Free Press

In de openingsscène van Pushing Daisies rent een jongetje vrolijk door een veld vol wilde bloemen met zijn geliefde golden retriever, Digby. Dan leidt het enthousiasme van de hond hem recht in het pad van een semi truck. De jongen, slechts negen jaar oud, is er kapot van – totdat hij de hond aanraakt, en Digby op wonderbaarlijke wijze weer tot leven komt, en wegloopt alsof er nooit iets is gebeurd.

Die gedenkwaardige opening zette de weg in voor een serie die een enorme impact had tijdens zijn eigen korte leven – een die bedenker Bryan Fuller zich nog steeds met grote helderheid herinnert. “Het is misschien wel de zuiverste uitdrukking van mijn creativiteit, zo afgeleid als het is,” zegt hij nu. “Het zit vol met dingen die me gelukkig maken als artiest. Dus als iemand de show waardeert, waarderen ze mij.”

Pushing Daisies verkende in twee krachtige seizoenen het leven, de dood en de liefde met een flinke portie eigenzinnige humor. “Ik hoopte dat we in dit verhaal over taarten en honden en liefde en verloren kinderjaren en herwonnen romantiek een adempauze konden vinden voor wat in wezen dood, dood, dood was. We worden elke dag omringd door de dood,” zegt Fuller. “Het stelt ons in staat om met meer genegenheid naar de levende momenten te kijken in plaats van ons te wentelen in depressie. De held van de show, Ned (als volwassene gespeeld door Lee Pace), moet die les zelf leren wanneer zijn jeugdliefde, Chuck (Anna Friel), wordt vermoord. Hij brengt haar weer tot leven door haar aan te raken, wetende dat als hij haar ooit nog een keer aanraakt, ze opnieuw zal sterven, maar deze keer voorgoed. Zoals Fuller het zegt: “Er is iets ontroerends aan een man die afgesloten is van zijn emoties en een vrouw vindt van wie hij houdt, heeft gehouden en zal blijven houden, maar nooit de voldoening zal hebben haar aan te raken. Het is echt een krachtige metafoor.”

Een metafoor voor wat, precies? Hoewel de kijkers het misschien niet doorhadden, was Fuller deels geïnspireerd door zijn ervaring als homoseksuele man die de AIDS-epidemie doormaakte. Chuck en Ned kunnen geen huid-op-huid contact hebben; voor een generatie mensen betekende “onbeschermde seks zo lang de dood,” zegt Fuller. “Er was altijd een interessante homoseksuele metafoor in Pushing Daisies die aan de basis lag van mijn begrip van deze personages. Tien jaar geleden was er gevaar verbonden aan intieme aanrakingen. Ik denk dat veel van die dingen waarschijnlijk in mijn achterhoofd zaten toen ik een universum creëerde waarin iets zo eenvoudigs, iets dat gebruikelijk is in heteroseksuele relaties, iets was dat je zou kunnen doden.”

Het filteren van een verhaal over de dood door een romantische lens bracht de nodige lichtheid in wat anders een nogal zware premisse is – maar het is niet alleen de relatie tussen Ned en Chuck die fans van Pushing Daisies zich zo dierbaar herinneren. De levendige, kleurrijke esthetiek van de show – geïnspireerd door twee van Fuller’s favoriete films in die tijd, Amelie en Fight Club – was ook van vitaal belang voor zijn identiteit.

Het was een ongewoon ambitieuze artistieke onderneming voor televisie in het midden van de jaren ’70 – en het was ook onderworpen aan netwerkbeperkingen die Fuller en zijn team dwongen om momenten te heroverwegen die niet pasten in ABC’s visie van gezinsvriendelijke programmering. Niet dat Fuller per se een gruwelijke en expliciete show wilde maken: “Er waren aspecten aan het maken van Pushing Daisies voor een specifiek familie-vriendelijk publiek waar ik opgewonden over was. Ik maakte het voor mijn nichtjes, of voor kleine Bryan die van dit soort magische verhalen houdt,” zegt Fuller.

Toch konden de lijnen in het zand van ABC frustrerend zijn. “We konden niet eens een boodschap aan Paul Reubens doorgeven door het riool omdat het werd beschouwd als walgelijk door een ABC exec. Als ik denk aan alle gekke troep die sindsdien op tv is geweest, denk ik dat het doorgeven van een berichtje door het riool waarschijnlijk het minst beledigende is dat er ooit is geweest.”

Natuurlijk was 2007 een heel ander tijdperk. Hoewel de Peak TV-revolutie in volle gang was, was de meeste televisie meer formule dan avontuur – The Big Bang Theory ging in dezelfde herfst in première als Pushing Daisies – wat betekende dat Fuller een zware strijd moest leveren om te bewijzen dat zijn show niet, in zijn woorden, “te vreemd” was voor het grote publiek.

Hoewel de serie het uiteindelijk maar twee seizoenen volhield, gelooft hij dat het anders had kunnen lopen als hij tien jaar later in première was gegaan – toen televisie in zijn geheel doelgerichter en filmischer was geworden. “Wat we nu vieren in televisie is de identiteit van niches als een demografie die kan worden onderzocht in verschillende verhalen. Dat zou een meer vruchtbare bodem zijn geweest voor Pushing Daisies om in te groeien,” zegt hij. Fuller heeft in ieder geval een kans gekregen op een soort Pushing Daisies do-over, dankzij zijn nieuwste serie, Starz’s American Gods – die ook een gereanimeerde vrouw als heldin heeft. “Ik realiseerde me dat er zoveel dingen waren die we met Laura deden, dingen die ik met Chuck probeerde te doen in Pushing Daisies, maar die door het netwerk werden stopgezet,” zegt hij.

Dan weer zou de opleving van rebootseries kunnen betekenen dat Pushing Daisies zelf een kans krijgt om weer tot leven te komen – al is het misschien niet als een tv-serie.

“Ik zou Pushing Daisies nog steeds graag als een Broadway-musical willen doen,” zegt Fuller. “Ik zou het graag zien terugkeren als een miniserie voor Netflix, Apple of Amazon, of wie het ook maar zou oppikken. Ik hou van deze acteurs. Ik hou van Lee Pace als van een broer. Ik hou van Anna Friel als van een zus. Chi McBride is zo’n prachtige lichtbol die alleen geëvenaard kan worden door Kristin Chenoweth’s lichtbol.”

En Fuller bewijst ook niet alleen lippendienst: “Ik vraag Warner Brothers elk jaar of ze er voor open staan. Er zijn wat obstakels om het als televisieshow nieuw leven in te blazen, maar zoals ik al zei, ik zou het graag als een Broadway-musical zien. Ik kan me de teksten van Tim Minchin al voorstellen, jij niet? Als je dit artikel leest, Tim, bel me dan!”