De Oorsprong van de Arabische Taal
geplaatst op: 25 sep 2019
Door: Haneen Abu Al Neel/Arab America Contributing Writer
Het fenomeen van talen en hun duistere geschiedenis blijft de wereld betoveren. Taalkundigen over de hele wereld werken onvermoeibaar aan het demystificeren van de oorsprong van talen, hun ontwikkeling in de loop van de tijd, en de verschillende structuren waarop zij berusten. Talen bouwen veel meer dan alleen woorden, ze bouwen een wereldbeeld op. Zo kunnen talen die dezelfde wortels hebben, ideeën verbaal anders communiceren, zelfs in verschillende talen. Dezelfde structuur heeft een diepgaande invloed op sociale normen, manieren en andere elementen van het sociale weefsel.
Terwijl wetenschappers en historici blijven samenwerken om de oude kennis over taalvorming te ontrafelen, zullen we onze reis beginnen met het onderzoeken van taalbomen en hun ontwikkeling. Taalkundigen schatten dat het aantal talen dat in de wereld gesproken wordt tussen de 3000 en 8000 ligt, zij het dat ze nooit in keurig gescheiden categorieën bestaan. In plaats daarvan zijn talen ontstaan en ontwikkeld tot verschillende dialecten en uiteindelijk verschillende talen, naarmate bevolkingsgroepen zich verplaatsten, reisden en met elkaar vermengden.
Een andere belangrijke factor is de handel. Handelscentra zoals havens, veel bereden wegen en stadsmarkten waren de bakermat van veel vroege pogingen tot communicatie. De Arabieren stonden bekend als zeer bekwame kooplieden. Het is dan ook niet verwonderlijk dat er handelscentra in het Midden-Oosten te vinden zijn. Woorden van veel verhandelde zaken als “suiker”, bijvoorbeeld, zijn te vinden in talen als Spaans, Engels, Arabisch, Swahili, Maltees, Italiaans, en nog veel meer.
Deze invloed kan direct in verband worden gebracht met de handel, aangezien de Zijderoute door het Arabische schiereiland liep, en de havens vervolgens uitvoerden naar veel van deze naties. Andere rechtvaardigingen kunnen worden gevonden in historische en culturele veroveringen, zoals de expansie van het islamitische rijk in het Middellandse-Zeegebied of de koloniale geschiedenis van Groot-Brittannië in naties in het Midden-Oosten en Afrika. Misschien is dit de reden waarom gezegd wordt dat de Medditerraanse culturen enkele opvallende gelijkenissen vertonen. Niettemin kunnen sporen van beschavingen uit het verleden in elkaar worden teruggevonden als oude handelsroutes worden gevolgd, of zelfs omgekeerd.
Het groeiende aantal talen vandaag de dag kan verdeeldheid lijken te zaaien. Men mag echter niet vergeten dat veel van onze moderne talen zijn afgeleid van soortgelijke taalfamilies. Alle taalfamilies zijn ontwikkeld uit een gemeenschappelijke historische voorouder, die in de taalkunde bekend staat als een protolanguage, die vaak niet direct bekend is. Het is onwaarschijnlijk dat we die ene oorspronkelijke stam zullen vinden van alle talen die de mensheid vandaag de dag kent. Toch kunnen veel kenmerken van oude taalfamilies worden geïdentificeerd via hun moderne verschijningsvormen in nieuwe semantiek. Zo weten we bijvoorbeeld dat het Sanskriet de protolanguage is van verschillende Indiase subcontinentale talen zoals Bengali, Hindi en Urdu. Toch weten we alleen dat het Sanskriet teruggaat op de Proto-Indo-Europese taalstam. Vandaag de dag weten we dat er ongeveer 147 taalfamilies in de wereld zijn, maar het kunnen er meer zijn.
De taalfamilie waartoe het Arabisch behoort, staat bekend als Afro-Aziatisch, meer specifiek, Semitisch. Het is belangrijk op te merken dat mensen in de Arabische wereld Arabisch spreken, terwijl andere etnische groepen andere talen spreken, zoals Berbers in Marokko. Arabisch is, net als andere niet-Germaanse talen, uniek omdat het 28 letters bevat, waarvan sommige in geen enkele andere taal voorkomen. Een van deze niet-terugkerende letters is de letter “daad” of “ض”, die veel gebruikt wordt in de Arabische spraak en een embleem van trots is voor de taal vanwege het unieke karakter ervan voor het Arabisch. Het is ook een fonetische nachtmerrie voor de beginnende spreker.
Op 18 december 1973 kondigde de VN Veiligheidsraad aan de wereld aan dat Arabisch als een officiële VN taal wordt beschouwd. Sindsdien hebben wij, de Arabischtaligen, die dag gevierd als de internationale dag van de Arabische taal. Elk jaar op 18 december zorgen Arabieren ervoor dat je de veelzijdige uitgebreide woordenschat van de taal kent over liefde en andere interpersoonlijke relaties. Arabisch wordt vooral geroemd om het gemak waarmee het kan worden omgezet in poëzie of indrukwekkende toespraken, vanwege het beschrijvende karakter en de delicate zinsbouw. Het is verbijsterend om te bedenken dat de betoverende aard van het Arabisch dateert van voor de dotting en de toevoeging van de Harakat of klinkeraccenten, om de uitspraak te verenigen, in het begin en het midden van de jaren 650 na Christus. Men kan zich alleen maar voorstellen hoeveel intrigerender Arabische communicatie daarvoor moet zijn geweest.
Talen zijn steeds groeiende, intrigerende communicatiesystemen. Hoewel verschillende tongen misschien niet meer toenemen, blijven dialecten en accenten zich ontwikkelen door handel, intermarriage, en veranderende sociale structuren. Met zoveel talen moet men zich afvragen of historische populaties een bewijs zijn van het onvermijdelijke verlangen van de mensheid om zich te verbinden en uit te breiden. Sommigen zouden zelfs kunnen zeggen dat het uit noodzaak was om handel te drijven en voedsel en geld te verdienen dat we ons verbonden. Helaas, nog zo’n wonder van de menselijke natuur en taalkunde.