Door Katherine Morna Towne
Ik las onlangs een online commentaar van een naamliefhebber die beweerde dat “heel veel mannen” hun zonen hun eigen naam geven (of dat nu Juniors zijn – met hun exacte naam of met varianten op de eerste of middelste letter), terwijl “heel weinig vrouwen” hetzelfde doen voor hun dochters.
Dit argument leek me niet helemaal juist, gebaseerd op mijn beperkte ervaring, dus stelde ik de vraag op mijn blog en inderdaad, mijn lezers produceerden nogal wat voorbeelden van meisjes die naar hun moeder waren vernoemd. Niettemin is het waar dat het idee van specifiek “Junior” meisjes-meisjes met ten minste dezelfde voornaam als hun moeder, laat staan dezelfde eerste + middelste combinatie-is een onbekende voor velen van ons, en ik vroeg me af waarom.
Een aantal van mijn lezers sprak de gedachte uit dat moeders hebben een grotere betrokkenheid bij het vernoemen proces dan vaders doen. Als dat zo is – als moeders echt meer te zeggen hebben over de namen van hun baby’s – dan zouden “meer mannelijke junioren en minder vrouwelijke junioren” wel eens eerder van moeders dan van vaders kunnen komen. Het was interessant te horen dat de ene persoon heeft geprobeerd haar man ervan te overtuigen hun zoon naar hem te vernoemen, en dat een andere persoon ook heeft “geprobeerd mijn man ervan te overtuigen zijn naam te gebruiken voor een zoon, en hij is er altijd op tegen”. Ik moest eraan denken dat mijn eigen moeder ook een zoon naar mijn vader wilde vernoemen, maar dat ook hij dat geen goed idee vond (ze heeft haar naam wel aan een van de middelste namen van mijn zussen gegeven).
Ervan uitgaande dat de naamgeving in de eerste plaats bij de moeders berust, zijn hier enkele theorieën die mijn lezers hebben bedacht om uit te leggen waarom moeders het goed zouden kunnen vinden om hun zonen te Junioriseren, maar niet hun dochters:
Moeders eren liever de vrouwen die belangrijk voor hen zijn
Meer van mijn lezers opperden dit idee dan enig ander: dat ze liever dochters vernoemen naar de geliefde vrouwen in hun leven, vooral hun eigen moeders of grootmoeders, en soms ook zussen of dierbare vriendinnen, dan dochters naar zichzelf te vernoemen. Een van hen zei zelfs dat ze “op dit moment midden in een discussie met mijn man zit… We zijn 33 weken zwanger en discussiëren hevig over namen. Mijn man wil per se dat een dochter mijn voornaam als tweede naam draagt. Ik dring erop aan om mijn moeders naam te gebruiken, omdat ik haar wil eren.”
Creativiteit in het eren van mama (midden, variant, enz.)
Terwijl een Baby Boy, Jr. duidelijk naar zijn vader is vernoemd, zijn babymeisjes die naar hun moeder zijn vernoemd niet zo voor de hand liggend, omdat er verschillende creatieve methoden worden gebruikt. Little Miss kan de voornaam van haar moeder als tweede naam hebben, of de tweede naam van haar moeder als eerste naam; ze kan de meisjesnaam van haar moeder hebben, of dezelfde initialen; of, zoals in het geval van een van mijn lezers, een naam met een grote betekenis die verbijsterend is voor iedereen die het naamverhaal niet kent:
“Zowel mijn zus (Andrea) als ik (Sara) zijn naar onze moeder (Carolyn) vernoemd.
“Wat zeg je?” Ik hoor je zeggen….
Carolyn is een vrouwelijke vorm van Carl, afgeleid van Oudhoogduits karl ‘man’, Oudengels c(e)arl, ceorl ‘(vrij)man’. Andrea is een vrouwelijke vorm van Andrew, afgeleid van Grieks, ‘man’. Dus dat is die.
Sara komt van Hebreeuws ,’prinses’. Ken je het sprookje De prinses en de erwt? Het is een grapje in onze familie dat mijn moeder zo’n soort prinses is. Dus, dat is de andere.”
(Het is duidelijk waar Sara haar liefde voor namen vandaan heeft!) (Het is ook vermeldenswaard dat, uiteraard, dezelfde methoden die worden gebruikt om moeder te eren, vaak worden gebruikt om vader te eren als ook recht-toe-recht-aan-junioren zijn niet de enige manier.)
Modieuze namen voor meisjes veranderen sneller dan voor jongens
Hoewel veel mama’s er misschien de voorkeur aan geven om de vrouwen in hun stamboom te eren met de namen van hun dochters om sentimentele redenen, kan het zeker geen kwaad dat de naam van oma Emma nu op het toppunt van de mode is. Een van mijn lezers merkte op dat, nu “de Ashleys en Jessica’s van mijn generatie oud genoeg zijn om kinderen te krijgen, hun namen gedateerd aanvoelen en ze minder snel aan hun dochters zullen doorgeven. De Michaels en Matthews hebben dat probleem niet; hun namen voelen nog steeds actueel aan. Dit verandert allemaal met de nieuwe generatie baby’s. Jongensnamen worden net zo gevarieerd en onderhevig aan trends als meisjesnamen, maar traditioneel was dat niet zo.”
Moeders houden niet van hun eigen namen OF vinden ze te mooi, of willen gewoon uniciteit
In verband met het idee welke namen in de mode zijn, zei een van mijn lezers: “er zijn honderden namen die ik mooier vind dan de mijne en daarom zou ik er niet voor kiezen om een dochter naar mij te vernoemen,” terwijl een ander zei: “Ik zou mijn voornaam niet willen delen. Ik ben zo egoïstisch.” En op de echte namiac manier, zei een van hen, “Ik denk eigenlijk dat het een soort van verspilling van namen is. Ik bedoel, je weet nooit hoeveel kinderen je een naam zult geven … een oude naam herhalen lijkt me een gemiste kans!” Voor de mannen die actief een zoon naar zichzelf willen vernoemen (in plaats van het idee dat moeders de drijvende kracht achter zulke beslissingen zouden kunnen zijn), vroeg een ander zich af of “mannen misschien meer neigen naar het sentiment dat een zoon zijn naam draagt, in plaats van lijsten met namen te hebben die ze gewoon leuk vinden?”
Een interessante verzameling theorieën! Hoe zit het met jullie allemaal?
Is het jullie ervaring dat er minder meisjes naar hun moeder worden vernoemd dan jongens naar hun vader? Bent u het eens met de suggesties hier waarom er minder vrouwelijke dan mannelijke Juniors zijn? Heeft u andere verklaringen?