Vóór Tidal, vóór Blue Ivy, vóór Yeezus, was er Roc-A-Fella Records.
Opgericht door Shawn ‘Jay-Z’ Carter, Kareem ‘Biggs’ Burke en Damon ‘Dame’ Dash, steeg het New York City rap powerhouse naar de post-Bad Boy East Coast rap te domineren, niet alleen gevoed door zijn ster oprichter, maar ook een bloeden edge productieteam, een roster van street level emcees, en rap’s beste A&Rs. En wat nog indrukwekkender is, ze deden het tijdens een van de meest competitieve rap periodes: Ruff Ryders en Murder Inc. waren beiden op vrije voeten, maar track voor track, niemand balanceerde kwaliteitsmuziek, commercieel succes en street credibility zoals The Roc.
Uiteindelijk werd het label tenietgedaan door persoonlijke meningsverschillen tussen Jay-Z en zijn partners en door rap’s verschuiving naar het zuiden, maar hun visie van een eigen rap imperium gebaseerd op hustling staat nog steeds als een van hip-hop’s ultieme creatie mythes, de geboorte van een generatie van rap moguls die droomden van dode presidenten. Belangrijker nog, terwijl de puristen van het tijdperk snel met hun vinger stonden te wijzen naar wat zij als commercieel compromis beschouwden, hebben de albums en nummers van het label de tand des tijds beter doorstaan dan de meeste – of ze nu rugzak-goedgekeurd of MTV-klaar waren.
Jay-Z
‘In my Lifetime’ / ‘Dead Presidents’
(1995 / 1996)
Op het eerste gezicht onderscheidt Jay-Z’s debuutsingle zich in niets van de overvloed aan hardcore East Coast-rap die halverwege de jaren ’90 de straten overspoelde. In het openingsshot van de video ziet een magere Jay-Z eruit, gekleed in een korte broek en een tanktop, alsof hij nauwelijks eet, laat staan balt. Een nadere blik verraadt echter de uitgekiende esthetiek die Roc-A-Fella in een paar jaar tijd tot het grootste rapimperium zou maken: de materialistische flash, de pop-savvy R&B hook, en een productie die in gelijke mate balanceert tussen soepele soul en de nieuwste trends in percussie. Roc-A-Fella was nog maar een indie met een droom – en Jay-Z had zijn tongstrelende Fu-Shnickens flow nog niet opgegeven – maar ze waren hun visie al aan het perfectioneren.
Tegen de tijd dat Jay-Z’s ‘Dead Presidents’ in 1996 op de markt kwam, was die visie een beetje duidelijker: het videobudget was op punt, de kleren pasten bij de man, en Jay’s tragere flow overbrugde de kloof tussen Nas’ cerebrale mijmeringen en Biggie’s jiggy misdaadsaga’s. Het bijbehorende album Reasonable Doubt zette het label op de kaart en blijft Jay-Z’s beste full-length.
Christion
‘Full of Smoke’
(1996)
Roc-A-Fella heeft nooit echt aansluiting gevonden bij de R&B-markt, wat vreemd was aangezien hun hiphopmerk veel zwaarder leunde op soulsamples en raffinement dan de gemiddelde rapgroep aan het eind van de jaren 90. De waarheid is dat hun soulinspanningen altijd halfslachtig aanvoelden – moderne takes op het soort klassieke R&B waarvan Dame en Jay dachten dat het de moeite waard was om te samplen, in plaats van muziek die het genre daadwerkelijk vooruit stuwde. Desalniettemin was het meeste behoorlijk goed: misschien samplet iemand toch nog een van deze joints.
Sauce Money
‘Action…’
(1997)
Jay-Z’s mentor Sauce Money maakte de fout om niet bij het label van zijn protégé te tekenen op het hoogtepunt, maar in plaats daarvan bij Priority Records te blijven. Onnodig te zeggen dat het niet goed voor hem uitpakte, en een paar jaar later begon hij ruzie te krijgen met The Roc. Dit leidde niet tot veel, maar het gaf ons wel de klassieke Freeway regel: “Je bent als het bier dat Caine liet vallen in Menace, 40 en blut.” Dat moest pijn doen.
