Autor: Nieznany Żyd w
Data napisania: 200-50 p.n.e.
Księga Mądrości nie wymienia swego autora. Septuaginta zatytułował książkę, „Mądrość Salomona”, ale wczesne wydania łacińskie oznaczony go „Księga Mądrości”. Książka została pierwotnie napisana w języku greckim przez hellenistycznego Żyda, który prawdopodobnie mieszkał w . Fakt, że została ona napisana po grecku wyklucza możliwość, że napisał ją Salomon. Imię Salomona nie jest wymienione w księdze, ale autor podszywa się pod niego w celach retorycznych (7-9).
Księga jest napisana jako jeden ciągły wywód, a nie jako skrócone przysłowia. Pierwsza część (1,1-6,21) omawia naturę sprawiedliwości i jej związek z wiecznym przeznaczeniem człowieka.
Środkowa część księgi wychwala i opisuje mądrość. W rozdz. 7-9 autor wciela się w Salomona (choć nie podaje jego imienia) i opisuje swoją miłość do mądrości i jej poszukiwanie. Autor uosabia mądrość jako kobietę (7), podobnie jak w Księdze Przysłów. Rozdz. 9 przedstawia modlitwę Salomona o mądrość. Rozdz. 10 zawiera streszczenie „historii” mądrości od Adama do Wyjścia. Cała księga napisana jest w stylizowanej poezji greckiej, która wykorzystuje wiele hebrajskich konwencji i wyrażeń. Jeśli pierwszą połowę księgi można uznać za zarys teorii mądrości, to druga połowa księgi stosuje tę teorię do studium przypadku.
Rozdziały 11-19 opisują losy sprawiedliwych i niegodziwych na przykładzie historii Exodusu. Rozdział ten może być nieco mylący, ponieważ autor kieruje go do Boga jako modlitwę i nie używa żadnych rzeczowników właściwych do opisania Izraelitów i Egipcjan. Raczej używa ich jako ilustracji dla wszystkich sprawiedliwych ludzi, reprezentowanych przez Izraelitów, i dla wszystkich złych ludzi, reprezentowanych przez Egipcjan. Opowiada te historie, aby pokazać, jak te same wydarzenia, które służyły jako przekleństwa dla złych, stały się błogosławieństwami dla sprawiedliwych. Na przykład, woda stała się krwią dla Egipcjan, ale woda wypłynęła ze skały dla Izraelitów (11:6-14). Manna spadła z nieba na sprawiedliwych, ale grad spadł na złych (16:16-29). Autor przechodzi do ekspozycji Bożego miłosierdzia wobec narodów pogańskich (11-12) i kpiny z pogańskiego kultu bożków (13-15).
Przesłanie tej książki jest dość jasne od samego początku. Autor wzywa nas do szukania sprawiedliwości (1:1) i mądrości (1:6), ponieważ są to sprawy życia i śmierci (1:12). Odrzucając sprawiedliwość, bezbożni odrzucają życie (2). Przez swoje czyny sprawiedliwi i niesprawiedliwi otrzymują różne nagrody (3). Autor podkreśla, że nawet jeśli sprawiedliwy umrze młodo i bezdzietnie, to jego życie było wartościowe (4:1; 4:6). Kilka razy autor parodiuje mowę złych, dlatego czytelnik musi uważnie odnotować, kiedy to się dzieje (2, 1-20; 5, 3-13).
Podobnie jak inna biblijna literatura mądrościowa, Księga Mądrości wzywa nas do życia według słowa Bożego, do szukania mądrości, do zdobywania sprawiedliwości. Autor Mądrości żył jednak w świecie, w którym nie objawiła się jeszcze pełnia Bożego miłosierdzia. Tylko dzięki łasce śmierci i zmartwychwstania Jezusa jesteśmy w stanie w pełni żyć zgodnie z wezwaniem Boga zawartym w Księdze Mądrości.