Vóór 19e eeuw
Volgens H. Siiger maakte de Yeti deel uit van het voorboeddhistische geloof van verschillende Himalayavolken. Hem werd verteld dat het Lepcha volk een “Gletsjer Wezen” aanbad als een God van de Jacht. Hij meldde ook dat volgelingen van de Bön-religie eens geloofden dat het bloed van de “mi rgod” of “wilde man” van nut was bij bepaalde mystieke ceremonies. Het wezen werd afgebeeld als een aapachtig wezen dat een grote steen als wapen draagt en een fluitend zwiepgeluid maakt.
19e eeuw
In 1832 publiceerde James Prinsep’s Journal of the Asiatic Society of Bengal het verslag van trekker B. H. Hodgson over zijn ervaringen in het noorden van Nepal. Zijn lokale gidsen zagen een lang tweevoetig wezen, bedekt met lang donker haar, dat leek te vluchten van angst. Hodgson concludeerde dat het een orang-oetan was.
Een vroeg verslag van gemelde voetafdrukken verscheen in 1899 in Laurence Waddell’s Among the Himalayas. Waddell maakte melding van de beschrijving die zijn gids gaf van een groot aapachtig wezen dat de afdrukken achterliet, waarvan Waddell dacht dat ze door een beer waren gemaakt. Waddell hoorde verhalen over tweevoetige, aapachtige wezens, maar schreef dat “geen van de vele Tibetanen die ik over dit onderwerp heb ondervraagd, mij ooit een authentiek geval kon geven. Bij het meest oppervlakkige onderzoek kwam het altijd neer op iets dat iemand had horen vertellen.”
20e eeuw
De frequentie van de meldingen nam toe gedurende het begin van de 20e eeuw toen westerlingen vastberaden pogingen begonnen te ondernemen om de vele bergen in het gebied te beklimmen en af en toe melding maakten van het zien van vreemde wezens of vreemde sporen.
In 1925, N. A. Tombazi, een fotograaf en lid van de Royal Geographical Society, schrijft dat hij een schepsel zag op ongeveer 15.000 voet (4.600 m) in de buurt van Zemu Glacier. Tombazi schreef later dat hij het schepsel van ongeveer 200 tot 300 yd (180 tot 270 m) observeerde, gedurende ongeveer een minuut. “Ongetwijfeld leek de gestalte in omtrek precies op een mens, die rechtop liep en af en toe stopte om aan enkele dwergrhododendronstruiken te trekken. Hij stak donker af tegen de sneeuw, en voor zover ik het kon zien, droeg hij geen kleren.” Ongeveer twee uur later daalden Tombazi en zijn metgezellen de berg af en zagen de afdrukken van het schepsel, beschreven als “gelijkend in vorm op die van een mens, maar slechts zes tot zeven duim lang en vier duim breed… De afdrukken waren ongetwijfeld die van een tweevoeter.”
De westerse belangstelling voor de Yeti bereikte een dramatisch hoogtepunt in de jaren vijftig. Tijdens een poging om de Mount Everest te beklimmen in 1951, nam Eric Shipton foto’s van een aantal grote afdrukken in de sneeuw, op ongeveer 6.000 m boven zeeniveau. Deze foto’s zijn onderwerp geweest van intensief onderzoek en debat. Sommigen beweren dat zij het beste bewijs zijn voor het bestaan van de Yeti, terwijl anderen beweren dat de afdrukken die van een alledaags schepsel zijn dat door de smeltende sneeuw is vervormd.
Peter Byrne meldde een Yeti-voetafdruk te hebben gevonden in 1948, in Noord-Sikkim, India in de buurt van de Zemu-gletsjer, terwijl hij op vakantie was van een opdracht van de Royal Air Force in India.
In 1953 meldden Sir Edmund Hillary en Tenzing Norgay grote voetafdrukken te hebben gezien tijdens het beklimmen van de Mount Everest. Hillary zou later de Yeti-rapporten als onbetrouwbaar afwijzen. In zijn eerste autobiografie zei Tenzing dat hij geloofde dat de Yeti een grote aap was, en hoewel hij er zelf nooit een had gezien had zijn vader er twee keer een gezien, maar in zijn tweede autobiografie zei hij dat hij veel sceptischer was geworden over het bestaan ervan.
Tijdens de Daily Mail Snowman Expeditie van 1954 maakte de bergbeklimmer John Angelo Jackson de eerste trektocht van Everest naar Kanchenjunga waarbij hij symbolische schilderingen van de Yeti fotografeerde bij Tengboche gompa. Jackson spoorde vele voetafdrukken in de sneeuw op en fotografeerde ze, waarvan de meeste identificeerbaar waren. Er waren echter veel grote voetafdrukken die niet konden worden geïdentificeerd. Deze afgeplatte voetafdruk-achtige inkepingen werden toegeschreven aan erosie en de daaropvolgende verbreding van de oorspronkelijke voetafdruk door wind en deeltjes.