‘Action…’, Sauce’s enige vroege single met Roc-A-Fella, zette niet bepaald de wereld in vuur en vlam, dus het is niet alsof ze veel misten – maar het siert hem dat hij wel Puffy’s ‘I’ll Be Missing You’ schreef en ik neem aan dat wat Sting aan publishing overhield van dat monster nog steeds genoeg is om hem comfortabel te houden.
Jay-Z / Various
Streets is Watching
(1998)
Streets is Watching was een direct to video-musical die een aantal vroege video’s van Jay-Z aan elkaar knoopte door middel van een losjes samenhangend plot. Het is absoluut verschrikkelijk, maar geen enkele rapfan van eind jaren ’90 die de moeite waard is, heeft er niet minstens één avond met zijn jongens naar zitten kijken terwijl hij Swisha’s rolde. De bijbehorende soundtrack is iets beter en is opmerkelijk vanwege de Murdagram, een afgebroken samenwerking tussen Jay, DMX en Ja Rule die implodeerde toen elk lid multi-platina werd.
DJ Clue
The Professional
(1998)
Streets is Watching lanceerde ook de associatie van de Roc met DJ Clue, toen New Yorks populairste mixtape DJ. Terwijl de grote labels nog steeds huiverig waren voor mixtapes, die werden beschouwd als weinig beter dan bootlegs, was Roc-A-Fella erop gebrand om Clue’s street cred in het Tri-state gebied uit te buiten. Voor de komende jaren had hij het eerste recht op een reeks Roc-A-Fella tracks, waardoor het profiel van het label in het proces werd versterkt. Het label zou ook een paar officieel goedgekeurde compilaties met zijn naam uitbrengen, die allemaal iedereen binnen gehoorsafstand frustreerden dankzij zijn handelsmerk “CLUEMINATIIIIIIIIIIII” drops. Denk eraan, dit was anderhalf decennium voor het tijdperk van de NoDJ download. Aan de positieve kant bevat The Professional veel goed tot geweldig materiaal en is het een even goede momentopname van de mixtape-cultuur van de late jaren 90 als alles wat er commercieel verkrijgbaar is. Het is ook opmerkelijk voor ‘Fantastic 4’ – een zinderende samenwerking tussen Big Pun, Noreaga, lyrisch wonder Canibus en een pre-Roc, snel-flowende Cam’ron.
https://www.youtube.com/watch?v=R_oDhY8JUws
Jay-Z
Vol. 2… Hard Knock Life
(1998)
Reasonable Doubt mag dan wel een straatklassieker zijn geweest, maar het haalde bij lange na niet de cijfers die eind jaren ’90 meer dan een vluchtige blik verdienden, een tijd waarin Bad Boy regelmatig platina plus uitbracht. Erger nog, nadat hij het label naar Def Jam had gebracht voor In My Lifetime, Vol. 1, overcompenseerde Jay-Z met verwaterde popsingles die zijn status niet verhoogden. Desalniettemin liet het tragische overlijden van The Notorious B.I.G. een wijd open laan open voor een slimme rapper die in staat was om de straatcultuur van New York te verbinden met de popcharts en met Vol. 2… Hard Knock Life, Jay-Z hit pay dirt.
Het rapper’s best verkopende album tot op de dag van vandaag, het staat vol met hits die net zo futuristisch klinken als ze catchy waren. Hard Knock Life’ was de crossover smash, gebruikmakend van een Annie-sampling 45 King beat om struggle raps naar de TRL menigte te brengen, maar het is ‘Jigga What Jigga Who’ dat raphoofden dwong om aandacht te besteden. Op een springerige Timbaland beat liet Jay zowel de klassieke NY boom bap als de Bad Boy tijdperk pop sampling achter zich ten gunste van een up-to-the-minute zuidelijke stijl gekruid met East Coast raffinement. Dit alles zorgt voor een album dat nog steeds frisser klinkt dan de pogingen van huidige rappers om “New York terug te brengen.”
