Free Press

Dear Miles,

Since you were born a month ago today, it may be quite a while before you read this.

Jouw ouders hebben beloofd dit briefje op een geschikt moment met je te delen. Zie het als een tijdcapsule: hoe het leven was in juni 2020, de maand waarin jij geboren bent. Jaren later, als je deze brief leest, hoop ik dat je weet wat een vreugde jij ons gezin hebt gebracht in een tumultueuze tijd voor ons land en voor de wereld.

Jij bent ons eerste kleinkind, dus je zit op een speciale nieuwe tak van onze stamboom. Je komst kwam minder dan twee maanden nadat we mijn oom (de broer van je overgrootmoeder) verloren aan een virus genaamd COVID-19, een verwoestende ziekte die tot nu toe wereldwijd meer dan een half miljoen mensen heeft gedood, bijna een kwart van hen Amerikanen. Je geboorte dient als een herinnering dat nieuw leven, vooral te midden van een wereldwijde pandemie, een zegen is.

Je grootmoeder en ik waren zo opgewonden om je te ontmoeten dat we 17 uur van Maryland naar Minnesota reden en slechts 36 uur voor je geboorte in Minneapolis aankwamen. Toen we je de dag na je geboorte bij de ingang van het ziekenhuis ontmoetten, droegen we gezichtsmaskers en hielden we afstand omdat het virus erg besmettelijk was. Op dat moment hadden we alles nodig om je niet te kussen en je ouders niet te omhelzen.

Miles, je bent op een cruciaal moment ter wereld gekomen in een prachtige stad – Minneapolis – maar een stad die om de verkeerde redenen wereldwijd de krantenkoppen haalde. Precies twee weken voordat jij werd geboren, doodde een politieagent in Minneapolis een ongewapende Afro-Amerikaanse man, George Floyd.

Een paar dagen nadat jij was geboren, bezochten je oma en ik het kruispunt op Chicago Avenue waar de heer Floyd was vermoord. Het was nog bedekt met duizenden bloemen, achtergelaten door mensen die hun medeleven wilden betuigen. Wat ons echt koud liet, was een lijst van meer dan vier dozijn namen die op straat waren geschilderd – ter nagedachtenis aan andere Afrikaanse Amerikanen die door de politie waren gedood. Deze week, bijna een maand later, groeide de lijst uit tot 131 namen van mensen die een soortgelijk lot hadden ondergaan.

Toen we door Minneapolis reden en door verschillende buurten liepen, werden we getroffen door het aantal Black Lives Matter gazon- en raamborden, graffiti en muurschilderingen die de stad bezaaiden, allemaal ter nagedachtenis aan George Floyd.

En er was iets anders, bijna bemoedigend, aan de reactie op dat vreselijke moment. De stad Minneapolis werd wakker, daarna werd het land wakker uit zijn sluimering. Mensen van alle leeftijden, rassen en achtergronden gingen de straat op. En vanaf dit moment is Black Lives Matter de grootste protestbeweging in de geschiedenis van de Verenigde Staten.

Tegen de tijd dat je dit leest, hoop ik dat er genoeg vooruitgang is geboekt, zodat je kunt zeggen dat je bent geboren op een keerpunt in de rassenverhoudingen. In het begin van juli 2020 voelt het in ieder geval zo.

Tijdens de maand waarin je bent geboren, werden standbeelden ter ere van generaals uit de Burgeroorlog die aan de kant van de Confederatie vochten om de slavernij te behouden, in steden in het hele land neergehaald. In Minneapolis beloofde de gemeenteraad zijn politie-afdeling te ontmantelen, en in andere steden werden politiehervormingen aangekondigd.

Soms komt uit tragedie, Miles, blijvende positieve verandering voort. Dit kan zo’n tijd zijn. Onze laatste president, Barack Obama, was de eerste zwarte president. Net als jij, is hij biraciaal en net als jouw ouders, was zijn moeder een blanke Amerikaan en zijn vader een zwarte Afrikaan. Toen president Obama werd gekozen, spraken sommigen over een postraciale samenleving. Die is er duidelijk nog niet, maar misschien luidt dit moment dat tijdperk wel in.

Als blanke man die opgroeide in een geheel blanke buitenwijk van Boston, kwamen mijn eerste betekenisvolle interacties met Afro-Amerikanen op de middelbare school, toen mijn stad deel uitmaakte van een programma waarbij Afro-Amerikaanse leerlingen uit de binnenstad naar onze school werden gebracht en aan het eind van elke dag weer terug naar huis. Voor mij, bijna 50 jaar later, is de blijvende erfenis van dat programma de vriendschap die ik nog steeds heb met sommige van die zwarte studenten van het atletiekteam van de middelbare school en van de klas.