Op 19 maart 1954 drukte de Daily Mail een artikel af waarin beschreven werd dat expeditieteams haarmonsters hadden verkregen van wat een Yeti-hoofdhuid zou zijn die gevonden was in het Pangboche klooster. De haren waren zwart tot donkerbruin van kleur in schemerig licht, en vossenrood in zonlicht. De haren werden geanalyseerd door professor Frederic Wood Jones, een expert in menselijke en vergelijkende anatomie. Tijdens het onderzoek werden de haren gebleekt, in secties gesneden en microscopisch geanalyseerd. Het onderzoek bestond uit het nemen van microfoto’s van de haren en deze te vergelijken met haren van bekende dieren zoals beren en orang-oetans. Jones concludeerde dat de haren eigenlijk niet van een hoofdhuid afkomstig waren. Hij stelde dat sommige dieren wel een haarrug hebben die van de pate naar de rug loopt, maar dat geen enkel dier een haarrug heeft (zoals bij de Pangboche hoofdhuid) die van de basis van het voorhoofd over de pate loopt en eindigt bij de nek. Jones was niet in staat precies aan te geven van welk dier de Pangboche-haren afkomstig waren. Hij was er echter van overtuigd dat de haren niet van een beer of een mensaap afkomstig waren. Hij suggereerde dat de haren afkomstig waren van de schouder van een grofharig hoefdier.
Sławomir Rawicz beweerde in zijn boek The Long Walk, gepubliceerd in 1956, dat toen hij en enkele anderen in de winter van 1940 de Himalaya doorkruisten, hun pad urenlang werd versperd door twee tweevoetige dieren die ogenschijnlijk niets anders deden dan schuifelen in de sneeuw.
Beginnend in 1957, financierde Tom Slick een paar missies om Yeti-meldingen te onderzoeken. In 1959 werden veronderstelde Yeti-uitwerpselen verzameld door een van Slick’s expedities; uitwerpselenanalyse vond een parasiet die niet kon worden geclassificeerd. De regering van de Verenigde Staten achtte het vinden van de Yeti waarschijnlijk genoeg om drie regels in te stellen voor Amerikaanse expedities die ernaar zochten: een Nepalese vergunning verkrijgen, de Yeti geen kwaad doen behalve uit zelfverdediging, en de Nepalese regering elke nieuwsberichtgeving over de ontdekking van het dier laten goedkeuren. In 1959 smokkelde acteur James Stewart, tijdens zijn bezoek aan India, naar verluidt de zogenaamde Pangboche Hand, door deze in zijn bagage te verbergen toen hij van India naar Londen vloog.
In 1960 organiseerde Sir Edmund Hillary de 1960-61 Silver Hut expeditie naar de Himalaya, die fysiek bewijs van de Yeti moest verzamelen en analyseren. Hillary leende een veronderstelde Yeti scalp van het Khumjung klooster en bracht toen zelf met Khumjo Chumbi (het dorpshoofd) de scalp terug naar Londen, waar een klein monster werd afgesneden om te testen. Marca Burns onderzocht het huid- en haarmonster van de rand van de vermeende Yeti-huid grondig en vergeleek het met soortgelijke monsters van de serow, de blauwe beer en de zwarte beer. Burns concludeerde dat het monster “waarschijnlijk was gemaakt van de huid van een dier dat sterk leek op het monster van de serow, maar er beslist niet identiek aan was: mogelijk een plaatselijke variëteit of ras van dezelfde soort, of een andere maar nauw verwante soort.”
Tot in de jaren zestig was het geloof in de yeti betrekkelijk algemeen in Bhutan en in 1966 werd een Bhutaanse postzegel gemaakt om het schepsel te eren. In de eenentwintigste eeuw is het geloof in het wezen echter afgenomen.
In 1970 beweerde de Britse bergbeklimmer Don Whillans getuige te zijn geweest van een wezen toen hij de Annapurna beklom. Hij meldde dat hij het een keer op handen en voeten had zien bewegen.
