W mediach ostatnio dużo mówi się o narcyzmie i narcystycznym zaburzeniu osobowości. Można powiedzieć, że jest to diagnoza du jour wśród laików.
Narcystyczne zaburzenie osobowości zostało zachowane w DSM-5, ale, podobnie jak wszystkie zaburzenia osobowości, nabrało wymiaru lub cechy. Wcześniej diagnozowano albo posiadanie, albo brak zaburzeń osobowości; dzięki rewizji możliwe jest diagnozowanie zaburzeń osobowości na kontinuum domen cech lub faset, a nie tylko listy kwalifikujących się wzorców osobowości.
Niezbędnymi cechami zaburzeń osobowości są upośledzenie funkcjonowania osobowości (własnej i interpersonalnej) oraz obecność patologicznych cech osobowości. W narcystycznym zaburzeniu osobowości, te cechy osobowości charakteryzują się:
- Grandycyzm: Poczucie uprawnienia, jawne lub ukryte; egocentryzm; protekcjonalność wobec innych, nawet jeśli są powierzchownie czarujące w niektórych sytuacjach.
- Poszukiwanie uwagi: Próby przyciągnięcia i bycia w centrum uwagi innych; dążenie do podziwu; manipulowanie.
- Uszkodzenia w funkcjonowaniu osobowości i ekspresja cech osobowości jednostki są względnie stabilne w czasie i spójne w różnych sytuacjach.
Święta gromadzą ludzi, których nie widujemy często, albo w pracy, albo na spotkaniach rodzinnych. I w tych chwilach możemy być uderzeni obecnością tych narcystycznych cech u współbiesiadników.
Ale trzymaj się. Co jeśli ktoś, kto wydaje się narcystyczny i zaabsorbowany sobą, wcale nie jest czarujący – a w rzeczywistości jest wręcz niegrzeczny? A co jeśli nie wydaje się być zdolny do manipulowania interakcjami społecznymi, ale zamiast tego często wydaje się być niezręczny lub niekomfortowy wokół innych? A co jeśli jego niegrzeczne komentarze nie wydają się być zakorzenione w chęci bycia złym? W rzeczywistości, co jeśli on często nie ma pojęcia, dlaczego inni obrażają się za to, co było tylko „rzeczowym” komentarzem?
Te społeczne/emocjonalne deficyty prowadzą nas do innej możliwości: Syndrom Aspergera. Zespół Aspergera jest jednym z kilku wcześniej oddzielnych podtypów autyzmu, które zostały złożone w pojedynczą diagnozę spektrum zaburzeń autystycznych (ASD) wraz z publikacją DSM-5 w 2013 roku. Oto niektóre cechy tego, co kiedyś nazywano Zespołem Aspergera:
- Średnia lub ponadprzeciętna inteligencja;
- Trudności w empatii z innymi i zrozumieniu punktu widzenia innej osoby; niepowodzenie w rozwijaniu relacji rówieśniczych odpowiednich do poziomu rozwoju;
- Trudności w angażowaniu się w rutynowe czynności społeczne, takie jak rozmowy i „small talk”; brak spontanicznego dążenia do dzielenia się przyjemnością, zainteresowaniami lub osiągnięciami z innymi ludźmi, (np.g., przez brak pokazywania, przynoszenia lub wskazywania przedmiotów zainteresowania innym ludziom);
- Problemy z kontrolowaniem uczuć, takich jak złość, depresja i/lub lęk;
- Upodobanie do rutyn i harmonogramów, które mogą powodować stres lub niepokój, jeśli zostaną zakłócone;
- Specjalistyczne dziedziny zainteresowań lub hobby, takie jak rozkłady jazdy pociągów lub kolekcjonowanie nieznanych rodzajów piwa.
Pokrywanie się egocentryzmu i braku empatii może uniemożliwić łatwe rozróżnienie narcystycznego zaburzenia osobowości i ASD, zwłaszcza w łagodniejszym stadium spektrum. W jednym z badań z udziałem 54 młodych dorosłych z zespołem Aspergera, stwierdzono znaczne nakładanie się objawów zespołu Aspergera i niektórych zaburzeń osobowości, szczególnie z grupy A lub C i szczególnie u mężczyzn. To nakładanie się może utrudniać zajęcie się kwestiami zaabsorbowania sobą, braku empatii i problemów z umiejętnościami społecznymi w terapii z dorosłymi, u których nigdy nie zdiagnozowano ASD i prowadzić do stwierdzenia przez terapeutę, że ma on niewiele do zaoferowania.
Ponieważ coraz więcej dzieci z ASD jest diagnozowanych i świadczone są dla nich usługi, nieuniknione jest, że wielu dorosłych z ASD, którzy nie zostali zdiagnozowani i nie otrzymali usług w dzieciństwie, znajdzie się w centrum uwagi terapeutów. Istnieje potrzeba, aby terapeuci byli w stanie rozpoznać tych dorosłych, a także potrzeba szkolenia w zakresie umiejętności społecznych dla dorosłych w społecznościach. Chociaż bardziej skuteczne jest znalezienie i pomoc małym dzieciom w zakresie umiejętności społecznych, badania wykazały, że grupy umiejętności społecznych są ogólnie skuteczne w poprawie umiejętności osób z ASD lub autyzmem wysokofunkcjonującym, nawet dorosłych. Jednym z takich przykładów jest grupa umiejętności społecznych dla dorosłych w Minneapolis, Minnesota, prowadzona przez mężczyznę z ASD i jego partnerkę.
Potrzebujemy więcej takich grup i większego uznania ASD przez terapeutów i całe społeczeństwo.
American Psychiatric Association. Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, Fifth Edition (Diagnostyczny i statystyczny podręcznik zaburzeń psychicznych, wydanie piąte). Washington, DC: American Psychiatric Association; 2013.
Lugnegård T, Unenge Hallerbäck MU, Gillberg C. Personality disorders and autism spectrum disorders: what are the connections? Comprehensive Psychiatry. 2012;53(4):333-340.
Leslie Durr, PhD, RN, PMHCNS-BC jest pielęgniarką o zaawansowanej praktyce psychiatryczno-zdrowotnej z prywatną praktyką psychoterapeutyczną w Charlottesville w Wirginii.
Poglądy wyrażone na tym blogu są wyłącznie poglądami autora wpisu i niekoniecznie odzwierciedlają poglądy Psych Congress Network lub innych autorów Psych Congress Network.
.