Ze proberen je niet echt te ergeren
Ik heb mijn hele leven al te horen gekregen dat ik te hard praat. Dat is iets wat me al heel lang in verlegenheid, schaamte en vernedering heeft gebracht. Soms denk ik dat ik maar beter kan stoppen met praten. Te luid zijn en mezelf voor gek zetten is hetgeen waar ik het meest bang voor ben in sociale situaties.
Daarom heb ik zoveel empathie voor anderen die met hetzelfde worstelen.
Mijn man en ik waren vanavond uit eten en ik hoorde een klein mensje een paar tafels verder zeggen: “Weet je waarom ik het zo erg vind voor die mensen, papa? Because they don’t have anywhere to lay down.”
Ik heb geen idee wie “die mensen” zijn, maar mijn hart smolt bij het horen van zo’n oprecht medeleven van een jong kind. Toen zei haar moeder: “Shhhh. Je hoeft niet zo hard te praten!” Ze zei dit niet stiller dan haar dochter had gepraat. Mijn hart brak voor haar kind.
Er zijn een heleboel redenen waarom mensen te hard praten. Soms groeien mensen op in gezinnen waar ze luid moeten zijn om gehoord te worden. Misschien is het een manier om een laag zelfbeeld of angst te compenseren. Werken in een lawaaierige omgeving met veel machines kan ook een reden zijn waarom iemand in een andere omgeving te hard praat. En ik denk dat sommige mensen gewoon geboren worden met een stem die meer uitstraalt dan anderen.
Ik was gedeeltelijk doof tot ik drie jaar oud was, toen mijn amandelen en mijn adenoïden verwijderd werden. Ik zal me altijd herinneren dat ik na mijn operatie wakker werd in het ziekenhuis en de kakofonische geluiden hoorde van metalen karretjes die in de gang kletterden en zeer luide stemmen. Mijn gehoor was hersteld en ik werd plotseling in een lawaaierige wereld geïntroduceerd. Deze herinnering heb ik mijn hele leven bij me gedragen.
Een paar jaar geleden vertelde mijn moeder me dat ik doof was vóór de operatie. Dit was iets waar ik 50 jaar zonder enige kennis van had geleefd. Nu begrijp ik waarom het wakker worden met al dat lawaai een herinnering heeft geschapen die in mijn bewustzijn is gekerfd.
Sinds ik over mijn doofheid heb geleerd, heb ik me vaak afgevraagd of het de gewoonte heeft geschapen om luider dan normaal te praten. Het lijkt een redelijke verklaring, maar ik ben er niet zeker van. Ik weet wel dat ik het leven altijd met veel enthousiasme en levensvreugde heb benaderd. Als kind zong ik zo hard als ik kon terwijl ik schommelde. En ik heb altijd hard en robuust gelachen. Ik nies zelfs luid.
De ironie van dit alles is dat ik een persoon ben die hunkert naar stilte. Als ik voor zonsopgang opsta en met mijn koffie op mijn veranda ga zitten, wil ik stilte ervaren en de afwezigheid van door de mens gemaakt lawaai. Als mijn buren vroeg op zijn en met elkaar praten of met deuren slaan, irriteert me dat. Soms is er verkeerslawaai en blaffende honden. Ik wil dat er totale stilte is. Als we gaan wandelen vraag ik mijn man vaak om te stoppen zodat ik in het bos kan staan en de stilte in me op kan nemen. Ik heb stilte nodig in mijn leven.
Daarom snap ik het dat mijn harde praten anderen kan irriteren. En na 57 jaar van het hebben van gewezen op mij alsof het een afschuwelijke karakterfout, heb ik geleerd om mezelf te betrappen voordat ik te ver in een gesprek, en mijn stem te verlagen. Maar dat lukt niet altijd.
Om redenen die ik niet begrijp, komt er soms, als ik mijn mond opendoe, iets uit mijn mond dat luider is dan zou moeten of dan ik bedoel. Ik heb dit onderzocht en ontdekt dat het een veel voorkomend probleem is. Maar wat ik wil dat de mensen begrijpen is dat ik het niet opzettelijk doe.
Wanneer ik opgewonden of enthousiast ben, of gepassioneerd over wat ik spreek, kun je er vrij zeker van zijn dat ik luider ga praten. Als ik in een groep ben en veel mensen praten, zal ik waarschijnlijk ook luider zijn. Als er veel lawaai is in een kamer, word ik luider omdat ik moeite heb mezelf te horen. Hoewel ik niet test, op dit punt in mijn leven, met een gehoor tekort, het is alsof alle perifere ruis vult mijn hoofd en er is geen ruimte voor het geluid van mijn eigen stem.
