Wat is de meest fatale psychische stoornis? Het antwoord, dat u misschien zal verbazen, is anorexia nervosa. Het sterftecijfer wordt geschat op ongeveer 10 procent.i Wat is de oorzaak van dit hoge sterftecijfer? Het antwoord is ingewikkeld. Terwijl veel jonge vrouwen en mannen met deze stoornis sterven door uithongering en metabolische instorting, sterven anderen door zelfmoord, wat veel vaker voorkomt bij vrouwen met anorexia dan bij de meeste andere psychische stoornissen.
De laatste week van februari is de National Eating Disorders Awareness Week. Eetstoornissen omvatten anorexia nervosa, boulimia nervosa, en binge eating disorder. We horen vaak over de epidemie van obesitas en de gevolgen voor de gezondheid van te veel eten, maar de gevaren van anorexia en boulimia zijn minder bekend. Hier zijn enkele weinig bekende feiten over eetstoornissen, allemaal gesprokkeld uit NIMH-gefinancierd onderzoek.
Ten eerste is de demografie van eetstoornissen mogelijk aan het veranderen. De National Co-Morbidity Study-Replication, een NIMH-gefinancierd epidemiologisch onderzoek op bevolkingsniveau van tien jaar geleden, had moeite met het schatten van de prevalentie van eetstoornissen omdat de onderzoekers ontdekten dat veel respondenten terughoudend waren om deze syndromen toe te geven tijdens een gestructureerd interview. Niettemin meldde de studie dat deze stoornissen vaker voorkomen bij vrouwen. Het levenslange cijfer voor anorexia nervosa bij vrouwen werd geschat op 0,9 procent in vergelijking met 0,3 procent bij mannen. Boulimia nervosa kwam tijdens de hele levensloop bij vrouwen voor met 0,5 procent, tegenover 0,1 procent bij mannen. En het percentage vrouwen dat gedurende hun hele leven aan eetbuien leed was 3,5 in vergelijking met 2 procent bij mannen.ii Het is vrijwel zeker dat deze cijfers een onderschatting zijn. We hebben gezien dat het aantal ziekenhuisopnames voor eetstoornissen blijft stijgen, met een toename van 18 procent tussen 1999 en 2006.iii Bovendien, in tegenstelling tot het traditionele stereotype dat eetstoornissen vooral blanke vrouwen uit de hogere middenklasse treffen, kan de etnische samenstelling van degenen die te maken hebben met eetstoornissen aan het veranderen zijn. Op een recente reis naar China, toen ik ambtenaren van de geestelijke gezondheidszorg vroeg naar hun grootste zorg, hoorde ik in zowel Peking als Shanghai over anorexia nervosa.
Ten tweede, de behandelingen voor eetstoornissen zijn aan het veranderen. Traditioneel werd anorexia bij adolescenten gezien als een “gezinssysteem” probleem waarvoor een “parentectomie” nodig was – uitsluiting van de ouders of verzorgers van het behandelplan van de tiener. Maar onderzoek in het Maudsley Hospital in Londen, dat in de Verenigde Staten werd gerepliceerd door Le Grange en Lock, heeft aangetoond dat de resultaten veel beter zijn als de ouders mondiger worden gemaakt en bij de behandeling worden betrokken in plaats van ervan te worden uitgesloten.iv In feite bleek uit een zorgvuldig gecontroleerde studie waarin de effectiviteit van een gezinsgerichte behandelingsaanpak werd geëvalueerd, dat 50 procent van de deelnemers een jaar na het einde van de therapie nog steeds een volledige remissie had.v Of deze zelfde aanpak zal werken voor oudere patiënten is niet duidelijk, maar er wordt momenteel onderzoek gedaan om gezinnen te betrekken bij de behandeling van volwassenen met anorexia. Het bewijs van het principe is belangrijk: betrokkenheid van de familie kan van cruciaal belang zijn voor herstel.
Hoewel het bemoedigend is om nieuwe en effectieve behandelingen te hebben, blijven we horen van gezinnen met een tiener die verzekeringsdekking heeft gekregen voor intensieve zorg voor een metabole crisis, maar geen dekking kon krijgen voor de onderliggende eetstoornis. Er is misschien geen ander gebied van de geestelijke gezondheidszorg met zo’n duidelijke onrechtvaardigheid. Stelt u zich eens voor dat een tiener met leukemie antibiotica krijgt voor een infectie, maar geen behandeling voor de kanker. Hoewel het dynamische duo van pariteit in de geestelijke gezondheidszorg en hervorming van de gezondheidszorg tot een oplossing kan leiden, zal de dekking van de behandeling van eetstoornissen uiteindelijk per staat verschillen. Dat is des te meer reden om te onthouden – ten minste een week van het jaar – dat eetstoornissen zijn ernstige, soms fatale, aandoeningen.
i Arcelus J, et al. Sterftecijfers bij patiënten met anorexia nervosa en andere eetstoornissen. Archives of General Psychiatry, 68(7):724-731.
iiHudson JI, Hiripi E, Pope HG, Kessler RC. The prevalence and correlates of eating disorders in the National Comorbidity Survey Replication. Biologische Psychiatrie. 2007; 61:348-58.
iiiZhao, Y., and Encinosa, W. Hospitalizations for Eating Disorders from 1999 to 2006. HCUP Statistical Brief #70. April 2009. Agency for Healthcare Research and Quality, Rockville, MD. http://www.hcup-us.ahrq.gov/reports/statbriefs/sb70.pdf
ivLock J en Le Grange D. Gezinsgerichte behandeling van eetstoornissen. International Journal of Eating Disorders. 2005;37 Suppl:S64-7.
vLock J et al. Randomized clinical trial comparing family-based treatment with adolescent-focused individual therapy for adolescents with anorexia nervosa. Archives of General Psychiatry. 2010 Oct. 67(10):1025-1032.