OverheidEdit
De Grote Raad van de Broeders, ook bekend als de Raad van Curatoren, hield toezicht op de zaken en het bestuur van de Sociëteit van Amana. Van de commissarissen werd verwacht dat zij zowel de interne zaken van de Sociëteit als de externe zakelijke belangen behartigden. De commissarissen werden jaarlijks gekozen door een volksstemming onder de oudsten van de gemeenschap. De commissarissen kozen dan uit hun midden een voorzitter, vice-voorzitter en secretaris; de zittende commissarissen werden gewoonlijk herkozen. De groep vergaderde afwisselend in verschillende dorpen op de eerste dinsdag van elke maand. Elk jaar in juni werd van de beheerders verwacht dat zij de vereniging op de hoogte hielden van de algemene toestand van haar zaken. De Grote Raad fungeerde ook als het hooggerechtshof van de Gemeenschap.
Elk dorp werd bestuurd door een groep van zeven tot negentien oudsten. Beslissingen voor elk dorp werden genomen door een groep van deze oudsten onder leiding van een van de vertrouwensmannen. Deze bestuursraad stond bekend als de Bruderrath. De oudsten werden geselecteerd op basis van hun vroomheid en spiritualiteit. Werkzeug hadden de bevoegdheid om oudsten aan te stellen, maar op momenten dat er geen dergelijke personen waren, werden zij door de Grote Raad gekozen. De Bruderrath had de bevoegdheid om voormannen te benoemen voor elke industrie. Individuen konden een verzoekschrift indienen bij de Bruderrath als zij meer geld, een groter huis of een lichtere werklast wensten. De hoofdoudste had het hoogste gezag in elk dorp, zelfs over de Bruderrath trustee.
Elk lid van de gemeenschap kreeg een jaarlijkse som, waarbij mannen $40 tot $100 per jaar ontvingen, afhankelijk van hun loopbaan, vrouwen $25 tot $30 per jaar, en ouders van kinderen nog eens $5 tot $10 per kind. Dit geld werd geacht te worden besteed in dorpswinkels. Leden die er niet in slaagden voldoende te begroten, werden door de gemeenschap berispt. Als het lid zijn leven niet beterde, kon hij door de gemeenschap worden verbannen. Leden die werden uitgestoten of vrijwillig de gemeenschap verlieten, kregen al het geld dat zij in het gemeenschappelijke fonds hadden gestort plus rente.
Huwelijk en kinderenEdit
Oorspronkelijk was het huwelijk alleen toegestaan “met de toestemming van God” via de Werkzeug. Het huwelijk werd beschouwd als een geestelijke zwakte. Ceremonies waren geen vreugdevolle aangelegenheden, maar waren in plaats daarvan bedoeld om het paar het belang van de taak in te prenten. Ook het baren van kinderen werd ontmoedigd. De opvattingen over het huwelijk werden geleidelijk liberaler, en de Grote Raad kreeg later de bevoegdheid om het huwelijk goed te keuren. Mannen mochten pas trouwen als ze 24 jaar oud waren. Als de Grote Raad geen bezwaar had tegen de verbintenis, kon het paar na een jaar wachten in het huwelijk treden. Een ouderling zou het huwelijk inzegenen en de gemeenschap zou voor een bruiloftsmaal zorgen. De gemeenschap erkende geen echtscheiding, en tweede huwelijken (zelfs in het geval van een weduwe) werden als bijzonder verwerpelijk beschouwd. Een burger werd voor een jaar uit de gemeenschap verbannen als hij trouwde met iemand van buiten de koloniën, zelfs als de partner zich bij de gemeenschap wenste aan te sluiten.
DinerenEdit
Er werd niet gekookt in de huizen van de Amana-burgers; in plaats daarvan aten de burgers oorspronkelijk samen in groepen van dertig tot vijfenveertig. In gemeenschappelijke keukens, elk met een eigen tuin, werden de maaltijden gebruikt. Mannen zaten aan één tafel, vrouwen en kleine kinderen aan een andere. Voor en na de maaltijd werd er in het Duits gebeden. De maaltijden werden niet als sociale aangelegenheden beschouwd, dus gesprekken werden ontmoedigd.
Er waren wel vijfenvijftig gemeenschappelijke keukens: zestien in Amana, tien in Midden Amana, negen in Homestead, zes in Zuid- en West Amana, en vier in Oost- en Hoog Amana. De keukenbaas (Küchebaas) was belast met de keukenwerkzaamheden: koken, opdienen, conserveren en het houden van kippen. Het keukenpersoneel werd aangesteld door de Bruderrat. Gemeenschappelijke keukens waren gewoonlijk grote gebouwen met twee verdiepingen en een aangebouwde woning voor de Küchebaas. De keukens hadden meestal een groot fornuis met een bakstenen haard, een hout- of kolenoven en een gootsteen van 1,8 m lang. Hoewel de keukens oorspronkelijk water uit de dichtstbijzijnde put moesten halen, waren zij de eerste gebouwen die op het waterleidingnet van de kolonie werden aangesloten. Keukens werden genoemd naar de Küchebaas. Het concept van de gemeenschappelijke keuken verviel rond 1900, toen de getrouwde bewoners in hun eigen huis gingen eten. Er werd nog wel gekookt in de gemeenschappelijke keukens, maar de huisvrouwen namen het eten mee naar huis. Keukenpersoneel en alleenstaande bewoners aten nog steeds in de gemeenschappelijke keukens.