Ik erken dat luide mensen kunnen onaangenaam zijn. Als ik in een restaurant ben en ik hoor het hele gesprek van een groep aan de andere kant van de kamer, vind ik dat onaangenaam. Ik had een buurvrouw die met haar stem een stalen deur kon doorboren. Ik ging altijd naar binnen als ze begon. Luide gsm praters of kantoorgenoten die luid in hun telefoon praten kunnen echt vervelend zijn. Ik snap het. Luidruchtige mensen irriteren mij ook.
Daarom is het zo pijnlijk om te erkennen dat ik luidruchtig kan zijn, soms zelfs zonder het te beseffen. Ik wil niet zo zijn. Maar het is hoe ik ben. Het geeft me zo vaak het gevoel “minder-dan” te zijn. Vooral als mensen me erop wijzen op een manier waardoor ik me een kind voel.
Onlangs liet mijn baas een aantal mensen rondleiden in onze dagfaciliteit voor volwassenen en ze wilde me voorstellen. Als de tuinbouw therapeut, ik ben een beetje een noviteit en ze wil graag dat mensen de therapeutische waarde van wat ik doe met onze deelnemers in onze tuinen en kassen te begrijpen.
Ik ben gepassioneerd over mijn werk en als ik begon te praten over het mijn baas legde haar hand op mijn arm en zei: “Shhhh. Niet zo hard praten!” Toen wendde ze zich tot de mensen met wie ik sprak en zei: “Ze heeft de neiging om te luidruchtig te zijn.” Het was een van de meest vernederende momenten van mijn leven en ik wenste dat de vloer gewoon open zou gaan en me zou opslokken.
Ik doe echt mijn best om ervoor te zorgen dat mijn spreekvolume gepast is. Ik ben er zo gevoelig voor dat het soms sociale angst veroorzaakt. Ik weet dat ik altijd op mijn hoede moet zijn om mezelf en anderen niet in verlegenheid te brengen. En als ik het vergeet, kan het dagen duren voordat ik van de verlammende schaamte ben bekomen.
Toen ik vannacht die moeder haar lieve kleine meisje hoorde vermanen om niet zo luid te zijn, wilde ik opstaan en naar haar toe gaan, en zeggen: “Hé mam – het gaat goed met haar. Laat haar praten. De wereld heeft dat soort medeleven nodig.”
Als ik vandaag een moeder van een jonge “ik” was, zou ik iets zeggen als “Je woorden zijn zo aardig en medelevend. Ik hoor ze graag! Kun je ze nu zachtjes zeggen, zodat ik echt kan nadenken over wat je zegt?” Op deze manier voelt het kind zich gevalideerd en hoeft het zich niet te schamen voor wie het is.
Ik heb hard gewerkt om van mezelf te houden, gebreken en al, maar dit is moeilijk. Het is iets dat maakt me zo dwaas voelen zo vaak. Als ik maar één ding aan mezelf kon veranderen, zou ik ongetwijfeld nooit meer te luidruchtig zijn.
We hebben een wereld nodig waarin mensen onvolmaakt mogen zijn; waarin verder wordt gekeken dan sociaal aanvaardbare ideeën om mensen te zien met de ogen van medeleven. We zijn allemaal zo gebrekkig. Sommigen van ons hebben gebreken die meer voor de hand liggen en gênant zijn, maar zelfs wij verdienen het om geaccepteerd en met vriendelijkheid behandeld te worden.
Misschien kunnen we leren om tegen mensen te zeggen die luidruchtig zijn: “Ik vind het geweldig hoe enthousiast je bent. Uw geest schijnt echt door in uw stem!” Dan als ze nodig hebben om eraan herinnerd te worden om een beetje stiller te zijn, laten we een zachte manier vinden om het te zeggen, zodat het hen niet beschaamt voor iets waar ze waarschijnlijk mee worstelen.
Fred Rogers, van Mr. Rogers’ Neighborhood fame, zei: “Wat belangrijk is geweest in mijn begrip van mezelf en anderen is het feit dat ieder van ons is zo veel meer dan een ding. Een persoon met een handicap is veel, veel meer dan een handicap.”
Ik hoop dat mensen zullen beginnen te zien hoe pijnlijk dit is voor mij en anderen die lijden aan dezelfde beschamende “handicap”. Mogen we allemaal leren vriendelijker te zijn voor elkaar in het aangezicht van onze onvolkomenheden. En mogen we allemaal inzien dat we meer zijn dan één ding.
Diegenen onder ons die luidruchtig zijn, zijn veel, veel meer dan hun luidruchtigheid. Moge ik leren die waarheid te omarmen op mijn weg naar zelfacceptatie.