Orzeczenie Sądu Najwyższego
W ostatnim z wielkich statutów Rekonstrukcji, Ustawie o prawach obywatelskich z 1875 r., republikańska większość w Kongresie próbowała zabezpieczyć prawem pewne pozory równości rasowej, które mogłyby być chronione przez rząd i sądy. Chociaż nikt nie spodziewał się, że takie ustawodawstwo zmieni dominujące postawy rasowe zarówno białych z Północy jak i Południa, ustawa miała na celu ochronę Afroamerykanów przed pozbawieniem ich minimalnych praw obywatelskich.
Krytyczny przepis Ustawy o Prawach Obywatelskich zabraniał dyskryminacji rasowej w miejscach publicznych, co później nazwano „lokalami użyteczności publicznej”, co opierało się na sekcji 5 – klauzuli wykonawczej Czternastej Poprawki. Pięć spraw testujących zastosowanie tej sekcji powstało zarówno na Północy, jak i na Południu, a Sąd Najwyższy połączył je w jedną rozprawę w marcu 1883 roku. Rząd argumentował w imieniu Civil Rights Act, oświadczając, że Trzynasta Poprawka nie tylko zniosła niewolnictwo, ale nadała byłym niewolnikom wszystkie prawa wolnych obywateli i że Czternasta Poprawka dała Kongresowi prawo do ochrony tych praw poprzez odpowiednie ustawodawstwo.
Sąd nie zgodził się z tym i w opinii do orzeczenia 8-1, sędzia Joseph P. Bradley zaprzeczył obu twierdzeniom rządu. W efekcie orzeczenie to pozbawiło poprawki znacznej części ich znaczenia. Bradley argumentował, że ponieważ nie każdy przykład dyskryminacji Afroamerykanów może być interpretowany jako odnowienie niewolnictwa, Trzynasta Poprawka nie może być przywoływana jako zakaz uprzedzeń rasowych.
Pomimo że Czternasta Poprawka została w rzeczywistości opracowana specjalnie w celu zapewnienia praw Afroamerykanów, Bradley zaprzeczył, że Kongres miał jakiekolwiek afirmatywne uprawnienia na mocy tej poprawki. Kongres mógł stanowić prawo w sposób naprawczy, aby skorygować niekonstytucyjne prawo. Mógł interweniować tylko wtedy, gdy stan uchwalił prawo, które ograniczało prawa Afroamerykanów. Bradley uznał również, że jeśli stan nie podjął żadnych działań, ale przez bezczynność tolerował dyskryminację – np. wykluczenie z hoteli, restauracji i klubów – Kongres nie może stanowić prawa. Tą decyzją sąd za jednym zamachem zniweczył wszelkie uprawnienia kongresu do ochrony Afroamerykanów na mocy Czternastej Poprawki i pozostawił ich los stanom. Zaprosił również stany południowe, by nie tylko tolerowały, ale wręcz zachęcały do prywatnej dyskryminacji. Orzeczenie to pozostało w mocy do czasu, gdy sąd zdezawuował je, podtrzymując ustawę o prawach obywatelskich z 1964 r., prawie sto lat po zakończeniu wojny secesyjnej.
Sędzia John Marshall Harlan zgłosił jedyne zdanie odrębne w sprawach o prawa obywatelskie, wskazując, że sąd pozbawił Czternastą Poprawkę jej znaczenia. Zwrócił również uwagę na stronniczość sądu, ponieważ przed wojną sąd przyznał Kongresowi porównywalne uprawnienia, utrzymując w mocy różne ustawy o zbiegłych niewolnikach. Harlan wykorzystał koncepcję „wpływu na interes publiczny”, którą sąd wyraził w sprawie Munn przeciwko Illinois (1876), i argumentował, że obiekty takie jak koleje, hotele, restauracje i teatry pełnią funkcję publiczną, co od dawna było uznawane w prawie zwyczajowym i służyło za podstawę regulacji tych usług. Jeśli takie przedsiębiorstwa dopuszczały się dyskryminacji, to czyniły to za zgodą państwa; stanowiło to działanie państwowe i mogło być objęte Czternastą Poprawką, nawet przy uwzględnieniu krańcowego poglądu Bradleya na temat uprawnień Sekcji 5. Chociaż Harlan napisał zdanie odrębne, jego teoria działania państwa stała się podstawą, na której sąd zbudował orzecznictwo dotyczące praw obywatelskich po II wojnie światowej.
Orzeczenie w Sprawach o Prawa Obywatelskie nie tylko zabraniało Kongresowi podejmowania kroków afirmatywnych przeciwko dyskryminacji rasowej, ale pozwalało stanom legalnie zezwalać na prywatną dyskryminację, po prostu odwracając wzrok, co też czyniły. W połączeniu z przełomową decyzją w sprawie Plessy v. Ferguson 13 lat później, która usankcjonowała doktrynę „oddzielnie, ale równo”, Sprawy o Prawa Obywatelskie zainaugurowały erę Jim Crow.
Melvin I. UrofskyEdytorzy Encyclopaedia Britannica