In 1983 leidden de Himalaya natuurbeschermer Daniel C. Taylor en de Himalaya natuurhistoricus Robert L. Fleming Jr. een yeti expeditie in de Barun Vallei van Nepal (gesuggereerd door de ontdekking in de Barun in 1972 van voetafdrukken waarvan Cronin & McNeely beweerde dat het yeti’s waren). De Taylor-Fleming expeditie ontdekte ook soortgelijke yeti-achtige voetafdrukken (hominoïde met zowel een hallux als een tweevoetige gang), intrigerende grote nesten in bomen, en levendige verslagen van plaatselijke dorpelingen over twee beren, rukh bhalu (‘boom beer’, klein, teruggetrokken, met een gewicht van ongeveer 70 kg) en bhui bhalu (‘grond beer’, agressief, met een gewicht tot 180 kg). Verdere interviews in heel Nepal leverden het bewijs van het plaatselijke geloof in twee verschillende beren. Er werden schedels verzameld, deze werden vergeleken met bekende schedels in het Smithsonian Institution, American Museum of Natural History, en British Museum, en bevestigden de identificatie van één enkele soort, de Aziatische zwarte beer, die geen morfologisch verschil vertoonde tussen ‘boombeer’ en ‘grondbeer’. (Dit ondanks een intrigerende schedel in het British Museum van een ‘boombeer’, in 1869 verzameld door Oldham en besproken in de Annals of the Royal Zoological Society.)
21e eeuw
In 2004 noemde Henry Gee, redacteur van het tijdschrift Nature, de Yeti als een voorbeeld van volksgeloof dat nadere studie verdient, en schreef: “De ontdekking dat Homo floresiensis tot zo zeer recent overleefde, in geologische termen, maakt het waarschijnlijker dat verhalen over andere mythische, mensachtige wezens zoals Yeti’s op een kern van waarheid berusten.”
Begin december 2007 meldden de Amerikaanse televisiepresentator Joshua Gates en zijn team (Destination Truth) dat ze in de Everest-regio van Nepal een reeks voetafdrukken hadden gevonden die leken op beschrijvingen van Yeti’s. Elk van de voetafdrukken was 33 cm lang en had vijf tenen met een totale doorsnede van 25 cm. Er werden afgietsels gemaakt van de afdrukken voor verder onderzoek. De voetafdrukken werden onderzocht door Jeffrey Meldrum van de Idaho State University, die van mening was dat ze morfologisch te nauwkeurig waren om nep of door de mens gemaakt te zijn, maar na verder onderzoek veranderde hij van mening. Later in 2009 presenteerde Gates in een tv-show haarmonsters, waarbij een forensisch analist concludeerde dat het haar een onbekende DNA-sequentie bevatte.
Op 25 juli 2008 berichtte de BBC dat haren die Dipu Marak in het afgelegen gebied Garo Hills in Noordoost-India had verzameld, aan de Oxford Brookes University in het Verenigd Koninkrijk waren geanalyseerd door primatoloog Anna Nekaris en microscopiedeskundige Jon Wells. Deze eerste tests gaven geen uitsluitsel en apenbeschermingsdeskundige Ian Redmond vertelde de BBC dat er gelijkenis bestond tussen het schubbenpatroon van deze haren en exemplaren die door Edmund Hillary tijdens Himalaya-expedities in de jaren 1950 waren verzameld en aan het Oxford University Museum of Natural History waren geschonken, en kondigde een geplande DNA-analyse aan. Deze analyse heeft sindsdien uitgewezen dat de haren afkomstig waren van de Himalayagoraal.
Een groep Chinese wetenschappers en ontdekkingsreizigers stelde in 2010 voor om opnieuw te zoeken in het Shennongjia Forestry District van de provincie Hubei, waar in de jaren ’70 en ’80 van de vorige eeuw expedities plaatsvonden.
Op een conferentie in Rusland in 2011 verklaarden deelnemende wetenschappers en enthousiastelingen “95% bewijs” te hebben voor het bestaan van de Yeti. Deze bewering werd later echter betwist; de Amerikaanse antropoloog en anatoom Jeffrey Meldrum, die aanwezig was bij de Russische expeditie, beweerde dat het gevonden “bewijs” gewoon een poging was van lokale ambtenaren om publiciteit te maken.
Een yeti zou in december 2011 in Rusland gevangen zijn genomen. Aanvankelijk beweerde het verhaal dat een jager een beerachtig wezen had gezien, dat probeerde een van zijn schapen te doden, maar nadat hij zijn geweer had afgevuurd, rende het wezen op twee benen een bos in. Vervolgens werd beweerd dat soldaten van de grenspatrouille een harig vrouwelijk wezen met twee poten hadden gevangen, dat leek op een gorilla en vlees en vegetatie at. Dit werd later onthuld als een hoax of mogelijk een publiciteitsstunt voor het goede doel.
In april 2019 beweerde een expeditieteam van het Indiase leger bergbeklimmers mysterieuze ‘Yeti’-voetafdrukken van 81 bij 38 centimeter te hebben gespot in de buurt van het Makalu-basiskamp.