https://www.youtube.com/watch?v=UiPYb2MCQVE
Memphis Bleek
‘Memphis Bleek Is…’
(1999)
Het is makkelijk om de draak te steken met Memphis Bleek omdat hij “zijn hele carrière maar één hit verwijderd was”, maar de man heeft vier (!) gouden albums en een baan voor het leven als Jay-Z’s hype man. Je weet dat je een moord zou doen voor dat soort baanzekerheid. En hoewel hij nooit in de buurt zou komen van het popsucces van zijn mentor, was Memph altijd goed voor een pakkende, zweepklare banger – je kunt Swizz Beats’ pentatonische synth-gekte op ‘Memphis Bleek Is…’ niet echt ontkennen, en ‘I Get High’ is net zo stoned als je zou verwachten van rap’s nummer één wietdrager. En zelfs toen de hits aan het opdrogen waren, stond er op Just Blaze, Bleek & Free een scratch solo op een major label rap album in 2003, dat is in ieder geval iets waard.
Jay-Z
‘Big Pimpin’ / ‘Girl’s Best Friend’
(1999)
After Vol. 2… Hard Knock Life en de bijbehorende Hard Knock Life Tour Jay-Z had gepositioneerd als de grootste rapper op aarde, ging hij op een scheur van club-vriendelijke hits over Swizz en Timbaland productie, het bestendigen van zijn King of New York status. Big Pimpin”, ondanks een aantal echt twijfelachtige teksten, kan anderhalf decennium na de release nog steeds een dansvloer redden dankzij een op banghra geïnspireerde beat en virtuoze flows van Jay en gaststerren UGK. Het is de moeite waard om op te merken dat de zuidelijke legendes Bun B en Pimp C toen bijna onbekend waren in New York, en het is dit soort savvy outreach naar de groeiende geografie van rap dat Jay-Z aan de top hield in een tijdperk waar het momentum snel aan het verschuiven was onder de Mason Dixon lijn.
‘Girl’s Best Friend’ is in vergelijking een meer conventionele New Yorkse plaat, maar de twinkelende Korg beat wekte meer op dan alleen het ene schroefgezicht onder New York’s puristische cognoscenti. Het maakte niet uit: het nummer werd een hit en Jay zou al overgaan op een nieuw productieteam en een nieuw geluid tegen de tijd dat de hitte was gaan liggen.
Beanie Sigel
The Truth
(1999)
Beanie Sigel was nooit van plan een crossover-ster te worden. Hij is een uitstekende rijmer met meer ervaring in het echte leven dan de meesten, maar hij had geen interesse in spitten over iets anders dan geld, drugs en geweld, en toen het tijd werd om drugsdealers in The Wire te kleden, was hij eigenlijk het sjabloon. Toch is hij een andere “underground” Roc artiest met twee gouden albums op zijn naam (hoewel toegegeven, het was toen een stuk makkelijker om rap platen te verkopen).
Sigel’s debuut full-length The Truth zit van begin tot eind vol met uitstekende straat rap, maar het is het meest opmerkelijk voor het lanceren van Rocafella’s twee ster producers. Het titelnummer werd geproduceerd door een jonge Kanye West, die de gothic orgels van de progrockband Chicago op bekwame wijze omdraait. Who Want What’ is een vroeg voorbeeld van de bombast van Just Blaze, toen hij nog beperkt was tot de geluiden van een enkel keyboardstation. Als je goed luistert, is het makkelijk voor te stellen dat een jonge Wiley tracks als deze hoort en probeert er een garage bij te maken.
Jay-Z
‘I Just Wanna Love U (Give It 2 Me)’
(2000)
In 2000 vertrouwde Jay-Z niet meer op superster-producers – hij was ze aan het maken. The Neptunes waren misschien al in opkomst in 2000, maar het is hun beat voor Jay-Z’s ‘I Just Wanna Love U (Give It 2 Me)’ die hun aandelen in de stratosfeer bracht, en elke rapper, R&B zanger en popster op aarde overtuigde om op te nemen over hun jittery, minimale funk.