Elke keuken werkte afzonderlijk en had verschillende gebruiken. De menu’s in de kolonies waren echter grotendeels gestandaardiseerd om te voorkomen dat bewoners meer dan hun deel kregen. Op zaterdagavond werden varkensworstjes of varkenszwoerd, gekookte aardappelen, kwark met bieslook, brood met roomkaas, en streusel aangeboden. Het middagmaal op zondag bestond uit rijstsoep, gebakken aardappelen, spinazie in room, gekookt rundvlees, streusel, en thee of koffie. De menu’s veranderden met de seizoenen; zo werd er in de herfst en winter meer rund- en varkensvlees geserveerd omdat het dan gemakkelijker was vers vlees te bewaren.
WerkEdit
Gemeenschappelijke functies die vrouwen bekleedden waren in de keuken, de gemeenschappelijke tuinen en de wasserij, naast acht andere bezigheden. Mannen daarentegen konden kiezen uit 39 verschillende beroepen, waaronder barbier, slager, kleermaker, machinebankwerker en arts. Kinderen namen ook deel aan beroepen, zoals oogsten en landbouwtaken voor de jongens en keukenwerk voor de meisjes. Kinderen bleven bij hun moeder tot ze twee jaar oud waren. Daarna moest het kind naar de Kinderschule tot het zeven jaar oud was. Dan ging het kind zes dagen per week naar school, het hele jaar door, tot het veertien of vijftien jaar oud was. Op school pelde, schoonde en sorteerde men zaadkoren, plukte men fruit en leerde men lezen, schrijven en rekenen.
Amana stond bekend om zijn gastvrijheid tegenover buitenstaanders. Leden zouden nooit iemand in nood afwijzen. Ze gaven de daklozen die met de trein langskwamen te eten en onderdak. Sommigen werden zelfs ingehuurd als arbeiders. Ze kregen een goed loon, een verblijfsvergunning voor de duur van hun verblijf en drie maaltijden per dag in de gemeenschappelijke keuken. De daklozen waren niet de enige hulp van buitenaf. Amana huurde veel arbeiders van buitenaf in voor industrieel en agrarisch werk. Zij werkten in de wolwinkel, de calico-drukkerij of een van de vele andere.
AanbiddingEdit
Een ander belangrijk bestuursaspect van de samenleving was de kerk, die werd geleid door de Board of Trustees. Kinderen en hun ouders gingen samen naar de eredienst. Moeders met jonge kinderen zaten achter in de kerk. Andere kinderen zaten in de eerste paar rijen. Mannen en vrouwen waren gescheiden tijdens de eredienst: mannen aan de ene kant en vrouwen aan de andere kant van de kerk. Oudere mensen en de “tussenpersonen”, dertigers en veertigers, moesten naar een aparte dienst. De dienst die de leden bijwoonden en de plaats waar de leden zaten was een uiting van hun status in de maatschappij. De diensten werden elf maal per week gehouden en bevatten geen muziekinstrumenten en gezang.
Amana en de buitenwereldEdit
Amana zouden op twee manieren met de buitenwereld in aanraking komen, namelijk door te kopen en te verkopen. Elk dorp had een centrum van uitwisseling waar alle goederen werden gekocht. Tegen de jaren 1890 kochten deze winkels een grote hoeveelheid goederen en grondstoffen van de buitenwereld. Alleen al in Midden-Amana waren er meer dan 732 facturen van bedrijven van buitenaf. Amana kocht alles wat nodig werd geacht om de maatschappij efficiënt te laten draaien, zoals ruwe wol, olie, vet, stijfsel, buizen en hulpstukken. Het meeste graan werd van buitenaf gekocht voor hun meelmolen, en de drukkerij gebruikte katoenproducten uit de zuidelijke staten. Dit doet de vraag rijzen of Amana werkelijk een economisch geïsoleerde samenleving was.
Grote VeranderingEdit
In maart 1931, in het kielzog van de Grote Depressie, maakte de Grote Raad aan de Amana Vereniging bekend dat de dorpen in een penibele financiële toestand verkeerden. De Depressie was bijzonder zwaar in de Kolonie omdat een brand minder dan tien jaar eerder de wolwalserij zwaar had beschadigd en de meelfabriek had verwoest. Tegelijkertijd streefden de leden van het Genootschap naar meer secularisme, zodat zij meer persoonlijke vrijheid zouden hebben. De vereniging besloot zich op te splitsen in twee organisaties: De non-profit Amana Church Society hield toezicht op de spirituele behoeften van de gemeenschap, terwijl de for-profit Amana Society werd opgericht als een naamloze vennootschap. De overgang werd voltooid in 1932 en kwam in de gemeenschap bekend te staan als de Grote Verandering.