NICE (National Institute for Health and Clinical Excellence) opublikował wytyczne (2005) dotyczące leczenia PTSD:
- Łagodne objawy trwające krócej niż cztery tygodnie – uważne oczekiwanie.
- Pozostałym osobom należy zaoferować CBT skoncentrowaną na traumie lub EMDR w warunkach ambulatoryjnych.
- Dzieciom i młodzieży należy zaproponować CBT skoncentrowaną na traumie, dostosowaną do ich wieku i okoliczności.
- Leczenie farmakologiczne nie powinno być stosowane jako rutynowe leczenie pierwszego rzutu przed leczeniem psychologicznym skoncentrowanym na traumie, ale powinno być rozważane u osób dorosłych, które nie chcą uczestniczyć w leczeniu psychologicznym.
- Sesje odprężające (pojedyncze sesje koncentrujące się na traumatycznym zdarzeniu) NIE powinny być rutynową praktyką. Wszystkie plany na wypadek katastrofy powinny zawierać zaplanowaną reakcję psychologiczną na katastrofę, a pracownicy ochrony zdrowia powinni mieć jasno określone obowiązki uzgodnione z wyprzedzeniem.
Pogląd eksperta
Anke Ehlers, psycholog kliniczny i profesor w Instytucie Psychiatrii, King’s College London, mówi nam, co chciałaby wiedzieć na temat PTSD.
Nie mogę powstrzymać okropnych wspomnień o tym, co się stało, od pojawiania się w mojej głowie. Czy to oznacza, że przeżywam załamanie psychiczne?
Posiadanie żywych, częstych wspomnień dotyczących niezwykle traumatycznego wydarzenia jest, co zrozumiałe, bardzo denerwujące. Jest to jednak powszechna i dobrze znana reakcja na ekstremalne doświadczenie. Pokazuje, że twój umysł próbuje pogodzić się z tym, co się wydarzyło, a nie, że popadasz w obłęd lub tracisz kontrolę nad swoimi myślami.
Kiedy to się skończy i czy mogę coś zrobić, aby było lepiej?
Potrzeba kilku tygodni lub miesięcy, aby umysł i ciało dostosowały się, ale dla większości ludzi objawy PTSD będą się zmniejszać z czasem. W pierwszych dniach po traumie ważne jest, aby dbać o siebie poprzez wykonywanie prostych czynności, takich jak dobre odżywianie, aktywność fizyczna, spędzanie czasu z rodziną i przyjaciółmi oraz utrzymywanie regularnej rutyny. W kolejnych tygodniach spróbuj robić rzeczy, które były dla ciebie ważne przed traumą, nawet jeśli nie masz ochoty na wiele.
Co jeśli moje objawy nie ulegają poprawie?
Od 30 do 50% osób z ciężkimi objawami PTSD może utknąć w miejscu podczas naturalnego powrotu do zdrowia. Osoba cierpiąca na PTSD dłużej niż trzy miesiące po pierwotnym zdarzeniu prawdopodobnie skorzysta z jednej z form terapii psychologicznej lub „terapii przez rozmowę” wskazanych w wytycznych NICE. Jeśli objawy są bardzo nasilone i silnie ingerują w życie danej osoby, pomocne jest wcześniejsze leczenie. PTSD jest bardzo uleczalne i po kursie terapii większość osób nie jest już niepełnosprawna z powodu objawów.
Jak coś, co wydarzyło się dawno temu, może powodować PTSD?
Podczas trwania trauma jest przytłaczająca i nikt nie jest w stanie w pełni pojąć, co się dzieje i co oznacza. W związku z tym wspomnienie traumy nie jest podobne do wspomnień innych wydarzeń, które są przetwarzane przez umysł i „odkładane”, i rzadko pojawiają się w naszych umysłach, jeśli nie chcemy o nich myśleć. Wspomnienia związane z traumą pozostają jednak nieprzetworzone i bardzo łatwo je wywołać. Kiedy przychodzą na myśl, wydają się być raczej w teraźniejszości („retrospekcje”) niż z przeszłości. Aby uporać się z traumą, osoba musi przetworzyć wspomnienia.
Czy mówienie o traumie nie pogorszy sprawy? Czy nie lepiej po prostu spróbować zapomnieć?
Niestety, samo wypieranie wspomnień z umysłu nie działa i może sprawić, że wspomnienia „flashback” będą częstsze. PTSD jest jednym z wielu stanów lękowych, w przypadku których szczególnie przydatne są specjalne „terapie mówione”. Jedno z podejść – terapia poznawczo-behawioralna skoncentrowana na traumie (CBT) – polega na rozmowie z terapeutą o traumie i uczeniu się, jak zmienić swoje myślenie i odczuwanie związane z tą traumą. Praca z takimi wspomnieniami nie jest łatwa, ale terapeuta będzie Cię wspierał i upewni się, że nie jest to przytłaczające.
Jeśli zdiagnozowano u Ciebie PTSD:
- Pamiętaj, że niepokój emocjonalny po traumie jest całkowicie normalny.
- Daj sobie czas, aby się z tym uporać.
- Pozwól, aby rodzina i przyjaciele pomogli Ci się o Ciebie zatroszczyć.
- Jeśli zmagasz się z problemami, nie bój się porozmawiać z lekarzem.
.