Pharell’s zoete jongens falsetto bleek de perfecte folie voor Jay’s woordspelingen en voor de volgende drie zomers was het onmogelijk om een rap club binnen te lopen zonder hun samenwerkingen te horen. Of ze het nu zijdezacht hielden op ‘Frontin’ en ‘Excuse Me Miss’ of de donkere kant opgingen met ‘La-La-La (Excuse Me Again)’, de rapwereld at het op. Ze maakten zelfs een aantal geweldige diepe cuts zoals The Blueprint 2’s afsluiter, ‘A Ballad For the Fallen Soldier’.
Amil
‘4 Da Fam’
(2000)
Amil’s stem maakte van haar een love-her-or-hate-her propositie, en om eerlijk te zijn heb ik nog geen enkele echte fan van haar kunnen vinden. Plus er waren ook een hoop onfrisse geruchten over hoe ze bij The Roc was getekend, maar die kunnen we waarschijnlijk beter in het verleden laten. Uiteindelijk bleek ze “moeilijk om mee te werken” en werd ze gedropt na haar eerste album, maar als je bereid bent om voorbij die stembanden te kijken, stonden er een paar jams op, waaronder deze prime Roc La Familia-era posse cut.
Memphis Bleek
‘My Mind Right’
(2000)
Naar aanleiding van de legendarische ruzie tussen Roc-A-Fella en Nas, stond Memphis Bleek ook bekend als een van de bekendste dingen van zijn carrière. Na het uitwisselen van subliminale schoten over een paar tracks, was ‘My Mind Right’ (van Bleek’s tweede album) in wezen een openlijke oorlogsverklaring, de eerste volley in rap’s grootste grote ruzie sinds de dood van Biggie en Pac.
Dan was er ‘Is That Your Bitch?’, een hergebruikt Jay-Z nummer waar Jay in feite toegeeft te slapen met Nas’ baby mama’s. Afgezien van het feit dat het volkomen respectloos is, bevatte de track ook een killer Timbaland beat, Missy op de hook en een couplet dat Twista’s carrière redde. Niet slecht voor een track die Jay’s albums niet haalde.
Various Artists
Roc-A-Fella Hot 97 Takeover
(2001)
OK, dus dit is niet echt een officiële Roc-A-Fella release, maar het is het waard om op te nemen omdat deze mixtape de straten maandenlang op slot hield. Live opgenomen op Hot 97 met een bombastische Funkmaster Flex achter de decks, het is een fantastisch voorbeeld van de lang verloren kunst van het live spugen op de radio. Jay-Z rapt hier niet echt, in plaats daarvan laat hij zijn up and comers zichzelf bewijzen terwijl hij de hosting taken op zich neemt. Het is waarschijnlijk de laatste keer dat hij meer enthousiast klonk over rappen dan over geld verdienen.
https://www.youtube.com/watch?v=1tWmyPMf3wU
Jay-Z
The Blueprint
(2001)
In hindsight, The Blueprint is het moment waarop Jay-Z zijn hoogtepunt bereikte en aan zijn langzame neergang begon. Na een paar jaar commerciële hit na commerciële hit te hebben uitgebracht, nam Jay, in een poging zijn nalatenschap op te bouwen, een feestelijk, nostalgisch volledig album op dat was opgebouwd rond klassieke soulsamples en mythische opschepperij. Het was ongetwijfeld een overwinningsronde, maar wat voor een: ‘Izzo (H.O.V.A.)’ was een zomerjam bij uitstek, ‘Girls Girls Girls’ was suikerzoet (en naast ‘Big Pimpin’, relatief goedaardig), en tracks als ‘U Don’t Know’ en ‘Heart of the City (Ain’t No Love)’ overtuigden in hun eentje rap producers om hun MPC’s af te stoffen en hun Tritons te verlaten, slechts een paar jaar nadat Jay de game op zijn kop zette door digitaal te gaan.
