutym. Chociaż tylko szczyt na brytyjskiej liście przebojów na 34, zespół został zaoferowany slot w kultowym brytyjskim programie telewizyjnym Top Of The Pops i stał się jednym z niewielu zespołów, aby grać na żywo. Nie zgodzili się na lip-sync. Oryginalne wersje „Sanctuary” i „Wrathchild” pojawił się na Metal for Muthas kompilacji wydanej w lutym 1980 roku, a to nastąpiło konsekwentne trasy koncertowe, w tym wsparcie gniazdo dla Judas Priest w March.
Ta praca u podstaw okazała się sukcesem, jak Iron Maiden weszła na wykresie UK na numer 4 w dniu 14 kwietnia. To było tutaj, że zombie-jak postać Eddie został również ustanowiony przez artystę Derek Riggs, choć pochodzenie tej postaci sięga papier-mâché maskę na ich tle (aka „Eddie The Head”), który pluje dym i krew z zespołu wczesnych dni touring. Eddie pojawi się na każdym przyszłym albumie i okładce singla i większości koszulek, a jego postać będzie odgrywać dużą rolę w występach zespołu.
Iron Maiden Hits The Road
Główna trasa koncertowa rozpoczęła się w maju, wraz z wydaniem non-LP singla „Sanctuary”, który w tym czasie pojawił się tylko na tłoczeniu USA. Zespół stanął w obliczu kontrowersji, ponieważ na rękawie przedstawiony był Eddie trzymający nóż nad martwą Margaret Thatcher (ówczesną premier Anglii) na londyńskiej ulicy. Ona była clutching Iron Maiden plakat miała zerwane z cegły wall.
The kwintet ciężkiej pracy ustalono je na tyle, aby grać bezpośrednie wsparcie pod UFO na Reading Festival w dniu 23 sierpnia, data, która rozpoczęła swoją pierwszą europejską trasę jako wsparcie KISS do października. Wydany został kolejny singiel, cover utworu Skyhooks „Women In Uniform”. Okładka tego singla przedstawiała Margaret Thatcher przygotowującą się do zastrzelenia Eddiego na ulicy; przypuszczalnie była to zemsta za jego poprzedni atak nożem.
Zespół wydał również swój pierwszy oficjalny teledysk do utworu tytułowego, który później stał się pierwszym metalowym teledyskiem w historii MTV w sierpniu 1981 roku.
Około października 1980 roku, Stratton został zwolniony, ponieważ muzyczne i osobiste różnice nasiliły się podczas trasy KISS. Zastępca Adrian Smith był w zespole do czasu nakręcenia Live At The Rainbow 21 grudnia. Występ zawierał wczesne wykonanie utworu „Killers”, przyszłego tytułowego utworu z ich drugiego albumu. DiAnno później wyznał, że napisał tekst pięć minut przed koncertem.
Choć niektórzy fani faworyzują surowe brzmienie debiutanckiego albumu, basista i członek-założyciel Steve Harris stwierdza do dziś, że nie był zadowolony z brzmienia albumu, wolałby, żeby był cięższy. Mimo że grupa i jej pokrewni szli pod prąd popularnemu ruchowi punkowemu, niektóre z krótszych utworów uchwyciły tę samą szaleńczą intensywność, ale w bardziej metalowym duchu, z wibrującymi gitarowymi harmoniami i galopującymi rytmami, które w przyszłości miały stać się podstawą ich brzmienia. W tym samym czasie, epicki „Phantom of the Opera” i instrumentalny „Transylvania” wskazał na wpływy rocka progresywnego, które będą informować katalog grupy do połowy lat 80-tych.
Chociaż może to brzmieć bardziej skromne i podstawowe w porównaniu z późniejszymi pracami, zwłaszcza bardziej progresywnie myślących dzieł zespół wydał w ciągu ostatnich 20 lat, Iron Maiden debiutancki album nadal rezonuje dziś ze względu na jego niepohamowanej energii i sonic cohesiveness. Jest jasne, że od początku Harris i jego koledzy z zespołu były wykuwanie własnej tożsamości i wyróżniają się z metalowych hord, które zaczęły gromadzić się do międzynarodowego przejęcia w 1980s.
That in itself was no easy feat.
.