Als journalist gedurende mijn hele leven heb ik het voorrecht gehad om de verhalen van andere mensen te vertellen. Tijdens mijn carrière bij NPR en bij ABC News NIGHTLINE maakte de raciale verdeeldheid in ons land en over de hele wereld altijd deel uit van de menselijke ervaring die we versloegen. Eén bepaalde nieuwsgebeurtenis kan in het bijzonder verantwoordelijk zijn voor het starten van de keten van gebeurtenissen die ertoe leidden dat je ouders elkaar ontmoetten tijdens hun werk in Liberia in West-Afrika, na de burgeroorlog van dat land.

In februari 1990, toen je moeder zes jaar oud was, was ze in een hotelkamer in Chicago om zich voor te bereiden op de bruiloft van haar oom. Zoals het verhaal gaat, keek ze naar een speciale reportage op tv omdat ik in Kaapstad, Zuid-Afrika was om een interview voor te bereiden met Nelson Mandela, de beroemde zwarte revolutionair die streed tegen de rassenscheiding van de blanke Zuid-Afrikaanse regering, bekend als apartheid. Hij had 27 jaar in de gevangenis gezeten. Dus toen Mandela als vrij man op het TV-scherm verscheen, begon je moeder op en neer te springen en zei “NELSON MANDELA IS VRIJ! NELSON MANDELA IS VRIJ!” Vier jaar later werd Mandela president van Zuid-Afrika.

Ik heb me altijd afgevraagd of de interesse van je moeder in Afrika voortkwam uit dat moment, omdat ze jaren later haar junior semester in het buitenland doorbracht aan de Universiteit van Kaapstad, deel uitmaakte van het Princeton in Africa-programma en uiteindelijk in de loop van haar twintiger jaren in een aantal Afrikaanse landen werkte die haar naar Liberia leidden.

Jouw vader groeide op in Nigeria, maar bracht 11 jaar door aan Amerikaanse universiteiten en graduate programma’s die hem ook naar Liberia leidden.

Beiden deden werk in de volksgezondheid. Ze ontmoetten elkaar tijdens hun eerste maand in de hoofdstad, Monrovia.

Twee jaar geleden, maanden voordat je vader en moeder in de Verenigde Staten trouwden, reisde ons gezin naar het geboorteland van je vader, Nigeria. Daar ontmoetten we je andere grootouders en je vaders broers en zussen en woonden we een verlovingsceremonie bij in het plaatselijke paleis, waar je oom stamhoofd is van de etnische groep Gbagyi.

Tijdens onze 10 dagen in Nigeria zagen we zo weinig andere blanken dat ik ze op één hand kon tellen. Nog verbazingwekkender was dat toen we Kuzhipi bezochten, het plattelandsdorpje waar je Nigeriaanse grootmoeder opgroeide, onder degenen die onze buslading Amerikanen uit Washington, D.C. kwamen begroeten, jonge mensen waren die nog nooit een blanke hadden ontmoet. Voor ons was het een kleine glimp van hoe het is om een minderheid te zijn.

Miles, tegen de tijd dat je dit leest, ben ik ervan overtuigd dat er veel dingen ten goede zullen zijn veranderd in de Verenigde Staten.

Je moet weten dat je bent geboren in de week van de 53e verjaardag van het Loving vs. Virginia-besluit, waarin het Amerikaanse Hooggerechtshof het interraciale huwelijk in ons land legaliseerde. Het huwelijksfeest van je ouders vond plaats in Leesburg, Va. en leden van je vaders familie reisden van Nigeria naar de Verenigde Staten om deel te nemen aan de festiviteiten, slechts enkele maanden nadat we hen in Nigeria hadden bezocht.

Het delen van culturen is een veel beter alternatief voor de rassenstrijd die dit land een groot deel van zijn geschiedenis heeft geteisterd. En als jullie opgroeien, hoop ik dat veel van de raciale ongelijkheden en spanningen tussen de rassen naar de geschiedenisboeken zullen verdwijnen en geen deel meer zullen uitmaken van jullie levenservaring.

Tegen de tijd dat je oud genoeg bent om auto te rijden, bid ik dat je ouders je niet hoeven te vertellen hoe een zwarte zich moet gedragen als je ooit door een politieagent wordt aangehouden of hoe taxi- of Uber-chauffeurs je niet zullen oppikken omdat je huid een tintje te donker is. Ik hoop dat dat allemaal achter de rug is.

Meer dan wat ook Miles, laat je niet definiëren door de kleur van je huid. Je kunt alles zijn wat je wilt. Je bent op deze wereld gekomen als product van twee culturen. Voel je niet bezwaard door de gebeurtenissen van Juni 2020. Voel je aangemoedigd om de wereld ten goede te blijven veranderen. Moge jij en je generatie de vooruitgang in rassenverhoudingen ervaren die onze generatie en die voor ons niet konden bereiken. Nog een laatste ding, Miles: Kort nadat je thuiskwam uit het ziekenhuis om je leven te beginnen, verscheen er een zeldzame dubbele regenboog voor je raam. Je moeder tilde je op om getuige te zijn van de schoonheid van dat moment – en nu weet je dat je in onze familie altijd het goud aan het eind van de regenboog zult zijn.

Liefde,

Papa