Het bevatte ook ‘Takeover’, een van de grootste dissplaten van rap, waar Jay-Z tegelijkertijd Mobb Deep’s carrière in een staartspin stuurde, Nas’s klote winst/verlies ratio uitschold en Jim Morrison weer cool maakte. Dus hoewel het het begin markeerde van Jay’s zelfvoldane, zelfvoldane late periode (en ‘Renegade’, met Eminem, misschien slecht verouderd is), is het nog steeds een van de drie beste platen in zijn catalogus, samen met Vol. 2… Hard Knock Life en Reasonable Doubt.
Beanie Sigel & Freeway
‘Roc the Mic’
(2001)
Met Memphis Bleek uit de studio om persoonlijke redenen en Jay-Z die niet langer omgaat met niet-moguls, was State Property een manier om Roc-A-Fella’s overgebleven Philly-gebaseerde roster te groeperen onder Beanie Sigel en ze te kneden tot een coherente groep. Zoals je zou verwachten, leidde dit tot minimaal crossover succes, maar veel uitstekende rapmuziek. Roc the Mic’ was een van de laatste hardcore East Coast club bangers, een 90BPM digitale funk groove met veel wapenpraat, drugspraat en bedreigingen aan haters, gezegend met een old school hook over – wat anders – rocking the mic. Zelfs de backpackers konden hierop two-steppen.
Jay-Z
Unplugged
(2001)
Het is onmogelijk om over te brengen hoe cool Jay-Z was voor iedereen die hem voornamelijk kent als een stokoude platenbaas die wanhopig probeert om zijn #merk relevant te houden. Op zijn hoogtepunt kon de man een MTV Unplugged sessie opnemen met The Roots en het niet alleen laten werken, maar het ook laten lijken op een gewiekste politieke coup, die de bling en backpacker fracties van rap verenigde. Muzikaal gezien is het resultaat onbelangrijk, maar voor wat betreft willekeurige obscuriteiten is het veel beter dan Collision Course.
Cam’ron
‘Oh Boy’ / ‘Hey Ma’
(2002)
Ik zal niet eens proberen om alle grote momenten van Dipset hier op te nemen – hun mixtape-run aan het begin van de jaren ’00 verdient een eigen lijst en hoewel ze op Roc-A-Fella uitbrachten, deden ze altijd hun best om op zichzelf te staan en hun eigen golven te maken. In het begin was een worstelende Cam slim genoeg om gebruik te maken van de middelen van de Roc om zijn commerciële aanwezigheid te vergroten, nadat hij al twee albums op Sony had uitgebracht met gemiddelde resultaten.
‘Oh Boy’ en ‘Hey Ma’ gebruiken hetzelfde soort post-millennial soul sampling dat Jay een paar maanden eerder populair maakte, en werden Cam’s grootste hits tot nu toe. Omgekeerd, ‘The Roc’ en ‘Welcome to NYC’ zagen Cam de strijd aangaan met Roc-A-Fella’s belangrijkste roster, waarbij de laatste’s heen-en-weer met Jay-Z een heetbesproken New York anthem werd dankzij de spanning en concurrentie.
Dame Dash
‘I Am Dame Dash’
(2002)
Ik zeg niet dat Dame Dash een goede zakenman bleek te zijn, of zelfs maar een mens die in dezelfde realiteit opereert als de rest van ons – maar geef de man krediet, hij had een geweldig oor voor rapmuziek. Hij is ook een van de grote sidemen van rap, een PT Barnum-figuur die je video binnenvalt terwijl hij dubbele wodkaflessen fist.
Gelukkig was hij ook slim genoeg om te beseffen dat hij niet kon rappen, maar dat weerhield hem er niet van om te schreeuwen over een paar cuts op de Paid in Full soundtrack. Champions’ verandert Queen’s alomtegenwoordige ‘We Are the Champions’ in een absoluut belachelijk eekhoornsoulnummer dat Kanye blijkbaar in 15 minuten in elkaar flanste toen Just Blaze het even niet meer zag zitten. Het klinkt precies zoals je zou verwachten.
‘I Am Dame Dash’ is op de een of andere manier nog belachelijker, met Jim Jones en Cam’ron die Dame’s leven vertellen over een vocale sample die uitroept “Freeway!” Iemand belandde in de verkeerde sessie voor die ene.
Freeway
Philadelphia Freeway
(2003)
Weet je waarom grote labels zuigen in 2015? Omdat vandaag de dag, op een bepaald moment in het proces van het uitbrengen van Freeway’s debuut Philadelphia Freeway, iemand zou zeggen “Wacht eens even! Deze mollige, devote moslim drugsdealer die kale Oostkust rap muziek maakt heeft nul aantrekkingskracht op midden Amerika!” Gelukkig had Roc-A-Fella op zijn hoogtepunt de middelen om dit spul uit te brengen, en Philadelphia Freeway is een van de vergeten juweeltjes van het label door een enorm ondergewaardeerde rapper.
Bijna de helft van het album is geproduceerd door Just Blaze op zijn best, wat betekent dat het de lijn overbrugt tussen organische sampling en instrumentatie en digitale beats, en het bevat ook veel gastverzen van State Property, een crew die daar staat met The Boot Camp Clique in termen van ondergewaardeerde East Coast groepen. Tot slot is er Free – wiens hoge jammerende stem en emotionele teksten een onverwachte diepte geven aan wat anders generieke thug rap zou zijn geweest. EARLY!
The Diplomats
‘Dipset Anthem’
(2003)
State Property vs. Dipset was niet helemaal Beatles vs. Stones, maar de kant waar je terechtkwam zei alles wat je moest weten over je smaak in rap. State Property waren traditionele thug-rappers, rapend over de strijd en de hustle op oldschool beats. Zij waren de jongens die dit deden omdat er anders een behoorlijke kans was dat ze in de gevangenis zouden belanden, en in feite deden de meesten van hen dat op een bepaald punt of een ander.
Ondertussen waren The Diplomats volmaakte stylisten, die boasts in absurde nieuwe vormen draaiden terwijl ze bandana’s met Amerikaanse vlaggen droegen of helemaal roze nerts. Op een gegeven moment stond hun uitgebreide familie bekend als “De Taliban” en Juelz Santana schreeuwde 9/11 bommenlegger Mohammed Atta. Uiteindelijk waren beide groepen geweldig, maar de geschiedenis was Dipset goed gezind – ze waren gewoon leuker om naar te luisteren, en de beats van The Heatmakerz behoorden tot de frisste van New York voordat de benadering van productie in de stad verkalkte.
Various Artists
State Property Presents The Chain Gang Vol. II
(2003)
De laatste paar releases van State Property konden niet de vaart erin houden die de releases van Beanie en Freeway wel hadden, en tegen 2004 werd het duidelijk dat ze nooit verder zouden komen dan de middenmoot van rap. Het is jammer dat ze uit elkaar gingen, want de groep maakte goede muziek tot het bittere einde.
Vol. II voegde een nieuwe rimpel toe aan het nu gevestigde Roc-A-Fella geluid, verwijzend naar de late jaren ’80 golden age drum programmering en het updaten voor hedendaagse oren. Tough Luv, het soloalbum van de Young Gunz, was meer van hetzelfde, maar tegen de tijd dat het uitkwam, had Jay-Z niet alleen Young Chris’ “fluistervloeibaarheid” opgekrikt, maar had hij het ook de grond in geboord. We wachten nog steeds op een album van Omilio Sparks.
Kanye West
‘Through the Wire’ / ‘Slow Jamz’
(2003)
Ik zal het verhaal over Kanye West niet herhalen – je bent een muziekfan met een internetverbinding en je bent volledig in staat om de Wikipedia-pagina van de man op te zoeken als je op de een of andere manier de afgelopen tien jaar in een coma en/of eenzame opsluiting hebt doorgebracht. Maar in de aanloop naar zijn debuutalbum had Roc-A-Fella absoluut geen idee hoe de man aan de man te brengen: dit was een label dat gespecialiseerd was in cross-over street rap, niet in polodragende Okayplayer dudes. Gelukkig had Kanye geluk met zijn tegenslag – een auto-ongeluk in 2003 leverde het verhaal voor een voorstedelijke flip op 50 Cent’s overlevingshoek, en een zelfgefinancierde video voor het resulterende ‘Through the Wire’ gaf Roc-A-Fella het vertrouwen om Kanye’s project te pushen.
Hoe raar en borderline-corny was ‘Through the Wire’ echter? Kanye was nog steeds een producer die probeerde te rappen en zijn punchlines oversold – en dat is voordat je bij de mush-mouthed delivery komt waar hij letterlijk spuugde door de draad die zijn kaak dichthield. Overigens was dat waarschijnlijk de laatste keer dat Kanye ooit in staat was om zijn kaak dicht te houden.
‘Slow Jamz’ is een veel betere single uit het College Dropout-tijdperk. Oorspronkelijk bedoeld voor Twista’s album, Roc-A-Fella kreeg het voor elkaar om het op beide te plaatsen toen het op de urban radio ontplofte. Zoemend op 140+ BPM in een tijd dat rap nog steeds vast zat in de jaren ’90 (en jaren ’90, in feite), het is een vroeg voorbeeld van Kanye’s toewijding aan het verleggen van muzikale grenzen.
Ol’ Dirty Bastard
A Son Unique
(2004)
Je weet dat het het begin van het einde is voor een label zodra ze acts beginnen te tekenen die zelfs in de verste verte niet in hun algemene game-plan passen, en tegen 2003 tekende Dame Dash elke andere New Yorkse rapper die een deal nodig had. Op papier waren zowel M.O.P als Ol’ Dirty Bastard het soort hardcore New York rap waar Roc-A-Fella zich in specialiseerde, maar met Jay-Z die zich “terugtrok” en zich distantieerde van Dash, droogde de financiering voor dit soort van ijdelheidssignering sneller op dan beide acts een album konden opnemen. Het is maar goed ook, ODB’s A Son Unique zweeft rond als een bootleg maar blijft een onbelangrijke bijzaak, en M.O.P kwam nooit in de buurt van het heroveren van hun jaren ’90 magie.
https://www.youtube.com/watch?v=ZPsCH0N378I
Jay-Z
’99 Problems’
(2004)
Niet langer tevreden met het feit dat hij de grootste rapper ter wereld was, bracht Jay-Z ’99 Problems’ uit, waarmee hij plotseling geliefd werd bij mensen die absoluut niets van rap wisten. Door Rick Rubin te overtuigen om een throwback Def Jam track op te nemen en een Ice T hook te coöpteren, maakte Jay een arena rap smash die misschien per ongeluk miljoenen blanke kinderen leerde over de realiteit van raciale profilering. Vanaf dat moment behoorde Jay-Z niet meer tot de rapwereld, maar was hij een volwaardige popster, met hoofdletter P, in voor- en tegenspoed.
Cam’ron
‘Down and Out’
(2004)
Tegen eind 2004 had Jay-Z Dame en Biggs uitgekocht, was Kanye West op weg naar supersterrendom, werd State Property een bijzaak en waren Cam’rons Diplomats op weg naar Koch Records en een afnemende opbrengst. Voordat hij echter de Roc verliet, dropte Cam Purple Haze, een magnum opus van slim/stom woordspel en bombastische beats die hij sindsdien niet meer heeft kunnen overtreffen.
‘Down and Out’ bevatte Kanye op productie (plus Brian Miller) en fungeerde als een zwanenzang voor zowel zijn originele soul-zware productiestijl als Roc-A-Fella als label: het was berekend en commercieel, maar ook ongetwijfeld warm en schatplichtig aan klassieke East Coast hiphop, iets wat de rapwereld zou missen in de daaropvolgende jaren.
- Tags: Jay-Z Roc-a-Fella